Moeders.....

Deze week, 10 februari 2017, zou mijn moeder 85 jaar zijn geworden. En ja, ze heeft dus de 70 jaar vol gemaakt, net geen 71 is zij geworden. En afgelopen week, tijdens een lange autorit, dacht ik aan haar. En heb ik, een heel lang gesprek met haar gevoerd. Gek, bijzonder en mooi. Want ik, ik was vooral een kind van mijn vader. En mijn broer, een kind van zijn moeder. Zo zeggen ze dat toch...en ja, aan het einde van haar leven, en ook veel momenten daartussen, was ik gewoon ook een kind van mijn moeder natuurlijk. En deden we prachtige dingen samen, samen op vakantie, met vriendinnen en met tante Tanneke, mijn moeders zus. Maar weet je, ik was toch gewoon altijd een beetje ondeugend, deed dingen waar zij niet van hield, of wat minder van hield, en ik was niet zo'n heel meisjesachtig meisje. Maar vlak voordat zij stierf zei ze tegen me 'het is toch nog goed gekomen met je...' en daarbij glimlachte ze. En haar laatste woorden aan mij gericht waren 'jouw kop vergeet ik nooit'. Dit raakte me, omdat ik misschien wel hoopte op iets heel liefs... En deze week, in de auto, me realiserend dat zij al zo lang niet meer hier op aarde is, sprak ik tot haar. En vertelde ik haar, hoe jammer het is, dat zij mij in deze 14 jaren niet meer heeft kunnen zien, omdat ik mij realiseer, dat ik steeds meer op haar lijk. In mijn werk, mijn leven, mijn visie op het leven en de manier waarop ik met mensen de dingen doe. En stiekem heb ik gehoopt dat zij dit zou zien, die waardering van een moeder, die wil ik toch zo graag eens voelen...Een soort maatschappelijk bewustzijn, serieus met die ondeugende kwinkslag van mijn vader. En ik heb haar bedankt, voor haar zijn, voor het feit, dat zij mij gevormd heeft en zoveel heeft meegegeven, waar ik nu met een glimlach en soms met een traan aan terugdenk. Het zonder oordeel aanschouwen. Het onafhankelijk zijn van anderen, het zorgen voor de ander, waarbij jezelf aan de zijlijn kunt gaan staan, en de ander kan schitteren. Servant Leadership was aan haar wel besteed. Zij wist niet van het bestaan, maar leefde volgens dit principe. Zij las, ontwikkelde zich in stilte, was een bestuurder, een leider, en vooral een onafhankelijke vrouw. Een persoonlijkheid, op wie ik trots ben. Maar daar achter, een lieve en zorgzame moeder. Die idealen had, ambities had, ook voor ons. En ik denk, dat ik haar op dat gebied, soms wel teleurgesteld heb. Als ik aan het spelen was, en een jurkje aan moest, en dit niet wilde. Dan propte ik dat hele jurkje in mijn onderbroek en daardoor was ik beweeglijker en kon ik mij goed uit de voeten maken. Langer haar liet ik weer afknippen, want dat was zo'n gedoe. En als ik een jurk aan had, voelde ik me zo onnatuurlijk. Dus ja, ik heb haar wel teleurgesteld. Maar niet als mens, als vrouw, in mijn rollen in het maatschappelijk leven. En deze rollen, heb ik kunnen invullen, op een wijze, zoals zij mij dit geleerd heeft. Zij leerde mij te delen, er te zijn voor de ander. Zij leerde mij gewoon te blijven en te blijven geloven in mijzelf. En ook leerde zij mij soms stil te zijn, en na te denken, alvorens te reageren, de bewuste tien tellen in acht te nemen. Mijn moeder, Catharina Maria van Loon-Dirkx is een vrouw, die ik in mij draag, met liefde...En hiervoor heb ik haar 14 jaar, na haar dood, voor bedankt. Ik ben trots op haar, trots op het feit, dat deze vrouw met mijn vader is getrouwd, en dat ik uit dit huwelijk geboren mocht worden, mijn moeder was een prachtige vrouw. Op haar begrafenis zie ik 'ik, ik heb de mooiste moeder van heel Goeree en Overflakkee'. Ja die vrouw, dat was mijn moeder. Ik vond haar zo mooi. Zo'n vrouw wilde ik wel als mijn vrouw...tja, en soms dan komen dromen uit...bedankt mam!