Terwijl den Haag nog na siddert over het debat en de rol van Mark Rutte, zit ik hier op de zaterdag voor Pasen, met een trui aan. De zon schijnt, de tuin straalt je tegemoet en het is fris. Misschien nog wel een keer sneeuw, kan niet waar zijn toch....totaal geen zin meer in. Afgelopen donderdag in mijn polo en korte broek buiten in de tuin, en nu dit.
Het lijkt wel alsof ons leven, alle kanten op buitelt, van links naar rechts, van herstel naar terugval, van enorm druk, naar even rustig, van angst naar opgetogenheid, van verstopt onder of achter je mondkapje, tot de neiging krijgen iemand zomaar weer te willen omhelzen. Krijg ik nu wel dat vaccin, waar mensen soms ziek van worden, of niet...geen idee. En soms lijkt dat een beetje op 'in het ondertussen zijn' totaal niet weten, welke kant dit leven nu opgaat. Hoe onze regering zal worden samengesteld, of we een goed jaar krijgen, of we op vakantie mogen, of we die pup nu wel of niet krijgen, of...vul maar in. En eigenlijk hoort dit ook wel bij het leven. We houden van in controle zijn, van weten wat er morgen komt, van werken van maandag tot vrijdag, het liefst van 08.00 tot 17.00 uur. En nu...nu weten we helemaal niks. Het is net als ziek worden, je bent volkomen de regie kwijt, iets anders neemt het over van je. Je gaat van de ene dokter, naar de ander, van het bloedonderzoek, naar de neuroloog, je gaat maar door, van chemo naar bestraling en weer terug soms. Het is zo verdomde onzeker allemaal...en ik zie en voel om me heen, dat dit voor velen lastig is. Wij, wij Nederlanders leken alles zo goed voor elkaar te hebben, nu zitten we al een jaar lang op slot. Kunnen we niet zo maar de straat uitlopen, op het terras gaan zitten, een goed glas wijn bestellen en vrienden ontmoeten. Nu kun je niet zomaar even je vriendin, die 50 wordt, vasthouden, knuffelen en dansen met haar. Nu steken we benen omhoog, ellenbogen naar voren, leggen we onze hand op het hart en doen we heel onhandig over en weer. Paasdagen 2021...een dunch op afstand met de familie, ja we doen het toch maar, net zoals zovelen het toch maar doen. Wel op afstand, uit angst voor ziekte en of besmetting. De tulpen bloeien prachtig, de tuin straalt ons tegemoet. De prachtige paaswijnen, de Loire deze keer, een aantal bekroonde wijnen gaan we proeven hier. Asperges, zalm, kortom, het lekkere leven is er ook. Is er eigenlijk altijd geweest en zal er altijd zijn. Ik heb, zoals al eerder geschreven, mijn weg wel gevonden in deze tijd. Mijn tuin, genoeg te doen daar, nu meneer pastoor ooit een vreselijk onkruid heeft geplaatst in zijn tuin, een prachtig geel bloemetje wat langs de slootkant groeit, en zich vermenigvuldigt, nog erger dan zevenblad en dat bloemetje tiert hier welig. Ik graaf, spit en snoei me gek. Maar ook dat is wel leuk.
Want het bloemetje is prachtig, en ik hou haar klein en kort...en geniet van haar vrolijke geel. En lieve mensen, soms krijg je in dit leven zomaar allemaal hele mooie kadootjes, zo kreeg ik gisteren van twee ongelooflijk lieve mannen, prachtige rozen voor Annemarie, en een schitterende witte chocolade schoen, omdat ik altijd van die leuke schoenen draag, haha. leuk he...En toen ik in Haarlem was, bij Anita en Jasper, kreeg ik mooie wijnen en een schitterend boek over rouw en verlies. En dan kom je zomaar thuis, met allerlei leuks...en voel ik me verwend, verwend door al die aandacht. Ik lach dan en voel me nederig en klein, verlegen bijna....
En vandaag is de dag, dat ik zomaar hier mag zijn, mag lezen, mag nadenken, mag wandelen door mijn mooie tuin. Ik luister nu naar het nummer Hero van Enrique Iglesias, heerlijk een beetje mijmeren, mijn leven komt steeds vaker langs. Mensen van vroeger zijn er weer, of nog, en ik leef van dag naar dag. Denk aan al die mensen, van wie ik hou. Die me dierbaar zijn. En denk, dat dat is waar ik me druk om maak. Om mijn dierbaren. En wat er komt, of ik wel of niet naar Egypte mag, dat maakt me niet zoveel uit. Wel wil ik dansen, zingen, wijn drinken met al die prachtige mensen in mijn leven. Ik hou me aan de richtlijnen, ik geniet van mijn kleine kring nu, maar ik leef wel. En daar ben ik me zo bewust van. Dat we echt vandaag moeten leven. Jij en ik. Ook al ben je ziek. Want morgen lijkt nog ver weg...en wat morgen is, dat weten we niet...dus geniet maar, van alles wat er nu is, heel dichtbij....bijzonder vind ik, dat er steeds meer mensen zijn, die nu vrolijke berichten posten, van jonge veulentjes, lammetjes, mooie bloemen, of luchten. Het lijkt wel alsof we, wellicht noodgedwongen, steeds puurder gaan leven, kijken en voelen. Alsof je hart het soms even overneemt van je hoofd. En dat is waar ik me aan vast hou, aan het feit, dat ik omringd lijk te worden, met mensen die op deze manier kijken. Naar zichzelf, naar elkaar, die omzien naar een ander. Die nadenken over het effect van je eigen zijn, je eigen persoonlijkheid, mensen die wat minder oordelen. En ach, als ik dan echt mijn ogen open, hoor hoe Mark Rutte ongeveer gefileerd wordt, door velen, dan realiseer ik me, dat ik me misschien wel heel bewust omring, met dit soort mensen die dit niet doen. Dat ik geniet van de veulentjes die geboren worden bij Mirjam, of de lammetjes in de wei. Van de tulpen, de gele bloemetjes van meneer pastoor, of van die mooie reactie van Aleksandra en haar moeder. Ach, ikzelf ben maar heel nietig in dit aardse bestaan, en als mijn hele kleine wereldje, hier en in Hilversum, dan mag dienen om het leven van onze medemens, een klein beetje aangenamer te maken, dan ben ik tevreden. Vanmorgen stond ik in de keuken en was ik een gerechtje aan het voorbereiden voor onze 'paas dunch' en toen dacht ik aan mijn moeder. En hoe zij het debat in de Tweede kamer zou ervaren, als recht geaarde VVD mevrouw. Hoe zij altijd zorgvuldig was in haar politieke loopbaan. Hoe zij zich nimmer verlaagde om mensen kapot te maken, hoe zij oordeelloos bleef en mij dit leerde. En geloof me, dat is een lastig lesje. En toen ik al kokend, uit het raam keek, de mooie tuin zag, toen had ik zomaar een wens, dat zij eens even mee zou kijken in mijn leven, gewoon hier echt even bij me aan tafel zou zitten, dat ik haar weer even zou horen lachen. Dat ik haar zo af en toe eens om raad zou kunnen vragen. Mijn moeder. Al 18 jaar geleden overleden, wat een tijd. En nog steeds is zij in gedachten bij me, stapt ze af en toe in gedachten heel vroeg in de ochtend bij me in de auto, en vraag ik haar om raad, of vraag ik haar me te helpen bij geduldig zijn. En ook vandaag, als ik hier met de familie van Annemarie samen ben, dan ben ik niet alleen, dan is zij ergens in mij en heel dichtbij. Want ook ik voel me wel eens alleen, ondanks al die liefde die er is. Ook ik voel me soms een einzelgänger in dit leven. Maar ach, dit is wie ik ben. Wat er van mij geworden is, een vrouw van bijna 62 jaar, hier in Nieuw-Vossemeer. Gelukkig, en tevreden, soms wat bezorgd over die gekke rug, met een prachtige baan, een prachtige vrouw, een mooi leven, vol lieve mensen, die echt van me houden. Nu op afstand, sommigen dichtbij, mijn leven is rijk en gevuld. En toch...mis ik soms, heel soms, mijn vader en mijn moeder. Het geborgen zijn, het eventjes 'klein' mogen zijn, of mogen leunen. Ik word geacht het zelf te weten en goed te weten. Ik doe mijn best, echt heel erg, en volg mijn hart, en ik geloof er heilig in, dat mijn hart me de weg wijst, een beetje gestuurd door mijn ouders, mijn moeder, haar wijsheid draagt me...tja, een beetje een verdrietig einde van mijn blog deze keer. En dat is niet erg, want dat is er ook. Het gemis. Op dit soort dagen, kerst, Pasen, enzo, dan mis ik mijn ouders, mijn familie. En gelukkig is daar dan altijd mijn onverbrekelijke band, met mijn nicht in Breskens. Mijn nicht, met wie ik zoveel verbinding voel. Ik zie haar weer deze maand. En verheug me erop, zij en ik, gewoon wandelen over de dijk bij de Westerschelde, daar bij de vuurtoren het is zo fijn daar. En nu, terwijl de kerk vol zit, althans dat denk ik, de klokken mij al vroeg wekten vanmorgen op deze eerste Paasdag, wens ik jullie veel eieren, gezelligheid, liefde en vooral gezondheid. En als je ziek bent, en je vandaag mag omringen met mensen van wie je houdt, hou je maar even vast aan dit moment vol geluk. Leef maar even vandaag, en dan gaan we morgen weer verder met de chemo, de behandeling, het ziekenhuis, en al die zorgen die er ook zijn. En ik, ik hou je vast, op afstand, altijd....fijne dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten