Doordeweekse blog

En zomaar op een woensdagochtend ben ik vrij. Heerlijk even thuis, pasfoto's, rijbewijs verlengen, kapper, allemaal van die dingen, waar je tegenwoordig vrij voor moet nemen. Eigenlijk was ik deze hele week vrij, maar dat is niet gelukt. Een uurtje later op staan, lekker lang Nespresso drinken, verse mango stukjes eten, een heerlijk vers broodje van de bakker, kortom, het lijkt wel een feestje. En het is de laatste dag van februari 2018. Het jaar is alweer twee maanden oud. Gisterenavond zijn we bij twee vriendinnen geweest. En eigenlijk was dit een soort van afscheid, van een van deze twee vrouwen, gaat heel snel overlijden. Dus we hebben getoast op het leven. Muziek gehoord, die op de uitvaart gespeeld zal worden. Afscheid nemen bestaat dus wel, een glas wijn drinken en toasten op het leven. Met deze vrouwen dronken we champagne in Voorschoten, vierden we feest tot diep in de nacht, en was het leven een groot feest. En nu, zomaar is die k....kanker weer terug. Overal uitgezaaid, knap hoe je als vrouw, zo zelf de regie neemt en blijft nemen, tot het einde toe. Een stoer sterk mens, aan het zuurstof, aan de morfine, die in een laatste opleving zit. En zomaar waren wij nog even met zijn vieren, en eigenlijk is het heel gek om dan weg te gaan. Wat zeg je dan, dus ik zei 'dag lieve schat. En altijd als ik champagne laat ploppen, zal ik aan jou denken...'en ik gaf haar een kus. En toen ik thuiskwam, kreeg ik een appje 'het is goed zo'. En eigenlijk maakt het leven me soms zo verdomde verdrietig. Juist door dit soort dingen, juist doordat er weer iemand van dichtbij, deze strijd niet mag overwinnen. En vanmorgen, toen ik op de foto moest voor mijn rijbewijs, toen ik door het dorp wandelde, glimlachte ik naar de mensen om me heen, hield ik deuren open van de HEMA voor een oudere dame. En realiseerde ik dat het leven zo ontzettend de moeite waard is. Ach, en als er dan soms mails binnenkomen, waarvan ik het nodige denk, dan glimlach ik en pak ik mijn rol. Het is allemaal niet zo ongelooflijk belangrijk als het lijkt, er zijn zoveel belangrijker zaken, die er echt toe doen. En zojuist toen ik mij realiseerde, dat er tijd geblokt stond in mijn agenda, die niet nodig was, heb ik besloten er een hele dag vrij van te maken. En word ik vanavond telefonisch geïnterviewd voor het Parool van a.s. maandag. Dit in verband met de officiële start van de bouw van Amsterdam Zuidoost. Leuk deze verslaggever ken ik al sinds eind 2013 en hij blijft mij volgen. Vandaag gaat hij ook mijn collega interviewen, omdat ik dit heb voorgesteld, en vanavond vult hij dit interview aan met mijn verhaal. Leuk, Amsterdam Zuidoost spreekt tot de verbeelding van velen. De documentaire gaat weer verder, kortom Amsterdam Zuidoost bruist... En bijzonder, hoe deze week verloopt. Hoe ik mensen ontmoet, van vroeger, hoe ik afscheid neem van mensen die me na aan het hart liggen, hoe ik me erger soms, hoe ik glimlach, gelukkig ben, liefheb, hoe ik kan lachen en huilen, hoe ik leef...en leef, alsof het je laatste dag is, is het motto van Loes, de vrouw die gaat overlijden. Haar sloepje heet ook 'Leef'. En dus zou ik wel over de daken willen schreeuwen, leef, en probeer het met elkaar goed te doen. Dus als ik me erger, denk ik 'Anita verwonder je maar'. En dan glimlach ik en knipoog ik naar boven, naar mijn moeder. Want zij zou zoveel rustiger zijn, in dit soort situaties dan ik, dus lieve mensen ik heb nog zoveel te leren en hoe mooi, ik krijg de tijd, om dit te doen... Deze woensdagochtend blog is een soort van eerbetoon aan al die prachtige mensen, die mij ontvallen zijn, of gaan ontvallen, aan al die mooie mensen, die mij grote en kleine dingen hebben geleerd, die mij tekst geven, als ik het zelf even niet meer weet. Die mij stil maken, als ik boos of verdrietig ben, die mij doen glimlachen als ik aan hen denk. De rij wordt groter en langer, en ik, ik mag ouder worden. Het is te zien, op de pasfoto van mijn rijbewijs, maar het geeft niet, ik heb geluk en anderen hebben pech. Kanker is pech hebben, domme pech...ik omhels je in stilte, eet mijn stukjes mango, en glimlach met een traan achter mijn ogen...dag, dank je wel voor alles wat je me hebt gegeven, jij en jij...opeens gisteren zag ik zomaar weer een foto van Eveline, mijn vriendin, alweer twee jaar geleden overleden, gek hoe jij en jij, steeds weer voorbij komen. We laten elkaar niet los, ook al ben je niet hier, of niet meer hier, je blijft bij mij...