60 jaar!

Jawel, 26 augustus ben ik 60 jaar geworden. Een dag als alle anderen in deze drukke tijd! Geen feestje dit jaar! Vijf werkmannen aan de koffie in de tuin, nu met appeltaart, de unit van de vorige eigenaar (een WMO-unit omdat meneer in een rolstoel zit) werd losgemaakt van ons huis. En vrijdag zal dit ding in twee delen met een enorme kraan over ons huis en dat van de buren worden getild. Nieuw-Vossemeer weet inmiddels dat wij hier wonen. Containers met grond, pallets met tegels, kerels die op kleine tractoren en heftrucks rond de kerk rijden en onze tuin omtoveren, tot een droom. Een tuinkamer annex atelier, werkelijk zeer bijzonder.

Vergeten een glazen schuifwand in te meten en dus vertraging van een week of zes. Ach, een weekje meer of minder, het maakt niet meer uit. Het leven is te mooi, om hier zorgen over te hebben. Gek hoe relativeren je kan helpen soms. Nu op deze woensdagochtend, heel vroeg, want An is naar haar werk en ik ben thuis (met een enorme 'to do' lijst)zit ik heerlijk in de keuken, met mijn Nespresso, en kijk ik de tuin in en zie daar een vieze Mercedes staan. Lekker tijd, om deze zelf te wassen. Heerlijk, tijd...wat een rijkdom. Op de achtergrond een playlist, die ik altijd draai als ik alleen ben, omdat daar zoals Annemarie altijd zegt 'hele mooie liedjes, maar ook hele vreselijke liedjes op staan'. Liedjes met een verhaal, of liedjes die ik heel hard in mijn Benz mee kan zingen. Fantastisch. En dat is het fijne van deze tijd, af en toe heb je lekker een moment voor jezelf. En dan geniet je van die liedjes die niemand anders wil horen. Tijd, dat hoort volgens mij bij deze fase in mijn leven. Tijd om zomaar de heg te knippen (jawel heb ik gedaan, en mooi recht ook hoor). Of tijd, om allerlei klusjes te doen. Klusjes die al een tijdje op je wachten. De administratie op orde brengen, netjes in mapjes alles opbergen. Ik hou ervan. Weet je wat hier zo leuk is, het leven heeft zo'n ander tempo, of zit dat in mijzelf. Ik denk dat ik heel veel doe, op mijn verjaardag nog een soort van pitch gedaan voor een teambegeleiding in oktober, maar toch, voelt het zo, alsof ik het rustiger aan doe. Grappig nu luister ik naar het liedje van Joe Buck 'the way you take time'. Lekker, en ondertussen is het licht geworden, en zie ik de tuin, en realiseer ik me, dat deze dag al begonnen is. En heel fijn begonnen is. Een paar zaken van mijn lijstje al afgestreept, een vriendinnetje van me zou zeggen, afgewerkt. Leuk hoe ieder zijn eigen taal of woorden heeft. Ik betrap mezelf erop, dat ik de woorden van mijn ouders vaak gebruik. Dus de taal van mijn jeugd, heb meegenomen naar deze fase in mijn leven. Fijn. Een herinnering, een glimlach die ik met me meedraag. En hoe mooi om te vermelden. Ik heb mijn contract bij Uitvaartstichting Hilversum getekend. Directeur per 1 september a.s. grappig ik die altijd dacht, dat ik ooit nog eens directeur wilde worden, waarvan dat wist ik niet. En ja, ik heb er best wel lang over gedaan, maar ja nu heb ik die respectabele leeftijd en titel. Haha. directeur van een ongekend leuk team. Van een mooie Stichting, met prachtige begraafplaatsen, een schitterend crematorium en een koffiekamer, die uniek is. Met uitzicht over de heide, de rust komt over je, als je daar bent. Een baan, met ruimte voor andere dingen. Ruimte voor mijn Levenskunst, ruimte voor mijn werkzaamheden als tuinvrouw in Nieuw-Vossemeer. Anita van Loon in de weer met de heggenschaar. Prachtige rechte heggen, mijn grasmaaier, mijn onkruid aan het wieden. Heerlijk, echt een nieuwe fase in mijn leven. Ik geniet, meer dan ik zeggen kan. Mijn vriendinnetje Monique stapte op mijn verjaardag binnen, heerlijk! En met mijn schoonouders en de meisjes, zijn wij gaan eten in Bergen op Zoom. Ja het leven hier is alles opnieuw ontdekken. En dus ook nieuwe restaurants vinden, waar het goed vertoeven is. En natuurlijk vergeet ik Mila niet. Dat kan niet, en zal nooit gebeuren, we hadden daar nog een superfeestje afgelopen zaterdag. De dames werden samen 120, ja hoe die som er precies uitziet, mag je zelf uitzoeken, feit is, dat wij heerlijk gedanst, gezongen, gegeten en gedronken hebben. Niet te veel, want ik moest nog rijden naar Nieuw-Vossemeer. Heen met Joke in de auto van Nieuw-Vossemeer naar Wassenaar. Een heerlijke rit, waar ik lekker achterin mijn eigen cabrio zat. De wind door de grijze lokken, de zon op mijn wangen, wat een feest. En ook weer open terug naar huis, het was nog 23 graden toen wij Wassenaar verlieten. De logeerpartij met Joke, was alsof het nooit anders is geweest. Lekker je plekje vinden hier, en dat kan Joke gelukkig goed. En een bezoek aan de wijnboerderij, jawel de grootste van Nederland, de kleine Schorre in Dreischor. Wat een genot, met dank aan de tip van Edward, en wij hebben hier zaterdag een aantal goddelijke wijnen geproefd. Wat dacht je van een 'Brut de Zélande' jawel, staat hier in de kast natuurlijk! En wacht dacht je hiervan....

 Nee niet gelijk invullen. Want ik hoor sommigen al denken, oh ze hebben gelijk een vat vol wijn gekocht. Het is een prachtig wijnvat met hierop het logo van de Kleine Schorre. Een cadeau voor ons nieuwe huis, van Joke. Komt ergens op ons nieuwe terras te staan. Echt zo gaaf. Staat nu nog onder de carport. Tja...zo stap voor stap wordt het hier een heel mooi paradijsje. En genieten wij van alles, wat dit leven ons brengt. Rust, stilte, zomaar even zijn, ondanks de rommel soms, ondanks de chaos, waar soms geen schot in lijkt te komen, maar er zijn steeds weer van die momenten, dat je op een stoel in de tuin zit en luistert naar de vogels. Je realiseert, dat dit onze plek is. Alsof ik thuisgekomen ben. Een enorm intens gevoel. Alsof ik hier altijd al heb gewoond. En als dit geen rijkdom is, dan weet ik het niet meer. Iemand zei me 'de manier waarop jij het leven leeft, en van het leven houdt, is zo bijzonder'. En ja volgens mij is dat de kunst van het leven. Stil staan bij de eenvoud, oordeelloos aanschouwen, los durven laten, en durven te omarmen, wat het leven je aanreikt. Vanuit vertrouwen het leven tegemoet zien. Angsten laten varen, en accepteren, dat sommigen dingen of mensen wellicht niet meer dichtbij je zijn, maar wel voor altijd in je hart verder leven. Volgens mij is dat het leven. Zonder argeloos te worden, zonder onverschillig te zijn, maar af en toe eens voor die spiegel te gaan staan, en naar jezelf te kijken. Jezelf te corrigeren soms. En dan je te realiseren, dat die lijntjes in je gezicht, of die grijze haren, er gewoon bij horen. Dat dit alles maakt, dat jij bent geworden die je bent. Ja ik leef mijn leven, met volle teugen. Ik geniet van ieder moment. En ben zo dankbaar, echt ongekend. Ik voel me zo bevoorrecht...ik ben er (weer) eventjes stil van....en mijn moeder zou zeggen 'wijsheid komt met de jaren'...bedankt Mam!