Lekker buiten in de zon...

Ja echt waar, vandaag zijn wij heerlijk gaan wandelen, voor zover dat gekke been van mij dat kan, op het strand in Katwijk aan Zee. Heerlijk genieten van de prachtige schelpen, veel scheermesjes in allerlei kleuren, mooie stukjes hout, die aanspoelen op het strand. En daarna hebben wij heerlijk in de zon gezeten, buiten, met een dikke jas aan, op het terras. Hoe fijn is dat, gisteren werd er nog geschaatst, vandaag liepen jonge mensen in de bediening in een zwart t-shirt met korte mouwtjes, ongekend, hoe fijn is dat. En terwijl ik dit schrijf is net de kachel een half graadje warmer gezet, en regent het buiten. Wat een bijzonder klimaat. Het is maart, en we kwamen langs het strandhuisje, dat wij ooit hebben gehuurd in Katwijk. Leuk, want de mensen die het nu gehuurd hadden konden al heerlijk buiten zitten. In de wind, met een dikke jas of trui aan. Het is alweer zondagavond, het weekend zit er weer op, er wacht een stevige en vooral lange week, met zelfs werken op zaterdag, vergaderen bij van der Valk in Almere. Kortom het leven gaat full swing weer verder de komende periode. Een stevige ernstige week ligt voor mij. Met een mooi hoogtepunt, de officiële presentatie van het Yardenhuis Zuidoost, het eerste Multi culturele rouwcentrum van Nederland, het gaat beginnen, ik zie er naar uit, morgen middag. Maar terugdenkend aan dit weekend, dit was heerlijk, lekker lang, lekker veel tijd om uit te rusten. Vanmiddag lekker geslapen op mijn plekje achter de eettafel, heerlijk vind ik dat. Ik ben tegenwoordig, door dit been al heel vroeg wakker en zat vanmorgen om 8 uur al heerlijk de krant te lezen en koffie te drinken aan tafel. Fijn, het stille van ons huis, het lijkt dan alsof Nederland nog slaapt. Grappig, opeens zag ik Tobias, mijn collega, met zijn gezin in het NRC. Net zoals Annemarie en ik ooit in het NRC hebben gestaan. Leuk, ook Dave van het hoofdbestuur met zijn partner Pieter, heb ik ooit in het NRC gezien. Grappig, vrijdagavond bij Mila, begon een meneer nog over dit artikel tegen Annemarie. Hij herkende ons uit de krant. Dit is wel vaker zo. Jawel mensen, en schrijvend over de krant, het is bijna 13 maart, dan komt het Mercedes Magazine uit, ik kan bijna niet wachten. Dit nummer stuur ik door naar de hemel, naar mijn vader, want dit nummer is speciaal voor hem. Zijn dochter in het blad van zijn automerk. Hoe gaaf is dat... Ik merk aan mijzelf dat ik weer in een fase ben van overdenken, wat ik doe, wat ik heb gedaan en of ik hier trots op ben. Eigenlijk stel ik mijzelf deze vraag met regelmaat, waar ben je trots op. En ik kom dan niet zover, ik lees zoveel over mensen, die prachtige dingen doen voor de wereld, voor hun medemens, en eigenlijk vind ik mijn bijdrage aan dit leven, niet te vergelijken met dat van anderen soms. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan dat interview met die tropenarts, of aan mensen als Adel en Razan, of aan grote namen als Neelie Kroes, of Prinses Maxima. En als ik dan aan mijzelf denk, dan ben ik trots op wat ik ben voor mensen, wie ik heb mogen zijn voor mensen. Gisterenavond waren hier twee mensen, met wie ik ooit mocht werken. En toen realiseerde ik me, wat ik voor hen heb mogen zijn, toen ik nog hun leidinggevende was. En misschien is dit wel waar ik goed in ben. Mensen af en toe een klein stapje verder helpen. Mensen hele kleine tips geven, zoals ik dit bij deze mevrouw heb gedaan blijkbaar. Ooit zei ik tegen haar 'blijf alsjeblieft dichtbij jezelf, blijf wie je bent'. Niks meer en niks minder. Vroeger had ik het nodig, dat ik een vorm van goedkeuring kreeg voor mijn manier van zijn, van mijn moeder. Zelfs op haar sterfbed nog vroeg ik haar 'mam hoe vindt u eigenlijk dat ik het gedaan heb tot nu toe in mijn leven?'. En ik kreeg als vrouw van 43 haar zegen en belangrijker nog, haar goedkeuring. En nu, vandaag de dag, 15 jaar verder, 58 jaar jong of oud, voelt als dat laatste haha, krijg ik soms van mensen als Ron of Derck, gek dat deze twee namen bij mij boven komen, een vorm van goedkeuring. Een vorm van waardering voor mijn zijn. Ik merk dat ik als mens voor andere mensen dingen doe. Of voor mensen zorg, op mijn eigen wijze. Mensen een hand toereik, of mensen tegen me aan hou. Mensen toespreek, of juist naar mensen luister. En lieve mensen, dat is het wel zo'n beetje. Verwacht geen grootse dingen van me. Verwacht niet, dat ik nog op een podium klim, maar verwacht gewoon dat ik er ben voor je. Want dat is waar ik goed in ben. En dus waar ik trots op ben. Ik zou nu oud en wijs genoeg moeten zijn, om volop te vertrouwen op mezelf. Want het gaat er niet om, volgens mij, of ik rijk ben, of bekend, of hoe groot mijn Mercedes is (dat is alleen maar heel erg leuk vind ik eigenlijk wel), maar het gaat erom, dat ik er voor je ben, als jij het nodig hebt. En terwijl ik dit schrijf, komen er wel een paar namen bij me langs, waar ik niet zoveel van mezelf laat zien. Waar ik mezelf eigenlijk niet zo laat zien, moe, druk, of...het doet me denken aan een gesprek met Joke vrijdag. Want leven is geven en nemen, is ook het samen doen. Dus jij en ik. Ik ben er voor jou en jij voor mij. Vriendschap moet je ook echt samendoen. En als ik dan weer aan die namen denk, dan realiseer ik me ook, dat het soms zo is, dat je mensen heel lang niet ziet. En of je elkaar ziet of niet, dat ligt niet alleen aan mij. Maar ook aan jou...vorige week realiseerde ik me, door reacties op social media, dat er mensen zijn met wie je gewerkt hebt. En in die fase in je leven, was je heel close met mensen. En als dan het gezamenlijke werk wegvalt, dan blijft er soms niet zoveel meer van over. Alleen blijft er af en toe iemand, een heel klein plekje in je hart houden. Je draagt een stukje van iemand in jezelf mee. Naar een volgende stukje van je reis door dit leven. Vriendschap verwordt tot een herinnering. En terwijl ik dit schrijf, word ik een beetje stil, want zoveel herinneringen draag ik al met me mee. Van al die mensen, die niet meer hier in dit leven bij me zijn, maar ook van mensen die nog wel hier in dit leven ergens zijn, alleen niet meer fysiek heel dichtbij mij. Het is niet erg, zo vergaat het je soms. Ik heb vriendinnen, die ik temidden van alle hectiek alleen maar zelden of af en toe zie. En dat is goed, het gaat om dat moment. En weer gaat het niet om hoe vaak, hoe veel, maar simpelweg om het hoe. Ik heb me voorgenomen om meer ouderwetse kaartjes te gaan sturen, zolang PostNL deze nog wil bezorgen. Juist aan die mensen, die ik niet zoveel meer zie. Zomaar, met een tekst, een zin, en een groet. Vroeger al, als klein meisje op de boerderij, schreef ik dagboeken vol en brieven vol, naar mensen aan de andere kant van de wereld. Correspondentie vriendinnen waren dat. Ik vond het heerlijk als ik uit school kwam en er lag een brief voor mij op de tafel in de eetkamer. Iets minder vond ik het als het een luchtpost enveloppe was. Want die was van mijn tante uit Suriname. En daar stonden allemaal in het rood onderstreepte opdrachten in voor mij. Heel streng, die lieve oude tante, naar wie ik vernoemd ben, tante Anita, stuurde me ook brieven. En ik moest altijd van mijn moeder een briefje terug sturen. Na het overlijden van mijn vader, kreeg ik een aantal van deze brieven van haar terug. Bijzonder, hoe ik als kind vertelde over wat ik gedaan had. Of wat ik aan het doen was. Ik vertelde ook altijd wel, wat mijn vader op het land aan het doen was. Nog steeds vind ik post versturen dus leuk. Een kaartje, een hart onder de riem. Terwijl ik dit schrijf, denk ik aan die doosjes die wij bij Yarden hebben, voor mensen die weten dat zij gaan sterven en nog brieven willen schrijven aan hun geliefde of kinderen, zodat zij hen een brief achter kunnen laten, als zij overleden zijn. Ik heb hier ergens zo'n doosje staan. Prachtig, intens en mooi. Ik ga als ik zo'n moment heb, ook brieven schrijven, voor een paar mensen. Niet omdat ik denk dat ik dood ga, maar wel, omdat het prachtig is, om op papier dingen terug te mogen lezen. Zo vond ik na het overlijden van mijn moeder, ook voor haar waardevolle brieven, van mijn oom, van mijzelf aan haar gericht, terug in haar nachtkastje bij het bed. Ik mocht deze hebben van mijn vader. En juist al deze kleine dingen, zijn zo belangrijk nu. Ik lees deze brieven soms terug, herinneren. Mijmeren over wat ooit was. En deze zondagavond, is dus ook zo'n avond, een mijmeravond. Een avond, waar ik terugkijk op mijn leven. Op mijn zijn als mens. Op mijn 'waarde' voor de medemens. Op mijn vriendschappen. Ik merk, dat ik veel aan het denken ben. Veel vanuit mijn hart probeer te leven en te zijn en steeds dichterbij mijzelf ben en kom dan ik ooit was. Ik vind dit fijn, het maakt me nietig en klein. Het is goed zoals het is. Mijn oog valt op een liniaal met een kinderhandschrift en er staat Anita op. Dit liniaal is een van de weinige dingen, die ik nog van mijzelf heb, van de boerderij. Het staat hier nu in mijn nieuwe werkkamertje. De oude kamer van Roos, is nu een werk-logeerkamer. Fraai en mooi, rustig. Annemarie leest hier vaak haar krant, of boekje, en kijkt uit over het parkeerterrein, de daken van Wassenaar. Heerlijk, ik zit hier af en toe te werken. Zomaar rustig in stilte. Ik kan vanuit dit kamertje heerlijk thuiswerken. En dichtbij me staat mijn oude liniaal, ik schat al minstens 53 jaar oud. Tja, wat is dit voor een blog, een blog die alle kanten op gaat. Net zoals ik, op dit moment, nadenkend en continue met een vol hoofd. Gelukkig is er dan boksen en wint Badr de wedstrijd, en dit betekent vast dat ik nog een keer naar AHOY ga met Mascha om Rico Verhoeven tegen Badr Hari te zien vechten. En nu, komt er een overheerlijk stukje Pie de kamer binnen en ga ik gewoon lekker even eten. Een mooie avond. Ik kan nog uren doorgaan, doe dit nu even niet...geniet van de avond, succes de komende week en tot snel. En als je me al lang niet hebt gezien, en dit anders wilt, laat het me weten. Dikke zoen van mij. Ik mis je soms...