Twee keer Otti...in een weekend!

Ja wat een gekke kop van deze blog. Hoe leuk is het, toen we gisteren afval gingen wegbrengen voor Roos, dat wij een schilderij van Otti bijna in de vuilcontainer zagen verdwijnen. De dame die het weg wilde gooien spraken we aan, en wij mochten deze Otti meenemen naar huis. En ik moest lachen, want mijn broer haalde ook altijd van alles weg, dat anderen kwijtwilden, en liep in de avond langs het grofvuil om mooie spullen te verzamelen. Welnu zo erg is het niet (helemaal niet) met me. Maar ik heb een zwak voor Otti en zijn kunst. Ooit hadden we een prachtig schilderij van Annemarie geruild met een kunstwerk van Otti. Dit werk heb ik meegegeven ooit aan Ben, een huurder uit Engeland, die in mijn mooie huis in Schoonhoven woonde. Hij was compleet in love met dit doek en wilde het zo graag meenemen. Dit werk van Otti hangt dus nu in London in een prachtig appartement denk ik. Deze zondagochtend, de krant, de politiek en de koffie. En we gaan het kamertje van Roos mooi schilderen straks, een mooie iets donkerder kleur. Want vrijdag komt de mooie slaapbank, en dan moet het kamertje wel klaar zijn. Zodat vriendin Jolanda, waar ik vrijdag nog was in Kortgene, kan komen logeren. Of mijn nicht Annemarie, of Roos of Floor. Jawel want onze Roos woont op zichzelf in een schitterend appartement in Voorschoten. Gisteren was de verhuizing, en het is werkelijk in een woord schitterend, gezellig en mooi ingericht. Je ziet weer stukken terug, uit Schoonhoven nog, met kunst van Annemarie aan de muur. Echt heel mooi. Ondertussen ben ik hier aan tafel bijna verblind door de zon, het prachtige licht, vanuit het ronde raam schijnt dit zo de woonkamer in. En weer voel ik zo, dat dit mooie plekje mijn plekje is. Dit soort stille momenten, zijn voor mij de opmaat naar een drukke werkweek. Hier kan ik mij opladen, naar alles dat komen gaat. Hier word ik rustig, als ik voel dat de wereld om mij heen onrustig is. Heerlijk. Vrijdagavond heb ik met RAB-leden, Ledenraadsleden en vrijwilligers, en collega Franchisenemers uit Zeeland gegeten in Middelburg. Een mooie avond. Nieuwe afspraken zijn gemaakt, als opmaat naar een leuk programma voor 2018 in Zeeland. Ik heb er zin in. Zo de angel is eruit, van Loon heeft last van haar lijf. Meer dan haar lief is. En nu over tot de orde van de dag. Schilderen, we gaan schilderen An en ik. We gaan een super leuk kamertje maken voor de kinderen als ze komen, voor onszelf, voor onze vrienden. En ik denk zomaar dat Otti hier ook mag wonen, samen met al die mooie houten wijnkistjes die ik bewaard heb. Nativ, en nog veel meer. Kistjes die hun verhaal vertellen, over mooie avonden met vrienden. Leuk, dat ik dit aanstip. Want al die spiegeltjes van die kistjes, die zijn zo gaaf. Een stukje hout met een wapen van een chateau, een naam van een wijn, ik kan deze niet in de houtkachel stoppen, ik moet er iets mee doen. Ben er nog niet uit. Ik hoop ooit hier een muur mee te kunnen betimmeren, net als in een wijncafé, of wijnbar. Wie weet ooit in het pandje, waar we leuke dingen gaan doen met elkaar. Wijn drinken, kunst maken, samenzijn, de krant lezen, kortom leven...in mijn volgende loopbaan gaat het daar over. Geloof me, na mijn vorige blog, kreeg ik een prachtige reactie van een dame, die ik ooit in een opleiding als cursiste mocht ontmoeten. Volgens haar, was dit mijn bestemming. Mooi. Hebben jullie mijn radio programma mogen beluisteren, vorige week zondag - waarheen, waarvoor op NH Radio, het ochtendprogramma met Koop Geersing. Een heel mooi gesprek mocht ik hebben met deze man, genaamd Koop. Ik heb Koop een jaar of vijf zes geleden mogen ontmoeten in Haarlem. In mijn vorige baan bij Yarden, en vanaf dag een was er verbinding tussen ons. Ik vind dit zo bijzonder, hoe je je soms met mensen verbonden voelt. Of niet, dat heb ik ook. Ik heb mensen, waar ik met een grote boog omheen wil lopen. En ik geef mezelf soms bewust een leerpunt, hoe ga ik met iemand om, waar ik werkelijk niets bij voel, soms zelfs zo erg, dat ik niet bij hem of haar in de buurt wil zijn. En in mijn werk, komt het voor, dat ik juist met deze mensen van alles moet doen. Welnu, een ingewikkeld lesje voor me. Ik kan het wel, ik doe het wel, maar ik voel niets bij deze mens, anders dan dat ik niet bij je wil zijn. Gek, ik heb dit zelden, maar als ik dit voel, klopt het meestal wel. En vroeger negeerde ik zo iemand dan. Nu kan dit niet meer. En nu ben ik staat functioneel met hem of haar te zijn. Gelukkig kan ik dit soort mensen op een hand tellen. Maar deze week komt er wel zo'n ontmoeting in mijn agenda voor. Bijzonder. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want ik voel mijn moeder zeggen 'oordeel niet kind' en ik zal dit dus ook niet doen. Luisterend naar Ma van Loon op ingewikkelde momenten in mijn leven, brengt me tot nu toe veel. Dus ik luister en zal oordeelloos zijn in deze. Lieve mensen, in deze blog, mijn gedachten, mijn gewone leventje, met de vaste punten van Nespresso, kranten en bloemen erin. Ik wens jullie een mooie zondag toe. Volgende week, gaan we samen met vriendin Joke de wijn-spijs wandeling lopen door den Haag. Fijn dat dit pas volgende week is, want lopen is vandaag niet mijn sterkste punt. Haha...een mooie zondag gewenst. Oh ja, kleuren verf, leuk was gisteren bij de Gamma, de namen van al die kleuren, 'snelweg', 'storm' en nog veel meer moois, onze kleur heet 'locomotief'. Ik ben benieuwd....beetje grijs, bruin...mooi. Kom maar kijken, glaasje Nativ erbij...Dikke zoen!