Half twaalf donderdagochtend...

En vandaag is het de verjaardag van Oma van Loon, zij is geboren op 22 juli 1900 en is uiteindelijk 91 jaar geworden. Gek, ik zie deze datum en denk even aan haar. Ik denk niet zoveel aan mijn familie merk ik, even los van mijn ouders, daar ben ik wel mee bezig, met grote regelmaat. En op een fijne manier. Mooie herinneringen, die ik terugzie in mijzelf, en soms door een klein voorwerp, ook in mijn huis hier. Op deze mooie stille en lekkere donderdagochtend, zit ik aan de tuintafel in Nieuw-Vossemeer. Twee vrije dagen liggen voor me. En dan wandelt zomaar mijn buurman Jan even de tuin in, vanavond gaan we een steiger opbouwen en gaan we de achtergevel schilderen. Fijn, want hij heeft alle spullen, en we mogen zijn steiger lenen. Het komend weekend staat in het teken van lekker bezig zijn in en rond het huis. Heerlijk. En bijzonder om steeds weer te ervaren, hoe anders mijn leven is geworden, sinds ik hier woon. De tuin, de stilte, mevrouw Groen, een wandeling naar de Spar, een simpel bestaan, maar oh zo fijn. Was ik vroeger misschien wel onrustig, wilde ik naar een terras, om mensen te zien, om buiten te zijn, hier wil ik bijna niet naar binnen, ben ik altijd bezig in de tuin. Zie ik prachtige bloemen, hoor ik vogels, zie ik kleuren, ruik ik geuren, kortom genieten. Meer dan genieten en eigenlijk van de kleine dagelijkse dingen. 

En ondertussen laat ik je hier wat prachtige foto's zien van de zolder in het Bosdrift gebouw. Puur, ruw, rauw bijna, ongepolijst. Die zolder vertelt je een verhaal, vertelt over het leven van de Bosdrift. En dat is wat we aan het doen zijn met elkaar, we vertellen over het leven. We laten zien, wat er door de jaren heen, hier is gebeurd. Prachtig. Gek wat ouder worden met me doet. Ik coach, ik begeleid, ik deel, ik ontmoet, ik ben wie ik ben. Niks meer en niks minder. Ik hoef me niet meer groter voor te doen dan ik ben. Een gewoon meisje, met een prachtig leven. Een leven vol ontmoetingen, met bijzondere en mooie mensen. Mensen komen naar me toe en ik ga naar mensen toe. Ik krijg een boek, een kaarsje, een lichtje, een glimlach, en ik ontvang. Simpelweg ontvangen, en geven zoals mijn moeder het me leerde 'je geeft niet, om iets terug te verwachten, je geeft omdat je wilt geven'. Mooi, hoe al deze wijsheden samenvallen en samen komen. En hoe dit ervoor zorgt, dat er balans is. Zo ook bij mijn Uitvaartstichting, we zijn op weg naar iets heel unieks, we zijn er al mee bezig. Met elkaar, met al die mooie verschillende mensen, met verschillende achtergronden en karakters, doen we iets heel moois. En als het schuurt dan mag dat ook, daarna glanst het weer, soms nog wel mooier. Het aanraken, het aantikken maakt dat het de moeite waard is. Zo ook afgelopen week. Het gesprek met een afvaardiging van de Ghanese Gemeenschap in Amsterdam Zuidoost. Bijzonder om daar weer te mogen zijn, en elkaar weer te mogen ontmoeten. Elkaar niet goed verstaan, en uiteindelijk elkaar weer heel goed begrijpen. Meer respect dan ooit, ontstaan door mijn opmerking in de documentaire 'die man is gek'. Boosheid, onbegrip en uiteindelijk respect. Mijn ontmoeting weer met Paul, fijn. Samen hebben wij een avontuur beleefd, ruim zes jaar lang, en het resultaat de documentaire 'Dood in de Bijlmer' is een bijzonder document in de tijd geworden. Voor mij persoonlijk, door de rol van mijn vader in deze film. Voor anderen, omdat het document laat zien, hoe onmachtig we soms zijn om elkaar goed te begrijpen in onze samenleving. En deze documentaire heeft een prachtige spin off voor mij als mens. En hierdoor krijg ik bijzondere vragen, soms een coachvraag, soms iets heel anders, een tentoonstelling openen, een expositie bijwonen, kortom, wederom worden deuren geopend, die normaal niet voor mij geopend zouden worden. En weer voel ik die dankbaarheid. Overal doorheen. 

En vandaag is een dag, zoals deze foto. Ik zie zoveel, ik ervaar zoveel en heb werkelijk nog geen idee, waar dit naar toe zal gaan. Wat hieruit voort zal komen. En het mooie is, dat geeft ook niet. Vandaag is mijn dag, mijn dag die mag stromen zoals deze komt. Een gesprek hier in de tuin, met iemand die ik wellicht mag gaan coachen. Leuk, coachen hier in Nieuw-Vossemeer. Dat wordt uiteindelijk mijn vertrekpunt, vanuit dit huis, deze plek ga ik mensen begeleiden, naar een nieuwe bestemming. En terwijl ik dit schrijf, zie ik vlinderstruiken in drie verschillende paarstinten zachtjes bewegen. De grote paarse gladiolen, paars met wit, staan erbij, en de tuin straalt harmonie uit, in alle opzichten, rust en soms ook onregelmatigheid. Het komt zoals het komt, het stroomt zoals het stroomt. Toen ik deze foto kreeg van Michael, de man die een prachtig filmpje maakt van de bouw van de Bosdrift. Waarbij je geleidelijk aan, het pand ziet ontstaan en verworden tot mijn droom, tot mijn plek in de funeraire wereld. Toen ik deze foto zag, zag ik zoveel meer, ik zag licht en diepte, ik zag oud en nieuw, ik zag vergezichten en veel mogelijkheden....en zo wil ik graag naar het leven kijken. Ik geloof erin, en ik geloof heel erg, dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan. En dat ik mee mag bewegen. En bovenal geloof ik, dat het goed is. Het is werkelijk goed zoals het is. Vandaag, morgen en ooit. Ik laat het los en het komt goed. En alles in mij ervaart dit zo. Gek om de blog nu te eindigen, maar ook dat is goed. Het is een mooi moment, een mooie dag, het begin van heel veel meer. Kijk maar....