Van de vogels en de bloemen.....

Van de vogels en de bloemen…

Ken je dat liedje met die tekst van ‘ik zing van  de vogels en de bloemen, teveel om op te noemen…’ ik dacht van Armand, maar het kan ook van Boudewijn de Groot zijn. Heerlijk, soms word ik wakker en dan heb ik opeens zo’n regel tekst in mijn hoofd. De hele week was de tekst ‘schuilen bij jou’ van de Kik natuurlijk mijn lijflied. Leuk eigenlijk dat Dave de zanger van de Kik in Ooltgensplaat woont, op Goeree en Overflakkee, en dat zijn lied nu de songtekst is van ‘Dealing with death’ en dat komt door mijn vader, die geboren en overleden is op Goereen en Overflakkee en daar zijn hele leven heeft gewoond.. Op zijn uitvaart is dit lied gespeeld, en dat zie je ook in de film. Dat ik hem dit liedje liet horen op mijn mobiele telefoon. Wat een gewaarwording, EYE, de premiere, ik mocht naar voren komen en iets zeggen. En daarna LinkedIn, en al die honderden of meer reacties. Privé, via social media, mooi. Een uitkomst, waar ik niet van had durven dromen. Veel aandacht voor mijn persoon, maar bovenal, veel aandacht voor het prachtige Afscheidshuis van Yarden. Fijn, voor al mijn oud collega’s, dat dit de uitkomst is van deze prachtige documentaire van Paul Rigter. Mooi hoe deze film van Paul, tot de winnende documentaires van IDFA 2020 is uitgeroepen, beste Nederlandse documentaire. En dus stond deze week, en dit zal ook volgende week zondag, 6 december nog wel zo zijn, volledig in het teken van deze film, publiciteit en aandacht stond. Zelfs op de cover van het vakblad Uitvaart, en een interview in het vakblad. Een uitnodiging om te komen praten in Antwerpen, en een voorwoord voor een boek schrijven over rouw. Nu ook al een nawoord, voor weer een ander boek. Kortom, dat het zoveel met zich mee zou brengen, wist ik niet. Ik deed gewoon, samen met collega John, en later Majid, wat ik besproken had met mijn directie bij Yarden, informatie op halen. En fijn, dat alle mensen na mij, nu met dit mooie Afscheidshuis verder mogen. Bijzonder om te voelen, dat dit achter mij ligt. En dat ik alweer heel lang bezig ben met nieuwe dingen. Uitvaartstichting Hilversum. En hoe fijn is dat…

Mooi ook, en daar ben ik Paul meer dan dankbaar voor, dat ik mijn vader, zijn stem, zijn hand, zijn liefde steeds weer mag voelen nu. Dit is het grootste geschenk. En nu, vandaag op zondag 29 november 2020, heb ik telefoondienst. Het is nu nog even stil, maar gisteren was het aardig druk. Vanmorgen begonnen met een zonnebank (hier op zolder) en nu, uitkijkend op die mooie herfstachtige tuin, met koperen kleuren, en het laatste vallende blad, zie ik vogeltjes komen en gaan. En vandaar dat liedje…dat zomaar in me op kwam. Het is rustig in mij. En dat is fijn. Ik ben aangekomen in mijn leven waar ik wil. En dat voel ik aan alles. Hier maken we de afweging, om een Australische labradoodle pup te nemen. We staan op de wachtlijst en in juni zou het zomaar zover kunnen zijn. Een klein hondje erbij. Geweldig lijkt me dit. Ga ik vroeg in de ochtend, nog even wandelen met dit beestje. En in de avonden, de weekends. In dit huis en deze omgeving, hoort een hond. Het gekke is, als ik nu vroeg in de ochtend mijn auto parkeer in Hilversum, dan zie ik opeens allemaal labradoodles rondlopen. En die komen je dan kwispelend begroeten, fraai he…het gebeurt gewoon. Annemarie leest erover en bereidt zich serieus voor, gaat op puppy cursus, kortom, er gaat weer iets gebeuren in 2021 hier. Zin in.

Inmiddels zit ik hier met een nieuwe bril (twee eigenlijk) en zie ik alles een stuk beter dan gisterenochtend. Fijn is dat. Ook wel ingewikkeld, want dit alles, en al deze keuzes horen wel bij het leven van een zestiger. Maar ach, een zestiger met deze energie is niet zo erg toch. Tja, en gelukkig kan ik dit zeggen. Een aantal mensen om me heen, die me dierbaar zijn, zijn ziek. En soms heel ernstig weer, gek, om te voelen, dat steeds meer vrienden, of zelfs hele goede vrienden van me, erg ziek zijn. Dit baart me zorgen, doet me verdriet. Mijn beste vriendinnetje is ziek. En weet je, dan huilt mijn hart. Ik kan niet eens reproduceren wat het is, doet er ook niet toe. Het enige dat telt, is dat iemand, die al ruim 43 jaar in je hart zit, zomaar gewoon ziek is. En dat we niet weten, wat dit gaat betekenen. Voor mij betekent dit, dat ik er onvoorwaardelijk ga zijn, voor haar. Tussen alle drukte door, want zo voelde het voor mij ook,  toen ik ooit zo ziek was, toen was zij er onvoorwaardelijk voor mij, voor ons en als je ziek bent, dan heb je vrienden nodig. Dan heb je die arm om je heen nodig. Dan heb je het nodig, dat er iemand gewoon naast je op bed komt liggen, nu in Corona tijd met mondkapje op dan, maar dat er iemand gewoon bij je is. Je hand vast houdt en je laat voelen ‘je bent niet alleen’. En nu, zing ik dan wellicht wel van de vogels en de bloemen, maar in mijn hart huilt het een beetje. Maar ik weet dat op dit soort momenten, we elkaar zullen vasthouden en omringen met liefde. Samen sta je sterker, en dat is wat ik geloof. Je kunt soms gedragen worden door de liefde van de mensen om je heen.

Dus lieve mensen, koester wat er is. Maak je niet boos, als iemand anders meer aandacht krijgt dan jij, en de aandacht rondom zo’n film, is dan helemaal niet belangrijk, want het leven zelf, vraagt veel meer van je. Kijk naar je dierbaren, je vrienden, die lieve mevrouw verder op, en bekommer je om hem of haar. Niet over in welke auto je rijdt, of niet meer rijdt, niet meer wie het hoogste woord heeft of niet, maar hou elkaar vast. Juist nu. En ik geloof altijd, dat mensen die te maken krijgen met ziekte, of de angst voelen iemand te verliezen, dat juist zij, dit begrijpen. Dus kijk even om je heen, glimlach, en hou elkaar vast. Ik hou van je, meer dan ik je zeggen kan.