Woensdagavond laat, eigenlijk donderdagochtend vroeg....

En nu is het 5 over 12, midden in de nacht...ik was zo rond half elf thuis vanavond. Ik geef een bijna-prive les aan twee dames bij mij op kantoor. Over projectmanagement, organisatiekunde, en nog meer prachtige theoretische modellen. En daarna ben ik bezig geweest met de voorbereiding van mijn kwartaalopgave voor de fiscus. Want op de dag dat onze Koningin, of liever gezegd 'moeder Koningin'jarig is, moet ik onze kwartaalopgaves versturen richting fiscus. En nog wat andere dingen doen, een half dagje kantoor, een half dagje vrij. En nu, met een mooi glas sauvignon blanc uit Nieuw-Zeeland naast me, en daarbij mijn liefste Annemarie, die avond in, avond uit alleen of met de meisjes thuis is, schrijf ik nog even op mijn weblog. Vandaag had ik veel contact over mijn vader, met Els, met Jantje Roos, en zoals bijna altijd in ons gesprek hier thuis. Mijn vader is dichtbij me, ik denk eigenlijk continue aan hem. Aan zijn status nu...potverdomme wat ingewikkeld! En ondertussen woon ik allerlei overleggen bij, over samenwerking binnen Yarden. Over strategische visies, over mijn rol als leidinggevende in het Uitvaartcentrum. Maar ook coach ik mensen tussendoor, en praat ik over dicht bij jezelf blijven. Over mijn leven nu, in tegenstelling tot mijn leven in dienst, in loondienst. Goh wat een enorm verschil...morgen ga ik zomaar weer een dagje naar Amsterdam, met de trein, een college verzorgen over Persoonlijke Effectiviteit en morgenavond ga ik aan de slag met De Onzichtbare Leider...geweldig...en dan, bijna vrij...zie hierboven! En zaterdag is de dag van mijn vader, gelukkig nu samen met mijn Annemarie. Samen naar de boerderij, maar eerst lekker even langs de vader van Annemarie. Die we bijna vergeten, omdat hij gewoon een heel gezonde kwieke levenslustige man is van jawel 86 jaar. Die alles zelfstandig doet en het leven leeft op zijn eigen wijze...dus we gaan zaterdag met hem lunchen. En dan vervolgens naar mijn vader, waar we tot in de avond zullen doorbrengen. En zondag gaan we nog een keertje bij hem langs...en in die tussentijd...even een momentje zomaar samen, wij, An en ik...waarom???? Omdat we er zo enorm aan toe zijn, samenzijn, tijd voor elkaar...tijd om een stukje te fietsen, of wat dan ook...een lunch aan de waterkant??? Maakt niet uit...want volgende week zouden wij samen een week naar Frankrijk gaan. Vakantie...en deze vakantie is gecanceld vanwege mijn vader. Ik wil niet tien uur rijden bij hem vandaan zijn...ik wil het liefst, iedere dag bij hem zijn. En ik kan het niet, ik kan het niet combineren met al mijn opdrachten...ik kan het niet...en juist daarom, werk ik volgende week weer voor Yarden, voor OCW, voor weet ik wat al niet..en ben ik af en toe een uurtje later aan het werk, omdat ik eigenlijk vakantie had...samen met mijn Annemarie en samen met mijn Annemarie ook volgende week een kwaliteitsmoment wil hebben...zomaar. Want hoe ingewikkeld is het leven, als je een vader hebt, die zomaar opeens een opdonder krijgt. Een vader die diezelfde dag hier nog vrolijk aan de keukentafel zat, op 21 maart en die genoot van de gezelligheid, die schilderijtjes kocht voor zijn Els. Die een glas witte wijn dronk, mijn vriendinnen omhelsde en genoot. En diezelfde man takelen we ergens in de ochtend in een rolstoel, doen we een luier om, laten hem er vrolijk een dag lang in zitten, met alles wat hij kwijt moet, en dan vinden we het gek, dat hij niet meer zo vrolijk is, dat hij moppert op de zusters die zeggen 'laat maar lopen, de luier absorbeert goed'. En eigenlijk mag ik het deze dames niet kwalijk nemen, want ene meneer Klink bedenkt 'washandjes die je niet meer nat hoeft te maken' zodat je met een handeling minder, weer een paar miljoen in de zorg bespaart. En die zorg, die gaat nu net wel over mijn vader....potverdomme!
Oh ja, ik wens jullie allen een mooie Koninginnedag, met veel plezier. Kermis voor de kinderen, een glas oranjebitter, een stukje muziek in de Voorstraat, even niks...dag, liefs, Anita....

Wandelend door de tuin met Pa in de rolstoel....

Gisteren had ik veel dingen te doen op Flakkee. Sleutels afgeven, omdat er in een schuur stoppen waren doorgeslagen, afspraken maken over het gras maaien (is geregeld) nog wat geld bij iemand brengen, wat boodschapjes doen, bloemen voor tante Anita brengen (en oom De natuurlijk). Omdat zij werkelijk ons met zoveel warmte, liefde en lekkere hapjes ontvangt als we bij pa zijn. Tante Anita zorgt dat je tussen alles door, een hapje krijgt, een stukje biefstuk, of een lekker garnaaltje, een glaasje witte wijn of een kopje thee. En oom De zorgt voor het hapje onderweg, de ouderwetse worstebroodjes, heerlijk! Die ochtend ben ik ook nog bij Lia en Freek geweest. Lia had ook een goede band met Pa en zij gaat fijn bij hem op bezoek. Ze mist hem zo...en ik heb het Pa gevraagd, hij vindt het heerlijk als mensen bij hem langs komen. Even zomaar een praatje. De dag is lang in een stoel, waar je zelf geen kant mee op kan toch...eenzaam ook. Men zet je ergens neer en dat is het zo ongeveer en dan maar wachten tot er iemand komt die met je gaat rijden.
En zo rond half drie kwam ik bij mijn vader aan. Na het eten, en het rusten, dat wordt zo van je gevraagd. Hij zat voor zich uit te staren aan tafel, met op het tafeltje van zijn stoel een druipend ondersteboven gekeerd bakje vla ofzo, dat langzaam naar beneden droop. Dus toen ik bij het kwam bekroop mij weer dat gevoel van onmacht...en hij keek naar me en zei 'wat fijn dat je er bent' en omhelsde me met zijn goede arm. Nadat ik die troep had opgeruimd, heb ik hem meegenomen de zon in. Het was heerlijk weer buiten...bodywarmer aan en rijden maar. We hebben ruim anderhalf uur gelopen in de zon, hij had gewoon een lekker kleurtje op zijn hoofd. Hij is zo'n buitenmens, we hebben het hele park doorgecrossd, langs de Langeweg een stukje gelopen, langs de Staver, de Olympiaflat en weer terug. Toen hebben we wat gedronken en nog een half uurtje bij de vijver gezeten, om even uit te rusten. Want het is wel zwaar, maar wel goed voor de lichaamsbeweging. Heerlijk, ik genoot met hem, van de rust, van het samenzijn, van het zomaar genieten van de zon...
Op een gegeven moment moest hij naar het toilet. Maar dat staat niet in het script van de verzorging blijkbaar. Hij heeft een luier om en dat is het volgens mij zo ongeveer...machteloos wordt je hier van. Ik heb wat druk gezet, want ik wilde dat hij op het toilet terecht kwam en dat had wat overleg tot gevolg tussen twee zusters. Mijn vader vindt het niet fijn hier, zegt hij. Hij vindt de zusters niet aardig, het is een ernstig christelijk huis, met bidden, danken en bijbellezen. Welnu...dat kan geen kwaad denk ik. Dat respecteren we wel met elkaar, maar die aandacht die mist, dat is mijn grootste zorg. Uiteindelijk lag hij al om half zeven ofzo in bed. Hij was moe van het buitenzijn. Ik heb lekker zijn benen ingesmeerd, zijn hoofd voorzien van een heerlijke creme...en hij lag er lekker bij. Toen kwamen Jan en Jantje nog. Fijn was dat. En tegen half acht ben ik vertrokken...naar huis. Ik was kwart voor negen thuis en weet je, ik miste Annemarie zo erg...ik ben of aan het werk, of naar Pa, en wij samen hebben niet zoveel tijd voor elkaar. We zouden een weekje op vakantie, maar dat is gecanceld, omdat ik niet zo ver weg wil zijn van mijn vader nu...maar soms is ons samenzijn zo heel klein, dat we hier ook tijd voor willen en moeten maken. Onze liefde is een soort cumulatie van testen of we echt van elkaar houden, van het de eerste moeilijke jaren rondom haar scheiding, ex en kinderen, via mijn ziek zijn, het ongeluk van haar vader, onze opstart als zelfstandigen met alle ongemakken van dien, geldzorgen en nu mijn vader. Maar weet je, onze liefde is sterker dan wat ook...en dat maakt ook dat ik alles kan dragen. Terwijl ik dit schrijf, moet ik steeds denken aan zo'n veelgehoorde uitspraak 'je krijgt wat je dragen kunt' en soms denk ik, 'ik vind het wel genoeg hoor...' maar blijkbaar is mijn draadje rekbaar genoeg. En dat komt misschien omdat ik ook wel geniet...zo zit ik hier in een zomerse broek, een witte polo, nog te witte armen, en ga ik vandaag lekker lezen in de zon. Een paar scripties na kijken, dat moet nog wel even...zomaar vrij zijn. Arie en Noor gaan naar Pa, dat voelt ook wel goed. Al die lieve mensen, Els, Arie, Noor, tante Anita, oom De, Jan, Jantje, oom Koos, oom Dirk, Lia en Freek, Chris, Ha en Hienh en iedereen die ik vergeten ben...die goed voor mijn vader zorgen...hij is niet alleen, en toch is hij alleen...als je ziek bent, heb je dit zelf te dragen, jij alleen, ondanks alle liefde om je heen....want hoe erg het voor je omgeving is, voor mijn vader is dit het meest zwaar. Hij realiseert zich zo goed...wat er nu aan de hand is. Gisteren zei hij me dat hij gedroomd had dat het over was, dat het er niet was, dat hij gewoon kon lopen en toen begon hij heel hard te huilen....
En in de middag zei hij dat hij naar huis wilde. En gisterenavond zei hij'ik heb nog eens nagedacht, maar het hoeft niet meer, het is goed zo, ik ga niet meer naar huis....'en weer begon hij te huilen. En weet je, dan huil ik zomaar in stilte met hem mee...en toen spraken we over wat we hebben met elkaar, de liefde en de warmte om hem heen en toen genoten we weer, zomaar hand in hand aan zijn bed...
Ik las in de Happinez van deze maand 'Kwaad is als je tegen de stroom van het leven in gaat, het goede is als je meebeweegt met de stroom' en volgens mij doen we dat nu, we nemen het als een gegeven en proberen door mee te bewegen, ook hier weer iets van te maken, waarbij liefde ons houvast is. En steeds maar weer voelen we dat met elkaar..
De zon schijnt, we ontbijten laat en weet je, we doen het buiten....genieten he..
Anita

Een heerlijke dag....zomaar, kadootje van Yarden....

En vandaag was zomaar een heerlijke dag.....vandaag was ik in het Natuurpark in Lelystad. Een workshop over verzuim, georganiseerd door twee leuke mannen! Een dag met een aantal prachtige collega regio managers van Yarden. Genieten...want de plek was uniek en bijzonder. Ik was, zoals meestal, te vroeg en heb genoten met een kopje koffie op een terras in de zon, aan het water. Het was doodstil, alleen hoorde ik vogels zingen, het was als ik mijn ogen dicht deed, net alsof alle serieuze dingen er eventjes niet waren...en zo ging dat de hele dag door. Mooie gesprekken, goede inhoud, wat telefoontjes tussendoor...en afsluiten met een hele rij stoeltjes in de zon...een glas droge witte wijn en een lekkere bitterbal...wat kan een mens zich nog meer wensen. Toen, na heel veel files, kwam ik uiteindelijk rond half zeven op kantoor aan. En daar heb ik nog een kleine drie kwartier doorgebracht, allerlei administratieve zaken gedaan. En om kwart over zeven was ik weer thuis, 12 uur uit en thuis...maar wat een kadootje...
We hadden een heel gezellig samenzijn aan tafel met de meisjes, die weer fijn bij ons zijn. Een leuke maaltijd, vrolijk en ongedwongen. Het was al zo mooi toen Roosje aan kwam fietsen, terwijl ik de auto parkeerde. We waren blij elkaar te zien, leuk, fijn, heerlijk! En de meisjes zijn nu naar de kermis! En wij, met een mooi glas wijn in de woonkamer....X-factor en verder even niks. Zaaaalig....morgen is de dag, dat ik van alles ga regelen op Flakkee, even langs allerlei mensen ga, en dan lekker een hele tijd bij mijn vader zijn. Samen of met anderen, maar in ieder geval hij en ik...als het mooi weer blijft, ga ik met hem wandelen (hij in de rolstoel en ik erachter) in de zon...lijkt me heerlijk! Ik wens jullie een mooi weekend, ik ben eventjes zomaar ontspannen! Dag en dank jullie wel voor alle lieve reacties per mail, sms of wat dan ook...ik ben gelukkig met jullie lieve vriendschappen!
Anita

Net thuis uit de Samaritaan....

Het is tien voor half elf, woensdagavond. Annemarie en ik zijn net thuis, na een bezoekje aan mijn vader in de Samaritaan. Hij zat in zijn rolstoel in de recreatiezaal. Alleen voor het raam...half onderuitgezakt en hij was heel moe. Hij had al veel bezoek gehad vandaag, en hing daar in die kar...hij stond daar al een uur. Want Arie was om zeven uur weggegaan en Arie had gevraagd of mijn vader daar op ons kon wachten, lief bedoeld...maar mijn vader was het duidelijk zat. Dus na een half uurtje hebben we hem naar zijn kamer gereden. En onderweg kwamen we allerlei 'oude bekenden' uit Stad aan 't Haringvliet tegen. Een drukte van jewelste voor de verplegenden als al die 'rolstoelgangers' naar bed willen. Ze staan in de gang te wachten, tot er weer een tweetal dames is, die hen in bed willen helpen. En bij mijn vader is dit takelen. En hij was blij dat hij in bed lag. En dit beeld, mijn vader in de Samaritaan, maakt me wat verdrietig. Zijn eindbestemming. Arie en Els hebben een gesprek gehad met de plaatsvervangende fysiotherapeut. Een aardige en vooral deskundige man, zo vertelde Arie. Deze man geeft ook aan, dat mijn vader een ernstige patient is. Dat naast het behandelplan, het vooral belangrijk is, dat betrokkene mee wil werken. Maar dat ook het emotionele proces heel belangrijk is. De acceptatie dat dit jouw leven is. En dat wij, als naaste familieleden om hem heen, hem hierbij moeten helpen. En toen ik in de gang liep, werd ik aangesproken door een mevrouw Wessels. Zij kende mijn nicht Leonoor van de ABN-AMRO bank in Oostburg en haar dochter Marleen, was een bruidsmeisje van Leonoor. En deze mevrouw sprak mij aan, zij zei 'ben jij Anita van Loon, de dochter van Piet' ja dat ben ik...bijzonder, allerlei mensen daar kennen je van vroeger. En deze mevrouw vertelde dat haar moeder ook in de Samaritaan heeft gewoond. En dat zij het ook heel ingewikkeld vond om haar moeder zo te zien. En zij zei 'vluchten kan niet meer' ....een treffende tekst. Het is zoals het is. Mijn vader is zwaar gehandicapt, en is er ernstig aan toe. Mijn vader kan op dit moment nog maar heel weinig zelf...en hij mist intimiteit, en warmte. Hij hunkert er naar. Els knuffelt hem, wij doen het, en ik vind het best moeilijk. Mijn vader, mijn grote knuffelbeer, mijn lieve levensgenieter, die daar nu ligt. Volkomen afhankelijk, zijn wereld is zijn bed, een nachtkastje en een prikbord met foto's. En voor de rest rij je met hem rond door de Samaritaan, of daarbuiten...voorlopig is dit wat het is. Ik ben er stil van...ik ben er een beetje verdrietig van! Dag, liefs, het fijne is wel, dat je weer een beetje met hem kunt praten. En bij hem kunt zijn. Zaterdagmiddag ga ik lekker naar hem toe en dan blijf ik heel lang bij hem...om zomaar wat samen te zijn. Heerlijk...ik verheug me er nu al op! Liefs, slaap lekker, Anita

18 april 2010 - open dag bij Yarden

En na een rampzalige nacht, vol gedachten, over mijn vader, over alles...een nacht waar ik zomaar weer eens wakker in de keuken zat en een liefdesbrief/kaart schreef aan Annemarie, was ik zo rond tien over acht vanmorgen in Haarlem. Gisterenavond had men al veel voorbereid, en zo rond half negen druppelde het team binnen. En met elkaar hebben wij een geweldige open dag gehad, met ongeveer 100 bezoekers, mensen uit de krant, familieleden, een mevrouw met een klacht, mensen met vragen over hun verzekeringspolis, van alles! Een dag waar onze dragers lieten zien wat het is om een kist te dragen, soms met elkaar, soms met bezoekers. Een dag waar mensen vragen stelden over een kist, een auto, een dag om zomaar met een klein jongetje in gesprek te gaan over doodgaan. Een dag vol gezelligheid en binnen ons team veel verbinding. Een dag met een mooi gouden randje, wat we hebben afgesloten met een glas wijn met elkaar...een dag waarin we keihard hebben gewerkt, veel hebben laten zien en een dag waarop Annemarie 'mijn uitvaartcentrum' gestofzuigd heeft aan het einde, omdat er vanavond weer gewoon gewerkt werd. En er bezoekers kwamen voor de condoleance...een dag waar ik stiekem trots op ben....
Met hierbij wat foto's om uit te beelden, waar ik zoal mee bezig ben in mijn werkzame leven. En morgenvroeg naar Flakkee, ziekenhuis en dan de intake in de Samaritaan. Aandacht voor mijn lieve vader....
Dag, we gaan op de bank eten, een film kijken en dan naar bed...alles wat voor ons ligt, is veel en druk en vol. Dank iedereen voor deze prachtige dag, en dank voor het prachtige weer, het was bijzonder!!!
Anita

Pa, de Samaritaan, en de open dag van Yarden...

Dag allemaal. Vanmorgen om kwart voor negen ofzo reden wij weg uit Voorschoten, op weg naar de boerderij. Want daar had ik een afspraak met de verhuizer. En daarna ben ik gaan bellen met de afdeling van Verpleeghuis De Samaritaan, afdeling Straalenburg, waar mijn vader vanaf maandag zal gaan wonen. Ingewikkeld hoor, Annemarie en ik allerlei spullen bijeen geraapt, kleding, schoenen en wij met de koffer er naar toe. Maar ook wat persoonlijke dingetjes, wat foto's, een foto van de boerderij, maar ook foto's van Els, Noor, Arie en Annemarie en mijzelf. Hij verblijft op een kamer met nog drie andere mensen. En daar zal hij allerlei therapie etc. gaan krijgen. Maandagochtend is de intake. En ik zal er bij zijn, net zoals Els. Weer een nieuwe stap, een stap waarbij privacy, of je eigen stukje, volledig weg is...ingewikkeld. Vandaag was hij emotioneel, en dan weer afstandelijk...het is zo in en in verdrietig om hem zo te zien. Zo vlak, zo gelaten bijna over alles wat hem aangaat. Wel was het fijn om weer bij hem te zijn. Hij had me gemist, zei hij...en ik, ik was blij als een klein meisje, hoe kwetsbaar kun je zijn....
We hebben toiletspullen gekocht, ondergoed en dit alles alvast daargebracht. In zijn kleding wordt zijn naam genaaid, want anders krijgt iemand anders jouw broek...kun je je voorstellen...
Daarna koffie gedronken bij Jantje. Toen naar het ziekenhuis waar Els ook was, tussendoor naar tante Anita en oom De (tante Aniet is nog steeds ziek) en aansluitend weer naar het ziekenhuis. Hij was zo moe, hij viel in slaap en is niet meer wakker geworden....
Weet je en vanmiddag toen ik hem en Els zo zag. Hij schuinhangend in een rolstoel, Els zo gezond, toen voelde het zo oneerlijk. Voor hen beiden, voor hem vooral omdat hij opeens zo'n afhankelijk mens is, die niets meer kan zonder de ander. Maar ook een man, en dat merk je, die de menselijke warmte mist. En Els, die zomaar opeens haar partner kwijt is en in ruil hiervoor, een afhankelijke emotioneel vlakke man in een rolstoel ervoor heeft teruggekregen. Zomaar een keiharde streep door een gelukkige relatie. K.... voor allebei! Je leven kan morgen zomaar anders zijn, dus haal er vandaag uit wat eruit te halen valt. Geniet en proef het, in optima forma!
En nu, nu zijn we thuis, bekaf werkelijk. We gaan zo naar bed, want morgen is een werkdag, open dag bij Yarden en ik zal al zo rond een uur of acht in Haarlem zijn. En pas zo rond een uur of zes/zeven weer thuis...dus het weekend is kort en intensief. En voor mij ligt een stevige week, beginnend met de intake in de Samaritaan. Een nieuwe zorgfase in het leven van mijn vader. En wat er dan allemaal op het programma staat, dat horen jullie volgende week wel!
Voor nu, liefs, een fijne zaterdagavond...geniet van het mooie weer morgen! Oh ja en wil je mijn vader een kaartje sturen :
De Samaritaan, Koningin Julianaweg 59, 3245 KA Sommelsdijk. Afdeling Straalenburg!
Dag, liefs, Anita

Vermoeid zijn...en rust nemen!

En gisterenochtend voelde ik me zo intens moe, dat ik in overleg met mijn opdrachtgever, besloten heb vandaag eventjes een dagje niets te doen. Het begon met uitslapen, de krant lezen en zomaar tijd hebben voor mijzelf. Annemarie is naar kantoor...de meisjes naar school. Ik geniet van kopjes koffie en ga zo lekker naar buiten toe...situatie rondom mijn vader is ongewijzigd. Ik ga straks weer eens wat bellen met het ziekenhuis. Morgenmiddag om kwart over vijf krijg ik een telefoontje van de arts en dan weet ik meer. Ik ben er door mijn drukke werk ook niet meer geweest. Ik zat muurvast in de file dinsdagavond en stond om kwart over zeven nog bij Oegstgeest...ongekend, wat een vreselijk traject Haarlem-Flakkee...zaterdag ben ik er weer. Ik vind het ingewikkeld, maar het is niet anders nu...het is de bedoeling dat we hier allemaal goed doorheen komen. En Annemarie maakt zich zorgen om mijn gestel, mijn fysiek...en echt geloof me, ik red me wel, alleen de situatie lijkt soms zo uitzichtloos...een indicatie die er niet om liegt. Ik ga zo eens eventjes bellen, ook met tante Anita, die lieve schat, zij maakt zich zoveel zorgen om haar broertje...
Dag, tot morgenavond, of zaterdag...Anita

Mijn vader, mijn werk, mijn leven, mijn liefste....

Wat een titel! Gisterenavond kwam ik na het bezoekuur aan bij het ziekenhuis, een enorme file was hieraan voorafgegaan. En ik, wennend aan het rijden in een schakel auto in plaats van mijn mooie oude automaat, kwam hortend en stotend om vijf over half acht binnen in het Van Weel Bethesda Ziekenhuis. Pa lag, met een afzakkend, wegzakkend kunstgebit in zijn mond te slapen. Een bijna luguber beeld, ingevallen wangen, een man, die nog slechts in de verte lijkt op mijn vader drie weken geleden hier aan de keukentafel. Zijn buik een stuk minder, zijn vrolijke ogen dof, maar nadat ik wat aan het wrijven was geslagen over zijn arm....werd hij wakker. En toen ik vroeg of hij wist wie ik was (tja watvoor vragen stel je....)en hij flauwtjes knikte. Hij toont namelijk geen emotie meer. Hij kijkt niet meer blij, hij lacht niet meer zoals hij vroeger lachte, hij kust je niet meer zoals hij je vroeger zou kussen...en ik, ik mis het nu al. Dat contact met mijn vader. Dat samen lachen om de dingen om ons heen. Dat samen genieten van een mooie of minder mooie vrouw. Dat samen zijn met mijn vader, een glas wijn in de hand, het leven tegemoet ziend als iets wat mooi en aantrekkelijk is. En nu, nu praat ik met hem, en soms, heel soms zie ik hem terug...en gisterenavond, hij en ik, buiten het bezoekuur om, wij waren er weer samen. Zonder onze intimiteit, zonder ons bijzondere contact, maar toch ergens hij en ik...hij huilt niet meer, hij lacht niet meer hartelijk, hij is flauwtjes en vlak...maar hij sprak weer, op een bepaalde manier. En samen hadden wij het weer over zijn toekomst, over wat ik moet regelen en doen voor hem. Over de boerderij en de spullen die daar staan. Over wat er hier na gaat komen. En alsof de duivel ermee speelt, vandaag had ik een brief van het CIZ. Over zijn zorgindicatie. Een hele stevige, op weg naar de Samaritaan. Een verpleeghuis in Middelharnis, waar hij van alles gaat krijgen en voorlopig voor zes maanden (6!!!)naar toe moet om te wonen, zorg, verpleging en alles wat daarbij hoort te krijgen. En dan zien we wel weer...zes maanden, dan is het oktober 2010. Mijn vader in een verpleeghuis, ongekend he...ik ga hem leren een glas wijn te drinken en te klinken met mij, met Els, met al diegenen die hem lief zijn op het leven. Potverdomme...wat een leven zeg...
Ondertussen kwam ik vanavond ik een giga file terecht en eindigde ik om kwart over zeven bij Oegstgeest en ben ik van de snelweg af gegaan, zonder hem te zien. En door mijn werk kan ik pas zaterdag weer bij hem zijn. Maar hoe doe je dit nu allemaal goed. Werken, tevreden opdrachtgevers scoren en bij hem zijn...ook weer zo ingewikkeld. Mijn opdrachtgevers zijn tevreden, mijn toekomst is gewaarborgd tot en met de zomer...en dan, dan zien we wel weer. Het leven is mooi en bijzonder. Een vrouw met wie ik de Leergang Vrouwelijk Leiderschap mocht volgen, Pauline, heeft een prachtige baan gekregen. Dus nogmaals een oproep aan al die leuke mensen, ga naar www.voorwaarde.nl en kijk naar dit progamma. Ga iets doen, waar je blij van wordt. Ik ga op 19 mei weer eten met mijn vrouwen uit dit programma. Ik, wij zouden naar Frankrijk gaan een weekje in mei, maar door mijn papa doen we dit maar niet. Frankrijk wordt Yarden en een paar dagen vrij, om uit te slapen, bij te komen....niets te hoeven..en nu, naar bed, morgen OCW, Defensie, dan nog ergens lesgeven en dan...dan is mijn liefste vriendinnetje Jannie jarig...volgens mij alweer 52...een lieve oude tut. En ik ga een glas wijn drinken met haar, samen met Annemarie, op het leven! Slaap lekker. En lieve mensen dank jullie wel voor alle liefs...voor alle mooie steun, mooie mails, smsjes, en berichtjes op LinkedIn, of waar dan ook. Ik ben er blij mee...en nu, mijn liefste wacht op mij...zoals zo vaak tegenwoordig, omdat ik zo weinig thuis ben, zoveel werk, zoveel rondrij, op weg naar mijn Papa...en mijn liefste, zij is echt geweldig. Wat kan een mens blij zijn, met een vrouw zoals mijn Annemarie...
Slaap zacht, dikke zoen, Aniet

Kwaliteit van leven....

Tja wat is nu kwaliteit van leven en waarom wil ik het daar nu over hebben! Steeds weer als ik bij mijn vader ben, of kom, dan denk ik 'gaat het nu goed,of beter, of minder goed of....' en als je hier met mensen over praat, die dichtbij of wat verder van hem af staan, dan krijg je van alles te horen van 'ja het gaat goed hoor met je vader'of 'hij is een stuk beter dan gisteren' of 'ja hij zit in de stoel en heeft gegeten'. En als ik dan in het ziekenhuis kom en een vader in een rolstoel zie zitten wat overhellend naar rechts, die daarin getakeld is (wat hij zit nog op die 'takelzak' zoals ik het altijd noem)en die een bakje appelmoes gevoerd krijgt van een zuster, met appelmoes op zijn kin, een doekje op zijn borst voor het morsen, een man die moeizaam kan praten, stembanden heeft die het niet goed meer doen...dan denk ik 'ja het gaat beter dan vorige week zaterdag' maar terwijl ik dit denk, realiseer ik me dat ik mijn eisen over zijn kwaliteit van leven steeds aan het bijstellen ben. Want mijn vader is een man die dit niet wil. Hij wil niet kwijlend zitten te eten, hij wil niet niet kunnen praten, hij wil niet niet kunnen lopen, hij wil niet dat ik zijn mercedes rond ga rijden, want dat wil hij het liefst zelf! En eigenlijk ben ik boos en verdrietig op dat moment. Want dan denk ik...en eigenlijk geeft hij zelf het antwoord als ik aan hem vraag 'hoe gaat het met je' want dan zegt hij 'slecht' of hij schudt met zijn hoofd van 'nee'. Want is dit een kwaliteit van leven die bij hem past, waar hij blij of gelukkig van is of wordt, nee toch...het lijkt alsof ik mezelf soms wil overtuigen van dit feit...en vanmiddag bij tante Anita en oom De hadden we het hier nog over. Voor niemand is het fijn om verlamd te zijn, niet te kunnen eten, praten, lopen, zitten zoals jij wilt, maar wij vonden dat dit zeker voor mijn vader, die vrijbuiter, die levensgenieter, niet is wat hij wil....
Dus een lang verhaal om te vertellen dat hij vandaag een paar uur in een stoel heeft gezeten, vanavond bijna het hele bezoekuur met zijn ogen dicht in bed lag, weinig contactmomenten. Dat hij vandaag gegeten heeft, wat vla, wat appelmoes, dat hij bij mij een beetje gehuild heeft, dat zijn ontlasting weer normaal is, dus dat het iets beter met hem gaat dan vorige week zaterdag. En een lang verhaal om te vertellen, dat ik het heel erg vind hoe het nu met hem is, dat ik me zorgen maak over zijn toekomst, zijn kwaliteit van leven, maar dat ik ook heb gezien dat hij nog een knipoog kan geven en dat ik heel veel van hem hou! Mijn vadertje...maandagavond ga ik weer! Liefs, Anita

Nora bacterie???

En vanmorgen bleek dat mijn vader hoogstwaarschijnlijk een besmettelijke bacterie (morgen blijkt of het een Nora bacterie is)heeft opgelopen. Een bacterie die ervoor zorgt dat hij een soort van diarree heeft. Hierdoor is hij apart op een kamer alleen geplaatst en op zich is dit laatste wel positief. Omdat met name de drukte op de zaal wel erg veel energie vergt van hem en wel heel druk voor hem was. Maar een bacterie is net wat we niet kunnen gebruiken. Zelf was ik vandaag helaas niet in de gelegenheid bij hem te zijn...en ook morgen, ben ik tot laat aan het werk, dus pas zaterdag ben ik weer bij hem...Wij mogen wel op bezoek, maar heb je weinig weerstand, dan is mijn advies, blijf maar even thuis! Ik heb nog niks gehoord verder, los van een telefoontje wat ik gepleegd heb met het ziekenhuis. Ik hou jullie op de hoogte. Vandaag was een volle mooie dag, ik begon om kwart voor zeven al in Almere en eindigde om acht uur, maar ondertussen is mijn haar wel mooi geknipt en heb ik eindelijk weer een keer heerlijk gegeten met Annemarie. Een gezonde maaltijd en het smaakt me heerlijk. Morgen wat gesprekken op kantoor en aansluitend naar Wageningen voor mijn vervolgopdracht bij de Gamma aldaar...ik heb er zin in! Even iets anders...en volgende week weer Yarden, en Coachboulevard...een mooie week ligt voor me. Mijn leven is vol en druk, en tussendoor denk ik aan mijn vader...en hoe zijn leven en ons leven er nu uitziet! Hoe de boerderij een leeg omhulsel is geworden zonder die mooie man er in...en hoe rijk ik ben, dat ik dat hele mooie weekend samen met hem nog heb mogen delen! Ons weekend...en het is goed geweest! Vanavond vroeg naar bed, lekker slapen...ik ben zo moe...liefs, Anita

Een gesprek met mijn vader....

Hoe bijzonder was deze avond toch weer, veel te laat weer kwam ik in het ziekenhuis aan, ik schrijf ik en ik bedoel wij, want ik werd gereden door Annemarie...omdat ik zo moe ben of was eigenlijk....en toen wij aankwamen was het bezoekuur voorbij. Alleen tante Anita zat nog stil naast haar slapende broer, een mooi beeld, een dame van 86 die als het ware waakt over haar broer van 80...en toen ik naast zijn bed ging zitten, werd hij langzaam wakker. En toen ik zei 'dag lieve Pap' toen opende hij zijn ogen. Je merkt aan zijn manier van kijken dat hij heel slecht ziet, en als je dichtbij hem bent, ziet hij je niet...hij knippert met zijn ogen, als hij een geluid hoort...en alhoewel ik veel niet verstond, had hij het over Hongarije, en dat het allemaal voorbij is, dat het zo snel voorbij is, dat al het mooie voorbij is en dat hij angstig is, ook vroeg hij of het mooi weer was, en noemde hij de naam van de arts. En als hij spreekt over zijn angst, klopt hij op zijn hart, op zijn linkerkant, zijn verlamde kant...en toen ik vroeg of ik nog iets voor hem kon doen, zei hij 'niks' en weer dat het zo mooi is geweest, zo fijn...en tussendoor zei hij ook veel wat ik niet begreep...hij vertelde dat hij niet zo goed meer ziet, en het mooie was, toen Annemarie achter mij kwam staan en haar handen op mijn schouders legde, probeerde hij te glimlachen, op die mooie bijzondere manier, zoals alleen hij dat kan, en stak hij zijn duim omhoog. Verder is hij emotieloos bijna...alleen met zijn goede hand zoekt hij contact met je...
En terug in de auto, moest ik een beetje huilen...omdat het zo gek voelt, dit gesprekje..wat eigenlijk niet echt een gesprekje was, maar wat voor mij nu zo dierbaar voelt...en met een nat washandje op zijn ogen, wat hij heerlijk vindt, hebben wij afscheid van hem genomen...
Slaap lekker lieve Pap! Aniet

Een gedachte uit het Helend Dagboek van Yarden....

'Ervaring is niet wat een mens overkomt, maar wat een mens doet met wat hem overkomt' mooi he...
en nog een :

Ik denk dat deze moeilijke tijden me hebben geholpen een beter begrip te krijgen dan hiervoor over hoe oneindig rijk en mooi het leven is, op alle mogelijke manieren, en dat zoveel dingen waarom je je zorgen maakt, totaal onbelangrijk zijn.....

Isak Denisen 1885-1962

Een mooie dag gewenst, Anita

En soms de regie maar even overgeven, overlaten aan de ander...

En dat is wat ik doe...ik laat het maar even. Omdat ik als ZZP'er, maar ook als drager van alles wat er nu gebeurd in onze familie, het soms wat veel vindt...de boerderij, de zorgen daaromtrent, de afwikkeling, mijn vader in het ziekenhuis, met een horde aan mensen om hem heen, die van hem houden, bij hem willen zijn, en het je soms bijna onmogelijk maken, om nog even met hem te zijn...maar in gedachten ben ik steeds bij hem. Praat ik tegen hem, vertel ik hem over mijn leven en weet ik dat het genoeg is voor nu. Morgen zie ik hem weer, vandaag had hij een redelijke dag...eerst niet, toen weer wel...vanmiddag bij, dan weer wel, dan weer niet...mijn vadertje, die knokker, de man, die eigenlijk de tulpen nog wil zien bloeien op het land, gezien vanuit zijn serre...mijn vader, die hulpeloos in bed ligt, en niets meer kan...ik heb vandaag gewerkt, heel hard, heel veel...vandaag en vanavond...en ga nu lekker slapen. Annemarie is naar een vriendin, gezellig, even iets anders dan verdriet...het is zoveel nu...dank je wel lieve mensen, voor alle lieve steun. Het doet zoveel goed....slaap lekker, ook jij mijn vader! Mijn grote lieve vriend! Liefs, Anita

Pa van Loon

En vanmiddag was ik al vroeg in het ziekenhuis...en even, en dat wilde ik zo graag, was ik zomaar alleen met mijn vader, maar hij reageerde niet...hij was helemaal weg en werd niet wakker, kwam niet bij...en toen kwam Els, en later Arie en Noord en hij reageerde niet. En toen Els na drie kwartier maar weer naar huis ging, en ik bij hem stond en tegen hem sprak, opende hij zijn ogen, en herkende hij ons allemaal! Noor ging snel Els weer halen, die ook eventjes een klein momentje met hem samen had...ingewikkeld hoor. En toen Jantje kwam, was hij bij, en hij herkende haar ook, fijn is dat! Hij is er nog wel, en toen ik weg ging, legde hij zijn hoofd tegen mijn schouder en aaide ik hem over zijn hoofd. Mijn vader...tussen de twee bezoekuren door, ging ik even naar Els, een wijntje, een broodje, en daarna weer terug, en vanavond was hij weer helemaal weg...en het was ook erg druk, dus ik ben snel weggegaan...hij lag te slapen, ik heb hem gedag gekust en ben vertrokken. Een heel gek gevoel....je bent bij hem en eigenlijk ook weer niet, maar ik geloof dat hij het nog wel voelt, of hoort...het afscheid nemen is al begonnen, zo lijkt het nu...
Tot morgen, morgen moet ik werken, ook morgenavond...ingewikkeld, want eigenlijk zou ik alleen maar bij hem willen zijn, tot het laatste moment...woensdagavond ga ik weer...en ik hoop dat het nog kan....Anita

Opleving was van korte duur!!

Laatste nieuws. De opleving was van korte duur! Zojuist eerst Arie gesproken die bij Pa was, en daarna nog gebeld naar het ziekenhuis. En het beeld is misschien nog wel iets minder goed dan gisteren. Alhoewel hij geestelijk goed is, maar we begrijpen niet meer wat hij zeggen wil. Zijn spraak is moeilijk. De situatie is heel ernstig. Morgen mag ik al lekker vroeg naar hem toe, zodat ik nog eventjes alleen met hem kan zijn. Vader en dochter...een herinnering die ooit was. Hij heeft weer hoge koorts, en het lijkt alsof er een infectie is op dit moment...dat wist de verpleegkundige niet zeker...dus de hoogtepuntjes worden steeds minder hoog, de dieptepuntjes steeds dieper, op weg naar het einde...hoe lang nog, een paar dagen, een week, wij hier weten het niet...ik hou jullie op de hoogte, ga naar bed, ik zou wel een week willen huilen, zo voelt het nu...ik heb verdriet, het doet zeer, mijn vader...hij is er nog, maar eigenlijk al niet meer...mijn grootste vriend, mijn vader, ik heb verdriet om wat hij nu nog moet doorstaan! Dag, tot morgen, liefs, Anita en slaap lekker allemaal!! Toen Arie hem gisteren zei dat Chris het gras wilde maaien, gaf hij aan dat het gras voor het huis op standje 4 gemaaid moest worden en daar waar vroeger de boomgaard is, standje 5. Ongekend he...

De stilte ervaren....

En op deze eerste paasdag, ben ik zomaar helemaal alleen. Annemarie is even naar haar moeder, Reynaud en vader en ik heb geslapen onder de zonnebank. Ik heb zere ogen, alsof er een waterval aan tranen achter zit...en nu luister ik muziek en lees ik voor het eerst sinds weken weer de krant. Een glaasje wijn erbij, zomaar eventjes niks...mijn gedachten gaan op de loop, wandelen als het ware mijn leven door...het voelt zo oneigenlijk, zo bizar ook, om na te denken over mijn vader en wat er voor ons ligt. Zijn verdriet, zijn niet meer kunnen te moeten zien...ik kreeg een mailtje van iemand en zij schreef 'de grote sterke vader van je is geveld...' ongekend he...als kind denk je altijd dat je ouders onsterfelijk zijn....en ik dacht dit altijd van mijn vader. Hij was zo sterk, zo groot, en zelfs nu nog als zijn 'goede'hand de mijne pakt, dan voel ik ergens heel ver weg die kracht...ik hoop nog zo zijn hand te kunnen voelen morgen....
Anita

Een opleving!!!

En terwijl ik eigenlijk een beetje aan het waken was vannacht (zo van hoor ik de telefoon wel....)kreeg ik zojuist te horen, dat mijn vader weer even een kleine opleving heeft. De zuster zei dat deze dag, de beste weer is van de afgelopen vier dagen en dat hij zijn duim naar haar heeft opgestoken. Mijn leuke lieve vader, die met dat kleine beetje charme wat hij nu nog in zich heeft, toch iedere keer weer de zonzijde ziet van het leven! Sprak hij afgelopen week nog de wens uit, om tussen het revalideren door, nog een keer op de boerderij te gaan kijken, zo dachten wij gisteren en eergisteren dat zijn einde heel nabij was. Familieleden van een meneer die bij hem op de kamer ligt, wensten mij sterkte en nu doet hij weer even zijn best. Het schijnt dat dit beeld past bij zijn ziektebeeld, zo geeft tante Anita aan, een opeenvolging van pieken en dalen....dus op deze eerste Paasdag eventjes een iets zonniger bericht! Morgen ga ik weer naar hem toe, en ik hou jullie op de hoogte...dank je wel voor alle liefdevolle berichten!
Wat misschien nog wel bijzonder is om te melden, dat Annemarie mij gisterenavond heeft verrast op een heel bijzonder etentje in Rijswijk, de Herenstraat bij De Wits. Een trendy gelegenheid, met een mooi glas wijn, heerlijk, samen genieten, de telefoon op tafel tussen ons in...het was fijn! Zo lief, Annemarie wil mij eventjes rust geven en laten genieten, van ons samenzijn, zodanig dat ik eventjes niets hoef...vandaag is een dag van niets hoeven...heerlijk! Liefs, Anita en voor jullie allen, fijne Paasdagen!

Mijn vader....de laatste update

En eigenlijk gaat het vanaf donderdag steeds minder goed met mijn vader. Zo heeft hij hoge koorts en vrijdagmiddag heb ik een telefoongesprek gevoerd met de behandelend specialist. En deze meneer vertelde mij dat de situatie ersntig verslechterd is, dat het infarct en het hierdoor aangetaste deel erg veel groter is geworden dan dinsdag. En al zijn aderen zijn ernstig verstopt. 'Erger dan dit kan het niet worden' zo gaf de arts aan. En toen ik hem vroeg 'dokter gaat mijn vader hier dan aan overlijden....' toen kreeg ik als antwoord 'nee erger kan dit niet meer worden, maar uw vader zal overlijden aan een bacterie, of een longonsteking die hier overheen komt, de situatie is heel ernstig'. Vervolgens vertelde hij me, dat er geen sprake meer is van zelfstandig wonen, van revalideren, alleen nog van verplegen. En toen ik aangaf dat mijn vader dit niet zou willen, zo zijn zoals hij nu is, toen heeft hij besloten, mijn vader geen pijn meer te laten hebben, maar ook niet meer te behandelen als er iets gebeurt met hem, zodat hem verder lijden bespaard kan blijven. En eigenlijk wachten we nu op het moment dat hij zijn ogen zal sluiten en zal overlijden...een bizarre constatering. Een ingewikkeld moment om hier ja tegen te zeggen, want dit betekent dat wij binnenkort afscheid moeten nemen van mijn lieve vader. Van mijn grote vriend, van de man, met wie ik ongelooflijk veel plezier heb gehad in mijn leven...en dat doet zeer, meer dan zeer. Dus schrok ik niet toen ik hem gisterenavond zag, hij had hoge koorts en zijn hoofd klopte, daar wees hij steeds naar. Een koude natte doek gaf hem enige verlichting op zijn hoofd...praten kan hij nagenoeg niet meer. Hij kijkt je af en toe aan en slaapt heel veel...hij probeert je soms wat duidelijk te maken, hartstikke ingewikkeld vind ik dit, om hem zo te zien. Noor moest huilen vanmiddag. Ze had Opa een kaart gestuurd in de veronderstelling dat hij er weer bovenop zou komen en nu dit....wij zijn eventjes thuis, om bij te komen, uit te rusten, ik ben kapot, ook emotioneel erg moe...een tasje hebben we klaar staan, voor het geval we een telefoontje krijgen...en eigenlijk hoop ik maar, dat hij tijdens de paasdagen zijn ogen sluit...het zou voor hem zoveel beter zijn. Mijn vader...wat mag ik mij gelukkig prijzen met zo'n geweldige, zo'n lieve warme vader!
Liefs, Anita

Een update over mijn vader...

Lieve allemaal. Want ik merk en hoor dat veel mensen deze weblog nu weer lezen om bij te blijven als het over mijn lieve vader gaat. Welnu, het gaat niet goed. Zo heeft hij gisteren koorts gekregen, en zijn er onderzoeken gedaan, of het is een bacterie, of een longontsteking...zijn weerstand is slecht. De functie uit zijn linkerbeen is er niet meer op dit moment, zo vertelde een vriendelijke verpleegkundige mij vanmiddag aan de telefoon! En hij is erg vlak qua emoties...ik maak me zorgen, meer dan dat...en ik merk ook, dat iedereen om me heen onrustig is over het welzijn van mijn vader. Ikzelf blijf ijzig kalm, nog wel, ik blijf overeind...en vanavond moest ik opeens huilen, toen ik uiteindelijk na een heel intensieve mooie dag, Yarden, MoneYou, en een module afgerond Persoonlijke Effectiviteit, met Frieda erbij over het Enneagram en na afloop kreeg ik bloemen! Afgelopen week kreeg ik een evaluatie van andere modules, gemiddeld over vijf modules, een 9,84, super toch, ruim 0,6 boven het landelijk gemiddelde...en weet je, dat is toch wel bijzonder voor een meisje, dat met een bijna miniumlijst is geslaagd voor de HAVO in 1976...of niet dan?:)
Liefs van een heel verdrietige Anita...ik ben zo bezorgd...want vanavond sprak ik nog met Arie over kwaliteit van leven, en hoe we dit nu, voor mijn vader, aan het bijstellen zijn...want hij is nu alles, wat hij niet wil zijn, wat hij nooit wilde zijn...en dat vind ik zo verdomde ingewikkeld! Hij wil niet afhankelijk zijn, hij wil niet invalide zijn, hij wil niet beperkt zijn, hij wil niet 'niet meer auto kunnen rijden', hij wil genieten, hij wil leven, een glas wijn in zijn hand, genieten van het vrouwelijk schoon, hij wil leven met zijn Els, de liefde beleven en lachen en praten met de mensen om hem heen, en ik weet het zo zeker, dit is niet wat hij wil...en het lijkt alsof hij ermee stopt nu...ik mag dit misschien niet schrijven, maar het voelt wel zo...dag, welterusten...morgen een dagje naar Yarden, het voelt alsof het al zo bij me hoort en dan, naar mijn vader toe, samen met Annemarie...liefs, welterusten lieve mensen, ik heb jullie weer zo nodig nu...Aniet