De lichte dagen....

 

De lichte dagen….

Het zijn van die mooie dagen als je naar het licht kijkt. De zon maakt dat de heg, de bomen, de tuin een soort gouden gloed heeft, koper bijna, met heel fris bijna vrolijk groen. En vrolijk, hoe kan ik dit woord nu gebruiken als bijna iedere kerstkaart een tekst heeft in de sfeer van ‘hopelijk kunnen we 2020 snel vergeten…’. En ik, ik zal dit jaar niet snel, niet licht vergeten. Een bijzonder jaar, van dichtbij jezelf komen, je beseffen waar het echt over gaat en mag gaan in dit leven. Genieten van heel kleine dingen, een intens bericht via de app, of een vriendschap die een nieuw elan krijgt. De tuin, met al die mooie ontboezemingen bijna. De begraafplaatsen, Hilversum, waar zulke mooie dingen gebeuren. Gisteren had ik het er nog even over met de baas van ’t Wagenhuis. Bijzonder hoe dit restaurant hier in het dorp, zich staande houdt. En hoe je daar nu een lekker biertje voor thuis kunt kopen, of die sprankelende wijn van een wijnboerderij uit Kruisland. Hoe mensen creatief zijn en ook hoe we trouw zijn en blijven aan elkaar. Hoe we eten ophalen, in plaats van even lekker daar bij het Wagenhuis neer te dalen, na een drukke dag, of week en je lekker te laten verwennen. Nu proef je die ‘schnitzel a la Anita’ gewoon thuis op je bord. En in je gedachten verheug je je weer, op straks, als je weer op het terras hier in het dorp, gewoon lekker kunt eten, mensen kunt ontmoeten en even op adem kunt komen. Creatief dat zijn we geworden in 2020. Creatief in het omgaan met elkaar, het begroeten van elkaar, kijk naar alle commercials, hoe ook de marketing communicatie in onze wereld anders is geworden. Sommige bedrijven varen er wel bij, heel veel bedrijven juist helemaal niet. En hoe ga ik nu straks weer naar de kroeg, naar het wijncafé of het terras, dat bezigt me nog wel. Want ook dat mis ik wel…maar  voorlopig is mijn kroeg maar hier thuis, en straks mijn terras, net als afgelopen zomer, de basis voor een super gezellig samenzijn, met een paar vrienden. Maar zodra het kan, dan gaan we feesten, dansen en vieren, dat we ondanks al die intense verliezen, door kunnen met ons leven na Corona. Maar ach, wat een impact, op ouderen in zorginstellingen, op eenzaamheid, op de winkels, de horeca, op de werkgelegenheid, op….vul maar in. Maar ook maakt het voor mij, het leven kleiner en soms zelfs fijner. Dichtbij huis, mijn eigen plek, mijn dorp, mijn wandeling vanmiddag rond de plas. Het knippen van de leilinde, het maaien van mijn gras. Het aanplanten van nieuwe struiken, bloemen, het bezig zijn, met al die mooie kleine dingen. Een strandwandeling met mijn nichtje op anderhalve meter afstand. Een belgisch broodje eten, bij haar thuis aan tafel, en genieten van het kleine. Genieten van een hyacinth die uitkomt, van dat glaasje wijn zo af en toe na een week hard werken bij de Uitvaartstichting in de koffieruimte van de groenmannen. Niks hoogdravends, gewoon heel simpel en heel fijn. Dat telefoongesprek met een vriendinnetje in de auto, als ik door het donker weer naar huis rij, het genieten van een Glory gevecht van Badr hier aan de keukentafel. En mijn geloof dat alles ooit weer goed komt is er. Maar goed zal anders zijn dan vroeger, vroeger is voorbij. De toekomst ligt voor ons. Een toekomst die er totaal anders uitziet, dan we ooit hebben mogen ervaren. Vrijheid wordt anders ervaren straks. Keuzes die je maakt zullen anders zijn. Maar het intense besef, van werkelijk weten wat er toe doet, dat is in mij neergedaald. En daar hou ik me aan vast…dus 2020 zit er bijna op. Wat een jaar, met al die overlijdens, al die mensen die eenzaam zijn, maar ook een jaar, vol levenskunst, samen met Monique. Een jaar, waarin ik geleerd heb, blij te zijn met wat er is. Mijn persoonlijke doelen kleiner heb gemaakt en gelukkig ben, met mijn Nespresso in de keuken. Ik kreeg een hele lieve kerstkaart, van iemand die me bedankte voor mijn levenslessen in levenskunst, voor mijn blogs, voor het feit, dat ik er ben…en dat maakt me stil. Zomaar heel stil…het doet me beseffen dat ik leef. En weer voel ik me die mazzelaar, want wie kan dit nu zeggen, dat je zomaar een tweede kans hebt gekregen om nog een keer het leven in de meest intense vorm te mogen leven. Dus weer eindig ik met dankbaarheid, en wens ik iedereen een kleine maar fijne kerst, vol liefde, geluk en met die mensen, die je dierbaar zijn. En al die andere mensen in je hart. En je hoeft niet opgetut te zijn die dagen, je hoeft geen lippenstift op, je mag gewoon in je oude kloffie bij het houtkacheltje zitten, hoe lekker is dat…klein en intens, genieten van alles wat er wel is. Ik wens iedereen, die met elkaar is, of alleen is, een mooie afsluiting van dit jaar. Met vuurpijlen in je hart, met een oliebol van de voetbalvereniging van het dorp, met een sjoelbak binnen handbereik, of een soort van levensspel, met mooie gesprekken, met een terugblik en vooral met veel zin, om het jaar 2021 te gaan beginnen. Volgens mij wordt het een jaar, zoals we dat nog nooit hebben gehad, een heel ander jaar. En ga gewoon die injectie halen, en probeer je bijdrage te leveren aan een gezonde samenleving. En ik hoop dat we allemaal geleerd hebben van dit jaar, en ik realiseer me dat er veel mensen zijn, die nu boos op me worden (vanwege die injectie), maar laten we proberen met elkaar, ons leven samen weer mogelijk te maken. Dan mag je elkaar weer omhelzen, dan mag je elkaar weer van dichtbij zien, dan mag er weer iets, wat je nu zo mist…bedankt voor 2020, voor jouw zijn in mijn leven. Voor je liefde, je aanwezigheid, voor je bijdrage aan mijn Uitvaartstichting Hilversum, voor jouw levenslessen die je mij geleerd hebt. Voor jezelf…ik ben blij met je…echt oprecht blij! Ik hou van je…alle goeds voor 2021

December 2020

December 2020….

En vanmorgen vroeg in de auto hoorde ik een tekst ‘wonder what you are doing now, hope you are happy now…’ en ik realiseerde me, dat dit echt zo’n Corona tekst is. Een tekst, met precies die woorden zo passend bij deze tijd! De tijd, waarbij je je afvraagt, wat die ander, jouw vriend, jouw vriendin, die mens van wie je zoveel houdt, aan het doen is, en dat je hoopt dat hij of zij gelukkig is. Zoveel mensen die nu al heel lang niet hebben gezien, en van wie we niet weten, hoe het met hem of haar echt is. Want fysiek en live elkaar zien, maakt contact voor mij althans, zoveel intenser. Ik mis dit echt nu…ik zit voor mijn scherm te praten met mensen, te vergaderen en ik mis emotie, ik mis uitdrukkingen, ik mis het echte pure contact. Even iemand tegen je aan houden, even een aai over je want. Of die hand op je arm…

Een jaar om werkelijk nooit meer te vergeten. Het jaar waarop Corona zomaar naar binnensloop en onze levens volkomen op de kop zette. Een jaar, ons eerste jaar in Nieuw-Vossemeer. Nee, geen groot feest, nee geen verjaardagen vieren, nee geen mensen ontvangen meer dan drie…ook niet met de kerstdagen. Geen top 2000 feestje met onze top 2000 liefhebbers in Nieuw-Vossemeer, wat dan wel…

Een ongekend druk jaar in Hilversum, bij mijn Uitvaartstichting, met veel meer overlijdens dan in een ander jaar. Een jaar met heel veel ziekte, om me heen, dichtbij, wat verder weg, zeker ook in mijn team. En niet zomaar een griepje, of iets anders wat snel te verhelpen is, maar echt heel intens en vervelend. Kanker, van dichtbij, en kanker in allerlei stadia. Wel of niet overleven. En ouders die overlijden, kindjes die ziek zijn, en mijn vriendinnetje zo ernstig ziek, maar nu gelukkig geopereerd en hopelijk gaan we nu op weg naar herstel. De spanning die dit alles met zich mee brengt, de pijn die je werkelijk in je lijf voelt, je hart dat zeer doet, de afstand die je voelt, mensen die je niet mag omhelzen, terwijl dat is, wat je zo nodig hebt. Die arm om je heen, die knuffel, die liefkozing. Je vrienden dichtbij, of voor Annemarie haar familie dichtbij.

Een jaar waar we in Hilversum zijn begonnen met natuur begraven, met de bomenweide, een jaar waarin we een prachtige herdenkingsbank hebben onthuld. Het jaar waarin we een ‘go’ kregen voor de verbouwing van het Bosdrift pand, en jaar waarin ik ook hier afscheid heb moeten nemen van mensen. Een jaar waarin we uit een dal omhoog aan het kruipen zijn. Een jaar, waarin ik meer heb gewerkt dan ik wilde, een jaar waarin ik de banden heb aangehaald en soms banden heb losgelaten, een jaar, werkelijk een jaar om nooit te vergeten. Een jaar vol levenslessen in levenskunst, vol ontmoetingen in de tuin, of in de kerk, daar achter mijn huis.

Een jaar waarin de documentaire, van Paul Rigter de prijs van beste Nederlandse documentaire op het IDFA heeft gewonnen. Een documentaire, die veel losmaakt. En ook weer veel loslaat. Gek hoe dat werkt, en steeds weer werkt. Want terugkijken naar mijn vader, terugkijken naar mijn verleden, roept herinneringen op. Naar vroeger en gek, om me dan te realiseren, dat er zo ongelooflijk veel anders is geworden. En dat ook ikzelf, ik dus, ben veranderd. Dat ik op een andere manier leef en werk. Dat ik sommige dingen ook wel wat anders voel inmiddels. Soms doen dingen geen zeer meer, die dat vroeger wel deden. En tijd heelt ook wel, de scherpe randjes van verlies gaan er een beetje af. Mijn vader zit in mijn hart, voor altijd. En juist dat hart, dat heeft in Corona tijd voor mij een zo belangrijke betekenis gekregen. Want steeds als ik iemand heel erg mis, dan voel ik heel intens. En dan past dat gedicht van Joris Vincken hier zo goed bij. Ik kreeg van mijn vriendinnetje Monique, een prachtige bundel met woorden, van deze dichter. Leuk hoe zij hier op mijn werk binnenstapt, weer gaat, en dan soms zomaar iets heel moois achterlaat.  Door onze levenslessen in levenskunst kent ze mij, en ook heel goed. Weet zij hoe ik voel en denk, en leef en werk.  En die Joris Vincken, kijk maar eens op zijn website, is werkelijk bijzonder, hoe deze man woorden kan vinden en vindt.

Een van zijn gedichten is ‘wat ik zoek is hier’…..

Wat ik zoek is hier,
hier waar ik niet niet kan zijn,
hier, waarvan het onmogelijk is
weg te rennen.

Dus ik hoef niets te zoeken,
noch te vinden,
want ik ben er al.

Ik hoef het alleen maar te zien,
mijn ogen te openen
,mijn oren laten luisteren.

Want wat ik zoek is hier,
waar ik nu zit, of sta, of loop,
hier, waar ik onmogelijk
kan verdwalen

En zo’n gedicht, zo’n tekst, doet me beseffen, dat alles er is. Alles wat ik nodig heb, is heel dichtbij. Hoe mooi…want steeds denk ik dat ik iets mis. En geloof me, het is er al…wat een bijzondere tekst, in dit bijzondere jaar. Bijna spiritueel. Terwijl ik toch eigenlijk gewoon een heel nuchtere vrouw ben. Met twee benen op de grond sta. Nergens voor terugdeins. Het wat het dan ook is, echt aanga. Overal doorheen ga, ook als het pijn doet, of me intens raakt. En dan krijg je zo’n boekje, en dan leun ik even achterover. En geniet ik, van alles wat er is.

En vandaag hebben wij de lindes voor het huis gesnoeid, een bijna spannend avontuur, helemaal met twee voeten dwars op die trap staan en dan boven je hoofd werken, maar het is gelukt. Onder toeziend oog van een of twee buurmannen. Want dat was echt wel een toer! Peter een van die buurmannen van wie ik een grote ladder mocht lenen zei ‘zo, ik had niet verwacht dat je dat zou durven..’ en gek, als je bezig bent, durf je steeds meer. Fijn, dit was zo’n klus waar je tegen aan hikt, niet aan toekomt, misschien ook wel een beetje bang voor bent. Maar een echte van Loon, die geeft nooit op. Ik glimlach en ben zomaar even trots. Op mezelf. Op Annemarie, want we hebben het gefikst.

En deze decembermaand, zal stil zijn, in mijn hart en in mijn huis, en ik zal denken aan en glimlachen bij een mooie herinnering. Nadenken over de juiste woorden, een aanraking aanreiken op afstand. En liefhebben als nooit tevoren. Ik wens jou op jouw manier een mooie kerst, een mooie decembermaand en 2021 zal voorlopig althans, nog heel veel lijken op 2020…maar geloof me, alles is er, heel dichtbij….alles is hier…

Van de vogels en de bloemen.....

Van de vogels en de bloemen…

Ken je dat liedje met die tekst van ‘ik zing van  de vogels en de bloemen, teveel om op te noemen…’ ik dacht van Armand, maar het kan ook van Boudewijn de Groot zijn. Heerlijk, soms word ik wakker en dan heb ik opeens zo’n regel tekst in mijn hoofd. De hele week was de tekst ‘schuilen bij jou’ van de Kik natuurlijk mijn lijflied. Leuk eigenlijk dat Dave de zanger van de Kik in Ooltgensplaat woont, op Goeree en Overflakkee, en dat zijn lied nu de songtekst is van ‘Dealing with death’ en dat komt door mijn vader, die geboren en overleden is op Goereen en Overflakkee en daar zijn hele leven heeft gewoond.. Op zijn uitvaart is dit lied gespeeld, en dat zie je ook in de film. Dat ik hem dit liedje liet horen op mijn mobiele telefoon. Wat een gewaarwording, EYE, de premiere, ik mocht naar voren komen en iets zeggen. En daarna LinkedIn, en al die honderden of meer reacties. Privé, via social media, mooi. Een uitkomst, waar ik niet van had durven dromen. Veel aandacht voor mijn persoon, maar bovenal, veel aandacht voor het prachtige Afscheidshuis van Yarden. Fijn, voor al mijn oud collega’s, dat dit de uitkomst is van deze prachtige documentaire van Paul Rigter. Mooi hoe deze film van Paul, tot de winnende documentaires van IDFA 2020 is uitgeroepen, beste Nederlandse documentaire. En dus stond deze week, en dit zal ook volgende week zondag, 6 december nog wel zo zijn, volledig in het teken van deze film, publiciteit en aandacht stond. Zelfs op de cover van het vakblad Uitvaart, en een interview in het vakblad. Een uitnodiging om te komen praten in Antwerpen, en een voorwoord voor een boek schrijven over rouw. Nu ook al een nawoord, voor weer een ander boek. Kortom, dat het zoveel met zich mee zou brengen, wist ik niet. Ik deed gewoon, samen met collega John, en later Majid, wat ik besproken had met mijn directie bij Yarden, informatie op halen. En fijn, dat alle mensen na mij, nu met dit mooie Afscheidshuis verder mogen. Bijzonder om te voelen, dat dit achter mij ligt. En dat ik alweer heel lang bezig ben met nieuwe dingen. Uitvaartstichting Hilversum. En hoe fijn is dat…

Mooi ook, en daar ben ik Paul meer dan dankbaar voor, dat ik mijn vader, zijn stem, zijn hand, zijn liefde steeds weer mag voelen nu. Dit is het grootste geschenk. En nu, vandaag op zondag 29 november 2020, heb ik telefoondienst. Het is nu nog even stil, maar gisteren was het aardig druk. Vanmorgen begonnen met een zonnebank (hier op zolder) en nu, uitkijkend op die mooie herfstachtige tuin, met koperen kleuren, en het laatste vallende blad, zie ik vogeltjes komen en gaan. En vandaar dat liedje…dat zomaar in me op kwam. Het is rustig in mij. En dat is fijn. Ik ben aangekomen in mijn leven waar ik wil. En dat voel ik aan alles. Hier maken we de afweging, om een Australische labradoodle pup te nemen. We staan op de wachtlijst en in juni zou het zomaar zover kunnen zijn. Een klein hondje erbij. Geweldig lijkt me dit. Ga ik vroeg in de ochtend, nog even wandelen met dit beestje. En in de avonden, de weekends. In dit huis en deze omgeving, hoort een hond. Het gekke is, als ik nu vroeg in de ochtend mijn auto parkeer in Hilversum, dan zie ik opeens allemaal labradoodles rondlopen. En die komen je dan kwispelend begroeten, fraai he…het gebeurt gewoon. Annemarie leest erover en bereidt zich serieus voor, gaat op puppy cursus, kortom, er gaat weer iets gebeuren in 2021 hier. Zin in.

Inmiddels zit ik hier met een nieuwe bril (twee eigenlijk) en zie ik alles een stuk beter dan gisterenochtend. Fijn is dat. Ook wel ingewikkeld, want dit alles, en al deze keuzes horen wel bij het leven van een zestiger. Maar ach, een zestiger met deze energie is niet zo erg toch. Tja, en gelukkig kan ik dit zeggen. Een aantal mensen om me heen, die me dierbaar zijn, zijn ziek. En soms heel ernstig weer, gek, om te voelen, dat steeds meer vrienden, of zelfs hele goede vrienden van me, erg ziek zijn. Dit baart me zorgen, doet me verdriet. Mijn beste vriendinnetje is ziek. En weet je, dan huilt mijn hart. Ik kan niet eens reproduceren wat het is, doet er ook niet toe. Het enige dat telt, is dat iemand, die al ruim 43 jaar in je hart zit, zomaar gewoon ziek is. En dat we niet weten, wat dit gaat betekenen. Voor mij betekent dit, dat ik er onvoorwaardelijk ga zijn, voor haar. Tussen alle drukte door, want zo voelde het voor mij ook,  toen ik ooit zo ziek was, toen was zij er onvoorwaardelijk voor mij, voor ons en als je ziek bent, dan heb je vrienden nodig. Dan heb je die arm om je heen nodig. Dan heb je het nodig, dat er iemand gewoon naast je op bed komt liggen, nu in Corona tijd met mondkapje op dan, maar dat er iemand gewoon bij je is. Je hand vast houdt en je laat voelen ‘je bent niet alleen’. En nu, zing ik dan wellicht wel van de vogels en de bloemen, maar in mijn hart huilt het een beetje. Maar ik weet dat op dit soort momenten, we elkaar zullen vasthouden en omringen met liefde. Samen sta je sterker, en dat is wat ik geloof. Je kunt soms gedragen worden door de liefde van de mensen om je heen.

Dus lieve mensen, koester wat er is. Maak je niet boos, als iemand anders meer aandacht krijgt dan jij, en de aandacht rondom zo’n film, is dan helemaal niet belangrijk, want het leven zelf, vraagt veel meer van je. Kijk naar je dierbaren, je vrienden, die lieve mevrouw verder op, en bekommer je om hem of haar. Niet over in welke auto je rijdt, of niet meer rijdt, niet meer wie het hoogste woord heeft of niet, maar hou elkaar vast. Juist nu. En ik geloof altijd, dat mensen die te maken krijgen met ziekte, of de angst voelen iemand te verliezen, dat juist zij, dit begrijpen. Dus kijk even om je heen, glimlach, en hou elkaar vast. Ik hou van je, meer dan ik je zeggen kan.

Een kamertje voor jou....

 

Goedemorgen. Vandaag zaterdag 21 november 2020 heb ik ongelooflijk veel zin in schrijven. Ik heb telefoondienst dit weekend, tot morgen een uur of 2. Want dan ga ik me klaarmaken voor de premiere van de documentaire in EYE. Grappig als een vrouw zegt ‘zich klaarmaken’ denkt iedereen aan make up, en ander soort verfraaiingen van hoofd, nagels etc. In mijn geval, is dat iets aantrekken, dat een beetje netter is, dan gewoon. Geen idee wat er gaat gebeuren. Maakt ook niet uit, op een enorm groot scherm, mijn vader mogen zien en horen, dat is waar ik het meest benieuwd naar ben. Waar ik emotioneel over ga worden, dat weet ik nu al. Zijn stem, zijn oude krakende stem, zijn liefdevolle woorden, wat kun je iemand missen he…Gek hoe gemis, een plekje krijgt in je hart. En hoe daar volgens mij, althans zo kijk ik naar mijn eigen hart, allemaal hele kleine gereserveerde kamertjes lijken te zijn. En ieder kamertje heeft een herinnering, of meerdere, het zijn net kleine ‘schatten’ die ik daar bewaar. Een geliefde, een herinnering, een woord of een zin, iedere kamer heeft zijn eigen inhoud, zo voelt het een beetje…En mijn vader, die heeft een heel speciaal kamertje in mijn hart. Ik voel, dat met zijn overlijden echt mijn grootste vriend hier op aarde, bij me weg is gegaan. Klinkt dramatisch is niet zo hoor. Ik ben ook een nuchtere van Loon, die goed met verlies kan omgaan. Of het nu een baan betreft of iets anders. Zo ook rond die documentaire nu. Gek om daar te zitten, met allemaal oud-collega’s of zelfs mensen die na mij bezig zijn gegaan met het Afscheidshuis in Amsterdam Zuidoost. En mensen vragen mij hoe dit voelt voor mij…leuke vraag trouwens. En weet je, dat voelt prima. Ik ben ongelooflijk trots op dit resultaat, op Yarden, op dit Afscheidshuis, op iedereen die daar met zoveel zin nu werkt, maar zeker ook op mezelf. Op mijn zoektocht, gestart met John en hoe deze zoektocht, geresulteerd heeft in dit eindresultaat, de documentaire gemaakt door Paul Rigter, die internationaal zal gaan ‘Dealing with death’. Ik ga naar de officiële premiere, ik heb kaartjes voor de twee online voorstellingen, ik word erover geïnterviewd, en benaderd. En in al die verhalen, respecteer ik een ieder, en vooral Yarden. Want eigenlijk is er nog meer, dan alleen die film. Door mijn werken in de uitvaartwereld, ben ik zo volkomen op mijn plek beland en ben ik dolgelukkig nu, met mijn baan als directeur van de Uitvaartstichting in Hilversum. Een mooie baan, met mooie grootse uitdagingen, een prachtig uitgewerkt plan voor de locatie Bosdrift. Samenwerken met een architect als BuroStiel, mensen ontmoeten als Flos, en anderen, die mij laten zien, hoe prachtig mijn huidige werkomgeving is. Maar ook die bewustwording voor de natuur, die liefde voor de heide, die prachtige oude gebouwen, die charme, dit alles is nu mijn leven. En als je dan terugkijkt, en geloof me, dat doe je op je 61^e, terugkijken, dan ben ik alleen maar dankbaar. Ongekend dankbaar, voor alles wat er is. En dan ben ik blij met mijn grote hart, met al die kamertjes, waarin al mijn ‘schatten’ goed opgeborgen zijn. Waar soms niemand bij mag komen, want het is mijn hart. Een hart waarover zo vaak gezongen wordt, door allerlei prachtige artiesten, een hart is zo bijzonder. Het kan overslaan, stoppen, falen, kapot gaan bijna, maar het is de kern van mijn bestaan. Als ik niet af en toe dit hart kan voelen, door gemis, of verlies, of door vreugde, of door slecht leven, als dit er allemaal niet zou zijn, wat zou ik dan een saai persoon zijn zeg. En zo zit ik hier ook op deze mooie wat koudere zaterdagochtend. Al heel vroeg een telefoontje, over een graf op een van de begraafplaatsen. Ik spring dan uit bed, ben volkomen doelloos aan het rondlopen en ondertussen zegt een mevrouw ‘dank u wel voor uw goede service’. Gek, als die mevrouw mij zou zien op dat moment, haha, ik lach erom. Want ook die charme hoort bij mijn huidige leven. Mijn huidige baan. Het kleinschalige, het intieme, het dichtbij mogen zijn. Het mogen ervaren en zien, wat verdriet met mensen doet. Die vaste bezoekers op de begraafplaats, mensen die je leert kennen, die je wekelijks ontmoet. Wiens naam je kent, omdat ze je meenemen, naar hun man, hun vader, hun kind met hun verhalen…en terwijl ik hier over nadenk, denk ik ‘ik zou niet op een call center kunnen werken en energie contracten ofzo kunnen verkopen’ of producten. Ik zou wel in een delicatessezaak willen werken, of in een klein restaurantje ofzo. Heel dichtbij weer. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het begin van Mila’s restaurantje in Wassenaar. Wijn schenken bij de opening, en daarna af en toe op donderdagavond meehelpen. Het was mooi en fijn. Omdat je dan bezig bent met ‘een goed gevoel’. Mensen een mooie avond wil bezorgen. En eigenlijk is dat wat ik nu op een heel andere manier doe. Mensen een mooi gesprek bieden, of een plek om te zijn. Gisteren vroeg iemand me ‘ga je dan ook een kamerconcertje verzorgen straks op zolder in het gebouw’ en toen hoorde ik mezelf zeggen ‘ja zeker ga ik dat doen…’. Want dat prachtige pand daar aan de Bosdrift, dat wordt ons nieuwe ‘huis’ van Uitvaartstichting Hilversum. Daar kun je aankomen, landen, een glas wijn drinken, een kop koffie komen halen. Dat is een plek voor jou…waar je mag en kunt zijn. Waar je kunt wandelen over die schitterende plek, waar je zomaar even op adem kunt komen. Ik zal je er ontvangen, ik zal er voor je zijn. Je mag daar rouwen, als een van de kamertjes in jouw hart, eventjes wil zuchten, of eventjes wil uitrusten, dan ben je welkom….bij mij. Bij ons. Als ik zie, hoe mijn team, mijn mensen zich nu inzetten voor de Uitvaartstichting, voor hun werk, voor hun families, voor de uitvaartleider, dan zitten we daar zo dichtbij. Het werken vanuit je hart, en hiermee raak je dat andere hart. Steeds maar weer. Die dame die belt, en vraagt ‘kunt u voor zo meteen nog een livestream aanmaken’ en blij en verwonderd is, als ik ‘ja’ zeg. Dat is nu precies wat ik bedoel. Dat kost niets, dat is moeite doen voor, dat is er zijn voor de ander. Kaarsjes op het pad, tussen De Einder en het crematorium. Fakkels op weg naar het mooie graf op Bosdrift. En zo is de cirkel weer rond. Want de mensen die mij geleerd hebben, op deze manier te leven en het leven te omarmen, die hebben ieder voor zich, een heel eigen kamertje in mijn hart. Ze zijn dichtbij. Altijd. Ze helpen me, als een ander kamertje me even raakt of aanraakt. Ze zijn er, als ik moe ben. Of als ik teleurgesteld ben. Ze dragen me, zonder dat ze het weten, al 61 jaar lang, in dit leven. En dit gevoel heet liefde. En liefde zal er altijd zijn. Vandaag en morgen, nu en straks, ooit en toen, en mijn hart heeft vele deurtjes, en er is altijd een deurtje naar een kamertje, alleen voor jou…

Woorden, indrukken, ontmoetingen en meer....

Woorden, indrukken, ontmoetingen en meer….

Woorden…

En soms dan komen er zomaar van die hele mooi woorden naar je toe. Zo kreeg ik van Annemieke de tekst ‘de kunst van het leven is thuis te zijn alsof men op reis is’ geschreven door Godfried Bomans. En hiermee ben je zomaar weer terug in de tijd. Want deze schrijver, was een van de favoriete schrijvers van mijn moeder. En zomaar over de post een kaartje met daarop ‘lievelingsmens’ van een van mijn vriendinnen. En woorden, ik hou er zo van. Ik hou zoveel van woorden. Ik schrijf zo vaak een zin, een tekst op, om deze met jou te kunnen delen. En dan opeens is er zomaar een moment, dat er geen woorden meer zijn. Het is op lijkt het wel. Ben je dan uitgepraat? Of kies je voor zomaar een moment van stil zijn, ook onderling. Vanmiddag is mijn moment van stil zijn. Alleen thuis, omringd door mijn boeken en tijdschriften. Met Stef Bos op de achtergrond, en soms ook helemaal niks. Stil, stilte, rust en dan overvalt het je. Die oneindige rust. Heerlijk..na dagen keihard werken in de tuin, in de kou soms ook, in de miezerige regen, is er nu eventjes niets. Alleen mijn gedachten, mijn eigen stilte…en al die woorden, die langskomen. Het bijzondere van hier wonen, is die eindeloze stilte die zo gevuld is met prachtige teksten, woorden en opeens denk ik aan de zin ‘ik ben even in het ondertussen…’ deze zin staat ook op mijn website. Prachtig….ik ben even in het ondertussen, eventjes verstopt bijna, met niets anders dan mezelf. Heerlijk.

 Indrukken….

En vandaag, op zaterdag 14 november 2020 na een hele lange lome zaterdagochtend en in het vooruitzicht een ‘uitje’ van zondag op maandag, nog eventjes wat woorden en indrukken toevoegen. Woorden die uitdrukking geven, aan alles wat er nu is. Of niet meer is. Net hoe je naar de dingen wit kijken, voor mij is het glas altijd half vol. En alles in mijn glas is heerlijk, geloof me…ik hou ervan. Ik hou van kijken naar websites waar liefhebbers van mooie wijnen, hun hobby tot hun business hebben gemaakt. Ik hou van wijnpakketten ontvangen, zonder dat ik weet wat er in zit. Juist voor het avontuur. Zo krijg ik ieder kwartaal een doos met 8 flessen, 4 x 2 en daar zitten wijnen bij, die ik zelf nooit zou kiezen, maar nu ga ik proberen hier iets leuks bij te bedenken, zodat het klopt…wijn en spijs combinaties bedenken, vind ik leuk. Zo ga ik vanmiddag mijn wijnkast weer eens in, kijken hoe alles er daar uitziet. En wat voor moois ik heb liggen, om straks in december een heerlijk kerstdiner te maken. Met de mooiste combinaties van wijn en spijs. Ik hoop natuurlijk dat deze kerst weer samen gevierd mag worden, met An’s familie, haar kinderen, haar moeder en Reynaud. Gek hoe mijn blog ook vaak over wijn gaat. Er zijn zoveel thema’s die terugkeren, omdat ze bij me horen, bij mijn leven horen. En daar hoort eten en drinken natuurlijk ook bij. En genieten, intens genieten…ik grinnik, omdat we toen we hier net woonden, af en toe een pakje bij de buren moesten ophalen en toen zei zo’n buurman, toen ik weer aanbelde ‘weer wijn he..?’ en je zag hem denken ‘wat een wijn voor die twee oude dames’ ik lach dan om de uitdrukking van zo’n leuke jongeman, die ons helemaal niet kent.

 Ontmoetingen…

Vanmiddag bij de SPAR hier ontmoette ik een dame uit het dorp. Zij kent verlies, eerst haar man, nu haar broer, kanker…en op dat soort momenten, vind ik het spannend, in mijn leven is veel kanker, nu ook weer bij mijn collega’s, in mijn team zelfs, en kanker is een ziekte die je echt niet kunt vertrouwen. Steeds maar weer, komt die rotziekte terug, of is deze ziekte er zomaar opeens. En dan voel ik weer het verlies, en als je dan moet huilen, in je eentje in Corona tijd, dan doet ziek zijn nog zoveel meer. Als je niet iemand kunt omarmen, dichtbij je kunt houden, dan schuurt het nog pijnlijker dan het normaal al schuurt. Maar geloof me, ook kanker kun je soms overwinnen, met een beetje mazzel, althans zo blijf ik er maar naar kijken…En verder ontmoet ik niet zoveel mensen, buiten mijn werk om. Daar ontmoet ik gelukkig genoeg mensen, ook 1 op 1. Niet meer dan dat. Om van gedachten te wisselen, om bij te praten, om te delen, om samen voor te gaan. Blij dat ik mag werken, ook in deze dagen. Blij dat ik gewoon volgende week weer lekker in de auto mag stappen, op weg naar Hilversum, om mijn bijdrage te leveren aan het succes van de Uitvaartstichting. Aan die mooie club mensen, die alles op alles zet, om ook dat laatste afscheid zo bijzonder te maken. En als klap op de vuurpijl, de premiére volgende week zondag in Amsterdam in Eye van de documentaire ‘Dealing with death’. Vandaag aandacht in de Volkskrant, volgende week aandacht in het blad Uitvaart, en Paul die geïnterviewd wordt voor de radio. Gaaf, de documentaire was een reis, een grote lange bijzondere ontmoeting van allerlei mooie mensen. En volgens mij staat dit nu weer te gebeuren…ik sta er open voor. Ben er trots op, en het meeste zin heb ik in een ‘ontmoeting’ met mijn vader, op het doek, daar in EYE. Daar zal hij zijn. Trots en liefdevol, als altijd…de kaartjes zijn te bestellen, via de website van IDFA. Ik hoor al mensen die het gedaan hebben, ik ben zo benieuwd…naar wat voor avontuur dit weer zal zijn, en tot welke ontmoetingen die weer zal leiden…ik hou je op de hoogte.

 Woorden, slotakkoorden, soms heb ik het gevoel dat ik iets moet afsluiten, en dan valt er opeens een kaartje in de bus met de tekst ‘You are golden’ erop…en die tekst, die sluit zo mooi aan, bij wat Monique en ik, ‘levenskunst’ noemen, het steeds weer zien, van kleine mooie dingen, die je dag net even die mooie glans geven. Een glimlach, een zwaai, een groet, een tekst…’het voelt goed om in de juiste richting verdwaald te zijn…’. En verdwaald zijn, brengt je soms op heel mooie plekjes, zo zijn wij ooit verdwaald en terecht gekomen in Nieuw-Vossemeer en geloof me, ik wil niets anders meer…een mooi weekend gewenst, blijf dichtbij wie je bent, je bent mooi zo!

En zomaar is alles anders....

Ja alles is anders. Was vorig jaar een vakantie in november, een vakantie naar de zon, naar El Gouna, in 2020 is door Corona, het hele leven anders geworden. En deze vakantie staat in het teken van de achtertuin, het wegwerken van een enorm wortelstelsel van de klimop, hele stukken zijn er mee vol gegroeid. En wij, sleuren en trekken, knippen, scheppen alles er uit. Ongekend, kruiwagens vol. Heerlijk, om zo fysiek bezig te zijn, doosjes paracetamol te eten, want die verdomde rug doet zoveel zeer, maar toch…als je ziet, hoe de tuin er nu uitziet, dan word ik blij. Morgen wat vaste planten kopen, waardoor het voorjaar 2021 echt alles anders er uit zal zien. Mooie beplanting, bloeiende planten en meer kleur. Heerlijk…maar er is meer anders. Ik ben rustiger dan ooit, ik geniet van het kleine, dat boek, dat kopje Nespresso, de krant en een uurtje langer slaap. Een beetje schuldig voel ik me wel, want mijn collega’s werken zich een slag in de rondte. Doen zo enorm hun best, om alles voor elkaar te krijgen. En heel af en toe is er even contact. Betaal ik wat, regel ik wat zaken op afstand, maar dan is het weer voorbij. En onze vrienden, en bekenden zijn allemaal op afstand. Zo gek, zo anders dan ik gewend ben. Zo stil weer dan…zo stil dat ik er zelf stil van word. Gisteren een mooie fotosessie mogen hebben voor het blad Uitvaart. Een foto voor op de cover, omdat ik geïnterviewd ben over de documentaire van Paul Rigter. Ja geweldig, ik schreef er al over. En nu komt er een onwijs leuke spontane foto van mij op deze cover. Gek, hoe ik nu naar mezelf kijk, als een vrouw van 61 jaar, met een grijze kop, een mooie glimlach, en een rust die is neergedaald in mijn leven. Hier in het Nieuw-Vossemeerse is het begonnen, of is het gekomen, net hoe je het wil zien. Deze plek is onze plek, echt onze plek. Met veel samenwerken, veel samen zijn en genieten van alles wat er is. En ondertussen draai ik heerlijke muziek, een prachtige mix van nummers, die me raken steeds maar weer. Met mijn favoriete zanger Stef Bos natuurlijk, met zijn prachtige verhalende stem. Herinneringen, muziek brengt zoveel mooie momenten uit het leven terug. Het nummer ‘lass die Sonne in dein Herz’ of een nummer van Cat Stevens, mijn eerste single vroeger, Lady d’Arbanville. En zoveel meer. Dansend met dat meisje, waar je stiekem naar glimlachte op je 19^e of rijdend in mijn eerste auto, een Lelijke Eend, hoe mooi is het, wat muziek met me doet. Het laat me glimlachen, genieten en stil zijn. En het doet me beseffen, dat ik ouder ben geworden, dat een nummer als Lady in Red, me doet denken aan een mooie vrouw. Dat een nummer van Helene Fischer me doet denken aan vroeg in de auto op weg naar Hilversum, en dan hoorde je dat nummer op Radio2. Maar ook muziek van mijn ouders,  prachtig…En nu drink ik mijn kopje koffie, ligt het boek ‘het begraafplaatsgevoel’ van Anna Kroon naast me. Want ja, die begraafplaatsen, die doen zoveel met me. Grappig hoe iemand me zei, toen ze mijn nieuwe auto zag dat deze auto past bij mijn werk, en bijna een rouwauto is. Een zwarte Mercedes station maar wel een met AMG wielen eronder. Stoer, sterk, en stevig. Het past me zo. Zoals alles wat er nu is, me past. En mooi om te constateren, dat iedere fase in je leven, weer nieuwe dingen brengt. Waardoor je soms dingen loslaat, laat gaan, omdat het simpelweg niet meer past. En het mooie vind ik, dat ook al verandert je leven, laat je dingen los, in je hart draag je alles bij je, met je mee. Je vrienden die er niet meer zijn, je ouders, je jeugd, ja die jeugd…gisteren moest ik er nog even aan denken, toen het ging over die discussie van minister Slob. Over wat ‘anders zijn’ met je doet, in een omgeving die er nog niet klaar voor was. Of waar het geloof zwaar veroordelend kon zijn. En wat dit betekende in mijn leven en hoe ik me ook daar langzaam aan van los heb gemaakt. Hoe ik steeds weer koos voor mijn onafhankelijkheid, en ook nu nog, deze keuze maak. Ja zomaar is alles anders…ook in mijn leven, is heel veel anders geworden. Ben ik nog dichter bij mezelf gekomen, nog meer dan ik al was. En Corona helpt me daar soms een beetje bij. Afstand nemen, afstand houden, loslaten, glimlachen en weer doorgaan. Wat een gekke tekst eigenlijk, alsof ik blij ben met wat er nu is. Nee zeker niet, maar ik ben me wel veel bewuster geworden, van wat er echt toe doet en wat helemaal niet. En als het ooit weer mag, en we elkaar weer mogen omhelzen, ontmoeten, dan zal ik met jou het leven vieren, en met jou ook. Dan zullen we dansen op al die nummers van vroeger, hier in de tuin, of waar dan ook. En dan laat ik je zien, wat Corona voor moois gedaan heeft met mijn tuin. Met mij, mijn leven. En dan ben je welkom, zoals je altijd welkom zult zijn, ook nu, en straks. En als dat vaccin er is, en we weer lekker bij het Wagenhuis mogen gaan eten, of lunchen in de tuin, of Lessen in Levenskunst kunnen verzorgen hier, of…vul maar in, dan gaan we het allemaal doen. Jij, en ik, en wij, en onze vrienden, familie en buren. In 2021 ziet ons leven er weer anders uit…nu nog even volhouden, pas goed op jezelf. Het komt goed, geloof me…alles zal goedkomen! Dag, ik ga nog even vakantie houden…met een mooi glas witte wijn! Proost op het leven! Op ons, op jou, op iedereen in je buurt, ver weg, of dichtbij, proost

November 2020

Wat een rare tijd waarin we nu leven zeg. Een stille tijd ook vind ik. Een tijd, waarin je ontmoetingen anders ziet en waardeert. Een tijd, waarin het gesprek met je collega op het werk, een andere waarde krijgt. Een tijd waarin je de kleine dingen belangrijk vindt, zoals dat kaartje in de bus, of dat lieve berichtje. Als je naar de supermarkt gaat, dat praatje bij de kassa. Of, zoals hier thuis, dat heerlijke stille werken in de tuin. Een miezerig regenbuitje op je kop krijgen, modderige laarzen, en genieten van de papaverzaadjes die boven de grond uitkomen. Of de vlinderboom, die blad verliest. De felle geelachtige kleuren groen, en de mooie oranje bruine bladeren die je ziet. Soms rijd je over een dijkje en zie je een prachtige mix van herfstkleuren. Ik kan er intens van genieten. Inmiddels is de zomer overgegaan in de herfst en in december gaat de winter van 2020 beginnen. 2020 wat een bijzonder jaar. Mondkapjes, handschoenen, gel, wassen, schrobben, alles extra goed schoonmaken, elkaar niet aanraken. Soms angstig zijn als je een keer moet niezen en jezelf steeds weer de vraag stellen ‘moet ik me wel of niet laten testen nu’. Angst voor een uitslag en als deze goed is, blij zijn. En schrikken als er iemand in je omgeving, of wat verder weg, positief getest is. Angst voor besmetting, angst en een behoefte om je schoonmoeder even flink te omhelzen en het dus gewoon niet doen. Je gedrag, je omgangsvormen, alles wordt anders en staat verder van je af. Alles wat je geleerd hebt van je ouders, lijkt te zijn vergeten. En mensen maken gekke bewegingen met hun benen of armen als een vervanger voor de handdruk. Ikzelf leg mijn hand maar op mijn hart. Ik weet het anders ook niet meer…en ik ben dus blij, dat ik in deze tijd kan werken in de tuin. Vandaag de nieuwe planten van buurvrouw Annie erin gezet, nog wat mooie bollen geplant, en wat blad weggehaald. Een enorme tak van de boom van meneer pastoor was in mijn tuin beland, met geweld, want ik moest deze eerst in stukken zagen, voordat ik hem weg kon halen. Wat een klusje zeg. En er moet nog meer af vrees ik, nog een weekje werken en dan anderhalve week vrij. Echt van die klusjes om dan te gaan doen. Mijn border verbreden, en deze netjes uitmeten en dan wegscheppen. Mooi, en dan een border vol bloeiende bloemen. Lijkt me zo leuk…en fijn ook! En de vakantie staat deze keer ook in het teken van de auto. Want jawel, Anita van Loon heeft haar geweldig mooie cabrio verkocht. Jaja…een cabrio op benzine is eigenlijk te duur, voor woon-werk verkeer naar Hilversum. En dus, is er een prachtige jonge Mercedes C Klasse 220 CDI Estate station voor terug gekomen. Een zware, sportieve uitvoering, met schuifdak en bomvol met leuke spannende opties. Natuurlijk weer een Mercedes, nummer 14 in mijn leven. Grappig hoe ik een auto enorm geweldig mooi en prachtig kan vinden, maar hoe ik ook met groot gemak afstand kan doen van deze auto. Hoe mooi ik deze ook vind. Hoe verliefd ik er ook op was. En nu, nu ga ik rijden in een stoere zwarte pittige bak. Veel zuiniger, veel economischer, jawel nog wel een diesel, maar voor dit moment is dat de beste optie, als je ca. 1000 kilometer per week woon-werk verkeer rijdt. Mercedes jawel, dat merk, ik was 6 jaar, toen mijn vader op zijn 36e zijn eerste Mercedes Benz kocht. En ik was direct smoorverliefd op die auto, die mooie grill met ster erop. Jarenlang heb ik die grill nog gehad, ik poseerde bij de auto. En ik zelf was ook 36 jaar, toen ik mijn eerste eigen Mercedes kocht. Ik had er al eentje gehad, toen ik 25 was, maar die had ik van mijn vader gekregen, een hele oude grijze 250E met schuifdak en blauw leren bekleding. En toen ik 36 was gaf ik mezelf een 190E AMG styling Mercedes cadeau. En toen mijn ouders op visite kwamen, zat mijn vader de hele dag in de auto, en liet hij alle snufjes zien aan iedereen die het maar wilde. De cd-wisselaar, die in de zonneklep zat, het schuifkanteldak, en de mooie styling. En daarna volgden er nog vele, zakelijk en privé. En ik hoop dat ik als ik ooit oud en rimpelig ben, ik nog steeds zal rondrijden in een Mercedes. Werkelijk mijn grote liefde dit merk.

Een gekke blog deze keer, over Corona tijd, de tuin, en de auto en mijn liefde hiervoor. Eigenlijk heel belangrijk in deze tijd, dat er dingen zijn, waar je van houdt, waar je mee bezig kunt zijn, waar je van kunt genieten, simpelweg, omdat deze tijd je doet beseffen, dat je leven klein is geworden. En hoe fijn is het dan, om in deze stille tijd, tevreden te zijn, met alles wat er is. Ik lees mooie berichten op social media. Ik zie mensen zich ontwikkelen, je ziet prachtige initiatieven, mensen die een koffieshop hebben en nu gaan helpen in de zorg. Mensen die gaan wandelen met ouderen. Mensen die een gespreksmomentje nodig hebben soms, even blij maken met een bezoekje, of een bloemetje. Ik zelf doe niet zoveel, ik bezoek af en toe meneer Pastoor, of Pater Bertus, breng een plakje zelfgebakken cake ofzo.. Ik zou wel mantelzorger willen zijn, voor iemand die eenzaam is, hier in het dorp ofzo. Een kopje koffie, een wandeling zo nu en dan, een bezoekje. Dus wellicht leest iemand dit, en zet hij mij op het spoor van een medemens, hier in Nieuw-Vossemeer, waar ik iets mee kan ondernemen. Voor nu, wens ik je een mooie zondag toe. Jawel het regent, en misschien gaat je haar hiervan in de war, maar dat is niet zo erg…dat komt weer goed. Mondkapje op en gaan…sterkte!

Documentaire Rouwen

Rouw is van alle tijden zegt men toch? En dat geloof ik ook, rouw is wel heel rauw vind ik. Steeds maar weer. Ik schreef er al eerder over. Ik hou wel van dat woord, rauw, ruw, ongepolijst en puur. Staat een beetje voor wie ik ben en waar ik van hou. Ik gebruik dus mijn hele leven al geen make-up, anders dan een creme voor mijn gezicht. Ik kleur mijn haar niet, ga niet naar de nagelmevrouw, en epileer mijn wenkbrauwen niet. Tja…ik realiseer me, dat ik daarmee niet aan veel schoonheidsidealen voldoe. Maar ik kan niet anders, dit is wie ik ben. Gewoon een beetje rauw, een beetje puur. En deze woorden horen voor mij ook bij je hart, dichtbij je hart zijn. Pijn voelen zorgen voelen, emoties voelen. Geraakt kunnen worden en zijn. Gisteren las ik voor mijn team het verhaaltje van Winnie de Phoe voor, over ‘het is vandaag een moeilijke dag’. Waarbij de essentie van het verhaal is, dat je soms een moeilijke dag hebt, stil bent, stil wilt zijn, niks wilt zeggen. Maar als er ergens in je leven, op zo’n moeilijke dag, iemand is, die er altijd voor je zal zijn, dan is zo’n moeilijke dag wat minder rauw, dan doet het wat minder pijn. Mijn Uitvaartstichting heeft ‘een moeilijke dag’ door al het persoonlijke leed binnen het team, ziekte, verlies, verdriet, angst, gemis, onzekerheid, kortom een heleboel woorden die ook te maken hebben met rouw. En dan opeens zomaar komt dat mooie bericht, dat de documentaire waar ik jarenlang (toen ik nog bij Yarden werkte) aan heb meegewerkt, de film van regisseur Paul Rigter, gekozen is om te worden getoond op het IDFA, Internationale Documentaire en Film Festival. En ik mag, jawel ook nu we maar met een paar mensen samen mogen komen, met Paul mee naar de premiere. Want deze film, die gaat echt over rouwen, rouwen in Nederland, waarbij Paul prachtig laat zien, dat mijn persoonlijke rouw, mijn persoonlijke verdriet er zo anders uit ziet dan het verdriet van de Ghanese gemeenschap, of de Surinaamse gemeenschap. Een prachtig document, mede mogelijk gemaakt, doordat Yarden mij deze ruimte gaf, en wat geresulteerd heeft in een prachtig multicultureel rouwcentrum in Amsterdam Zuidoost. Nee ik werk er niet meer, nee ik was niet op de opening, wel uitgenodigd, maar de officiële opening was in Corona tijd en ging niet door. Maar het gaat daarbij niet om mij, want er is nu een plek in Zuidoost waar mensen kunnen rouwen, afscheid kunnen nemen. Prachtig en dat maakt mij ook zo trots op Yarden, want zij durfden het aan. En Paul heeft die zoektocht vol twijfels mogelijk gemaakt. En deze film van 74 minuten, daar ben ik geloof ik 60 minuten of meer de hoofdrolspeler, daar zie je mij en mijn vader, onze band is zo mooi gevisualiseerd. Dus deze film is voor mij een eerbetoon aan mijn vader. Daar zie je Marcel zingen tijdens zijn uitvaart, daar zie je zoveel van mij. Daar zie je soms ook mijn onvermogen, mijn puurheid, mijn eenvoud, daar zie je mij met Majid, ja ik ben echt enorm trots op dit document. Als je naar de trailer kijkt https://vimeo.com/445598270 dan ben ik ervan overtuigd dat je meer wilt zien. Ga naar de website van het IDFA want je kunt tegen betaling de film ook online zien, 24 november en op 6 december. En ik, ik zal erover vertellen, nadat ik op zondag 22 november a.s. bij de premiere aanwezig mag zijn. Echt een eer. En met deze film, met deze zoektocht naar rouw, en wat dit doet met mij, sta ik ook wel stil bij hoe ik zelf rouw, en hoe ik rouw ervaar. In mijn werk, in mijn leven. Want rouw gaat verder dan de dood, rouw is ook weer het opnieuw zoeken naar een weg, een vorm, als iets anders is geworden. Rouw is ook pijn, als je iets niet meer kunt. Of als je afscheid neemt van iemand. Rouw is rauw. En terwijl ik dit schrijf denk ik weer aan vele mensen, dichtbij, of wat verder weg. Die doorgaan met leven, en zich afgescheurd voelen, of verwond voelen, en soms ga je door los van elkaar, ieder met een ander leven. En soms ga je door, omdat die ander overleden is. En iedere dag zie ik mensen, die leven met rouw. Betty op de fiets, die bijna dagelijks even naar haar overleden man gaat. Of die hele oude meneer die vroeger op de fiets en nu met zijn rollator komt, om zijn vrouw dagelijks even te groeten. Of die dame, die onwennig in Corona tijd, afscheid neemt van haar man. En die niet omhelst kan worden, door haar vrienden en bekenden. Dat is rauwe rouw he…tja rouw, het raakt me…iedere dag weer. En toch zou ik niks anders willen doen, niks anders willen doen, dan werken bij de Uitvaartstichting in Hilversum. Juist daar ja, hoe ingewikkeld soms ook, juist daar. Ik ga de uitdaging steeds weer aan. Samen met mijn collega’s. Ja vooral dat samen….en met hen, rouw ik mee. En net als Phoe, in de wetenschap dat je het samen doet, kun je ook moeilijke dagen dragen . Nu de tuin in, tussen de buien door. Ik krijg van iedereen prachtige planten en verander geleidelijk aan de tuin. Ik ben de benamingen even kwijt, maar die zoek ik er in het voorjaar weer bij. Zodat mijn tuinplattegrond weer op orde komt. Ik ben benieuwd, straks komen er nog wat bollen, en dan ben ik klaar. Prachtig, een nieuw boompje erbij, een hybiscus van pater Bertus gekregen. Dus gezegend en wel wat zal die mooi bloeien in het voorjaar. Voor nu wens ik iedereen een prachtige dag toe. Soms is daar zomaar opeens de zon, en licht de tuin mooi op. Het gras nog wat bemesten en klaar ben ik weer. Rauw en puur, dit werken in de tuin. Een bandje om mijn hoofd, zodat mijn haren niet voor mijn ogen hangen. Beter als je dit niet ziet..haha…gewoon lekker gewoon!

Indrukken

 

Goedemorgen! Zaterdag 10 oktober, 10-10-2020, mijn plekje aan de keukentafel in Nieuw-Vossemeer weer ingenomen. De Nespresso binnen handbereik, een stapeltje kranten, telefoondienst voor de Uitvaartstichting en bomvol met indrukken. En graag schrijf ik hierover, zodat de rust weer terugkeren mag in mijn hoofd en hart. Want de afgelopen week was werkelijk een heel mooie en vooral heel indrukwekkende week. Soms heb je van die weken, waarop alles veel en vol lijkt. En waarop veel hoogtepunten, of belangrijke momenten elkaar opvolgen in een  hoog tempo. En op maandagmorgen lijkt het dan alsof je een heel hoge berg gaat beklimmen. En op vrijdagavond voelde het alsof ik vanaf een hele lange glijbaan naar beneden was gerutscht, en toen ik de landde, was ik moe maar voldaan. En deze week was er veel, onderhandelingen, besprekingen, een Avond vol Licht, speechen met de burgemeester, een heel belangrijke operatie in mijn familie, een vierde dag Levenskunst!

En soms lijkt het alsof het leven je zomaar van die kleine cadeautjes geeft. Een ontmoeting, na heel veel jaren en je pakt gewoon de draad weer op samen. Iemand die bij je thuis binnenstapt en dan is het net alsof je hem of haar al jaren kent. En soms hoor je het levensverhaal van iemand, en dan ben je stil, heel erg stil. En gisteren hebben wij kaarsjes gebrand in het kapelletje hier naast de Katholieke kerk, kaarsjes voor al die mensen die ons ontvallen zijn. En iedereen was op zijn of haar manier zomaar even stil. Deze week staat echt in het teken van het licht. Donderdagavond mocht ik samen met de burgemeester van Hilversum, bijna 80 mensen toespreken, in twee groepen opgesplitst, omdat zij in Corona tijd afscheid hebben moeten nemen van hun dierbare. En speciaal voor deze nabestaanden, maar ook voor alle andere mensen, die een dierbare hebben verloren, heeft Uitvaarstichting Hilversum een Acacia geplant, een levensboom, met daaromheen een prachtige herdenkingsbank, gemaakt door Annemieke de Graaf.

En deze bank is onthuld door de burgemeester samen met de wethouder en een aantal nabestaanden. En hiermee is er nu op begraafplaats Zuiderhof een prachtige plek, voor iedereen, waar je kunt mijmeren, stil kunt zijn, kunt herdenken en zomaar kunt zijn. In alle rust, ook in Corona tijd, ga hier eens lekker zitten, overdenk het leven, voel je liefde, en praat met diegene die jou ontvallen is. En op deze bank staat een prachtige tekst speciaal voor jou.

En hoe mooi is het om dan te ervaren dat je samen met je team, hele mooie dingen doet. Dat je door de gesprekken met de nabestaanden voelt, hoe waardevol het is, dit zo te mogen organiseren en uitvoeren. En dat de liefde van een ieder, zo voelbaar is voor onze medemens. In deze voor onze nabestaanden. Ik voel me dan trots en gelukkig, dat ik dit mag doen, dat ik hier mag zijn en werken. En steeds weer besef ik hoe gelukkig ik ben, steeds maar weer. Hoe fijn het is, dit leven. Gisteren zei iemand ‘Corona-tijd brengt me ook iets. Het besef dat het kleine er weer toe doet.’ Mooi toch…als wij als mens in staat zijn, om ook op moeilijke momenten, de kleine prachtige dingen te zien, te ervaren. Te voelen zelfs. En dit was ook zo gisteren tijdens onze dag ‘levenslessen in levenskunst’ hier in Nieuw-Vossemeer. Een kleinere groep, door wat last minute afmeldingen, maar een zo mooie groep. En de weergoden waren ons gunstig gezind, dit begon al donderdagavond. Onze Avond vol Licht zou om 19.00 uur starten en opeens, na een hele dag keihard regenen, werd het droog. Hartstikke droog, totdat het voorbij was. En ook gisteren hebben wij nog buiten op het grasveld, en in het atelier onze dingen kunnen doen. De houtkachel aan, hoe fijn.

En nu, op deze zaterdag, met een nog wat stille telefoondienst, wens ik jou een mooi weekend toe. Heb je rust, neem je rust, geniet, van al wat is of mag zijn. Sta stil bij diegene die je lief is, hou de ander even vast. Doe voorzichtig, hou afstand, en doe het goed. Dank je wel voor deze week, het gesprek, de ontmoeting. Voor jouw zijn in mijn leven. Dag!…..

 

 

 

 

 

 

Zomaar een dag.....

 

Terwijl de maand oktober een soort van grillige schoonheid laat zien, schijnt daar zomaar opeens de zon. Waardoor de kleuren groen, geel, bruin en rood onze tuin zo mooi doen oplichten. De achterdeur nog open, maar toch ook wel bezig met hout voor de houtkachel. Een trui aan, en toch nog je korte broek aan willen. Maar eigenlijk te koud..een hoofd vol dingen, gedachten, tranen soms bij een afscheid, en een glimlach bij een herinnering. Al livestreamend meekijken naar een uitvaart,  voelt als net niet echt, en toch doet het je beseffen dat er weer iemand ergens anders is…weg hier, weg bij zijn geliefde, bij zijn gezin..en mooi hoe woorden gesproken worden, en hoe een mens wordt neergezet, als een penseel waardoor het doek, het schilderij van iemands leven wordt ingekleurd. Prachtig, luisterend naar Sanne, die mooie liedjes van Stef Bos op haar geheel eigen wijze zingt en ook weer van kleur en klank doet veranderen. Mooi hoe we in dit leven, ons dingen eigen maken. Hoe we laten zien, aan elkaar, hoe het leven ook kan zijn. Een filmpje opnemen en daardoor eventjes heel dichtbij komen. Corona doet me beseffen, dat het leven zo anders is geworden dan het voor 15 maart was. 2020 is een gek en heel bijzonder jaar. Een jaar van pijn, verdriet, loslaten, ingewikkeld voelen, maar ook een jaar van groeien, aanraken, dichtbij komen en licht aan de horizon zien. 2020 het jaar van de USH, van de natuurgraven, de bomenweide, de bloemenpracht, de lichten, en de mensen die ons dit jaar ontvallen zijn. De week van de aandacht, en wij doen daar aan mee. Morgenavond op de Zuiderhof. Intens, intiem en dichtbij…pfffft zo mooi. Voor mijzelf is 2020 een mooi jaar, wat zoeken, wat onderzoeken, maar vooral heel dichtbij mezelf komen en blijven. Mijn leven is mooi en heel rustig geworden. Fijn. Af en toe een dagje alleen, hier in Nieuw-Vossemeer. Bezig met houtblokken, met de tuin, met de regenmeter, de heg knippen, de dahlia’s knippen zodat ze misschien nog wel een keer uitkomen.

Ik zie dit jaar ook als een jaar, waarin ik nadenk over alles wat voor me ligt. De Covid-19 tijd, de Corona tijd maakt, dat je soms meer tijd en rust hebt om goed na te denken, over alles wat er speelt in je leven. Dagen zoals vandaag, waar ik wat stukken schrijf, wat nadenk, wat lees, wat buiten ben, geeft me juist de tijd om te reflecteren. Heerlijk….Om me heen stoppen mensen met werken, gaan vervroegd met pensioen. Ik ben nog niet zo ver. Hoe en wat er dan gaat gebeuren weet ik niet. Het ligt nog helemaal open. USH dat blijft en Levenskunst ook, heel klein dat wel, want anders lukt het me niet meer…fysiek bedoel ik dan. Ik ben moe merk ik…moe maar voldaan. Zou dat de juiste omschrijving zijn….en dus is het fijn, dat we lekker nog twee weekjes vrij zijn in november. Zomaar samen vrij zijn. Niks hoeft en alles mag…uitslapen, wandelen, fietsen, boekjes lezen. De tuin echt winterklaar maken….De herfst is begonnen. De stilte past daar bij. De rust in huis hier is voelbaar. Heerlijk. Voor nu, een mooie dag gewenst. Dag!

 Hier een prachtig gedicht van Joris Vincken – ik zocht –

Ik zocht

Ik zocht,
maar kon geen einde vinden,
ik keek,
maar zag geen horizon.

Ik dacht,
maar kon niet begrijpen,
ik hield,
maar kon niet houden.

Want dit is eindeloos,
zonder horizon,
onbegrijpelijk,
onhoudbaar.

Dit is

Joris Vincken

Terwijl mijn moeder me lachend aankijkt, mijn vader die ondeugende blik heeft, zit ik hier in mijn werkkamer in Nieuw-Vossemeer heel stil te zijn. Omringd door de herinneringen van mijn leven, frutsels, kaartjes, Mercedes sterren, pennen en potloden en foto’s van de mensen van wie ik hou. Ik ben allerlei documenten aan het voorbereiden, ga zo tussen de middag even naar de kapper, hard nodig, en realiseer me dat de herfst zijn intrede heeft gedaan. De kruiwagen is bezorgd, en straks kan ik in mijn mooie eigen kruiwagen, allerlei grond en grind zelf vervoeren. Ik glimlach, omdat ik dit allemaal zo leuk vind. Ik vind hier een brief geschreven aan mijn vader, precies 1 jaar nadat hij overleden is. En deze brief lezend, voel ik de tranen over mijn wangen rollen. En ook die bekende zin ‘niet het loslaten doet pijn, maar het afgesneden zijn’. En ik schrijf erover dat ik je in het licht zal zetten en precies dat is, wat we gaan doen op 8 oktober, we zetten iedereen in het licht, die we verloren zijn. Een prachtige avond, waar we een levensboom hebben geplant, en hieromheen wordt een schitterende bank geplaatst, gemaakt door Annemieke de Graaf. Zij is ook degene, die ooit voor mij hele mooie dingen heeft gemaakt. Haar houten bordje ‘ieder moment van een zoektocht, is een moment van ontmoeting’ geschreven door Coelho hangt hier in mijn werkkamer. Deze ruimte is een ruimte, waar ik mij omring, met allerlei kleine mooie dingen. De knijper die altijd op mijn vaders bureau lag, met hierin zijn post, zijn briefjes. Hij ligt nu hier, alsof het jouw bureau is. Een foto van mijn vader en ik,  ik denk 42 jaar geleden gemaakt, prachtig. Zijn handschrift lees ik soms nog terug, en koester ik, het is me zo dierbaar.

En vandaag 30 september 2020, is het de stilte die me omringt, een telefoontje tussendoor, een bericht, een zakelijk onderwerp wat in mij leeft en speelt. Thuiswerken anno 2020, ja ook ik doe het af en toe. Om de energie goed te verdelen, tussen Hilversum en Nieuw-Vossemeer. Beide plekken hebben mij geraakt, om wat er is en speelt. Mooie hele mooie plaatsen, hele mooie thema’s. En ik, ik mag er zomaar zijn.

De rijkdom van dit te voelen, te ervaren, geeft me nu die glimlach. Soms aangetikt, door de woorden die gesproken zijn, of worden. Door oneerlijkheid of onrecht, maar vaker nog, geraakt door schoonheid, intensiteit, dat mooie kaartje in de bus met de tekst ‘Geniet. Want waarom zou je het niet doen?’ of die woorden van mijn collega ‘hoe is het nu met jou’. Fijn, want dit is wat een ieder nodig heeft, dichtbij je hart blijven. Bij jezelf en zorgvuldig je dingen doen. Gisteren werd ik geraakt door de berichten in de krant over mijn vorige werkgever. En dan ben ik in gedachten bij iedereen die hiermee te maken heeft. En hoe lief als dan een vriendinnetje schrijft ‘wat doet dit nu met jou lieverd’. Want ook dat raakt. Als je ooit van iets of iemand hebt gehouden en het gaat hem of haar niet goed, dan voel je dit en zo’n eenvoudige ziel ben ik ook. Jawel zo ben ik, ook ik.

En nu, terwijl ik vogeltjes hoor buiten, de kou een beetje voel, omdat ik natuurlijk nog in mijn korte broek loop, ga ik naar de kapper. Dag, dit was zomaar zo’n kleine geluksmomentje. In de stilte, in de rust, ik gun het jou ook. Oprecht

Doe ik mijn korte broek aan vandaag.....

Tja en het is even geleden, dat ik dit soort gedachten had op een vrije dag. Want die korte broek, die hoort bij mij, bij hier thuis, bij de tuin, bij de zomer, bij Covid19? Maar vooral bij mij. Leuk was dat een van de deelnemers van een vorige dag 'levenslessen in levenskunst' mij een app stuurde deze week 'geen korte broeken weer' en toch had ik woensdag heerlijk die korte broek weer aan. Wel met een trui en geloof me, we hebben lekker ook nog heel veel buiten gedaan. En wat was dit weer een mooie dag. Een liedje 'wat een mooie dag voor de dood' flitst nu even door me heen. En nee, laat die dood maar even. Deze tijd lijkt wel gevuld van enge dingen, van ziektes, kanker vooral, en ik heb niet zo snel aan iets een hekel, maar wel aan kanker, en wat dat met jou doet. En met die ander, je geliefde, je man, je vrouw, je moeder, je vader, maar ook met jezelf. Die onzekerheid, dat lijf wat niet doet wat jij wilt. Kanker, en gelukkig zijn die geweldige artsen, die verpleegkundigen in het ziekenhuis, die specialisten zo kundig, dat er veel mensen kunnen genezen. Maar het voelt alsof er een bom gelegd wordt onder je hele bestaan. De bodem dondert eruit, de muren zijn besmeurd, je onbevangenheid is in één klap weg. En nu ik deze woorden teruglees, voel ik mijn eigen pijn. En raakt jouw en jouw verhaal mij intens. En nu is het zaterdag 26 september 2020. Een week vol ingewikkelde dingen, het afscheid van Reinier, een vriendin met Corona (gelukkig alweer beter), de levensboom Acacia geplant, voor onze Avond vol licht, op 8 oktober a.s. Prachtige gesprekken met mensen, mooie verhalen, een lief kaartje als 'dank je wel' en gisteren met Joke, na het afscheid van haar broer, even eten bij Mila. Vertrouwd, gezellig en troostend. En nu, in korte broek, aan de keukentafel. De Nespresso, het NRC en mijn watertje.

Een dag voor kranten, tijdschriften en boeken. Een dag om uit te rusten, bij te komen, tussen de buien door, even naar buiten te gaan. Een dag die ik zomaar mag invullen, zoals ik dat wil. De herfst is begonnen, de zomer is voorbij, een andere tijd, minder licht, meer binnen, en dus ook een ander ritme lijkt het wel. Het ritme van de regen tegen het raam. De zonnebank daar kruip ik straks even onder, lekker warm, niks hoeft en alles dat mag. Mijn wijnkast wat opruimen, zo'n dag vol klusjes, wat lummelen en muziek draaien. Herinneringen komen dan vaak bij me boven. Aan vroeger, aan oude vriendschappen of liefdes, aan de boerderij, aan …..vul maar in. Een dag om te mijmeren, te overdenken, soms met een glimlach, soms met een traan.  En in mijn 'gevulde leven' zijn deze dagen pareltjes. Ik las een verhaal over de rust die je ervaart in een kano, en moest terugdenken aan de kano die ik ooit bezat in Groot-Ammers, en hoe we daar over het water van de rivier De Boezem aan het peddelen waren. De kano soms in het riet lieten lopen en dan midden in een weiland zomaar even zaten. Of vroeger met Cees, mijn jeugdvriend, in zijn zeilbootje het Haringvliet richting Tiengemeeten gingen, de boot het riet in lieten lopen en daar gingen zonnen, of iets anders deden, leuke en fijne, en vooral rustige herinneringen. Ik koester dit alles, ik draag het in mij, en bij mij. En het lijkt alsof ik steeds meer mag koesteren, mag vasthouden, mag meedragen naar ooit. En ik denk, dat als ik ooit oud en alleen ben, en in een zorginstelling woon, op een kamertje van 5 bij 4, dan glimlach ik, omdat mijn hart een onuitputtelijke schat aan ervaringen en herinneringen in zich draagt. En ik zie mijzelf dan aan die arme verpleegkundigen, die heel hard moeten werken, van die mooie verhalen vertellen, over levenslessen in levenskunst, in het atelier in de tuin van onze voormalige pastorie in Nieuw-Vossemeer. En dan hoop ik maar dat zo'n meneer of mevrouw tegen me zal zeggen 'zullen we nog een Nespresso nemen, het is zo leuk al die 'oude' verhalen'. En met deze rijkdom in mij, zal ik nooit eenzaam zijn. Mijn leven is een schatkist gevuld met prachtige verhalen. En als ik hier door mijn huis loop en een kistje of doosje open doe, dan is daar weer zo'n mooi verhaal. Ik ga weer verder lezen, een mooi weekend gewenst. Dag!

Mistige ochtend de herfst is begonnen.....

 

Goedemorgen, en zomaar is het herfst. Dichte dichte mist, minder dan 50 meter zicht. En ik, ik zag niks. Dus gedraaid op de Oude Heijdijk en nu lekker aan de keukentafel, nog even terug naar bed, ook lekker. En nu thuis aan het werk. Nog in korte broek, maar met de trui binnen handbereik. Niet willen wennen aan deze verandering van weer, en toch, de bladblazer bij de hand, de kleuren die anders worden, en de beukenhaag, die al weer van kleur aan het veranderen is. De eikenbladhortensia, de bladeren worden al bruin en rood, het leven buiten gaat geleidelijk over naar een leven binnen. En ook deze tijd is weer zo mooi. Veel mensen reageerden op mijn rauwe randje, een vriend overleden zondagmiddag en het leven staat dan weer zomaar even stil. Het loslaten, je eigen herinnering aan loslaten komt voorbij. Herfst in je hart, kou, leeg, je liefste is niet meer hier bij jou. En zoals ooit iemand zei 'hij leeft verder in jou, in je hart'. Mijn laatste ontmoeting met hem, blijft dichtbij. Rust zacht. Het leven lijkt ingepakt te zijn door Covid19. En alles wat daarmee samenhangt, we knuffelen niet meer, we raken niet meer aan. We maken gekke bewegingen met handen en voeten. En ik, ik leg mijn hand maar op mijn hart. Ik zwaai naar je en kijk je aan en zeg 'hallo' of 'dag ik ben Anita van Loon'. 2020  wat een bijzonder jaar. Feestjes zijn er niet meer, althans niet hier, hangen of dansen in de kroeg, doen we niet meer. Carnaval moet creatief gevierd gaan worden, hoorde ik op het journaal. Ziekenhuisbezoeken zijn veranderd van spannend naar nog spannender, door alle regels. Voor mensen die van structuur houden, is dit misschien wel fijn. Voor mij is dit wel een ingewikkelde tijd. Maar ook wel goed. Ik denk goed na, bij alles wat ik doe. Ik ben voorzichtig en soms wel angstig. Ja ik kan ook angst hebben, niet zo vaak en niet zo veel, maar toch...en ondertussen lees ik een prachtig stuk over Teun Toebes, een jongeman van 21 jaar die leeft tussen de demente bewoners in een zorginstelling in Utrecht. Deze man vervult een rol waar in Nederland behoefte aan is, gewoon door gewoon te zijn temidden van mensen die het soms even niet meer weten. Prachtig. Wat kunnen we nog veel doen voor de ander. En wat doen we eigenlijk weinig. Dit soort verhalen raken mij, omdat een mens als Teun, ons leven net wat mooier maakt. Levenskunst heet dat. Het verschil maken simpelweg door je zijn, en door te zijn. Mijn leven is een aaneenschakeling van mooie en vooral bijzondere momenten. De premiere van de documentaire Rouwen, onze Avond vol Licht, onze dagen vol Levenskunst, een uitnodiging om Levenskunst voor een advocatenkantoor te gaan verzorgen, het voorwoord voor een boek mogen schrijven, een nieuw boek overhandigd  krijgen tijdens een formeel samenzijn straks in november. Bijzonder en het maakt me wat verlegen. Mensen mogen begeleiden in hun zoektocht naar....vul maar in. Weet je, soms ben ik er echt van overtuigd, dat er ergens iemand is, die mij helpt en stuurt, die mij de weg wijst in mijn leven. Iemand die ervoor zorgt dat dit leven mijn leven is. Iemand die van mij houdt, om wie ik ben. Mooi om dit zo te voelen. Stef Bos zal hier vast wel een liedje over hebben gezongen, zo hoorde ik hem zingen 'een lied voor niemand anders'. Prachtig, want soms mag dat er ook zijn, iets zomaar alleen voor jou. Gek, ik kan alles delen in mijn leven en soms wil ik iets hebben, voor mezelf. Zo kreeg ik van Nespresso een pen van hergebruikte koffiecapsules en toen hoorde ik mezelf aan Annemarie vragen ' mag ik die pen hebben '. Mooi he...hoe je soms met zoiets kleins zo gelukkig kunt zijn. Zo kreeg ik van een familie, met wie ik een ingewikkelde stukje vanuit het verleden op een van mijn begraafplaatsen heb opgelost, een prachtige zeefdruk van hun vader. Een kunstenaar, die bekend staat om het schilderen van koeien, in deze Lakenfelders, en deze zeefdruk heeft nu een mooie plek hier in mijn huis. En ik voel me zo gezien, het raakt me, en het raakte me, toen ik dit kreeg. Ik vertelde over mijn vader en toen ik ooit in Groot-Ammers ging wonen en mijn vader belde, dat ik van die bijzondere koeien had gezien met grote witte vlakken en toen zei mijn vader 'mijn kind, dat zijn nu Lakenfelders'. En deze familie gaf mij een zeefdruk met door hun vader geschilderde Lakenfelders. Het leven is mij goed gezind. Het maakt mij dankbaar en ook klein. Een mooie dag, ik droog je tranen, ik hou je vast, ik denk aan je. En ik zal je missen, dat zeker! 

Een rauw randje

En soms dan laat het leven dat hele rauwe randje zien. Dan voel je dit tot in iedere vezel van je lijf. Dan raakt het je, tot diep in je ziel. Je voelt de pijn, het verdriet, de emotie en je wilt meer doen dan wat je kunt. Om er te zijn voor al die mensen om je heen, die pijn voelen, angstig zijn, verdriet hebben. En ook al ben je dan van huis uit een levenskunstenaar, die rauwheid, die hardheid van het leven, daar is kracht voor nodig, om daar mee om te gaan. Om door te kunnen gaan, terwijl je weet, dat die verse ouders zoveel zorgen hebben om hun pasgeborene. Of die man, die angst heeft omdat er kanker is geconstateerd bij zijn vrouw, stadium vier. Of die mooie familie, die hun man en vader gaan verliezen. Of die collega, die de medische molen ingaat, om te zien of ook zij kanker heeft. En al die rauwheid, al die pijn, die is er ook. Naast al die zaken die je zo anders raken. Dat gesprek met dat echtpaar vandaag, zij 81 en hij 59 schat ik zo in, vanuit liefde voor elkaar gekozen, al heel lang geleden. En nu zoeken zij samen een graf uit, alleen maar voor het geval dat. Zij willen dit graf te voet kunnen bezoeken vanuit hun huis. En dan praat je over liefde en wat liefde vermag. En dan komt dat telefoontje, die voicemail 'Anita wil je me even bellen'. En die stem, die klankkleur maakt me al bezorgd. Ja dit alles hoort ook bij leven. Rouw, rauwe rouw, verdriet, pijn en angst. En dan zomaar dat kunstwerk dat ik krijg, de afronding van een ingewikkeld proces op het werk, de maker van dit werk, is begraven op mijn begraafplaats. Zaken die ooit niet goed zijn gegaan, en een schilderij krijgen, omdat een oplossing zo menselijk en waardig is gegaan. Dus dankbaarheid, pijn en verdriet, het ligt bijna op dezelfde lijn. Een vriend wiens ouders dinsdag op één dag begraven worden. Hoe bizar kan dit leven zijn. Hoe rauw is dit randje. En nu, terwijl ik de tuin aan het sproeien ben, schrijf ik deze blog. En ben ik stil...en voel ik me heel nietig en klein...dag!

Stil zijn...

En nu ben ik even stil. Na een weekend lang wandelen met prachtige mensen, over de drie begraafplaatsen in Hilversum, na veel uitleg, woorden en ontmoeten, luister ik nu naar de kerkklok in de tuin in Nieuw-Vossemeer. Het is acht uur in de avond, na een weekend hard werken, ben ik nu zomaar stil. Geniet ik van leuke berichten op Linkedin over Levenskunst, denk ik na over mijn gesprek met Noor en Reinier, en glimlach ik, bij de herinneringen aan deze prachtige week. Een week met de tweede dag Levenskunst hier in de tuin, een lach, een traan, maar ontmoetingen in de puurste vorm. Mijn hart is deze week zoveel keren geraakt. Ik heb zoveel mogen ontvangen, en zoveel mogen geven. Genieten, en vanmiddag toen ik thuis kwam, heb ik heerlijk in de zon geslapen. Ik was zomaar even heel moe...Annemarie sproeit de tuin, zorgt voor mijn inwendige mens, en ik, ik ben stil. Deze week was zomaar een week, waarin alles weer zo klopte, de mensen hier in de tuin, Monique en ik met ons programma, het weer, het werk, de collega's in Hilversum. De verjaardag van Reynaud, dat mooie glas Eradus, de kleur weer op mijn wangen, en straks lekker op tijd naar bed. Want moe ben ik wel, vanmiddag zei Miek, de meubelmaker die een prachtige spiraalvormige bank maakt voor mijn levensboom, mijn herdenkingsboom op de Zuiderhof 'ik zie het aan de manier waarop je loopt'. Ach, niet zo erg, want moe worden van hele mooie dingen, is simpelweg fijn. Die dame, die alle drie de wandelingen met me mee liep, een trouwe bezoekster, Flos, mijn 'vriendin in Hilversum' met al haar verhalen en kennis, samen 10 duizend stappen zetten, die moeder en dochter die vanmiddag moesten huilen,want pas drie weken geleden hebben zij hun man, hun vader begraven bij mij. En met elkaar waren wij stil in de aula, de deuren open, het prachtige uitzicht, de 'weg naar boven' en dan mogen daar de tranen zijn. Ondertussen het nummer Jerusalema luisteren en heerlijk dansen in gedachten, muziek ververbindt, en deze week was een al verbinding, recht vanuit mijn hart. Ik heb genoten en ben er nu even stil van...fijne avond nog!

Levenskunstenaar is 61 jaar geworden!

Ja deze levenskunstenaar is in Corona tijd 61 jaar geworden. Dus geen omhelzingen, zoenen, aanrakingen, maar wel ongelooflijk veel indrukken, woorden, kaarten, verrassingen, bijzondere momenten en zomaar begonnen aan een nieuw levensjaar. Bijzonder vind ik, dat in deze fase van mijn leven, er ook allerlei formele berichten binnenkomen, over opgebouwde pensioenen, lijfrentes en nog meer van dat soort zaken. En de levenskunstenaar in mij, ziet ook hier weer veel perspectief voor nu en straks. Wat een prachtige week ligt er achter me. Een week met heel hard werken bij de USH, veel gesprekken, bomvolle agenda. Een week vol ontmoetingen, onze eerste dag Levenslessen in Levenskunst, samen met Monique. En wat gaaf, om zoveel mensen hier thuis te mogen ontvangen, om de voordeur te mogen openen, mensen welkom te mogen heten in mijn leven. Heel dichtbij mij, daar waar ik nu ook weer ben en zit. Aan de keukentafel, of in de hal, in het atelier of zelfs de tuin. Dit huis, dat voelt als een heerlijke warme jas. En terugdenkend aan 27 augustus, alle reacties nalezend op social media, kan ik niets anders zeggen, dan dat het een heerlijke dag was! En in plaats van feestjes voor mijn verjaardag, was gisteren een dag, waarop we bezoek kregen, in de ochtend en later ook in de avond. Dus eigenlijk werd alles toch zo bijzonder en zo feestelijk. Mensen die elkaar niet kennen, samenbrengen, dat is toch wel een soort van feestje. En het woord, dat nu bij me opkomt is dankbaarheid. Als ik al die prachtige woorden nalees. Als ik denk aan de cadeautjes die hier zijn gebracht door Post.nl of DHL, als ik denk aan al die lieve mensen, die iets zingen voor me. Of als ik denk aan het diner met mijn schoonouders, dan raakt dit me. Dan voel ik mij geliefd, gewaardeerd en vooral gezien als Anita. Ik voel mij soms een einzelgänger in dit leven. Ik voel mij soms alleen, en dit alles zal terug te voeren zijn, op het feit dat mijn ouders er niet meer zijn en ik geen kinderen heb gekregen in dit leven. Ik voel mij soms, een mens met nagenoeg geen familie meer. En dit raakt me. En op momenten zoals er deze week heel veel waren, voel ik mij vooral samen met anderen. Voel ik een liefde, die er is. Dichtbij, en verder weg.

En toen ik gisteren mijn appelboompje aan het planten was, met een enorme glimlach en een hoofd vol herinneringen weer aan de boomgaard vroeger, toen realiseerde ik me, dat ik nieuw leven aan het geven ben, ook aan Nieuw-Vossemeer. Een appelboom, en over een paar jaar zal ik hier in de tuin, mijn appeltje plukken. Ik heb de boom zo geplant, dat ik er makkelijk appels van kan plukken. Ik vind het altijd zo zonde, als ik fruitbomen zie, waar heel veel gevallen fruit onder ligt te rotten. Fijn voor de vlinders en de bijen, maar deze boom, gekregen van vier prachtige mensen, die krijgt een uniek bestaan hier in onze tuin. Mooi die omschrijving over genegenheid geven. Prachtige symboliek. Symboliek was er genoeg, deze week. Met onze groep Levenskunstenaars wandelden wij door dit mooie dorpje, en stapten wij een deur binnen, van de Protestantse kerk. Waar Joke ons ontving, en ons vertelde over de geschiedenis. Prachtig, anders en bijzonder. Ook zo mooi, dat iemand deze moeite neemt om bij ons te zijn, om er voor ons te zijn. Mooi om stil te staan bij wat er allemaal is, hier en zo dichtbij!

Wat mij deze week ook verwonderde is het verhaal achter een mens. Leuk om zoveel bijzondere mensen te mogen ontmoeten, met ieder een prachtig eigen verhaal. Een verhaal vol ervaringen, waar je wel of niet iets mee kunt, maar die je wel met je meedraagt, overal waar je gaat. En krachtig om te zien, hoe een ieder zijn of haar rugzak van het leven draagt. En ouder worden is ook nadenken over je eigen leven. En ik merk bij mijzelf, dat ik niet meer op zoek ben naar grootsheid en meer. Maar dat ik vooral op zoek ben naar rust en balans, naar tijd voor jou en mij, tijd voor vriendschap en dat ik een soort 'herberg' wil zijn, voor mensen in mijn leven. Een plek wil bieden, waar je je hoofd even neer mag leggen, even mag bijkomen, uitrusten. Waar je even kunt zijn, voor je weer verder gaat op weg naar ergens anders. Waar je mee mag eten, waar je natuurlijk een glas levenskunst mag drinken, waar je mag landen. Waar je wonden mogen helen, je hart even mag uitrusten, maar waar je ook kunt dansen en zingen en genieten. En als ik dit mag zijn voor jou, dan is mijn doel behaald in dit leven. Dan ben ik tevreden en gelukkig. En ik voel het ook zo. Ik ben tevreden en gelukkig. Ik kan intens genieten, van de dingen die ik doe. Van jou en mij. Van een diner met mijn schoonouders, in een geweldige ambiance in Den Haag, CP Chez Pierre, zo ontzettend de moeite waard. En natuurlijk is dit zo bijzonder, omdat deze mensen mij het gevoel geven, alsof ik ouders heb, ergens bij hoor, en ik pure liefde voel. Pffft terwijl ik het schrijf, voel ik het weer. Meer dan intens. Wat een mazzel heb ik he...en ik weet nog dat mijn vader vroeger zei 'jij, jij bent voor het geluk geboren'. En heel vaak denk ik 'lieve Pap wat heb jij mij goed gekend..ik voel het ook'. En nu vandaag, nu alles eventjes voorbij lijkt te zijn, zit ik heerlijk met mijn Nespresso, mijn NRC, mijn watertje. En kijk ik naar het veel te hoge, maar helaas natte gras, de regen buiten, en realiseer ik me, dat deze zondag een echte rustdag is en mag zijn. Dat ik mijn wijnkast ga opruimen en ook nog een kast hier in de keuken. Dat ik lekker wat administratie ga doen, wat ga rommelen zomaar. En vooral dat we alle lekkere restjes, dat laatste beetje champagne, of rode wijn, samen soldaat gaan maken. Zomaar even samen, zomaar even niks verder. Dus iedereen, die ergens deze week, mijn leven zo heeft aangeraakt, door hier te zijn, door je cadeau, of door je kaartje, of door je lied via de app, of telefoon, of zomaar doordat je in mijn gedachten er ook bij was, dank je wel. Mijn 61e levensjaar is zo ongelooflijk intens begonnen, onze eerste dag Levenskunst, een beetje geholpen door het mooie weer, is prachtig geweest. Ik voel me een rijk mens, en dompel mij vandaag maar even onder, in al dit moois, ik kruip weg op de bank, met een mooie boek, of blad. Ik zal even heel stil zijn en heel gelukkig...dag, geniet van je zondag! En weet je mijn deur, staat altijd open. Voor jou...