Geduldig zijn.....

Ik heb wel even nagedacht over de titel van deze blog. En geduldig zijn past het meest bij, waar ik nu sta in het leven. IK zal straks een kaartje trekken, want hier zit wel iets in mij. Al een paar weken, na onze vakantie dus, ben ik niet zo geduldig. Wil ik sneller, dan ik kan, wil ik loslaten en weer verder gaan, wil ik doorpakken en ga zo nog maar even door. En volgens mij werkt dit allemaal niet. Het woord levenslessen is bij me blijven hangen, nadat Edward hier over gesproken heeft...kom ik zo wel op terug. Mijn levensles heeft er volgens mij mee te maken, dat eigenlijk het leven gewoon altijd wel lekker gaat. En als er dan opeens situaties zijn, die je niet verwacht had 'ons huis nog niet verkocht' of 'deze reactie niet verwacht van mensen van wie ik hou' of ....vul maar in, dan merk ik, dat ik eventjes moet zoeken, hoe hiermee om te gaan. Ik merk, dat ik onrustig word, dat mijn darmen onrustig worden, dat ik onrustig slaap, dat ik...mijn stip op de horizon, wat zie wankelen, kortom...hoog tijd, om geduld en al die levenslessen eens eventjes te laten. Focus op het hier en nu. Op vandaag, en blijven geloven in Anita van Loon. Mijn levenskunst weer eens van stal halen, wat oppoetsen, laten glimmen en genieten van de dromen die er zijn. En die er altijd zullen blijven. Ook al is de weg er naar toe, misschien niet geplaveid met rozen (tekst uit een liedje volgens mij), er is een weg naar toe. En dit alles, die reactie van mensen van wie ik hou, dit prachtige huis, dat wacht op een prachtige nieuwe bewoner, maken dat onze woonboerderij in Drenthe, eventjes heel onzeker is geworden. Want ja de huizenmarkt is gek, volledig gek, en er heeft zich een tweede koper aangediend, zonder voorbehoud...dus we hebben nog wat tijd, maar ja...het kan maar zo, dat deze prachtige droom niet uit mag gaan komen. En dan ga je lopen over wegen, andere wegen, dan ga je nadenken, kijken, onderzoeken en uiteindelijk komt er ergens weer een nieuwe droom. Want vannacht was ik onder toeziend oog van mijn vader, aardappels aan het poten, en wortelen, was ik bezig in de moestuin. Mijn eigen eten uit de tuin halen. Hoe leuk, voorzichtig beginnen. En in gedachten zag ik mijn vader heel hard lachen, omdat hij zag, dat ik in het klein, in zijn voetsporen ga treden. Mijn eigen moestuin, die komt er wel. Ik zag mezelf al een riek kopen, om de aardappelen te delven, en een schrepel en meer van dat soort gereedschap. Gek idee, want alles stond in de schuur vroeger, en is nu weg. Ik zie mijzelf het gras maaien, misschien niet met een robot, maar gewoon zelf, mouwen opgerold, kaplaarzen aan. Fysiek werken, goed voor dat oude lijf van mij. Ik zag gisteren die mevrouw op tv, die nadat zij borstkanker heeft overwonnen, de Kilimanjaro heeft beklommen. En ze zei zo sterk 'iedere berg die ik tegenkom, zal ik beklimmen'. En zo'n uitspraak, maakt dan, dat ik me realiseer, dat ik me niet uit het veld laat slaan. En dat ik moet blijven geloven in mijn eigen droom. Dus volgend jaar, als je bij me komt eten, ga ik even de aardappelen delven, vers uit mijn eigen tuin (oh nee die zijn al gedolven nu, die liggen droog en donker in de kelder). En als je bij me komt logeren, betekent dat, dat we wel even de hond gaan uitlaten, voor het slapen gaan. Dus nog even een rondje polder of zo. Wow, wat heerlijk...altijd een grote zaklamp bij de hand. En nu, met een Ledenraadsbijeenkomst ingepland voor morgen, kijk ik naar het tijdschrift dat hier voor me ligt en hierop staat 'Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain'. En kan er iets toepasselijker zijn, voor hoe ik mij nu voel....

deze tekst stuurde Linda ons, haar collega's bij haar vertrek. Een jonge vrouw, die werkelijk haar hart volgt, getrouwd is met een Cubaan, haar baan opgezegd heeft en wel ziet, wat zij nu gaat doen. En toen we haar zelfgebakken cake stonden te eten (ja ik doe nog steeds aan de lijn, en het gaat goed, mijn darmen zijn namelijk van slag, dus dat zit wel goed), omhelsde ik haar en bedankte ik haar voor de ontmoeting. Soms weet je, dat je mensen nooit meer zult zien, maar toch zit deze mens ergens in je hart. En deze tekst, zal me altijd aan haar doen denken. Mooi, je reist soms even met elkaar, en onze wegen lopen dan weer los van elkaar verder. Dit is het leven. Dus, wat er nu ook komen gaat, we zien het wel. En ik geloof er heilig in, dat mensen die willen, blijven en mensen, die niet willen of kunnen, die laten los...en ook ik laat los, want als je loslaat, gaan er nieuwe deuren open. Ik geloof erin, en heb nog wel wat geduld. Een fijn weekend gewenst, ik hou zo genadeloos veel van het leven. Er gebeuren zulke prachtige dingen, er worden zulke mooie dingen gezegd. Dat verhaal over die levenslessen van Edward daar vertel ik een andere keer over. Rijkdom, de verhalen van het leven...dag!