Een bijzondere week....

En deze week zou ik vrij zijn...hoe bijzonder, ik had me erop verheugd....een dagje trainen, wat andere dingen doen, en alles is in de war. Waarom, om zoveel dingen, maar zeer zeker omdat wij maandagochtend, het voltallige MT in Almere werden ontboden...klinkt chique, was ernstig...en daar hoorden wij, dat Yarden en Monuta een intentie verklaring hebben getekend om een mogelijke fusie te onderzoeken. Klinkt als een leuke zin, maar heeft nogal wat impact. Dus concreet moest ik dinsdag het voltallige personeel van Cluster West persoonlijk spreken, uitnodiging om een toelichting en presentatie te geven. Dus bellen, bezig zijn, druk, samen met Marit en om 12 uur had ik 85% en een paar mensen gebeld, en om half zes had ik de tweede groep, een mooi, klein groepje. En de reacties zijn indrukwekkend, mooi en intens wederom. Wat een groep, wat een team, en wat een trots voel ik...op mijn Cluster West. Voor mijzelf, even schakelen want ik zei altijd 'ik hoor bij Yarden en Yarden hoort bij mij' welnu...dit verandert niet, want Yarden overweegt mijns inziens een strategisch goede keuze. En ik, ik doe mee, natuurlijk doe ik mee...ik kan nog niet overzien, wat dit betekent, maar het betekent wel werken bij een marktleider, werken bij een organisatie die ertoe doet, want daar staat Yarden voor en ik dus ook. Mooi, spannend en uitdagend...er wacht ons een stevig jaar denk ik zo...en ik, ik heb er zin in. Wordt vervolgd....
Dus de gehele agenda ondersteboven, naar tante toe...schuiven, schikken en weer verder nu. Heftig allemaal..gisterenavond was ik erg moe. Spannende dag, althans zo heb ik het ervaren. En vandaag is een netwerkdag, een offerte bespreken, strak plan denk ik...mooi...netjes, gedegen. Contacten opnieuw aanboren...oude plannen op tafel en kijken of je ermee verder kunt, kortom...een leuke dag. Morgen train ik een ondernemingsraad. Mensen die niet zo goed met elkaar communiceren, praten en samenwerken. En dat is juist wel de bedoeling...dus...ook weer leuk! Maar eerst vandaag. Vanmorgen zat ik alweer heel vroeg in mijn kleine kantoortje te werken...en las ik dit gedichtje, in mijn lievelingsboek...voor wie woorden zoekt :

Omhels het leven
en laat het je omhelzen
zodat je op een dag
kunt zeggen
'er is geen afscheid
er is alleen liefde'.

Prachtig toch? Konden we vanuit deze gedachte leven met elkaar, hoe fraai zou ons leven dan zijn? Werkelijk bladerend door dit boek, lees ik zulke mooie dingen, die ik soms zou willen voorzien van een strik, en zomaar aan iemand geven. Als een heel mooi klein cadeautje....hoe is deze dan :

Als je de werkelijkheid
niet kan veranderen
zoek dan een plekje
waar het licht een beetje klaarder valt
zodat je haar anders
kan bekijken.

Mooi, soms zou ik willen dat ik zo simpel kon zijn, kon leven...af en toe lukt het me. Dit jaar lijkt me zo'n jaar te worden, geen reizen, geen vakanties ver weg...maar wel simpelweg een plekje zoeken, waar het licht een beetje klaarder valt, zodat ik van dat licht weer kan genieten, zodat mijn buik bruin kan worden van een nederlandse zon, zodat ik dichtbij mijn vader kan zijn, en soms ook zomaar alleen, in mijn klooster, tijdens mijn trainingen, zomaar zijn...en volgens mij omhels ik dan gelijk het leven, geniet ik van alle kleine dingen, die er zijn, en zijn mogen....ik wens jullie een mooie intense dag...Anita

Herken je dit.....zo'n rustige bijna slome zondag....

En vannacht liep ik eventjes wat te spoken en kwam ik beneden, en weer was de wereld wit...en eigenlijk, ben ik er wel klaar mee...ik wil het terras schoonmaken, de manden, bakken, potten vullen met vrolijke voorjaarsbloemen, veel paars..en een beetje geel, voor Pa, ach...ik had mijn auto gewassen omdat die zo goor was, ik wil de SLK uit de garage halen en daar heerlijke tochten mee gaan maken, ik wil op de fiets naar Scheveningen en daar in de zon zitten...ik wil...ach, voorlopig zal alles anders zijn, dan zoals ik het wil....voorlopig ga ik mijn tante Tanneke hoop ik nog zien, om nog een keer goed te kijken naar deze mooie vrouw. Die vrouw, die merk ik nu, zo'n enorm belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld en nog speelt. Je kent dat wel, een tante bij wie je je als kind veilig voelt, en waar het fijn mee is. Hoe spannend is het niet, als je 13 jaar bent en je mag op vrijdagavond in de sportwinkel van je tante werken, zelf van alles verkopen en dan om negen uur als de winkel dicht is, samen met haar de kas op te maken. Stoer toch...maar het was diezelfde tante, met wie ik samen met mijn moeder en een vriendin van mij, mooie reizen mocht maken. Naar Ibiza, naar Parijs...door Frankrijk heen. De eerste keer dat zij ging vliegen, en mijn moeder ook, daar was ik bij...ach, ik heb heel veel foto's van mijn tante Tanneke.
En voorlopig heb ik, zomaar nog heel veel werk. Ik zou deze week vrij zijn, maar ongemerkt is het een volle week geworden, ook met momenten voor Yarden, en weet je ik klaag niet, want eigenlijk hoort dit bij mij...mensen ontmoeten, spreken en zien. Hard werken, maar er is een ding waar ik zoveel behoefte aan heb, en dat is rustig in de zon liggen, langzaam bruin worden, af en toe wat ronddobberen in het water en genieten. En dat is nu net, wat er niet van komt, door de mantelzorg...en dat is wel, waar mijn 53-jarige lijf om vraagt nu. Vakantie....maar mijn tijd komt wel weer, ik geloof het wel althans...terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar een mooie foto van Ma en tante Tanneke...en krijg ik een glimlach op mijn gezicht. Twee zussen, zo verschillende, mijn moeder de wat kattige soms, de wat steviger vrouw in haar zijn, haar karakter en tante, de grotere zus, de sterkere zus ook, maar de o zo zachte zus. En samen hadden ze lol, en steun aan elkaar. En hebben ze wat gereisd en gedaan...ik heb met mijn vader een kaartje voor haar geschreven, een Aapje, en dit aapje zegt 'ik denk aan je' en hij heeft zijn naam in een onleesbaar handschrift erbij gezet en terwijl hij dat zei voegde hij er nog aan toe 'uitroepteken, uitroepteken, uitroepteken' en nu staat er iets onleesbaars op met drie uitroeptekens...zijn groet aan tante Tanneke en hij moest lachen om dat aapje...ach. Anita, een fijne zondag...wij gaan zo aan ons vrouwenontbijt, met de meisjes...meestal wel een bijzonder moment...dag!

Zorgen....

Lieve mensen, ik heb een beetje verdriet, of ik ben een beetje verdrietig...want het gaat niet zo goed met mijn tante Tanneke...en speciaal voor haar dit gedichtje :

Kleine zorgen kun je delen
maar er is een soort verdriet,
dat kunnen mensen niet meer helen....
en dat hoeft ook niet....

Geschreven door die prachtige levenskunstenaar, die man die ook door mijn moeder zo werd bewonderd, Toon Hermans.

Dinsdag rijd ik naar Zeeuws Vlaanderen om nog even bij mijn tante te zijn. Die tante waar ik vroeger als meisje over zei '' mama als jij later dood bent, dan ga ik wel bij tante Tanneke wonen " als dat geen liefde is.
Anita

Een hele koude zaterdagochtend....

En na een stukje fietsen door een koud, koud Voorschoten, waar ik wat boodschapjes heb gedaan voor vader van Loon, nu even tijd om met een nespresso in de buurt, mijn blog te schrijven. Lang geleden, omdat het een rare drukke week was, veel afspraken, veel weg, weinig thuis en gisterenavond, lekker zomaar film gekeken en als een blok in slaap gevallen. Zo moe...de meisjes zijn er, en dan is er altijd een andere energie hier in huis...dan liggen de kaarten anders en het is goed. En ik heb een paar hele bijzondere dagen voor me merk ik...vrije dagen en toch weer niet vrij. Maar vrij van Yarden, althans een stukje, want ik heb een vergadering, ik lees mijn mail etc. maar ik ben even bezig met mijn eigen bedrijfje, afspraken in Dordrecht, bij de Politie, met een coachee in Villa Augustus..grappig allemaal plaatsen, die anders zijn, dan normaal, maar ook met een hoop ik nieuwe opdrachtgever, voor een hele gave training...ik ga morgen een programma schrijven hiervoor, een klein stukje co-productie met Monique, ook een ontmoeting met OCW, kortom, er gaat weer van alles los...terwijl ik mij zo had voorgenomen dit anders te gaan doen...maar soms is het nodig om alle ijzers in het vuur te houden, om toekomstige plannen te kunnen waarmaken. Toekomst...soms mijmer ik over onze toekomst, over hoe dingen later zullen zijn...en steeds weer realiseer ik, met dat later er altijd anders uit zal zien, dan je ooit had bedacht. Soms komen flarden langs van vroeger, of mensen langs van vroeger, waardoor je zomaar opeens jaren terug gaat in de tijd. En ik vind dat wel leuk...een reunie van de middelbare school...herinneringen ophalen, ik weet niet of ik dat nu doe, of wil...ik denk er nog even over na. Het staat voor de deur...afgelopen week heb ik het principe 'ik geef door...' ingevoerd in mijn Cluster. En dit betekent eigenlijk dat je iets hebt, wat voor jou waardevol is, en dat je dit zomaar door wilt geven aan iemand uit je team, gewoon omdat die persoon voor jou een waarde vertegenwoordigd...of omdat je die persoon iets speciaals wilt zeggen, en deze keer heb ik een boek Ubuntu doorgegeven...mooi, voelde als bijzonder....ik had hierover gehoord op radio 2. Mooi geven zonder iets te verwachten, mooi idee toch...

Hier nog een heel mooi stukje tekst :What you leave behind is not what is engraved on stone monuments, but what is woven into the lives of others....door Pericles.

Een fijn weekend gewenst, ik hou jullie op de hoogte van alles. Anita

De zon schijnt....

En vandaag schijnt de zon....vanmorgen al heel vroeg hoorde ik de vogeltjes...en realiseerde ik me, dat de winterbanden weer omgewisseld kunnen worden, dat er een andere tijd aan gaat komen. Dat de bolletjes weer omhoog komen, tijd voor hyacinten, tijd voor het voorjaar! 

Pas als het leven je heen en weer geslingerd heeft, kun je werkelijk bewogen zijn.
Een fijne dag, Anita

Zomaar even vanuit Haarlem....

En vandaag voel ik me al wat beter, een soort wattenbollenkop, maar over het algemeen gaat het goed. Al heel vroeg in Haarlem, waar achter elkaar afspraken in de agenda stonden en nu, nog heel even, voordat ik naar Almere ga. Voorzichtige tekens voor een mooie communicatie training, maatwerk, bij een grote service provider, zou toch fraai zijn zeg! April, mei en juni...leuke opdracht zomaar weer in het verschiet! Het citaat van vandaag is 'er schuilt een zekere voldoening in een beetje pijn' een uitspraak van Madonna, die ik nog niet zo goed begrijp..of misschien toch wel, want soms doen dingen die je graag wilt bereiken, pijn, en kost het je bloed, zweet en tranen. En als dat de achterliggende gedachte is achter deze uitspraak, dan teken ik ervoor...want soms is het mooier om ergens heel hard voor te knokken, dan dat dingen zomaar als vanzelf komen...en als je dan je doel bereikt, dan voel je dat echt door alles heen. Dan komt echt het gevoel uit je tenen...en wow wat is dat waardevol! Welnu...voor nu, is dit het even...ik stap in de auto, op weg naar Almere...en ga heerlijk een middagje vergaderen. Dat is zo niet mijn ding, daar heb ik zoveel moeite mee...dus misschien wel goed voor me. Liefs, Anita

Snipverkouden....

Werkelijk snipverkouden met een beetje een zwoele stem, zit ik hier op kantoor. Het bijzondere is, dat er iedere week een bloem in een vaasje naast mijn computer staat, van een nu nog voor mij anonieme medewerker, een mooi lief welkom als ik hier in alle vroegte de bureaulamp aandoe. Mijn plekje binnen Yarden...laatst zei iemand 'je hok' en zo voelt het ook, als mijn hok. Mijn eigen plekje, met een mooie foto, een kaartje, vol symbolen. En vandaag heb ik in dit hok weer de nodige gesprekken gevoerd. Zo ook met Jan, een man, die bij mij werkt. En bij hem is kanker geconstateerd, gelukkig behandelbaar zoals het er uit ziet. Maar toch...de impact en terwijl ik mijn waardering voor hem uitsprak, prikten de tranen achter onze ogen...want weer komt die verdomde kanker, zomaar binnengewandeld in iemands leven. Weer onzekerheid, angst en onmacht, weer dat oneerlijke stukje in een mensen leven. En dus is het zo belangrijk, om steeds weer al je zegeningen te tellen. Om je er bewust van te zijn, hoe mooi het is, in gesprek te zijn met elkaar en te blijven. Om vriendschappen te koesteren en alles wat er gebeuren mag in je leven. Want zo schreef een vriendin mij vandaag 'wat ooit begon zal altijd zijn, omdat ze is gebouwd op liefde'.....welnu, en deze steek je zomaar in je zak. En hier kun je verder mee en ik dus ook. Dus dank je wel....liefde de mooiste bouwsteen in ons leven. Vanavond nog even naar de kerk in Zaandam, waar ik een ontmoeting heb met de pastoor en nog wat heren, waar de basis voor ons gesprek het afscheid is...of mogelijkheden om afscheid te nemen. Bijzonder weer...en als ik thuiskom, lekker een warme douche en mijn bed weer in...liefs, fijne avond allen, Anita

Mijn Alblasserwaard.....

En dit weekend was mijn weekend in de Alblasserwaard, aangeboden en geheel verzorgd door Annemarie...ziek vertrokken, met koorts en ibuprofin, en ziek weer thuis...slapen in de auto tussendoor, zo moe was ik...en genieten van dat prachtige boerenlandschap, met plaatsjes als Ameide, Goudriaan, Oud Alblas, Streefkerk, Spijk, Arkel, Dalem, Nieuwpoort, maar ook Sluis en Langerak. Daar waar Lek, Linge, Merwede en dat hele kleine riviertje De Boezem stromen, daar waar het zo terug is in de tijd, met knotwilgen en watertjes, met hele smalle weggetjes, waar je 30 km rijdt, daar krijg ik geen enkele boete voor te snel rijden. Daar hebben wij gegeten bij de Kat in de Wilg in Oud Alblas en bij de Limonadefabriek. Ga voor de grap eens naar de site van de Limonadefabriek, futuristisch bijna, prachtig, een streling voor het oog, en je kijkt vanaf je tafel zo naar de grote vrachtschepen die richting Rotterdam varen. De eigenaresse herkende me nog...tja, of dat een goed teken is weet ik nooit, maar leuk is het zeker. Het was bijzonder, meer dan bijzonder....en een prachtige afsluiting was de ontmoeting met Roel en Karin, in Dalem. Een aantal jaren elkaar niet gezien, mijn vrienden met wie ik zoveel heb gedeeld. Roel en ik haalden herinneringen op aan het heien van onze steiger in Groot Ammers. Samen op een heiboot...en we klaarden de klus. Roel die in Schoonhoven, van alles in elkaar heeft gezet, zodanig dat het huis bergruimte kreeg om alles wat Annemarie aan kleding heeft, te kunnen verhuizen. Karin die samen met mij mijn verhuizing regelde naar Schoonhoven. Met de kast en de bank die hoog in een kraan over het dak van het huis werden getild...ach verhalen te over. Herinneringen die me dierbaar zijn, terug in de tijd...terug naar toen ik alleen woonde in Groot-Ammers en daarna in Schoonhoven. Fietsend ging ik bij hen een wijntje drinken, over met de pont en dan keihard trappen naar Dalem en laat in de avond weer terug, door de donkere polders...nog net op de tijd of net niet voor de laatste pont. En vanavond was het weer als thuiskomen, de Sancerre ging open en de zelfgemaakte soep stond klaar. Heerlijk...hun dochter Sanne, inmiddels 14 jaar, top sporter in het jeugdteam Korfbal van Oranje...groot, lang en snel denk ik zomaar...hoe bijzonder. Wat een heerlijk weekend...nu mijn nespresso, dan mijn bed...ik ben kapot, koorts, koud en snotterig...er wacht mij een mooie en vooral intense week. En ik, ik heb er zoveel zin in...glimlach!

'Als je naar de rivier van de tijd staart, en later terugdenkt aan die tijd, dan heb je een nieuwe rivier'.4
Slaap zacht, Anita

Liefde....

Afgelopen week was de week van de Liefde...14 februari Valentijnsdag en eigenlijk vind ik het eerlijk gezegd maar onzin, deze dag en dat meen ik oprecht. Ja tuurlijk heb ik een lieve kaart gekocht en geschreven en niet anoniem, aan Annemarie gegeven. Maar verder, denk ik, dat liefde iets is wat een onderdeel van je leven mag zijn. En volgens mij predik ik dit niet alleen, maar probeer ik dit uit te dragen in mijn zijn. En het ene moment doe ik het wat beter dan het andere moment. Het ene moment ben ik wat zorgvuldiger in mijn liefde, mijn liefde naar mijn medemens, dan het andere moment. Deze week was weer zo'n week vol mooie momenten. Een ontmoeting met Kirsten en steeds als wij elkaar zien, dan willen we een ding, en dat is verder gaan met samenwerken. Soms kom je mensen tegen in je werkzame leven en dan is er zo'n enorme klik...dat je moeiteloos, zonder woorden, met elkaar kunt samenzijn en werken. Dat lijkt bijna op houden van en lijkt er niet op, nee is ook zo. Houden van een mens, die zomaar je leven binnenwandelt en nooit meer weggaat...wat heerlijk was het weer. Daar aan de kade in Nieuwegein, lekker aan de borrel in de kroeg van Gabija...lekker samenzijn en jawel, wie kwamen wij tegen een clubje collega's van NorthgateArinso...zo grappig, dat gebeurt ons altijd. Kirsten en ik hebben daar allebei kort gewerkt ik werd ziek, zij werd met mij een beetje ziek, en ongeveer tegelijkertijd vertrokken wij, want we wilden daar niet zijn zonder elkaar...mooi he...
En afgelopen week, had ik mooie gesprekken met mijn teamleden, mooie momenten van contact. En mooie gesprekken in de auto, en tegenwoordig ook via whatsup of sms, hoe bijzonder dat je contact hebt via de digitale weg. Maar het is er allemaal...en thuis, thuis zit ik lekker in mijn stoel, zomaar te zijn. Wat lastiger is, is mijn lijf. Mijn lijf is met regelmaat ziek, zo ook gisteren weer, hoge koorts, en uiteindelijk eerder naar huis, mijn bed in. Vandaag ook. Een nacht zweten, vreselijk zweten en nu, nu lijkt het wel weer een beetje te gaan. Kou gevat, hoesten, op mijn borst wat benauwd. Maar dit weekend wordt een heerlijk weekend, we bezoeken de Alblasserwaard, we gaan eten bij de Limonadefabriek en jawel.....gearrangeerd door Annemarie, een hereniging met twee hele bijzondere mensen voor mij, Roel en Karin...soms kun je mensen zo intens missen, en soms loopt het leven, dat je elkaar gewoonweg niet meer ziet...en opeens voelde ik het verdriet...in een gesprek met Annemarie. Ik ging voelen en voelde het gemis...en we gaan elkaar weer zien. Heerlijk...ik verheug me erop. Later meer, een fijn weekend, ik ga vooral rusten en me niet zo druk maken...heerlijk! Anita

Uit het boekje liefde wat bij de Happinez zat van deze maand, het prachtige gedicht van Toon Tellegen. Geweldig mooi....

ZIJ keek naar mij.
Waar heb je dat uit, vroeg ik.
Uit zee, zei zij.
En streelde mij.
Zij streelde mij.
Hoe wist je dit, vroeg ik.
Ineens, zei zij.
En kuste mij.
Zij kuste mij.
Hoe kom je dáár aan, vroeg ik.
Vanzelf, zei zij.
En lachte om mij.
Zij lachte om mij.
Mijn God, zei ik.
Niet waar, zei zij.
En keer naar mij.

Toon Tellegen

12 februari 2013

En vandaag is de verjaardag van mijn tante Anita...zij wordt 89 jaar! Vorige week is ze gevallen, voorover op haar gezicht...en als zulke dingen gebeuren, dan realiseer ik me opeens, hoe oud mijn familie aan het worden is. Hoe langzaam aan de wereld om hen heen verandert..en lopen en de gewone dingen doen, zomaar geleidelijk aan veranderen. Maar vandaag en dat weet ik bijna zeker, zal zij haar broer in zijn rolstoel, mijn vader dus, en Els, zeker verwennen met allerlei lekkere hapjes en drankjes. Dus zal het een feestje zijn, daar in Sommelsdijk. Want 89 worden is toch wel iets...
Dus lieve tante, ook op deze manier, van harte gefeliciteerd! Vandaag was ik stil, had ik niet zoveel zin om veel te zeggen en mijn bijdrage te leveren, merkte ik...en nu, ben ik alweer even thuis en heb ik lekker wat voor mijzelf gewerkt. Wat administratieve dingen gedaan. En straks kruip ik heerlijk onder de zonnebank, om mijn vermoeide lijf, wat rust te geven. Want ik ben moe, moe en nog eens moe...soms een opleving, een mooie positieve flow...en dan verval ik weer, in mijn rustige sfeertje...dus voor vandaag is het genoeg. Ik wens iedereen een mooie avond toe. Ik zoek nog een mooi woord wat ik met jullie wil delen speciaal voor deze dag, de verjaardag van mijn tante Anita.

Tel niet de jaren
Tel de sterren
De uren van vervulling
De stappen naast de jouwe
De ochtenden vol schoonheid
De woorden die bezielen
De tekenen van vriendschap
De plaatsen van ontmoeting
De ogenblikken van verwondering
De redenen tot dankbaarheid
De ontelbare namen voor geluk!

Een jaartje ouder
Een haartje grijzer
En zoveel dagen wijzer!

Anita

Zomaar even....

Terwijl de bloem, die een collega naast mijn bureau heeft geplaatst, langzaam aan droog wordt en eigenlijk daarmee bijna kwetsbaar mooi, schrijf ik even. Zomaar vanaf kantoor, omdat ik daar zin in heb. De kalender voor vandaag zegt 'eventjes helemaal niks' en dat is soms wel goed. Eventjes nadenken over alles...en ik merk, dat ik juist nu weer, na een heel mooi telefoongesprek met een vriendin van mij, zomaar zin heb om me eventjes terug te trekken. Eventjes in stilte te zijn. Gisteren heb ik een telefonisch intake gesprek gehad voor Mastering your Excellence...een mooie training, welke start in april...een soort verdieping van mijzelf. En dan in juni mijn klooster...dus ik merk, dat ik veel behoefte heb aan verdieping, aan simpelweg zijn, aan 'eventjes helemaal niks'.
Ondertussen is er hier een meneer, die mijn mensen observeert bij hun telefoongedrag, die kijkt en hoort, wat zij doen of juist niet doen. Ik ben benieuwd, want het kan zomaar heel spannend zijn, als er iemand naast je zit...en naar je luistert. Ik realiseer me, misschien ook wel door de gesprekken die ik voer, dat ik in mijn leven bepaalde patronen laat zien. En het is goed, om ook hier eens bij stil te staan. Niet de eeuwige optimist uit te hangen, en ook eens te voelen wat er echt is...dus ik, als 53jarige heb nog veel te doen. Dank je wel...en de laatste maanden voel ik dat ik moe ben, moe ben van het zorgen voor alles en iedereen om me heen. Moe ben van het zijn van die sterke Anita van Loon. En dus ben ik het soms maar eens eventjes niet...en leun ik even. Ik merk ook, dat het gesprek met mijn directeur, over mijn rol, mijn zijn me geraakt heeft...geeft niks, zolang dingen schuren, ben ik mij bewust van het feit, dat ik nog veel te groeien heb...wat een dag, wat een mooi begin.

Een volle maandagochtend...

En deze dag begon heel lekker rustig. Met twee nespresso's, met mijn bakje yoghurt en de krant, alweer heel vroeg. En nu, nu ben ik hier weer in Haarlem. Zo meteen een gesprek in Amstelveen, wat beoordelingen en vanavond een training. Het werk is onder controle...de mensen hebben hard gewerkt, vandaag is een dag, vol uitvaarten, overall gezien een mooie Yarden dag. Telefoongesprekken, intake voor mijn training in april, leuk. Ik heb er zin in, deze nieuwe week.
Vanmorgen vroeg weer Huub van der Lubbe met 'zij is een vrouw, dat luistert nauw...' hij heeft van die rake teksten, die me doen nadenken over alles wat er is...Het komend weekend, heerlijk naar 'mijn omgeving' de Alblasserwaard...ach wat kun je een omgeving missen. Hoe mooi kan het zijn, om te vertoeven daar achter die Lekdijk, om te gaan eten bij De Limonadefabriek, een cadeautje van Annemarie...heerlijk, tussendoor naar Pa van Loon en verder hoop ik wat tijd voor elkaar. Het leven is soms zo gevuld en druk, dat quality time voor elkaar, erbij inschiet. En soms zijn het kleine dingen, die maken dat het goed is en goed voelt...en gelukkig, kunnen wij samen, temidden van alle hectiek, ook dit soort momentjes vinden.
Vanmorgen vroeg een mooi artikel in de Alkmaarse Courant, een interview van mij...goed stukje publiciteit, na de Uitvaartbeurs...mooie reclame!
Nu werken, en ik heb er wel zin in, ik ga er weer voor. Fijne dag allemaal...Anita

Uitvaartbeurs en verjaardag Ma van Loon....

Lieve allemaal...
Gisterenavond was ik in Dordrecht, samen met mijn broer heb ik gegeten bij Villa Augustus. Een beetje omdat we broer en zus zijn, en eigenlijk ook een beetje omdat vandaag onze moeder jarig zou zijn geweest. Alweer tien jaar geleden is zij overleden en nog steeds wandelt zij met regelmaat door mijn leven, mijn zijn. Regelmatig denk ik aan haar en voel ik het gemis, om een moeder die niet meer fysiek hier bij me is. En met mijn vader praat ik veel over haar...ik liet hem een foto zien van Ma, die bij mijn bed staat. En hij vertelde dat hij toen heel erg verliefd op haar was...mooie verhalen, over een mooie tijd. En gisterenavond in dat drukke volle restaurant, spraken Arie en ik over ons leven. Over zijn plannen en de mijne, over zijn leven en het mijne...over onze ouders, en hoe het nu met onze vader van Loon is...zijn verblijf in Nieuw Rijsenburgh, zijn kleine leventje, toch nog zo gevuld met mooie mensen, met mensen die hem trouw bezoeken....en wat was het fijn, om samen met Arie zomaar samen te zijn. Gaan we zeker vaker doen...
En gisteren was ik dus laat thuis, na een dag Pa van Loon en aansluitend Arie van Loon. En vanmorgen zo rond kwart over zes, vertrok ik in de sneeuw naar de Uitvaartbeurs in Alkmaar. Opbouwen vanaf 8 uur en om half vijf kon ik bijna niet meer op mijn benen staan, zo moe was ik, ben ik...het was een fijne dag, met collega's uit de crematoria, met Aty en Jan Pieter. Het was goed, meer dan goed...een mooie lezing over rouw en verlies. Over afscheid, thanatopraxie...en toen ik thuiskwam, heb ik een uur geslapen onder de zonnebank. En nu, nu zomaar niks...en beetje schrijven. Een beetje zijn. De meisjes zijn er, en dan is eten altijd een drukke boel...gezellig, lachen en gek doen soms. En Annemarie duikt dan het liefst eventjes weg onder de zonnebank, om even tot rust te komen...en ik, ik werk mijn blog even bij.
Morgenavond een training...en een hele volle week bij Yarden, ongekend zo druk...afspraken, veel weg, bezoeken, beoordelingen, kortom...veel en vol. En dat, terwijl Nederland carnaval viert....en feest, en de polonaise loopt...ik ben er niet zo van, los van de zaterdagmiddag samen met mijn vader voor de tv. Dat is wel genieten...voor nu, genoeg...het weekend zit erop...en ik ga zomaar eventjes in stilte aan mijn moeder denken. Dat is wel fijn....in mijn lezing vandaag, vertelde ik nog over haar, zomaar opeens....het ging vanzelf....fijne avond, liefs, Anita

Alweer heel vroeg....

En vanmorgen alweer heel vroeg, als voor mijn gevoel de hele straat nog slaapt, ploegde die mercedes van mij zich door de sneeuw. En een paar straten verder, was de weg weer mooi schoongemaakt en kon ik gewoon doorrijden richting Haarlem. Ik hou van die vroege momenten in de auto...alleen met jezelf, muziek aan, lekker meezingen (is ook beter als ik dit alleen doe geloof me...)en eigenlijk zijn dat soort reflectiemomenten. Nadenken over wat is, wat was en wat komen gaat...en als ik dan het alarm eraf zet hier in Haarlem, de lichten aandoe, een cd-tje opzet, die bloem die naast mijn bureau is neergezet bekijk, even glimlach naar mijn tegeltje van Coelho...dan begint weer een nieuwe dag. 6 februari alweer...volgens mij is het carnaval volgende week, dus heel Nederland gaat weer op de kop...en ik, ik heb een uitvaartbeurs op zondag...bijzonder, maar wel leuk denk ik. Ga een lezing geven over 'afscheid' toepasselijk onderwerp toch...geeft niks, ik heb niet zoveel met carnaval...wel een herinnering aan mijn moeder, die vroeger keurig gekleed in Maastricht een kroeg binnenstapte, omdat we wat wilden drinken ofzo en meegenomen werd in de polonaise...geweldig...mijn moeder in de polonaise...ik denk, dat ik dat truttige van haar heb. Ik kan dat niet zo goed...geeft niks, glimlach, ik kan weer andere dingen! Een hele mooie dag gewenst allemaal...doe voorzichtig. Vandaag even langs mijn vader en dan als het weer het toelaat, nog naar Veenendaal voor een vergadering van de HR Adviesraad van Vitaedis. Wow voor het eerst weer een hele lange dag....ongezellig. Wil liever lekker thuis mijn glaasje wijn drinken...lekker voor de open haard. Maar ja...ik kan niet alleen maar leuke dingen doen....'je hebt rijken en mensen die rijk zijn....' citaat van Coco Chanel. Mooi wel he...Anita

Cimbron...een goddelijk lekkere rueda...

En vanavond zijn we zomaar samen thuis. Ik heb alweer een businesscase nagekeken en we hebben heerlijk zalm gegeten met worteltjes, rijst een daarbij een prachtige witte wijn. Een rueda...deze wijn hebben we ooit ontdekt in Zwolle...waar we midden in de stad, op een terras in de zomer een salade aten met daarbij jawel, een fles rueda...deze dus. En deze wijn maakt dat wij in contact zijn gekomen met een echtpaar uit Zwolle, mensen die van wijn houden...net als wij. Want wijn verbroedert en verbindt...ooit kwam ik veel bij mijn lieve nicht in café De Wijn in Tilburg...geweldig wat een kroeg zeg....binnenkort maar weer eens langs gaan. Een van de allereerste dates met Annemarie, nam ik haar daarmee naar toe en op weg naar huis, werkelijk midden in de nacht, reed ik zo in een fuik, alcoholcontrole en ik had weliswaar geen rueda op, maar wel heel veel glazen rosé en gelukkig minimaal net zoveel flesjes spa blauw en zowaar mochten wij door rijden, de P van Prima verscheen...tja...ook mijn vader moest wel eens blazen en laatst op weg terug van mijn vader, na een glas wijn met hem te hebben gedronken, hier bijna op de hoek moest ik ook weer blazen...geen probleem. Nog nooit heb ik de auto aan de kant moeten zetten, omdat ik een glas te veel op had...welnu, genoeg voor vanavond.
Ik kijk terug op een intensieve, leuke bijna vrolijke dag. En in de wereld van de uitvaart is dat wel heel gek...een vrolijke dag. Maar toch, hebben we met elkaar daar in Cluster West een enorme spirit, een drive en werken we ons echt een slag in de rondte...werkelijk helemaal top. En deze dag, ook in Almere was mooi en intensief. De komende drie dagen neem ik waar voor Noord, want collega Jeanet is op cursus. Volgens mij een super cursus...ik ga deze ook nog volgen. Zal ik het morgen eens over hebben met Sabrina...heerlijk. Ik heb altijd zin in mooie ontwikkelmomenten, voor mijzelf, mijn team en ik zoek deze ook op. Dus....het zal ervan gaan komen. Nu, een vrije avond. Heerlijk genieten, van zomaar niets te hoeven. Het gaat goed met van Loon...de rust in mijzelf is weer gekeerd. Ik voel me lekker...vandaag zag ik er leuk uit, met mijn kekke lakschoenen, donkerblauw, donkerrood en donkerbruin. Ik hou zo van gekke bijzondere schoenen...gekleurde schoenen, lakschoenen, andere schoenen...ooit ga ik van die hele mooie italiaanse schoenen kopen...hoe gekker hoe mooier. Dag, fijne avond. Liefs, Anita

Ochtendpraat....

Goedemorgen, vanmorgen om vijf over vijf werd ik wakker, door een lichtflits...en regen en storm, en als je daar op mijn zoldertje ligt te slapen, dan hoor je alles rond dat huis razen...spannend, doet me beetje denken aan de boerderij, maar dan heel anders...glimlach, met je kop onder het dak liggen, is wel iets bijzonders..intiem ook wel. En daarna wilde ik natuurlijk heel dat bed niet meer uit...het werd 05.40 mijn tijd...en het werd uiteindelijk 06.18 terwijl ik dan normaal al in de auto stap. Ach waarom ook, maakt niet uit...ik heb voorwerk gedaan voor mijn gesprekken van vanmorgen. En ik heb me voorgenomen, niet meer alleen te werken. Maar ook gewoon zomaar eens een kwaliteitsmoment te pakken en die 38 minuten waren goddelijk lekker. Heerlijk...terwijl ik dit schrijf, zie ik hier naast me zakdoekjes voor nabestaanden met daarop de prachtige tekst 'De mooiste dingen in het leven kun je niet aanraken, je moet ze voelen met je hart' mooi he...wij hebben kleine pakjes met zakdoekjes laten maken met teksten erop, voor nabestaanden...zo symbolisch, zo klein, zo lief eigenlijk en ook zo mooi...juist doordat het zo eenvoudig is. Of ik iemand nu een doos tissues aanreik, of een zakdoekje geef met een mooie tekst...dat is toch het verschil maken...
Lieve mensen, vandaag gaan we weer het verschil maken met elkaar...gewoon door te zijn wie we zijn. Ik ben bezig met het organiseren van mooie bijeenkomsten voor het team, waarbij we elkaar aanspreken, met elkaar zijn en gaan reflecteren op elkaar. Een mooie dag gewenst, wat je ook doet...terwijl ik dit schrijf, denk ik aan vrijdag. Vrijdag 8 februari dan wordt mijn oom Wim volgens mij 90 jaar...en zaterdag tante Suus iets van 77 of 78, en zondag zou mijn moeder...jawel...81 zijn geworden...oud, oud...en tante Anita dan last but not least wordt volgende week, de 12e 89 jaar...welnu, er rest mij een lang leven, ik ben pas 53...glimlach! Anita

Drukte...ongekend wat een drukte...

En hoe gek is het, als je werkt in de wereld van de uitvaart, dat een periode van drukte een soort dubbel gevoel bij je achterlaat. Want dit weekend en ook vandaag weer, is het onvoorstelbaar druk. Blijkbaar is deze tijd van het jaar, dit gekke klimaat hier, nu een hoogtepunt als het gaat om het sterftecijfer. Maar nog meer bizar vind ik, dat het jonge en oude mensen zijn. Dat er mensen zijn die jonger zijn dan ikzelf, die overlijden en mensen die hun leven achter de rug hebben. En mijn team, mijn team werkt fantastisch. Zij dragen dit werk zodanig uit, dat ik er stil van ben. Wat een team, wat een pieken in het werk! En hoe mooi wordt dit allemaal opgevangen. Ook voor en achter de schermen, zie ik schitterende dingen gebeuren. Mensen die elkaar opvangen en bij staan. Mooi...
Zelf zit ik hier een beetje achter de schermen te werken, geen Boonstra, want ik vind niet dat ik naar een interessante lezing kan, als het hier druk is en mensen door blijven gaan tot laat. Goed voorbeeld doet goed volgen toch...
Ik merk ook dat ik weer stevig ben, mijzelf weer zie staan, en mezelf mijn rol zie pakken en herpakken. En dit is ook wel nodig. Want als ik mijzelf zie, dan ben ik wel een beetje trots. Trots op wat we aan het doen zijn hier en thuis. Trots op mijn leven, mijn liefde...en als ik mijzelf dan weer zie fietsen gisteren, pal tegen de wind in...dan ben ik zo blij, dat ik hiertoe in staat ben. Dat mijn lijf weer meedoet en met dat lijf, ik dus ook...
Ik heb hier op mijn kantoor een soort hoekje met mooie herinneringen, een kaart met een tekst 'dank je wel dat je in mijn leven bent', een tweetal boeddha beeldjes, een hart onder de riem, en een gelukspotje...grappig woord. En al die dingen bij elkaar, die staan heel dichtbij mij, allemaal cadeautjes van mensen die ooit in mijn leven waren, en sommigen nog zijn. Van mensen met wie ik iets heb, of iets had...en het mooiste wat hier hangt is mijn tegeltje van Paulo Coelho - Ieder moment van een zoektocht is een moment van ontmoeting - een tegeltje...wat zo kenmerkend is voor dit leven. Want ik hou zo van dit soort teksten, omdat ze zo simpel zijn, zo waar.....
Ik heb thuis ook dit soort hoekjes, het hoort zo bij mij...zo heb ik bij mijn bed, een hoekje rondom mijn moeder...een steentje, een doosje, een foto...hoe leuk is het niet, om dingen te koesteren. Gewoon kleine dingen die je leven zo mooi maken....dag, terug naar mijn drukte, dit was mijn meditatie momentje....
Grappig tante Anita vindt het maar gek, dat ik het klooster in wil, en ze zei 'ik mediteer wel hier thuis, in de slaapkamer'. Ja ieder doet het op zijn eigen wijze...en ik wil dolgraag dat klooster in! Lekker stil...lekker zijn...Anita

Afscheid nemen....bestaat wel...

En een liedje, volgens mij van Marco Borsato, is 'afscheid nemen bestaat niet...' maar ondertussen weet ik als geen ander, dan afscheid nemen wel degelijk bestaat...want in mijn leven, verbonden met het leven van mijn vader, neem ik regelmatig afscheid van mensen. Gisteren waren Annemarie en ik eerst bij de vader van Annemarie in Spijkenisse, we waren daar al zo rond half twaalf en we zijn met hem gaan lunchen in het centrum. Leuk, gezellig...en bijzonder. Daarna via Heenvliet, Brielle richting Flakkee, de andere kant langs...en toen naar Pa van Loon. En daar aangekomen, was daar Leo, de weduwnaar van Bep. Mevrouw van den Bogaart terug uit het ziekenhuis en Pa zielsgelukkig omdat Annemarie en ik samen waren. En ergens die middag, kwam een van de zonen van de heer Groen, een andere man, die daar in de gang woont, dat zijn vader op sterven lag, een herseninfarct, gecombineerd met epileptische aanval...tja wat wil je dan...en vannacht is hij overleden. En bijzonder hoe dan kinderen met elkaar praten, elkaar steunen en hoe in die gang er weer iemand wegvalt, en mijn vader en mevrouw van den Bogaart blijven eigenlijk nog samen over. Terwijl zo zei de arts 'mijn vader een man van de dag is' welnu...daar zie je op dit moment weer helemaal niks van. Een man van de dag...een grote ondeugende man, die voelt aan de broek van Annemarie en zegt 'dat die zo lekker om haar benen zit' welnu van wie zou ik toch die liefde voor vrouwelijk schoon hebben zeg? Zo vader zo dochter, want in ons geval klopt zo vader zo zoon zeker niet...glimlach! Op de weg terug, een glas wijn bij tante Anita en oom Dé en toen was zomaar Roos hier thuis, toen wij thuiskwamen. Ik heb een studentenmaaltijd gekookt...weet je wel, alles in een pan, ei erdoor, niks spannend, een gevulde maag. TV kijken en open haard aan...en eventjes niks. En vanmorgen vroeg al telefoon, dat meneer Groen was overleden. De kinderen zijn bij mijn vader geweest en hij reageerde rustig...gelaten bijna...zijn emotie is ook uit balans.
Met mijzelf, gaat het wel goed. Ik was emotioneel ook wat uit balans. Het lijkt erop, alsof ik mijzelf heb hervat. Alsof ik mijn leven weer lekker opgepakt heb en ik ben weer heerlijk bezig. Morgen heb ik een prachtig moment bij De Baak in Driebergen, over 'veranderkracht' met o.a. Jaap Boonstra, en ik kan daar intens van genieten. Een cadeautje voor mijzelf...al met al is er veel in mijn hoofd, mijn hart, maar ik voel me er goed bij, gewoon heel goed...de rust in Anita van Loon die knalt zo af en toe er volledig uit. Een soort kruispunt in mijn leven, waarbij je bakens verzet, keuzes maakt en weer verder gaat. Want dat is altijd mijn insteek, ik ga weer verder en soms betekent dat, dat ik afscheid neem, dingen of mensen loslaat, want ook dat hoort bij het leven. En terugblikkend, rest mij dan een 'dank je wel'. Altijd weer wil ik zorgvuldig terug kunnen kijken en alles wat achter me ligt, op een positieve manier een plekje geven in mijn leven. En volgens mij, en dat is ook veranderkracht, moet je alles wel goed afsluiten...ik weet nog, toen ik ooit na veertien jaar mijn relatie met Connie heb beëindigd, hebben we er wel goed over gesproken. Zodanig dat je allebei weer verder kunt met dat wat leven heet. En dat is waar ik altijd weer waarde aan hecht. Het is een rouwproces, en de rouwtherapeute met wie ik wel eens samenwerk, bevestigt dit en zij zegt ook 'afsluiten, maakt dat je het een plaatsje kunt geven'. En ook al lukt dat niet, doordat iemand zomaar uit het leven stapt, of uit je leven stapt, overlijdt..dan nog kun je deze mens een plaatsje geven. Een klein monumentje in je leven...dus dat doen we nu ook maar weer met deze mens, met meneer Groen, net zoals ik dat al zo vaak heb gedaan, met al die mooie mensen, die of door zijn gegaan met leven, of verder zijn gegaan in een ander leven...afscheid nemen, bestaat wel!
Een fijne zondag, wij stappen zo op de fiets, onze mooie supersnelle fietsen en gaan ca. 40 km fietsen, heen en weer naar Den Haag...door de wind, lekker. Ik heb er zin in....een mooie week gewenst. Liefs, Anita

Rust ervaren...

En soms dan lijkt het opeens of alles op zijn plek valt. Verleden, heden en toekomst. Dan ontstaat er een mooi gevoel van rust, na een heel heftig en emotioneel voelen. En die rust, die lijkt ik nu te vinden. Rust en de dingen maar gewoon laten. Het verleden en ooit lijken verder weg, dan ik mij kan bedenken. En het is goed, zoals het is...deze rust, maakt, dat ik dichtbij mezelf ben en blijf. Dat ik goed heb nagedacht en zoals een 'echte van Loon' dat hoort te doen, mijn weg bewandel en op het moment dat ik moe ben, of wankel, zomaar even rust zal nemen. Maar zo diep vallen, me zo ellendig voelen, dat is iets wat ik niet meer wil. Dus dank u wel narcose, zoals sommigen zeggen, dank u wel op mijn zoldertje liggen ziek zijn en soms wat huilen, dank u wel harde buitenwereld...ik ben er weer. En dat is goed en fijn...

En nu dan 'aangeraakt door liefde' want jeetje wat is dat gaaf. Ooit las ik in een tijdschrift hierover. Een mooi samenspel, van zijn, theater, muziek, liefde, sfeer, heerlijke hapjes, sensationele drankjes in een heel klein theatertje. Intiem bijna...in Amsterdam. Het gebeurt geloof ik vier keer per jaar voor ca. 50 man ofzo...en jawel, ik heb twee kaarten, voor Annemarie en mijzelf. Want wij zijn ooit aangeraakt door liefde, en nu gaan we dit beleven, op een heel andere manier...lekker samen. Ons leven nu, is af en toe een kwaliteitsmomentje pakken samen, tussen de hectiek van ons hele zijn door. En om aangeraakt te worden door de liefde, moet je niet zoveel doen, alleen maar om je heen kijken. Het leven genieten en ervaren...de stilte ervaren, jezelf horen zingen in de auto, heel vroeg in de ochtend, als de wereld nog donker is en leeg. Als mensen nog niet bellen, of tegen je praten, gewoon zomaar in de auto...genieten van Passenger, of van 'geef mij het zout schat' van Huub van der Lubbe, van de Dijk. Geweldig...hoe mooi om rust te ervaren.

Ik ben dankbaar voor deze week. Voel me geraakt, aangetikt en verrijkt. En het is goed. Anita