Regenachtige zondagen....

Me buigend over roosters, franchisegebieden en postcodes voor mijn Cluster, zit ik nu zomaar met mijn nespresso te kijken naar de regen, en denk ik aan Voorschoten Jazz en hoe verdrietig dit eruit ziet met al die druppels. Maar het lijkt alsof er heel voorzichtig een klein, vrolijk zonnetje door de bladeren van de Catalpa heen komt...zomaar, een cadeautje. Gisteren had ik nog zoveel plezier, zomaar met mijn vader samen. Hij toonde mij zijn rechterhand, met een grote droge bloedblaar erop, en hij zei 'wat een oude hand he..' waarop ik zei 'ja Pap, die hand is zomaar 82 jaar oud' en hij grinnikte wat. Toen begon hij erover dat zijn hand zo droog was, zijn huid. En als je tussen twee vingers een stukje vel houdt, dan blijft het staan alsof je het kunt vouwen. En ik deed dit dus en zei dat hij te weinig drinkt, te weinig vocht in zich heeft. 'Oh zit dat zo' was zijn antwoord en daarna zei hij 'wacht even dan neem ik een slokje thee' en zo gezegd, zo gedaan. En toen daarna er nog niets veranderd was en zijn huid nog net zo droog was als daarvoor, lachte hij en zei 'het helpt niet'. En lieve mensen, dit soort gesprekjes met mijn vader, daar kan ik meer dan intens van genieten. Want hoe vaak komt het nu voor, dat je, bij leven en welzijn, gewoon zomaar iedere zaterdag met je vader samen bent. Tijd hebt voor elkaar, elkaars hand vasthoudt, kunt lachen en kunt huilen en ook nog die dingen zeggen, die belangrijk zijn. Hoe gek is het niet, dat ik dit nu als intens ervaar, terwijl de band tussen mijn vader en mijzelf, altijd heel bijzonder was. Maar het lijkt alsof de nadagen van zijn leven, voor mij echt heel speciaal zijn. Misschien is dit wel de reden, weer een bewustwording, van datgene wat er is, datgene wat wij samen hebben en dat we hier ook echt de tijd voor nemen met elkaar. En ik zou iedereen toe willen schreeuwen om te genieten met je vader, je moeder, diegenen die je dierbaar zijn, nu het gewoon nog kan. Familie, ouders, voor mij de bakens van mijn leven, koester elkaar, doe het gewoon. Sta stil bij alles wat er is en praat met elkaar, over grote en kleine dingen nu het nog kan. Zo vaak zou ik nog willen praten met mijn moeder, en dat doe ik dan ook maar gewoon, alleen in de auto. Zij zal mij wel horen. En vandaag geniet ik nog steeds van mijn Pa van Loon, de mooiste en grootste vriend in mijn hele leven, want wat hou ik toch van jou! En wat geniet ik van ons samenzijn. Gisteren was zomaar weer een pareltje...fijne zondag, het is vaderdag. Dit stukje is speciaal voor hem! Anita