Stilte....

Goedemorgen allemaal! Het is stil in Wassenaar op dit moment. Althans zo voelt het voor mij. En juist vanuit die stilte, voelde ik heel erg de behoefte om een blog te schrijven. Heerlijk vind ik dat, genietend van dit soort momenten. Dit is zo'n weekend, waarop er niets hoeft, en alles mag. Geen Pride Amsterdam (mensen vragen me vaak waarom ik daar niet naar toe ga), geen volle agenda, nee zomaar de dingen op zijn beloop laten en genieten van het moment. Van de mooie bloemen, die ik zomaar kreeg, omdat iemand dacht dat ik al jarig was, leuk he...van de enorme stapel boeken, die op mij wachten. Omdat ik eind september ga beginnen met een nieuwe leergang - corporate antropologie - een leergang onder begeleiding van Danielle Braun. Een wens, die ik al jaren heb, en die nu waarheid is geworden. Een aantal blokken van twee soms drie dagen, ongeveer een jaar lang. Leuk, boeiend en ook weer spannend. Lukt het me allemaal wel, naast mijn werk en mijn privé leven. En natuurlijk lukt dat, daar geloof ik heilig in. Vanmorgen realiseerde ik me opeens, dat er weer een spannende tijd voor me ligt. A.s. woensdag gaan we beginnen met het herstel van mijn kaak, mijn brug, met een implantaat enzo. Gaat ook een klein jaar duren. En 14 augustus krijg ik de uitslag van de scan en gaan we kijken wat er met mijn lijf moet gebeuren, mijn knie, mijn rug...spannend. En ik, ik heb besloten alles aan te gaan, operaties, herstel oefeningen, kortom bedenk het maar. Want ik, wil straks 58 jaar jong, nog heel veel leuke dingen doen. Ik heb het gevoel, dat ik aan de vooravond van veel nieuwe dingen sta. Mijn werk is super leuk. Er gebeuren prachtige dingen, ik heb plannen met het team, om echt goed voorwaarts te gaan, om nieuwe initiatieven van de grond te tillen, waardoor de synergie tussen Holding Yarden en Vereniging Yarden voelbaar is, en beter wordt, dan deze nu is. Ik zie daar onze rol, als een rol van waarde. Diversiteit, de Multi culturele samenleving, deze week starten we met een kick off sessie hierover, met leuke collega's, zodat we ook hier een gedegen plan kunnen uitwerken. Maar wat ik echt bedoel, is dat in mijn leven, zowel zakelijk als privé veel gaat gebeuren. Ik weet niet goed, waarom ik dit zo voel. Ik wil mij weer gaan inschrijven in de Kamer van Koophandel, omdat ik hoop weer wat meer te gaan coachen, in mijn eigen tijd. Omdat ik af en toe een mooie training wil gaan ontwikkelen en deze wil verzorgen, voor mensen, die hier behoefte aan hebben, maar ook omdat ik iets op wil bouwen, voor het moment, dat ik niet meer in loondienst zal werken, of met pensioen ga bij Yarden. Want laat vooral duidelijk zijn, bij Yarden wil ik blijven totdat ik met pensioen ga. Zodat ik op dat moment kan zeggen, ik heb 18 jaar gewerkt bij Yarden, 9 jaar bij ADP, 9 jaar bij Connexxion, etc. Heerlijk, wat heb ik toch een fijn leven. Afgelopen week vroeg iemand aan me 'ben je gelukkig' en ik kon niets anders dan volmondig 'ja' als antwoord geven. En geluk zit in hele kleine dingen, en grappig terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen. Want vanmorgen na het douchen, trok ik mijn oranje korte broek aan en toen deed ik mijn oranje armband van Face the Future om en realiseerde ik me, dat de dames van Oranje, vanmiddag gaan voetballen. En dat zij of nummer 1 of nummer 2 worden in het Europees Kampioenschap damesvoetbal. En zonder me hiervan bewust te zijn, ben ik helemaal in stijl gekleed hiervoor. Die armband van Face the Future is gemaakt van de oranje reddingsvesten van bootvluchtelingen, die in Lesbos en op andere plaatsen aan wal komen. En de opbrengst van deze armband is voor al die vluchtelingen. Dus als u interesse heeft, ga naar - omarmunie - en bestel zo'n armband, voor uzelf, voor uw vriendin, of zomaar, om je medemens te helpen. Prachtig...ik draag deze armband altijd. Ik die niet zo van sieraden hou, ik die prachtige chique armbanden heb, een armband ooit van mijn vader gekregen, van Buddha to Buddha, of hoe heet het...een armband van Oma van Loon, een van de weinige stukken van de familie, die ik in mijn bezit heb. En al die chique dingen, draag ik niet zo vaak en niet zo graag. Ik doe dan heel anders dan gewoon met mijn armen, als ik een armband draag, waar ik zuinig op moet zijn. Leuk he...een beetje onhandig bijna. Het weekend is fijn. Vrijdagavond kregen wij nieuwe buren op bezoek, een jong stel van 31 en 35 met een prachtige kindje, Josefien. Zo'n kindje dat naar je lacht, en je vingers pakt met zo'n schattig klein handje. Ik kan dan intens genieten...en realiseerde me dat ik de oma van zo'n kindje zou kunnen zijn. Qua leeftijd dan. Op dit soort momenten realiseer ik me altijd, dat ik zelf wel heel graag ook kinderen zou hebben gehad, en in mijn hart, spreek ik altijd over mijn Bas van Loon. In gedachten, en dit speelde toen ik 28 jaar was, kreeg ik een kindje en ik zou hem Bas hebben genoemd. En altijd als ik die reclame zie op tv van dat kleine blonde jongetje, op het voetbalveld die zo goed kon voetballen, omdat hij Calvé Pindakaas at, dan glimlach ik, want dat zou mijn Basje zijn. Gek hoe een beeld je hele leven lang bij je kan blijven. En vrijdagavond, toen ik Josefien in mijn armen had, zei ik tegen Julia, de buurvrouw, als jullie een avond uit willen samen, dan pas ik wel op. Geweldig...het deed me ook denken aan Noor en Sanne, die klein waren, toen ik alleen in Schoonhoven woonde. En als een van die kleine meisjes dan kwam logeren, dan was het een groot feest. Nog eerder terug in de tijd, als de kleinkinderen van Connie, mijn toenmalige partner, Melvin en Steffin er waren, was ik ontzettend gelukkig. Door die kinderen, en door hoe zij in het leven naar alles kijken. Ik weet nog, hoe we voetbalden, hoe we rondreden in de SLK of in de boot aan het varen waren. Geweldige herinneringen aan jonge mensjes in mijn leven. En door al die mooie herinneringen, is het gemis om mijn Bas, een stuk kleiner geworden. En onze Josefien, zorgde ervoor, dat deze mooie herinneringen zomaar weer naar boven kwamen. Ik realiseer me, dat ik steeds meer over vroeger spreek, en dat herinneringen het soms van me overnemen. En volgens mij is dat ook wel passend bij mijn leeftijd. 58 jaar worden, is best wel wat toch...haha! Ik ben er blij mee en dankbaar voor, dat ik 58 jaar ben en dat ik zo intens geniet van dit mooie leven. Geleidelijk aan, hoor ik mensen buiten, geluiden in huis en schijnt de zon heel fijn. En dat betekent, dat ik lekker naar buiten ga, genieten van alles wat er buiten is, de bloemen op het terras, de zon op je huid... Oh ja, gisteren ontzettende lekker gegeten bij Ron Blauw in Voorburg, met mijn lieve schoonouders...onverwachts, wat een feestje zeg...heerlijk! Straks even naar Mila en Simone, gezellig op het terras, en dan in mijn oranje broek voor de buis, voetbal kijken...wow wat fijn! Een mooi citaat ergens deze week 'het leven is eigenlijk heel simpel. Wat we geven, krijgen we terug....´ en volgens mij is het zo, ik heb het gevoel, dat ik zo ontzettend veel mag ontvangen.....en dus zit ik hier gewoon een beetje te glimmen, in mijn oranje broek...oh ja met mijn nieuwe coupe in mijn haar, iets vrouwelijker, want ik Frankrijk zei men iets te vaak ´bonjour messieur-dame´en realiseerde ik me, dat dat messieur voor mij bedoeld was...tja en ik weet het, ik ben niet heel erg vrouwelijk, maar ik voel me wel een vrouw...dus vandaar, die coupe...ik grinnik, terwijl ik dit schrijf, want het lijkt nu net, alsof ik ijdel ben....en ook dat klopt wel. Of zou ik gevoeliger worden naarmate ik ouder word...Dikke zoen, fijne zondag, veel Oranje en hier nog wat mooie foto´s van onze vakantie!