Zo'n hele lekkere stille ochtend....

Goedemorgen! Het is woensdag 21 augustus 2019. De achterdeur is open, en de lampen branden nog, want het is alweer donker zo vroeg in de ochtend. Vanmorgen ging Annemarie heel vroeg op, op weg naar de praktijk in Wassenaar. Eten voor een weeshuis mee, koffie en nog veel meer. En zij is nu op weg naar haar eerste werkdag na de vakantie. Ik schrijf vakantie, maar als het iets niet is of was, dan is het vakantie. De hele dag mannen om je heen, die van alles doen in je huis, en continue keuzes maken, wat wel of wat niet. Verhuizen is stressvol en dodelijk vermoeiend. Straks komt de tegelzetter, de aannemer en iemand van het bedrijf, dat de tijdelijke unit van de vorige bewoners komt weghalen. Dat wordt me nog een experiment. Het hele ding, moet weliswaar in stukken, over het dak van ons huis heen getild worden. En dan, wat treffen we dan aan. Spannend...dit gaat vandaag nog niet gebeuren. Maar ik hoop wel heel snel. En dan de komende weken de laatste loodjes. Vandaag worden de tegels voor het terras en de vloer in de tuinkamer, het atelier gebracht. Kortom ik loop in mijn korte broek (net iets te koud denk ik, maar toch..)en ik wacht op alles wat komen gaat. En dit is wat Annemarie alleen maar gedaan heeft, de afgelopen weken. En daarbij komt, dat zij hier in huis de handige vrouw is. Ze hangt lampen op, verfraait de boel. En ik, ik maai het gras (jawel vandaag ook weer), ik ga de heg proberen te snoeien, met mijn nieuwe heggenschaar. Grappig, hoe het leven hier, zo totaal anders is, dan welk leven ook. En hoe ik, en ook de poezen, want die wandelen rustig door de tuin, en komen weer binnen, dit leven hier omarmd hebben. De rust, de stilte, het is zo voelbaar. En het doet zoveel met je als mens. Gisteren had ik een wandeling over twee begraafplaatsen met de consul van de Oorlogsgravenstichting. Ja bijzonder he...en op twee van de drie begraafplaatsen van de Uitvaartstichting Hilversum, liggen oorlogsslachtoffers. En jaarlijks is er blijkbaar met de consul een soort van consultatie van de graven, de beplanting en de staat van het monument. Welnu, gisteren mocht ik deze wandeling meemaken. Net zoals ik vorige week de herdenking Nederlands-Indië bij het monument op de Noorderbegraafplaats in Hilversum mocht meemaken, hoogwaardigheidsbekleders, mensen van de ambassade, burgemeesters en wethouders, mensen van Defensie, en Politie, kortom ik keek mijn ogen uit. En steeds weer, ter voorbereiding op mijn nieuwe baan, doe ik nieuwe ervaringen op. Ontmoet ik nieuwe mensen, en realiseer ik me, hoe simpelweg gelukkig ik mag zijn. En tussendoor gebeurt er veel, en ebt geleidelijk aan de onrust uit mijn lijf weg. Onrust over nieuwe ontwikkelingen, onrust doordat vriendinnen van mij relaties hebben of hadden. Onrust of ik het allemaal wel kan, het heen en weer rijden, de nieuwe baan, en het leven hier in Nieuw-Vossemeer. En eigenlijk weet ik, dat ik het allemaal kan. Dat ik toe ben, aan al die nieuwe stappen. Maar eerst gaan we gewoon 60 jaar worden. Wat een getal zeg. 60, het voelt als oud, maar zo voel ik me helemaal niet. Ik voel me energieker dan ooit. Ik heb zin in heel veel dingen, ik heb een andere energie dan voorheen. En ja ik weet wel waar dat vandaan komt. Hoe dat zit en dat dit vooral met mijn innerlijke rust te maken heeft. Gisteren was ik even bij een Mercedes dealer om in mijn eigen stoere bolide mijn navigatie te updaten, en daar stond me toch een pareltje. Grappig ik stuurde deze foto naar wat mensen toe en een collega reageerde met me de link van het nummer van Janis Joplin te sturen 'oh lord won't you buy me a Mercedes benz'.

 En ik, ik zou maar wat graag een keertje in deze Benz willen rondrijden, wat een bolide, werkelijk prachtig. En glimlachend zei ik tegen de meneer aan de balie 'en ik dacht altijd dat ik zo'n sjieke auto heb'. En die heb ik ook he...ongekend, wat een heerlijkheid, de kilometers te mogen maken met mijn eigen Mercedes, mijn E 250 AMG cabrio.

Een vriendinnetje van me, is net zo gek van cabrio's als ik. Het geeft je dat gevoel van vrijheid, van plezier hebben, van luchtigheid in een soms wat serieus bestaan. Mensen kijken wel naar je alsof je een patser bent. Ik had vroeger een oom, hij leeft niet meer, en die oom was aan het uitrekenen wat een cabrio mij per maand wel niet zou kosten. Ja je kunt je er enorm druk om maken, maar volgens mij is de essentie van alles in ons bestaan, geniet maar en leef maar nu, vandaag. Na mijn ziek zijn, is dit mijn motto 'we leven nu' en nu geniet ik van alles wat er is. Dus van 60 jaar worden (zonder feestje helaas, want we zitten nog teveel in de zooi), van mijn nieuwe baan. Morgen mag ik mijn contract gaan tekenen bij de Wethouder. Voor mij een formeel moment, mijn stap naar een nieuwe toekomst, buiten Yarden. Gisteren kreeg ik een app van een voormalige collega van Yarden met de tekst 'Bijna officieel weg bij Yarden en opnieuw beginnen. Wat fijn dat je zo blij bent. Ik zie mooie foto's van je huis voorbij komen'. Ja fijn, want eigenlijk ben ik niet zo'n ster in afscheid nemen, maar gelukkig is mijn afscheid bij en van Yarden heel geleidelijk gegaan en over het algemeen goed. Lieve collega's, een werkelijk prachtig bedrijf, met hele fijne mensen en het loslaten na bijna 10 jaar, heeft wat van me gevraagd. Maar ik ben trots op het feit, dat ik kan terugkijken op een mooie en vooral fijne loopbaan daar. En weer sluit ik een hoofdstuk af. En leuk, van een andere oud collega kreeg ik een foto van prachtige wijn van Schouwen-Duiveland, jawel dit mooie bijna Zeeuwse land, heeft ook fantastische wijnmakers. De Kleine Schorre. Zullen we opnemen in het assortiment voor een proeverij. Hoe leuk is dat? Dus dank collega. Ik kende het bedrijf wel, volgens mij schenken steeds vaker mooie restaurants Nederlandse wijnen. Trots op ons eigen product, ik wel. Zeker.

 En bij afscheid nemen, hoort ook opnieuw beginnen. Ik heb het gevoel alsof ik in deze week voorafgaand aan mijn 60e verjaardag, opnieuw begin, met heel veel dingen. Mijn nieuwe leven, straks in Hilversum, mijn nieuwe woonplaats in Nieuw-Vossemeer, een aantal vrienden van mij starten ook met een nieuw leven, zonder partner, of in een nieuw huis. Vriendschappen krijgen een nieuwe kleur, doordat mensen nu moeite moeten doen, kilometers moeten maken, om hier te komen. En het gebeurt gewoon. Dus een nieuwe fase is aangebroken. Joke die komt logeren. Hoe leuk is dat. De poezen die opeens weer een tuin hebben, en niet alleen de poezen, ook wij. De zomer die ons nog een toegift komt brengen de komende dagen. Een nieuwe opdracht als dagvoorzitter voor een symposium over ouderenzorg in het Frans Hals Museum in Haarlem. Een voormalig oude mannen huis. Over vitaliteit, over energie, over eenzaamheid. Met elkaar zullen we vanuit verbinding een prachtige dag neerzetten en ik mag het geheel aan elkaar praten. Fraai, en trots dat ik dit mag doen. Een nieuw begin, ook voor mij. En steeds maar weer besef ik me, dat ik dankbaar ben. Voor dit nieuwe begin, ik vertelde het gisteren toen ik rondliep over de begraafplaats en zoveel graven van jonge mensen zag, hoe blij ik ben en hoe dankbaar vooral, dat ik in 2008 opnieuw mocht beginnen. Het maakt me stil en klein, want ik had het nooit gedacht, maar het mocht wel zo zijn. En een dikke Mercedes of een heerlijk glas wijn, het is allemaal niet zo belangrijk meer, als je je realiseert, dat je gewoon een van die gelukkigen bent, die door mag gaan met leven, nadat je kanker hebt gehad. Een litteken, een wond, die soms gevoelig is, een kwetsbaarheid die maakt dat je je heel nietig kunt voelen, en een kracht, een liefde voor het leven, die ongekend is. Dat is echt zo. Ik merk, dat ik er soms opeens weer over praat. Juist als ik van heel dichtbij zie, dat iemand anders kanker krijgt en komt te overlijden. Dan voel ik me die mazzelaar, dan leef ik mee met die ander, de familie, de geliefden die achterblijven en dan realiseer ik me, dat ik als echte van Loon zo genadeloos veel geluk heb gehad. En dat ik simpelweg gelukkig ben. Dus dank je wel, dat ik 60 jaar mag worden. Dank je wel....