Een nieuwe vleugel in Zwolle

En zondag mocht ik, mochten wij zomaar intens genieten van een oud collega Harold Kooij, die de prachtige nieuwe vleugel in crematorium Kranenburg te Zwolle bespeelde. Een prachtig instrument, met een creatieve bijzondere muzikant. Harold werkte vroeger bij Verzekeringen en heeft uiteindelijk gekozen voor de muziek en hoe? Prachtig gekleed, met mooie zwarte lakschoenen, liet hij daar zien, dat werken vanuit je passie, ongekend mooie dingen met je doet. Hij speelde een prachtige mix van klassiek, jazz, populair, eigen composities en soms een mix met een kwinkslag. Met verhalen erbij, zodat je de mens achter die mooie lakschoenen wat meer ging zien, dit alles omlijst met een geweldige ontvangst door collega Marjo, maakt dat een koude zondagmiddag, een warm samenzijn wordt. Een wandeling over de schitterende begraafplaats, het Chinese gedeelte, maar ook de mooi aangelegde andere velden, en leuk is dit te delen met Annemarie. Zodat mijn werkzame leven, ook een klein beetje gedeeld kan worden. Zodat zij ziet, wat ik zo allemaal uitspook als ik niet hier ben. Vanmorgen werk ik eventjes vanuit huis, en vertrek dan wat later. Zodat ik af en toe nog thuis ben. Deze week en ook volgende week, is ongekend druk en vol. Veel avonden, lange dagen, maar als ik kijk naar de invulling van mijn agenda, dan is deze variatie prachtig. Een dag trainen, mooie gesprekken, werkgroepen, een kick off 1 Yarden, Yarden nummer 1 in Beuningen bij Nijmegen, een introductie voor de nieuwe opleiding Apres La Vie in Lunteren. Kortom een rijk gevuld bestaan. En vanmorgen kreeg ik de spreuk van de dag : Vertraag en geniet van het leven. Door te snel te gaan, mis je niet alleen het landschap maar ook het gevoel van waar je naartoe gaat en waarom. Mooi he...vertraag en geniet. Tja...en dat probeer ik dan ook maar soms. Te vertragen en te genieten. Vertragen, door ook zomaar even pas op de plaats te maken. Rust te nemen, tijd te nemen voor elkaar. Maar ook voor jezelf. En dit te bewaken, ook in mijn agenda, is wel een echte uitdaging vind ik. Gisteren stuurde een vriendinnetje me een bericht, of ik even tijd heb voor haar. Gewoon als vriendinnen, om even te praten, elkaar te steunen. En nu ben ik zover, dat ik hier tijd voor maak. Waarom, omdat die paar echte vrienden die er zijn, goud waard zijn. Meer waard dan wat ook. Meer waard zijn dan bezit, dan materie, en omdat ik me realiseer, hoe je door ouder te worden, je steeds weer realiseert, hoe belangrijk deze trouwe vrienden zijn. Dus koester ik deze en vertraag ik soms maar even. En daar zit ook wel mijn leerpunt, in dit vertragen. Gisteren ging ik bij iemand uit de Ledenraad op bezoek, gewoon eens bijpraten. En dan zie je de mens, achter die meneer die je in een vergadering ontmoet. En dan realiseer ik me, hoe belangrijk het is, gewoon soms eens tijd te nemen, voor een gesprek, een kop thee, of koffie. (ja thee, kom ik zo op terug). Leuk om dan iemand in zijn eigen omgeving te zien, en je te realiseren, hoeveel prachtige verhalen een mens heeft. Ja die thee, sinds ik ziek ben geweest, is een kop groene thee met citroen wel heel fijn soms. Naast mijn Nespresso, mijn kop koffie, vind ik die thee erg fijn zo nu en dan. Er gebeurt veel in mijn leven. Nieuwe ontmoetingen. Ik merk dat ik open sta voor veel nieuwe dingen. En dat dit resulteert in gesprekken over mogelijke bestuursfuncties, maar ook een gesprek over de zorg. Dit naar aanleiding van een artikel in het Parool. Ik reageer dan en ga in gesprek met mensen. Omdat dit artikel mij deed realiseren, dat leven in een zorginstelling vandaag de dag, niet altijd even optimaal is. En hier is inmiddels een maatschappelijke discussie over ontstaan, maar ik vind dat in je eigen wereld, je hier zelf ook een verantwoordelijkheid in hebt. En die heb ik weliswaar genomen en ingevuld, als ik denk aan mijn beide ouders, maar het stopt niet bij je eigen familie vind ik. Mooi, om hiermee bezig te zijn. Ik weet soms niet, waartoe een ontmoeting kan leiden, maar dat is niet belangrijk vind ik. Inmiddels staat er een schaaltje met heerlijk vers fruit, en wacht mij een Nespresso. De krant, de douche, kortom een trage opstart. Geeft niks, de ene dag om tien over zes in de auto, de andere niet. De files van en naar Almere zijn vreselijk. Gisterenavond weer ruim anderhalf uur in de auto. Terwijl ik toch laat was vertrokken. Dus om tien over zes de deur uit en om acht uur er weer in. En dat noem ik dan een gewone werkdag. Vandaag doe ik het anders. Wat later beginnen. Want ik weet wat er allemaal voor mij ligt, en geloof me, deze week is indrukwekkend mooi. Maar uiteindelijk wacht ons een prachtige afsluiting van deze week. Want van mijn oude team uit Noord-Holland heb ik een arrangement in Neck, bij Wijdewormer gekregen, bij Mario. Een geweldig 7 gangen diner, met wijnen en een overnachting in een speciale kamer met ontbijt. Welnu en zo sluiten wij deze week af. Met dank aan al die mooie mensen, die ooit dagelijks onderdeel van mijn leven waren. Geweldig toch? Dus eind goed, al goed zeggen ze toch. Oh ja, en ik heb ook nog een nieuwe bril. Foto's volgen later, want mijn haar zit niet netjes nu...haha. Komt goed!