Het ritme van mijn familie....

Wat een gekke titel he. Ja ik was drie dagen bezig met corporate antropologie. In Baarn, maar ook een volle intensieve dag bij De Kessler Stichting in Den Haag. Een indrukwekkende veldwerkdag. Ontmoetingen met dak- en thuislozen, met mensen die altijd bezig zijn om samen met hun medemens kleine doelen te behalen. Dit was een van de uitspraken van iemand die daar werkt, wij bereiken hier geen grote doelen, wij werken niet aan targets en KPI's maar wij bereiken met onze cliënten kleine doelen. Bijvoorbeeld dat iemand zich weer een keer per week gaat douchen. En lieve mensen, deze dag houdt mij nu al dagen bezig. En terwijl ik vanmorgen in mijn Mercedes Cabrio even een bloemetje bij mijn zieke schoonmoeder bracht, of even bij Albert Heijn zonder lijstje mijn kar vulde met boodschappen, dacht ik 'welk klein doel zou deze meneer vandaag hebben gerealiseerd of gaan realiseren'.... Tja, dus van Loon denkt weer eens heel serieus na. En ondertussen, ben ik samen met een heel lief vriendinnetje van me, aan het nadenken over een leiderschapsprogramma. Zij heeft een opdracht en ik mag meedoen, geweldig he...het borrelt en bubbelt weer. Toch maar wel een eigen website...ik ben er nog niet uit. We gaan woensdag samen sparren hierover. Zij helpt mij, wij helpen elkaar, we gaan shinen..zoals zij zo mooi zegt. Ja hoe bizar en hoe groot is het contrast tussen de ene mens en de andere mens. Dus stop met ouwehoeren, stop met zeuren, en realiseer je, als je aan je Nespresso zit, of aan iets anders, dat het leven je meer dan toelacht. Gezond, gelukkig, zelfstandig wonend, en al die andere mooie dingen die daarbij horen. Dus dank je wel meneer, hoe je mij gewoon door te zijn wie je bent hebt laten zien, dat ik zoveel kan doen voor jou en voor al die andere mensen, die gewoon een hand nodig hebben. Daar heb je die hand weer. Reikt elkaar de hand...pffft. Ingewikkeld hoor om dan terug te gaan na zo'n dag naar Baarn, over wegen vol omgewaaide bomen, vrachtwagens en daar aan de bar te belanden en met een glas wijn in je hand, gewoon balorig te worden, een soort van afreageren, relativeren, weet ik welk woord hierbij hoort. Mooi he..in het gebouw aan de La Reyweg hangen prachtige schilderijen. Dit is er een van! Een van de onderdelen van dit blok van mijn leergang Corporate Antropologie was - het ontdekken van het ritme van je familie - gek, er gebeurde eerst niks met me. Omdat ik me hier moeilijk een voorstelling bij kan maken. Dit gaat over harmonie, over het ervaren, het voelen, het herkennen van stemmen, geluiden, sferen. En geleidelijk aan kwamen er voor mij wel liedjes, teksten voorbij, en heb ik vooral het gevoel overgehouden aan de harmonie van mijn eerste 17 levensjaren. Ouders die gek op elkaar waren, van elkaar hielden, tijd, rust en harmonie. Geen zorgen. En hier hoort een soort mooie kadans bij, een gelijkmatig ritme. Ik zal als ik ooit weer piano speel, proberen hier een klank bij te krijgen. Gek om op deze manier te denken aan je jeugd, je familie. Misschien ook wel bijzonder, dat er niets met me gebeurde, omdat ik het gevoel heb, nu bijna geen familie meer te hebben. Anders dan nichtje Noor en nicht Annemarie. En deze twee vrouwen geven mij wel het gevoel van liefde, warmte en harmonie. Ook weer die rust, die balans die ik hierbij ervaar. Deze leergang laat me nadenken en voelen. Maakt me heel bewust van mijn leven. Toen ik thuiskwam, kreeg ik een bericht van mijn nicht Annemarie, zij is op wintersport met een prachtige tekst uit het Sanskrit - Heute. Deze deel ik met jullie. Heute - Das Gestern is nur ein Traum das Morgen nur eine Vision Das Heute aber, gut gelebt verwandelt jedes Gestern in einen glücklichen Traum und jedes Morgen in eine Vision voll Hoffnung. Achte deshalb gut auf den heutigen Tag denn er ist das Leben das eigentliche Leben des Lebens. Tja en deze tekst zegt eigenlijk genoeg. Vandaag moet je het gewoon doen, leven. In het nu. Lieve mensen, dit weekend staat in het teken dus van leven. Morgen vieren wij de vriendschap met allerlei vrienden en vrienden van die vrienden, in een kroeg in den Haag. Gewoon zomaar gezellig. Vandaag onze stapel kranten, waar ik een van onze leden van het hoofdbestuur met partner in het Parool mocht zien. Leuk zomaar op zaterdag iemand herkennen uit de krant. Onder de indruk van de column van Femke van der Laan, over hoe zij het leven ervaart na het verlies van haar grote liefde Eberhard. Wat wil ik nog meer kwijt vandaag, ik luister naar muziek van de vrienden van Amstel Live. Een muziekfestival gebaseerd op verbinding van muzikanten, van teksten, van muziek maken, het drumstel mogen bespelen van de overleden drummer van Blof is dan ook weer zo'n eervol ding. Net zoals ik dat destijds ervaren heb, toen ik weer in de Mercedes van mijn vader mocht rijden. Een oude auto van mijzelf, maar zo waardevol. Deze auto rijdt nu vast in Marokko rond, want ik heb ooit toen bleek dat Pa niet meer zou kunnen lopen, met zijn toestemming verkocht voor drie duizend euro ofzo aan drie Marokkaanse mannen. En deze mannen waren meer dan blij, met een supergave Mercedes met ongekend veel kilometers op de teller. Leuk he...die auto leeft gewoon nog. Typisch Mercedes he...gaat nooit kapot. Stopt gewoon nooit. Ik heb ooit eens een meneer ontmoet op de Oldtimerclub en zijn Mercedes had al meer dan zeshonderdduizend kilometer op de teller. Die auto werd met zoveel liefde behandeld, dat die auto gewoon doorleeft. Zo gaat dat gewoon, als je lief bent voor elkaar, haha. Leuk dit..dag allemaal! Nog wat foto's, zomaar, omdat het indruk op me gemaakt heeft. En dit beeldje stond in de kapel van Tichelaar, een voormalig sociaal pension in den Haag. En hiermee geef ik jullie gewoon de zegen!