De balans opmaken van 2017

Ja lieve mensen, en terwijl ik, als ik zo eventjes snel de balans mag opmaken van 2017, ik best heel tevreden ben. Mijn werk, mijn team, mijn hoofdbestuur, mijn directie, mijn coachopdracht, mijn gezin, mijn vriendschappen (iets minder tevreden, tijd, tijd en nog veel meer)mijn wensen, mijn gezondheid, kortom terugblikkend naar 2017 voel ik mij een gezegend mens. En toch, toch weet ik, dat voor het einde van dit jaar, er nog iets heel verdrietigs gaat gebeuren, want op dit moment ligt een goede vriend van mij, een jeugdvriend, een jeugdliefde, een prachtig mens, te sterven. Hij heeft ALS, gisteren is de palliatieve sedatie gestart, en zodra zijn vrouw me belt, stap ik in de auto en ga ik naar hen toe. Om samen met Hellen, mijn oud collega, de vrouw die ook de uitvaart van mijn vader heeft verzorgd, zijn uitvaart te begeleiden. Bizar...2017, in mijn vorige blog schreef ik nog, dat ik hoopte op wat minder verlies, en Cees is 27 december 60 jaar geworden, en nu neemt hij afscheid met zijn mooie ogen van zijn vrouw en kinderen. Dit is ook het leven, hij heeft op zijn manier er werkelijk alles uitgehaald, hij heeft zo ongekend lang doorgeleefd met ALS. En straks, als hij er niet meer is, zal hij ons vanuit een bushalte aankijken...ik heb die foto's gezien, zo mooi, zo sterk hoe hij daar nog was, en als bijna een model op de foto stond. Ik heb nog een jeugdfoto van ons, toen we samen op school zaten, in dezelfde klas. En een foto waar hij op mijn bed zit, op mijn kamertje op Flakkee. Leuk, met zijn zeilbootje, een geel open bootje, voeren we het Haringvliet op, en lieten we de boot bij Tiengemeten in het riet lopen. Mooie herinneringen, heel lang had ik hem niet meer gezien. Totdat zijn vrouw mij mailde, want ergens op een soort van bucket list, stond, dat hij mij nog wilde ontmoeten. En ik denk zo'n drie of vier jaar geleden, ging ik daar op bezoek, dronken we champagne en glimlachte hij en sprak hij via een spraakcomputer. Een prachtig mens, een leven wat stopt, en weet je hij geeft ook weer zoveel mee, de vriendschap met zijn vrouw Jolanda, tja, hoe is dat citaat ook al weer, dat in de verzorgingsruimte bij Yarden Haarlem staat, afscheid nemen is met zachte handen omwikkelen....ik weet het niet meer. Een prachtige zin, en zo zal ik aan hem denken, gek...terwijl ik allerlei terugblikken lees in de kranten, over wat 2017 ons gebracht heeft, zo zal 2018 beginnen met een afscheid... Terwijl ik dit schrijf, heb ik contact met een collega, hij heeft een radioprogramma bij de KRO, 'gesprekken die raken' op zondagochtend om 07.00 uur en hij heeft me gevraagd of ik met hem in gesprek wil, voor de radio. Mooi he. Omdat er zoveel mooie verhalen te vertellen zijn, en ik zal het verhaal vertellen van al die prachtige mensen, die ons ontvallen en al ontvallen zijn. Mensen met wie ik als een soort van rode draad door het leven verbonden ben..een lijn vanuit het hart. Een onlosmakelijke verbinding, voor nu, voor straks en voor altijd. Gek hoe je blij kunt zijn met een Mercedes cabriolet, die je mag ophalen, terwijl je zomaar opeens bezig kunt zijn met een afscheid, van heel dichtbij. Hoe bizar de dingen zijn, de materie, het hart, hoe ingewikkeld kun je je voelen, want alles verbleekt altijd vind ik, als het over liefde gaat. Dan is die auto, met die geweldige wielen, niet meer zo belangrijk. Dan gaat het over de dingen waar het leven over gaat. Verbinding, liefde, vriendschap..potverdomme. Buiten is het koud, het is koud zonder jou, een nummer van André Hazes en vandaag ook zo realistisch. Het is echt koud, miezerig zeikerig weer. Later op weg naar Zeeland, de verwarmde stoelen aan, mijn rug lekker warm maken. Gek, hoe het leven loopt. Vlak voor de kerst, het afscheid van Ad, onze prachtige muzikant, ook een man van 60 met van die mooie ogen. En straks, mijn vriend. Gek, opeens herinnerde ik mij vannacht dat we samen in Rotterdam waren, daar woonde hij en ik in Den Haag, en dat we heel chique gingen dineren, voor veel geld, teveel geld voor twee jonge studenten. En hoe we intens konden genieten van al dit soort dingen. En dan een heleboel jaren niets, totdat ik hem ontmoette toen ik met mijn moeder aan het winkelen was in Middelharnis. En hij er nog zo leuk uitzag, met zwarte krullen, en toen ik hem weer zag, was hij getrouwd, had hij twee kinderen en zat hij in een rolstoel en vond ik hem nog steeds een superleuke kerel. Mooie man, je ziet het terug in zijn kinderen. Gek, hoe iemand als in een film, weer terug kan komen in je leven, ja jij Cees. Nooit eerder schreef ik over je, op deze manier, ook dit is afscheid nemen. Van jou als mens, als vriend. Ik zal je missen, je leuke lach missen. En daarom is het vast zo koud nu...omdat die leegte zo voelbaar is. Vandaag kwam er een kerstkaartje van Lia. Leuk, ook weer een herinnering, de vrouw die zo mooi bevriend was met mijn vader. En op wie hij op zijn manier, zo gek was, Lia van Freek. En ja, ook Freek is al overleden. Gek, al die laatste ontmoetingen, want ook die herinner ik me nog, als de dag van gisteren, bij hen boven. Afscheid nemen bestaat niet zeggen ze toch...klopt wel, want hoe ouder je mag worden, hoe meer van dit soort filmpjes je met je meedraagt. Hoe meer je mensen 'langs ziet komen' die niet meer hier zijn, maar wel bij je zijn. Je draagt hen mee in je hart. Je denkt met een regelmaat aan hen terug. Oud, of jong, veraf of dichtbij, soms een tijdje niet, dan weer heel frequent. De rode draad van liefde zorgt voor verbinding altijd weer. Fijn... Oh ja, ik wens iedereen, dat 2018 je mag brengen wat je nodig hebt. Liefde, rust, mooi werk, vriendschap, ontmoetingen, maar vooral gezondheid. Want mensen wat zijn we zonder een goede gezondheid... Ik wens ook, dat we stil staan bij elkaar, elkaar wat meer vasthouden. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het lieve kaartje van buren, hier van het dakterras, zij brachten dit samen met een prachtige fles rode wijn van Huub Oostendorp uit Schoonhoven (hoe leuk)en nodigden ons uit voor een Wining en Dining in het nieuwe jaar. Heerlijk toch, dit zijn de ouders van mijn schattige buurmeisje Josephine. Een meisje, dat zo vrolijk lachend de wereld in kijkt. Tevreden, gelukkig en blij. Hoe mooi, hoe onbevangen, laten we vooral ook hiervan genieten. Ik wens jullie zoveel toe, maar vooral dat je iedere dag weer stil staat, bij wat er is. En bij de mensen die om je heen zijn. En laat al die mooie filmpjes langskomen, huil, lach en ervaar. Op dit moment lees ik een boek van Tim Overdiek, Tranen van Liefde. Deze man verloor zijn vrouw in 2009, en bleef achter met twee kleine jongens.W Wouter had een lezing van deze man bijgewoond, indrukwekkend mooi. En ik mocht dit boek lezen. Prachtig, een boek bomvol emoties, maar ook bomvol kracht. Dank je wel meneer, dat ik dit lezen mag. Ik zal het aan iedereen vertellen en hoop dat u, uw verhaal ook een keer voor de leden van Vereniging Yarden wilt vertellen. Helend, confronterend en puur. Zo en nu is het wel genoeg. Het jaar 2017 is nog niet voorbij, nog lang niet...ik neem nog een Nespresso en ga nog even door met lezen. En met leven ja...dag Cees! Dank je wel...voor jouw zijn in mijn leven. En hoe je ervoor zorgt, dat jouw gezin en ik, dat wij met elkaar door gaan. Je zorgt goed voor iedereen...dag!