Even een kwartiertje tijd voor een nieuwe blog

En zomaar op deze vrijdagochtend, omdat mijn eerste afspraak pas om 9 uur is in den Haag, heb ik eventjes tijd. Tijd om wat te schrijven. Want schrijven helpt, maakt het hoofd leeg. Mijn eerste weekje Nederland zit er bijna weer op, niet helemaal, want we zijn pas maandagmiddag geland, maar toch. Een week met gesprekken, ontmoetingen, en werk. Yarden, en daarbuiten nog veel meer. Fijn, het was een fijne week. Gek, anders, maar bijzonder. Serieus en vrolijk, koud en, jawel, straks vandaag weer warm. Althans dat hoorde ik op het journaal. Hoe fijn! Morgen open huis. Belangrijk moment voor ons. Weet je, het gekke is, dat je leven bol staat van de belangrijke momenten, en het leuke vind ik, dat alles maar heel betrekkelijk is. Gaan we naar Drenthe, fantastisch, blijven we hier, ook fantastisch. Want geluk, en jawel daar is ze weer, zo zei mijn moeder altijd 'zit in jezelf'. En ongeacht waar je bent, je neemt jezelf altijd mee. En, mijn andere zo bekende uitspraak, een echte van Loon, geeft nooit op. En welke kant het leven ook op zal gaan, het zal een mooie kant zijn. Altijd met een schaduwzijde, en deze voelen we nu ook. Het verdriet, dat we mensen doen, door te vertrekken uit hun buurt. Lastig, ingewikkeld, maar voor mij is afstand niet iets, waardoor ik meer of minder van je hou. Afstand kan soms wat lastig zijn. Maar ach, ik woon nu slechts 76 kilometer weg van mijn kantoor. En soms doe ik dit in 55 minuten en soms in 3 uur. Dus een afstand kan ik altijd overbruggen. Ik realiseerde me dat, toen ik ooit een telefoontje kreeg dat mijn vader naar het ziekenhuis moest, hij had een aneurisma (volgens mij schrijf ik dit anders, maar ach). En ik stapte in de auto en moest 228 km rijden. Welnu, ik denk minimaal twee snelheidsovertredingen later, stapte ik het ziekenhuis binnen en was hij net aangekomen met de ambulance. En weer was ik er, samen met mijn broer. Dus afstand is natuurlijk een ding, maar geloof me, ik zal er altijd voor je zijn. Ik schrijf dit voor jou, en voor jou. Voor al die mensen die in mijn hart zitten. Gek, nu zie ik soms mensen die heel dichtbij wonen, een keer per drie weken. Tja, wat is afstand dan nog. En mensen die heel ver weg wonen, regelmatig. Afstand wordt anders als je mij niet meer toelaat in je hart. Als je mij weg duwt van jezelf. Dan ontstaat er afstand. Dus doe dat maar niet. Hou me alsjeblieft dichtbij. Welnu, deze oproep past je, of past je niet. Duw me niet bij je vandaan. Verder, vandaag ga ik Henk ontmoeten, iemand van mijn leergang Corporate Antropologie. En ik ga naar Schiphol naar Erhan, iemand uit mijn hoofdbestuur, ontmoet daar nog iemand en heb dan nog een afspraak in Amsterdam. En dan, is het vrijdagavond. Heerlijk Annemarie weer thuis. Zij scheurt met haar collega's met oude Dafjes door Brabant heen. Hoe leuk is dat. Doet me denken aan de tocht met allemaal lelijke eendjes door de Betuwe, met mijn oude collega's van Yarden. Dat waren nog eens tijden...rijdend in de auto, die ooit mijn eerste auto was. Die mooie gele lelijke eend, met ronde koplampjes. Wow wat een genot. Soms zie je deze nog rijden, met hele blije mensen erin. Vind ik sowieso leuk, gisteren reed er een Triumph op de A4, een oldtimer. En als je dan naar de bestuurder kijkt, zie je passie. Passie op zijn gezicht, een tevreden glimlach, het werkelijk genieten van je auto. Herken ik natuurlijk, want dat heb ik altijd. In mijn Mercedes, welke dan ook. En toch gisteren in het Magazine van Mercedes, zag ik een jonge man, en hij reed in een W124, die had hij helemaal uit elkaar gehaald en in een 26 jaar oude 190D. Deze laatste auto had hij van de eerste eigenaar gekocht. Prachtig, die passie. In Griekenland, en dat schreef ik al, stonden er prachtige oldtimers op een auto kerkhof. Dan huilt mijn hart. Dan zou ik willen dat ik handig was, dat ik verstand had van auto's en dan stonden ze ergens in een schuur op een brug. En lag ik eronder. Tja...ik kan er wel onder gaan liggen, maar dan gebeurt er bar weinig. En het lullige is, ik kan niet zo goed opstaan. Ergens is iets in mijn lijf beschadigd. Dus als je me vraagt wat ik allemaal niet kan, dan komt er een hele lijst, maar op mijn hurken zitten, of liggen en weer opstaan, hoort daar ook bij. Gelukkig lig ik niet zomaar bij iedereen en ziet dus bijna niemand dit, haha. Ik lach, terwijl ik dit schrijf.

Fraai exemplaar he? Een 560 ofzo...prachtig, een dikke auto. Genieten en dat meen ik. Ach, ik kan jullie honderden foto's sturen van mooie auto's. En ik geniet dan echt. En natuurlijk met een vette knipoog naar de hemel. Naar de man, die mij geleerd heeft van dit merk Mercedes Benz te gaan houden. De man, die mij op mijn 25e mijn eerste Mercedes liet rijden. Wow, ik had vleugels, een 250E. En hoe mooi als je dan 59 bent, en zelf een E250 cabriolet mag rijden, AMG styling, dus fraai zat. Bedankt Pap!. Nu, genoeg voor vandaag. Op naar een aantal mooie mensen, die ik zomaar weer mag spreken. Ik wens jullie een fijne dag. Geniet ervan. En leef!

En deze foto vond ik zo mooi. Onze buurvrouw gaat hiervan volgens mij een schilderij maken. Prachtig...