Zondagmiddag thuis....

Het jaar 2018 is begonnen. En hoe! Met het afscheid van Cees in Kortgene. Een soort van film bijna, waarbij je soms moest lachen en soms ook emotioneel werd, door de woorden die gesproken werden, voor Cees, voor zijn gezin, maar ook over Cees. Een uitvaart die uitblonk in het 'anders zijn'. Net zoals het leven van Cees anders was, dan dat van veel anderen. Door een ziekte, ALS, die eigenlijk ongekend veel doet met een mens. En Cees en zijn vrouw Jolanda, hun kinderen Reinout en Floor, hebben met elkaar ALS gedragen. Als gezin, als individu. En dit was voelbaar voorafgaand en ook op de dag van zijn afscheid. Jolanda een ongekend sterk en positief mens. Liefdevol, hard voor zichzelf, soms ook hard voor de ander, maar zo intens in haar verzorging, al die jaren. ALS is echt een rot ziekte. Langzaam breekt het alles af, eerst fysiek, maar ook mentaal, het verandert de mens, en daarmee verandert eigenlijk alles. En de dag van zijn afscheid, was een dag vol verhalen, herinneringen aan Cees en hoe hij geleefd heeft. Hoe hij als vader was, als man. En de woorden van zijn dochter, die zo op hem lijkt, raakten, mij en iedereen...pure liefde. Pfffft...die avond, toen wij hier om een uur of tien weer binnenstapten, was ik kapot. Ik kon bijna niet meer lopen, mijn benen, mijn lijf, mijn knie. Ik was kapot, maar naast kapot ook heel voldaan. Enerzijds, om de samenwerking met mijn collega's van Yarden, anderzijds omdat ik dit alles aan Cees had beloofd, twee jaar geleden ofzo. Toen ik samen met hem en Jolanda, en Hellen, zijn uitvaart besprak. Wij zouden thuis alle vrienden en gasten ontvangen en verzorgen, en Annemarie, Maha, Jeske en ik, wij hebben dit meer dan goed gedaan. Indrukwekkend, want op enig moment werd ik de 'chef van de wijn' genoemd en een dame in een rolstoel knipoogde steeds naar me, en riep dan met haar glas omhoog 'Anita'. En kreeg weer een mooi glas witte wijn. Bijzonder...hoe afscheid nemen maakt, dat je met regelmaat een glimlach op je gezicht krijgt, en in dit geval, ook omdat het is, zoals het is. Met ALS kun je werkelijk niet verder leven...en ja, we zullen Cees nog zien, straks in de bushokjes...voor de campagne voor ALS. Gek idee...ik zal naar hem knipogen, dat heb ik beloofd. En van afscheid nemen, ging ik zomaar naar welkom heten. Gisteren kwamen Adel en Razan hier eten. Vriendin Joke hielp met koken. Een mooie avond, waarbij je je heel erg bewust bent van het belang van vrijheid. Het kunnen maken van eigen keuzes. Het kiezen waar je wilt leven en hoe. En deze avond, met bijzondere verhalen, over en weer. Met herkenning en erkenning, was een mooi samenzijn, van verschillende mensen, uit verschillende culturen, en over en weer veel respect. Blij, en bijzonder vind ik het, dat deze mensen deel uitmaken van mijn leven. Dat ik op de een of andere manier, de manier van in het leven staan van mijn moeder, doorzet in mijn eigen leven. Het elkaar de hand reiken, en met elkaar samen optrekken. Prachtig. Mooi om te horen, hoe mijn collega Edward, vandaag met Adel naar Dordrecht gaat, om hem bekend te maken met de Nederlandse cultuur. En hoe ook hier, het willen leren van elkaar, het respecteren van elkaar, wordt doorgegeven. De intentie van het Face the Future programma is groots. En ik hoop ook bij de toekomstige plannen van deze twee jonge mensen, mijn bijdrage te mogen blijven leveren. En weer met een knipoog naar boven, naar Ma van Loon, die mij geleerd heeft op deze manier te zijn in het leven. Bedankt mam! En nu, op weg naar weer de realiteit van iedere dag. Het volle leven bij Yarden weer in. Morgen ontmoetingen met nieuwe hoofdbestuursleden, op kantoor, in het Hilton hotel op Schiphol, leuk. Ik vind het fijn om nieuwe mensen te mogen ontmoeten. Om te kijken wat we met elkaar kunnen gaan doen voor Vereniging Yarden. Mijn agenda is gevuld, deze week, goed vol eigenlijk alweer. Mijn opdracht naar mijzelf is om ook rust te vinden tussendoor. Om ook aandacht te hebben voor mijn vriendschappen, voor die mooie mensen, die voor mij belangrijk zijn. Op ziekenbezoek nu dan eindelijk bij mijn vriendinnetje Jolanda, die in het gips zit. Eten met Jannie, kortom...veel te doen. Ondertussen voorbereiden op de verhuizing van Roos, en hiermee nadenken over de logeer/werkkamer die wij hier in huis gaan klaarmaken. Fijn, en leuk...gisteren zijn Roos en An in haar nieuwe huis gaan opmeten, kijken, etc. Erg leuk idee eigenlijk. Ik weet nog hoe ik me voelde, toen ik op mezelf ging wonen. Spannend...want wat wist ik nu eigenlijk, maar ook zo leuk...zelf bepalen wat je wilt eten, en hoe laat enzo..en nog veel meer. Maar dat is lang geleden. Vrijdag vroeg een dame mij 'wat is uw relatie met Cees' en toen vertelde ik dat wij samen in de brugklas hebben gezeten 46 jaar geleden. En dat wij gingen zeilen op het Haringvliet, en later toen we twintigers waren, van ons gespaarde geld, af en toe heel decadent gingen dineren met mooie wijnen erbij. Leuk, en dat ik op zijn bucketlist stond, toen hij ALS kreeg. En ik bij Cees en Jolanda op bezoek ging...mooi, bijzonder en intens. 46 jaar geleden, pffftt klinkt genadeloos oud vind ik. Ja en ik voel me ook wel oud merk ik, mijn lijf doet zeer soms, beetje krakend, beetje stram, mijn botten doen een beetje gek. Ach, ik denk dat ik behoefte heb aan zon op mijn lijf. Ik hou meer van de warmte, moest lachen, want gisteren zei Adel, dat hij onze zomers niet als zomer zag. Gezien de temperatuur. En ik hou ook wel van een graadje of 30 minimaal...lekker die warmte onder je voeten, door je aderen heen. Dan gedij ik beter. Dus, tijd voor zonnestralen, komt goed. Eerst andere prioriteiten. Nu, misschien een lekkere wandelingen door de kou straks, ook wel fijn. Eindigen met een glas wijn bij Mila, lijkt me best gezellig eigenlijk. We zien wel, nu eerst een Nespresso. Morgen de nieuwjaarsspeech van Ron, ik ben benieuwd! Heb er zin in, iedereen weer te zien. Fijne zondag nog. Liefs van mij.