Dinsdag de 29e.....een spannende dag!

Vanmorgen heel vroeg wakker, na een wat onrustige nacht...beetje zenuwachtig denk ik en weer die gekke benen. Die doen gewoon iets anders dan dat ik wil dat ze doen...ingewikkeld hoor!
Gisteren was een dag die weer bol stond van vriendschap, liefde en warmte. Telefoon, bezoek, verwacht en onverwacht, spontaan, vrienden van ver en vrienden van hier uit Voorschoten...onvoorstelbaar, wat een rijkdom. Ik blijf het herhalen...Rosanne ging tussendoor lekker tennissen met Maurtis en Florine heeft haar dansje voor het schoolkamp (jawel vandaag voor vier dagen!!) geoefend met Noortje. Gesprekken, intenser dan voorheen en een glas wijn zomaar midden op de dag. Slapen tussendoor en op bed liggen, met Roel naast mijn bed, wij hand in hand. Zo mooi en zo intens...
Vanmorgen toen ik wakker werd een prachtige ongelooflijk intense reactie van Nicolien, de zus van Els uit Amerika. En door dit soort dagen en reacties weet ik een ding, ik moet deze strijd winnen. Ik wil doorgaan met deze intensiteit van leven, ik wil genieten van alles wat er om mij heen is ontstaan en nu staat. Soms bellen er ook vrienden, die ik niet eens aan de telefoon krijg, omdat ik slaap, of met iemand zit te praten.

Leuk om te zien, hoe de kinderen er tussendoor laveren, ze msn'en of doen een spelletje op de computer. Of Rosanne, die ongelooflijk lief gaat helpen, opruimen, afwassen, kastjes netjes maken. Echt zo geweldig...en waar je nu ook rondloopt overal staan bloemen, kaarten of ligt een boek. Een mooi gedicht, een dvd met een intense film, zodat ik even goed kan huilen....of de muziek van Il Divo...eigenlijk wilde ik schrijven, het leven kan bijna niet mooier zijn dan het nu is...
en eigenlijk zie ik het maar zo, het leven is geweldig en jullie doen met zijn allen zo ongelooflijk mijn best, om mij steun te geven, om mij bij te staan, met woorden, gebaren, bezoekjes, telefoontjes en mailtjes en het kan gewoon niet anders zijn, dan dat wij met elkaar sterker zijn dan ergste tumor ook!

Vandaag wordt een spannende dag. Eerst mijn gipskorset (ik roep wel tegen Annemarie, wie weet heb ik wel maatje 36 als ik eruit kom...lijkt me knap benauwd zo'n ding aan)aanmeten en dan een gesprek met de haematholoog (schrijf je dat zo?) waar het behandelplan wordt besproken. En aan wie ik al mijn vragen kan stellen, ik ben zo benieuwd...want een van mijn eerste vragen zal zijn - wat zijn de kansen, wat is mijn perspectief - en ik ben zo benieuwd. Ik zag een documentaire op tv van een meneer die een vorm van lymfklierkanker had en een prognose had dat hij nog een paar maanden zou blijven leven en ondertussen is hij vier jaar verder. Kijk en ik heb gelukkig een geweldige moeder als voorbeeld, die heeft nog 24 jaar doorgeleefd met kanker. Weliswaar was haar vertreksituatie wat gunstiger dan de mijne nu...maar toch...
Annemarie en ik hebben al onze vragen verzameld en ik zal zodra ik terug ben alles weer op de site zetten! Dan hebben we allemaal dezelfde informatie.
En morgen een CT-scan om te kijken of we alles goed in beeld hebben en of er niet hier of daar ook nog een uitzaaiing zit, of iets anders...ook weer spannend. Maar ik zei gisterenavond voor het slapen gaan tegen Annemarie 'het is wel genoeg zo he...'.

Oh ja, nog even dit. Annemarie en ik trekken dit weekend een dag de telefoon eruit, de deurbel werkt niet, we werken de log niet bij en nemen een kwaliteitsdagje voor onszelf. Om even samen te zijn en alle emoties en indrukken, die er nu ontstaan en die wij ook samen moeten verwerken, even een plekje te geven. En ik heb me voorgenomen dit af en toe te doen, om ook samen te zijn en samen tijd voor elkaar te hebben....want dat hebben we nu wel nodig. Samen zijn is samen lachen, samen huilen, zo zingt Willeke Alberti toch?

Lieverds allemaal, ga maar weer door met duimen, met alle lieve gedachten, gebeden, met alles waarmee jullie mij/ons steunen...ik kan geen woorden vinden hiervoor. Dank je wel.
Veel liefs...ik ga een kopje thee maken voor mijn lief.
Anita