Zomaar, terwijl het buiten regent en miezert...

En hier zit ik dan, in den Haag, in het Hampshire Hotel boven het Centraal Station. Een dag die begon bij de implantoloog en daar werd geconstateerd dat ik nog steeds een gat in mijn kaak heb. Ach, ik heb nog tijd, en dan kan meneer in april er ook nog wat kunstbot aan toevoegen. Hoe handig kan alles opgelost worden. Hoe knap is de medische wetenschap toch. Tja, en toch niet in alle gevallen hè. Want ons vriendinnetje is uitbehandeld. Potverdorie, wanneer toch, is er een antwoord voor al die mensen die kanker krijgen. En voor al die mensen die ALS krijgen. Ik ben altijd wel een beetje sentimenteel, als het hierover gaat. Sinds ik ooit zelf ziek was, ben ik ‘weker’ geworden geloof ik. Maar dit zal ook wel met mijn leeftijd te maken hebben. Als ik aan mijn vader denk, dan realiseer ik me, dat hij ook steeds emotioneler werd, naarmate hij ouder werd. Ach het is niet erg toch. Ik merk, dat ik altijd, en dit doe ik ook al mijn hele leven al, me betrokken voel bij mensen, bij zieken, bij mensen met wie het niet zo goed gaat op dit moment. En ik vind ook, dat we het met elkaar soms niet altijd even goed doen. Dat we elkaar verdrietig maken, pijn doen en in de steek laten. En nu heb ik het over samen zijn, samen werken, en hoe je dan een samenwerking, of een samenzijn goed kunt afronden, zonder die ander nog meer pijn te doen. Gisteren sprak ik met Jojanneke over verlies. Jojanneke heb ik ooit ontmoet op het Yarden Symposium in 2015. Zij zat toen in een rolstoel, door een ongeluk. En ik, ik bekommerde me om haar, omdat ik wilde dat zij een gelijke behandeling kreeg als iemand die niet invalide is. Dus ik zorgde dat zij in een gebouw, waar geen personenlift was, met de goederenlift naar boven en beneden kon. Ik maakte me hier dus druk om. En die dag, in 2015, zag ik deze sterke jonge vrouw voor de eerste keer. En gisteren hadden wij een afspraak. Over verlies. Verlies door scheiding, verlies van baan, verlies van status, verlies van je mobiliteit, verlies door rouw. Zomaar, en terwijl ik haar had aangekondigd met de mededeling dat zij invalide was en met een rolstoel zou komen, zat zij, toen ik haar beneden bij de receptie ging halen, op een stoel en liep zij met een kruk. Werkelijk een wonder. Jojanneke loopt weer. Niemand gelooft het, had dit voor mogelijk gehouden, maar het is echt zo. Gaaf hè...en Jojanneke is een van die krachtige vrouwen, die afgestudeerd is op verlies van je baan. En het effect hiervan op mensen. En wij, wij gaan hier gewoon maar een beetje aan voorbij hè. Dus eens kijken of Jojanneke iets voor Vereniging Yarden kan doen. Want ik denk dat heel veel mensen, behoefte hebben aan dit soort coaching. Leuk hoe die bank die begint met een A en nog een keer een A, met dat groen gele logo, hier heel veel aandacht voor heeft. Onverwachts, want in de bancaire wereld is reorganiseren een werkwoord gelijk als leren. Want dit gebeurt daar heel veel. En juist als dit aan de orde is, is het afhechten, het afronden, het afsluiten van een samenwerking zo belangrijk. En ik, ik denk dat ‘ het is niet zomaar dat ik Jojanneke nu weer heb gezien’ het komt wel goed. En zo terugblikkend, is 2017 het jaar van de ontmoetingen geweest. Het jaar waarin ik prachtige mensen heb mogen ontmoeten. Het jaar waarin en dit zal ook de komende dagen zo zijn, wij nog vrienden gaan zien, nichtje Noor langs komt, met haar moeder denk ik. Leuk, gezellig, ik heb afgelopen week kaartjes geschreven, aan mensen, aan vriendinnen en vrienden, omdat het zo belangrijk is, om bij leven elkaar alles te zeggen. Oh ja, dus als ik ooit doodga, of ziek zou worden, dan doen we het afscheid als ik er zelf nog bij ben. Want dan hoef je niet van alles te zeggen over mij, maar tegen mij. Afscheid bij leven. Tja, zo is het. Voor nu, geen afscheid, maar een afsluiting van deze blog, de Haagse blog. Ik ga zo naar een oud collega van me, bij de HTM, een van mijn eerste werkgevers ooit in den Haag. Daar werkt Mark Jan als HR Manager, leuk hè...en met Mark Jan heb ik ooit bij ADP en bij Northgate gewerkt. Hoe leuk is de wereld. En Mark Jan werkt samen met Connie en Gemma. En nog wat collega’s, die mij nog kennen van toen, een jonge vrouw van 25 jaar...tja, de tijd gaat snel, dus alweer 33 jaar geleden...pffftt. Fijne avond, liefs, Anita