Terwijl ik nog overal zand voel, en stof van de stukadoor, zit ik gewoon zomaar lekker aan de keukentafel. Annemarie was al druk bezig met het sproeien van de tuin, omdat ons gras langzaam aan groeit en geleidelijk aan kleuren de ingezaaide stukken groen.
Gisteren realiseerden wij ons hoe geweldig het is dat er water uit de kraan komt. Voor ons een vanzelfsprekendheid, maar eigenlijk is dit zo een luxe.
Dit weekend komt er niet zoveel uit onze handen, omdat er veel gebeurd is, maar we eventjes niet verder kunnen. Wachten op de schilder, of wachten op de timmerman, of wachten op een andere vriendelijke meneer. En ondertussen realiseer ik me, dat er zo enorm veel is gebeurd, en dat we zover op weg zijn, en dat met name deze laatste loodjes maken, dat we verlangen naar weer een gewoon huis. Waar de deur gewoon dicht kan, waar de katten door een luik naar binnen kunnen, waar touwtjes en andere constructies gewoon niet meer nodig zijn. En dit weekend, hadden we al een beetje dit gevoel. Gewoon doordat we niets deden, werkelijk niets, los van dat sproeien. Een drukke volle week lag achter me. Hilversum, de Politie en als klap op de vuurpijl, een interview vrijdagavond voor NH Radio, met dank aan mijn collega Ramona. Zij regelt dit allemaal, en dat is fijn.
Nu mijn Nespresso, de krant, wat kaartjes schrijven. Gisterenavond hebben we de houtkachel in het atelier voor het eerst gestookt. Met dank aan het aanwakkermachientje van onze oude buren uit Wassenaar, René en Andrea. Zij genoten vaak en veel van de barbecue en hadden zo'n ratelapparaatje, waarmee je smeulend vuur, of beginnend vuur even kon aanwakkeren, een soort van prrrr geluidje maakte ik altijd. En ik heb van hen zo'n apparaatje gekregen en gisteren voor het eerst gebruikt. Super en dank je wel lieve voormalige buren. We moesten grinniken gisteren toen ik het gebruikte...een mooie herinnering aan Wassenaar.
Weet je wat zo lekker is, je kunt hier zo heerlijk rommelen en bezig zijn. Bolletjes zetten in de tuin, ik heb gisteren een blauw paarse border geplant, met Ossetong, Ridderspoor, Lupine en Sierui erin. Leuk, je krijgt dan plantjes die er werkelijk niet uitzien, en hoopt maar, dat dit ooit iets gaat worden. Vers van de kweker, dus ik ben benieuwd. Ook heb ik Ooievaarsbek rondom de grote tuinlantaarn geplaatst. Leuk is dit, nu wachten tot het voorjaar komt, en dan zien wat er allemaal gebeurd is in je tuin. We hebben veel witte hortensia's in allerlei soorten, klim, eikenblad en gewoon, en daar tussendoor veel blauw/paars en hier en daar denk ik verdwaald wat roze. We gaan het zien, tuinieren is geduld hebben. En geduld heb ik wel denk ik zelf. Althans meestal. Soms betrap ik mezelf erop dat ik sneller wil, dan mogelijk is. En dat kan niet. Althans niet in alle gevallen. En dat is eigenlijk ook nu hier het geval. Ik ben ongeduldig, wil dat het af is. En juist die laatste stukjes, die puntjes op de i, kost tijd. En uiteindelijk zal het fraai zijn. Dus tijd voor de burenborrel, die gaan we begin oktober organiseren. Een middagborrel voor de buren uit de straat. Leuk, en gezellig. Althans dat hoop ik, haha, terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen. Want de buren kennen mij als vrouw in een iets te grote korte broek met een oude polo. Verwassen en versleten. Of ze kennen mij als mevrouw in de Mercedes, met een colbertje aan, op weg van of naar het werk. En daartussen zit niet zoveel. En dat klopt ook. Er zit niks tussen. Uitdaging om dit nog eens voor elkaar te krijgen. Dus even nadenken wat ik aandoe, tijdens die burenborrel. Voorlopig hoef ik nog even niks. Lekker genieten van mijn kopje koffie, van de tuin, vanmiddag even naar Kortgene, voor een gezellig glas wijn bij Jolanda. En de komende week, lekker aan de slag in Hilversum. Ja en dan, volgend weekend, komen de collega's naar Nieuw-Vossemeer. En maken we met elkaar er hier een gezellige zaterdagmiddag/avond van. Leuk, ik heb er zin in! Een mooie week gewenst. Ik las net in de krant een stuk enerzijds over de verplichting nu, om meer vrouwen aan de top te krijgen en anderzijds een stuk over 50 plussers en hun kansen op arbeidsplaatsen. Uitdaging, ik draag graag mijn steentje bij, aan beide thema's. Ik vind het belangrijk om een prachtige mix van mensen in je organisatie aan het werk te hebben. Mensen die elkaar aanvullend zijn en kunnen zijn. Ik verwonder me altijd erom, waarom dit toch nog zo moeilijk is of lijkt. Of ben ik nu naïef. Ja dat denk ik wel, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan de zondagschool, het liedje 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand'. En hoe dat liedje, eigenlijk in mijn jeugd, in mijn leven, voor mij een leidraad is geweest, om de ander te accepteren hoe hij of zij is. Ongeacht opleiding, rang, stand, status, kleur, religie, sexuele voorkeur. Met dank aan Ma van Loon natuurlijk. Want zij heeft mij dit geleerd en niemand anders. En weer heb ik de herinnering, en realiseer ik me, dat er wel een paar keer per week iets gebeurd, waardoor ik denk, aan die mooie mensen, die ik mijn ouders mag noemen. En waarom ik dankbaar ben, voor alles, wat er is en wat er mocht gebeuren in mijn leven. En ik neem jullie steeds weer mee, en geef jullie een inkijkje in mijn leven. Ik open de deur naar het verleden, een heel klein beetje, en soms wat meer. Want daar ligt mijn basis, daar is mijn thuis. En hoe leuk, als ik nu naar huis rijd, zie ik staan Middelharnis en daaronder Nieuw-Vossemeer. En dan voel ik dat mijn weg bepaald is. En zou ik zo graag zien, dat mijn ouders mij hier zien rondlopen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik dat mijn vader alleen maar zou genieten. En mijn moeder, zij zou mij even terzijde nemen en beginnen over mijn korte broek, en mijn oude versleten polo...en toch glimlachen zij nu, terwijl ze mij, ze ons hier zien scharrelen...een mooie zondag gewenst. Ik geniet, van alles, van het leven en ik vergeet hen niet, ik vergeet je niet, waar je ook bent...nooit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten