Een donkere blog midden in de nacht

En nu, midden in de nacht, 1 november om 00.24 uur, schrijf ik een blog. Een nacht blog. Een donkere blog, terwijl ik diep van binnen vreugde voel. Ik las vandaag een mooie zin 'ik dicht en ik open'. Zo passend voor het leven. De dingen afsluiten, afronden, opruimen en uiteindelijk met zachte handen dichtdoen en verpakken. De deur achter je sluiten en ergens anders weer een nieuwe deur openen. Zo voelt mijn leven nu. Een leven, dat geleidelijk aan hoofdstukken afsluit, vriendschappen afsluit, levens afsluit, herinneringen afsluit, boeken uitleest, deuren dichtdoet, kortom, al die dingen die ooit waren en niet meer zijn. En midden in de nacht, na een bijzondere vergadering vanavond, denk ik na, over al die mooie mensen, die ooit in mijn leven waren. En voor wie ik mijn deur, mijn leven, mijn hart nu afgesloten heb. Soms uit mezelf, soms omdat het zo gelopen is, soms en ik denk nu aan mijn eerste echte liefdesverdriet, omdat iemand anders dit zo wilde. En uiteindelijk, na al die ingewikkelde momenten, komt er steeds weer een moment, dat je anders kijkt naar de wereld om je heen. Dat je het licht weer ziet schijnen, de zon weer ziet, de kleur van de lucht weer ervaart, en de schoonheid der dingen weer kunt omarmen. En op dit soort momenten ben je volledig vrij. Aangewezen op Anita van Loon. Op niemand anders, verbonden met je hart, de pijn nog dichtbij, en de vreugde ook. Een kruispunt, een moment van ademen, van opnieuw ademhalen, een moment van voelen. Van wakker worden met een glimlach omdat je niet meer alleen bent, omdat je zomaar voelt, dat er liefde is, een arm om je heen, iemand heel dichtbij, die ene aanraking, die je doet beseffen, dat je leeft. Dat je weer leeft, dat je weer voelt, dat je vrij bent. En nu, na een heel bijzondere avond, gisteren in den Haag, waar een volkomen vreemde meneer, me zoveel te vertellen wist, over mijzelf, mijn leven, mijn toekomst, mijn dromen. Mijn intensiteit, de mensen die ergens in mijn buurt stonden, volgens mij mijn vader, met zijn mouwen opgerold, en nog iemand, een oom. Mensen die me goed gezind zijn, of waren en blijven. De bloemen die ik meegebracht had, en die deze meneer oppakte, waardoor hij mijn energie kon lezen. Ik vond het zo enorm mooi en intens. Geraakt, intens geraakt, blij ook, omdat ik weet altijd weer, dat mijn hart me mijn weg wijst. En ik soms, door ongeduld, wat aan het dwalen raakte de laatste tijd, maar deze meneer met een soort van bloemen seance, wees me mijn weg. En gaf me aan, deze weg te blijven volgen. De weg van mijn hart. Dus hoe laat het nu ook is, hoe donker buiten, hoe nat wellicht ook, mijn hart weet de weg. Steeds maar weer. Goed om soms even te wankelen, te twijfelen, om soms even te zoeken...en uiteindelijk weer te vinden. Ik dicht en ik open. Dank je wel, voor deze wijsheid. Nu, ik open. Ik open een nieuwe deur, naar een veelheid van mooie dingen, energie, licht, sprankeling, oprechte liefde. Vanavond vertelde ik in de vergadering, hoe ik wat emoties betreft, wissel tussen zoeken en vinden, tussen dicht en open, maar dat ik voel, als geen ander, dat het goed met me gaat. Vanavond met mijn keurige kapsel, en mijn nieuwe bril. Een nieuw perspectief, een helder kijken, naar alles wat voor me ligt. Of licht...een andere manier van zien, lichter, helder, open. En nu, in deze nacht, die afkoelt, en waar ik nog even niet de slaap kan vatten, realiseer ik me, dat dit soort momenten van stilte, van eenvoudig weg zijn, zo belangrijk zijn. Reflecteren, terugblikken en dan weer doorgaan. Naar alles wat voor ons ligt, en geloof me, dat is prachtig, de toekomst, het perspectief, de dromen, het realiseren ervan, ik ben gelukkig. Slaap lekker. Ik open, als een nieuw boek, een nieuw hoofdstuk, een nieuw perspectief, ik ga, en hoe mooi, wij gaan. Altijd samen, voor altijd samen. Met een hart vol, voluit vooruit.

Dag!