Zomaar een mooie foto. Een oude foto, die symbool staat voor het 'elkaar vasthouden'. En die symbool staat voor de gesprekken van vandaag, waarin we met een aantal mensen afgesproken hebben, elkaar vooral vast te houden. En vooral met elkaar door te gaan. Fijn voelt dat wel. Althans voor mij, om te ervaren, dat je met elkaar een weg te gaan hebt. Ja die eeuwige weg van mij, geen idee, hoe deze loopt of verlopen gaat. Geeft ook niks. Weet je, soms is het gewoon heel lekker in het leven, om je eventjes vast te houden aan iemand anders. Om je even veilig te voelen. Even te kunnen schuilen, even weg te kunnen kruipen. En ik, die oersterke Anita van Loon, die heeft soms zomaar even zin, in leunen. In even tegen iemand aan te kunnen hangen. Of zomaar simpelweg mezelf onder te dompelen, en niets te hoeven. Op dit moment speelt er veel, is mijn agenda gevuld. Het 'inhuizen' van vrijwilligers van Humanitas, ontmoetingen met jonge mensen, die een bijdrage willen leveren aan de samenleving, door te chatten met mensen, die te maken krijgen met rouw en verlies. Soms complexe rouw. Mooie mensen, die naast hun loopbaan, hun leven, ook de hand uitsteken naar een medemens. Soms is de aanleiding om vrijwilliger te worden, heel dichtbij rouw en verlies te hebben leren kennen. Zelfdoding dichtbij, of angsten en stoornissen dichtbij. Mooi om mensen tegen te komen, die door hun eigen pijn, stil staan bij de pijn van de ander. En ik, ik voel me dan zomaar weer vereerd, dat ik deze mensen mag ontmoeten. Of gisterenochtend, met Wouter samen naar een huis van bewaring. Om spullen terug te brengen, soms bijna een film, waarin ik zit. En met Wouter echt tranen gelachen, om de situatie waarin we ons bevonden. Met mijn auto door een volledig beveiligde poort, overal hekken, prikkeldraad en een grote vent, die mij en mijn auto begeleidt. Spannend, bijna alsof ik in de film zit. Maar die film, ja daar zit ik ook nog steeds in. Die film van Paul Rigter, daar speel ik gewoon nog steeds in mee. En nee, ik speel niet, ik ben gewoon Anita. Niks meer en niks minder. Ik voel me soms zo super gewoontjes. Door mijn bezoek aan Laren dit weekend, een super volle wijnkelder, vol met wijnschatten uit de Bourgonje. Heerlijk. Logeren bij vrienden van Annemarie en genieten van hun enorme gastvrijheid. Van hun supergave huis, van de muziekinstallatie in de herenkamer. Weet je, als mijn vader nog zou leven, zou ik hem vol trots vertellen, over alles dat ik mee mag maken. Iedere dag maar weer. Maar mijn vader, is niet meer hier. Hij is er wel, maar op dit soort momenten, dan kan ik hem alleen maar heel erg missen. Zijn nabijheid, zijn grote hand in de mijne. Zijn rustige aard. Zijn ondeugende lach. Want soms dan voel ik me zomaar alleen. Eventjes heel alleen. Met mijn gedachten, mijn zorgen, en nee, ik heb geen zorgen. Maar de zorgen gaan vaak over anderen, over hoe mensen het soms doen met elkaar. Hoe we samen staan voor iets...of juist niet. Ik heb privé geen zorgen. Ik ben gelukkig, heel gelukkig. Rustig en stil vaak. Ik heb mooie mensen dichtbij me. En terwijl ik dit alles schrijf, luister ik naar mooie muziek. Heb ik mijn favoriete groente mogen eten - lekkere worteltjes. Zalig, werkelijk waar. Inmiddels branden de kaarsen hier in het huis, het is al weer zo echt winter nu. Gezellig eigenlijk wel. Vroeg donker, guur koud soms. De auto is weer koud en soms zelfs al een klein laagje ijs op de ruit. Morgen winterbanden eronder. Klaar voor alles dat komen gaat. Nu Nespresso. Heerlijk. Ik las net in de krant een hele kleine rouwadvertentie van vrienden, die hun vriend verloren hebben. En hoe je leven er dan uitziet, als jouw lief, jouw man of jouw vrouw, er niet meer is. Hoe leeg het dan kan voelen, dat raakt me altijd weer. Ik lees altijd die advertenties, steeds maar weer. Haal er mooie teksten uit, en voel de pijn en de leegte, als jouw lief niet meer bij je is. En terwijl ik dit schreef, en net een foto zocht, kwam ik zomaar een foto van Eveline tegen.En ach, al die prachtige mensen, van wie ik hou, die er niet meer zijn. Althans niet hier, aan hen draag ik dan maar mijn gedachten en liefde op. Ik mis jullie echt. Gisteren sprak ik over verlies, en realiseerde ik me, hoe vaak verlies voelbaar is. Hoe vaak ik verlies voel. Een appje van een vriendin, die weduwe is. Een woord van iemand, die alleen is, of eenzaam soms. Verlies is echt een heel vervelend ding. Het doet zeer, het raakt me in mijn ziel. Het tikt aan. En verlies gaat verder dan verlies van een mens. Ook verlies van je kind zijn, of verlies van je veilige plek, of verlies van vertrouwen. Of verlies van...en hierover nadenkend, dan open ik mijn armen, mijn hart voor jou. Leun maar gewoon even tegen mij aan dan, ik ben zomaar weer die sterke, die oersterke Anita van Loon geworden. Ik kan je weer vasthouden en je mag wel even schuilen bij mij. Kom maar. Ik kan het weer. Dankzij deze blog, dankzij die advertentie in de krant, realiseer ik me mijn eigen rijkdom, mijn zegeningen en zal ik er voor je zijn. Dag, nu Nespresso, nothing else...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten