Zo heel vroeg in de ochtend....

Goedemorgen! Vanmorgen vroeg, liep ik door een nog slapend Wassenaar. Waar naar toe in hemelsnaam? Om kwart voor zeven de deur uit voor de tandarts, fijn he...ik zat in de wachtkamer en er kwam een dame binnen. Ze was wat aan het zuchten en zei 'ja als dan straks je dag begint, dan heb je dit alvast gehad' en ze glimlachte, toen ik haar een stukje Volkskrant gaf om te lezen. En eenmaal in de behandelkamer, kwam er uiteindelijk een verlossend woord. Want waarom hecht mijn kaak toch niet zo goed. Wel rondom mijn implantaat, maar ergens bij mijn achterste kiesje, lukt het maar niet. Al een paar keer kunstbot erbij gezet, en nog blijft het daar gevoelig en open. Welnu, er staat een klein kiesje, de 7 zegt Annemarie en die is niet zo goed. Nu heeft ze zitten rommelen en prikken, met koude watten erop en jawel, deze kleine moet eruit. Nog dit jaar, en dan kan de kaak goed genezen en sterk worden, zodat volgend jaar dan eindelijk die mooie brug geplaatst kan worden. Je ziet er niks van, want alleen als ik heel heel hard lach, dan zou je iets kunnen zien, maar toch. Een mooie mond doet wonderen vind ik altijd. Dus na 1,5 jaar ofzo, is het einde in zicht. Handig dit alles te weten, voorafgaand aan het kiezen voor een zorgverzekering, en wat je wel/niet denkt nodig te hebben voor 2019. Welnu, een goede tandartsverzekering. Let's go for it! Gisteren bij Yarden namen wij afscheid van een collega. Zij krijgt een droombaan in het Prinses Maxima Kinder Oncologie Centrum. En de receptie was leuk, de speech van Ron was leuk. Aansluitend had ik nog een gesprek met twee leden van het Hoofdbestuur, en reed ik uiteindelijk pas rond half acht weg uit Almere. Een lange, intensieve dag. Nu deze vrijdag, wat thuis beginnen, wat afspraken buiten de deur. Een belangrijk telefoontje, kortom, een vrijdag, die wat lucht geeft, want wat zijn de weken lang en gevuld. Met afspraken, ontmoetingen, voorbereidingen, en vooral ook veel gesprekken. Inmiddels weer wat beweging rond het huis, ook zo gek, hoe alles loopt. Alles, werkelijk alles, gaat anders dan ik het me had voorgenomen. En het leuke is, welke weg je ook kiest, als je een doel voor ogen hebt, dan komt het werkelijk goed. Meer dan goed. De eeuwige optimist, zal overleven toch! En nu, mijn Nespresso bij de hand, mijn NRC, mijn computer voor mijn neus, realiseer ik me, dat we aan het begin staan van een fijn weekend. Met een theater bezoek, een stadswandeling, een mooie lunch wellicht, kortom een weekend vol gezelligheid. Ik heb er zin in. Gisterenavond had ik weer even een momentje. Ik was heel moe, zat voor de tv en zag hoe een vader reageerde op zijn dochter. En bam, daar was hij weer, dat geweldige gevoel van iemand missen. Van mijn vader missen. En zomaar uit het niets, huilde ik zachte tranen. Tranen, die een uitweg zoeken, tranen die misschien wel heel ergens anders vandaan komen, maar dan door een dergelijk mooi beeld, voel je deze tranen komen. Even maar...en het heeft alles te maken, met de gesprekken, met de manier waarop mensen soms met elkaar omgaan. Het gekke is, het gaat niet over mij, het gaat over die ander. Maar die tranen, die zijn er en die lieve vader, die emotievol reageerde op zijn dochter, hij was uiteindelijke degene, die mijn verdriet even naar de oppervlakte liet komen. En als ik denk, aan wat mij dan zo raakt, dan is dit het gesprek aan respect voor de ander. Ik bevind mij soms in een situatie, precies tussen twee partijen in. Heeft alles te maken met mijn werk. En ik ben niet bang voor een confrontatie, ik ben niet bang voor een stevig gesprek. Ik ga het wel aan. Ik heb wel lef. Ik ben tenslotte een van Loon. Maar er is één ding en dat vind ik zo niet okay en dat is als we respectloos met onze medemens omgaan. Als we hem of haar te kakken zetten. En dan wordt een echte van Loon boos. Dan zou ik je bij wijze van spreken een tik op je neus willen geven, of een trap tegen je schenen, of nog iets wat pijn doet. Terwijl ik echt iemand ben, die niet van geweld houdt. Maar ook iemand, die ervan houdt om met elkaar samen te werken, aan mooie nieuwe dingen. En samen ergens voor te gaan. Welnu, ik daag mijzelf uit. Er zijn nog bergen te verzetten. En ik, ik ga ervoor. Een echte van Loon geeft nooit op. En ik nu dus ook niet. En die tranen, ach die mogen er zijn. Ik mag kwetsbaar zijn, dat geeft me ook de kracht. De kracht om te kiezen, de kracht om dichtbij mijn hart te blijven, bij alles wat ik doe. Om niet te veinzen, maar echt te zijn. En als dit je niet bevalt, dan is het jammer. I am what I am, zong Shirley Bassey vroeger. En nog zo'n super nummer 'this is my life'. Nummers die me meenemen naar de Boko vroeger. Een prachtige gay tent, in den Haag. Waar ik met Jan en Ton, met Rietje, naar toe ging, om te dansen, te genieten van de vrijheid van de jaren 70, 80. Moet je nagaan, als je nu ziet hoe het leven van iemand die gay is in China er anno 2018 uitziet. Wat heb ik het dan geweldig gaaf en goed gehad. Wat een plezier, dansend door den Haag, vol van de liefde, vol plezier, alles wat je had, deelde je met elkaar, en 'I am what I am' is daar geboren, het was er al, maar daar rond die Denneweg, in de Mallemolen, daar mocht het echt. Daar is de echte van Loon opgestaan. Ik glimlach bij de herinnering. En er komen nog 1000 herinneringen bij me boven, maar daarover een volgende keer. Ik ga aan het werk, het is tenslotte al 8 over 8. Voor mijn doen een latertje vanmorgen. Fijn weekend, blijf dichtbij jezelf!