Spiegelbeeld....

Soms kijk ik in de spiegel en zie ik mijzelf, oud, vermoeid, verdrietig en zoals vandaag...ook nog ziek, bleek, met diepliggende ogen...en op zo'n moment realiseer ik me, dat ik dit leven soms best wel zwaar vind. Niet om te klagen, niet om te zeuren, maar al met al...is de draaglast soms wat zwaarder dan de draagkracht...en op zo'n moment komt Daphne binnen en dan zit zij op een stoel voor de deur van de slaapkamer, omdat zij niet ziek wil worden en niet te dichtbij wil komen, en zij eet haar boterham. En haar glimlach, haar mooie blauwe laarzen, het contact tussen haar en Annemarie, ons verhaal voor de Politie, voor OCW, waar zij nu samen met Monique staat, maakt dan dat alles weer anders is. Want op zo'n moment voel ik mij gedragen, gedragen door de vriendschap, de liefde in mijn leven. En dan gaat mijn zin waarmee ik begon, al direct niet meer op. En nu lees ik zomaar 'Vriendschap is een relatie waarbij het twee mensen is gegeven dezelfde ziel te delen'. Wow...en ik denk zomaar, met deze wetenschap, dat als ik nu in de spiegel kijk, ik misschien ook wel weer mijn eigen vreugde, mijn eigen blijdschap zie, want ik voel mij gevoed door liefde en dit maakt, dat mijn draagkracht, nadat de griep is verbannen, het weer wint van mijn draaglast...en dat ik weer op zal staan en vol energie zal terugkeren...en ik weet dat al mijn idealen schoon en mooi zijn en Erasmus zei al 'schoon is wat moeilijk te bereiken is'. Tja...en dat is mijn opdracht volgens mij...dus geloof me, nog een paar daagjes kwakkelen en ik ben er weer bij, vol energie, gevoed door nieuwe gedachten, genietend van het boek 'Tonio' een echte intense aanrader....Dag 'spiegelbeeld, vertel eens even...ben ik echt zo mooi als jij' ik glimlach als ik denk aan dit liedje van Willeke Alberti, echt van vroeger, dus ja, ik begin al een beetje oud te worden...vroeger komt steeds vaker in mijn teksten voor. Liefs, Anita