Pijn, pijn en pijn.....onvoorstelbaar veel pijn....

Het is nu half vijf in de ochtend, ik ben werkelijk huilend van de pijn, krijsend van de pijn wakker geworden...na zo'n mooie middag/avond met Sarah, Gabija, Jolanda en Mouna en Annemarie natuurlijk! Het was fijn dat ze er waren, en ik ben direct na hun vertrek onder de douche gegaan en naar bed. Dus rond negen uur, lag ik echt al in bed. En eigenlijk voel je dan al het verschil...je spieren, je lijf, alles is gevoelig, ik ben wat krommer en moet zoeken naar een houding. Terwijl als ik vanmiddag naar bed ga om te slapen, ik werkelijk in slaap val.
Ieder uur van de nacht heb ik gezien, het lijkt wel alsof die twee morfine niet meer werkt, want de pijn trekt niet weg...die is er nog, om 02.44 weer 2 morfines genomen, om 03.13 weer 2 paracetamol 500 mg erbij...en nu net weer een morfine...janken, krijsen, gek worden zo erg...dat Annemarie een beetje in paniek raakte. En dat wil ik niet, dat mag niet. Het is voor haar al zo zwaar. Ze is werkelijk onvoorstelbaar lief en zorgzaam, ik heb haar ook naar bed teruggestuurd om te slapen nu. Het is slopend volgens mij om je lief, je vrouw, je partner zoveel pijn te zien hebben....

Pijn, ik wist niet wat pijn is. Ik heb weleens iets gevoeld, maar in vergelijking met wat er nu aan de hand is, is dat te verwaarlozen. Deze pijn is onbeschrijflijk, mijn benen, mijn rug, mijn bekken, het lijkt wel alsof alles samenkomt en ik continue steken in mijn lichaam voel. Als je ademhaalt, als je praat, of als je huilt of lacht, de pijnscheuten voel je....
En gelukkig moeten we veel lachen samen, nu soms ook wat huilen, vanmorgen rolden de tranen over mijn wangen...oh wat een pijn...nu lijkt het rustiger te worden, ik ook...trager, vertraagd bijna...door al die pillen in mijn lijf....
Straks Rob vragen of er een andere betere dosering is waarmee die nachten te dragen zijn...wat mij betreft mogen ze vrijdagmiddag al beginnen...ik ben er klaar voor. Ik wil hier vanaf....ongelooflijk wat er met je lichaam kan gebeuren...
Gisteren had ik het er nog over met Gabija, ontstekingen, urineweg ontsteking, nierbekken ontsteking, overgang, en nu dit...of is dit een containerbegrip voor alles wat er was aan lichamelijke klachten het afgelopen jaar. En ik weet nog goed dat ik kennis ging maken met Rob de Vries mijn huisarts, en zei 'mijn vorige huisarts kende mij niet eens, dus ik ben een gemakkelijke patient, je kunt mij er wel bij hebben....' en moet je nu zien!

En als je wakker ligt, dan ben je geen vrolijker mens. Dan spookt er van alles door je heen, dan krijg je mooie en minder mooie gedachten. Dan komt er van alles langs. Dan zie ik ook allemaal voorbeelden van ziektegevallen, die me zijn bijgebleven in of uit dit leven. Dan 'trek je je rugzak open' en passeert alles wat mooi en minder mooi is en wat indruk op je gemaakt heeft.
En eigenlijk realiseer je je dan....wat je allemaal aan mooie dingen hebt mogen meemaken in dit leven. In deze 47 jaar...ik vind 47 jaar wel een respectabele leeftijd, 'gemiddeld middelbaar' noemt Florine mijn leeftijd.
En dan denk ik terug aan mijn leven op Goeree-Overflakkee, op de boerderij. Maar ook aan Den Haag, mijn leven in het studentenhuis (ik had op mijn 17e nog nooit in een tram gezeten...ook een ervaring!). Mijn relaties. Bijzonder...maar ook mijn leven alleen, mijn leven in Schoonhoven en uiteindelijk...het mooiste wat me is overkomen, mijn leven met Annemarie. Een vrouw waar ik echt onvoorwaardelijk oud mee wil worden. Waar ik alles mee wil delen, maar juist haar had ik graag deze ellende willen besparen. Ze heeft zo geknokt om te mogen voelen wat ze nu voelt. Om haar hart te mogen volgen en dan nu dit....maar het is er ook...en ze pakt het er ook bij....

Pijnscheuten flitsen door mij heen, zwaar transpirerend zit ik hier..ik stop even, ga vandaag ergens weer verder...

Oh ja, Cock, ik mis onze kopjes koffie, dag...fijne dag!
Dikke zoen voor iedereen. Dank voor alles. Liefs
Anita