Midden in de nacht en wakker.

Tja en ik kan nu niet zeggen waar het van komt, prednison gebruik ik even niet meer....maar klaarwakker. Na een dag vol stress, ruziemakende meiden die op de een of andere manier niet samen kunnen spelen en elkaar continue in de weg zitten. Terwijl Arie en Noor op bezoek waren. Dus balen en nog eens balen. An werd boos, ik ook...en Arie sprak ons wijs toe als onderwijzer. Is wel even lekker soms. Ondertussen waren Arie en Annemarie in de voortuin bezig, witte hortensia's erbij gezet en een witte roos. Met als idee dat je volgend jaar als je over de heg naar ons huis kijkt, mooie witte bloemen ziet. De heg bijgeknipt aan de binnenkant en een afspraak voor een tuinweekend in september. Arie komt alles bijknippen, snoeien en weet ik wat al niet meer....wel even lekker en lief natuurlijk!
En ik heb boodschappen gedaan en gekookt voor iedereen....ik was bekaf, maar wilde ook een bijdrage leveren aan het huishouden. En morgen kook ik weer voor Annemarie. De kindjes gaan morgenavond bij papa eten, leuk voor hem en voor de meiden dat ze hun vader eventjes zien!
Ja wij zitten even tegen onze grenzen aan Annemarie en ik. We hebben stevige discussies over opvoeding en alles daarom heen. Ingewikkeld, want als je gescheiden bent, dan voeden beide ouders op en ze doen dit allebei anders. En voor kinderen is eenduidigheid en structuur belangrijk. Maar ja...een verandering van omgeving zal ons goed doen.
Het gekke is dat vanavond toen Arie en Noor weg waren de kinderen lief waren, enthousiast zijn en weer zo'n heel andere kant laten zien. Samen met Rosanne in bed boksen gekeken, en het grappige is dat ze dan commentaar geeft op de wedstrijd. Ondertussen eet ze mijn voorraad witte twix op, die mij niet meer echt smaken nu, en dat is dan wel zielig voor mij, zo zegt ze....
Ja kinderen, ik vind ze leuk, ook al is het ingewikkeld en deze twee meiden zijn zo verschillend dat het ook weer iets leuks heeft....maar vandaag kon ik ze wel achter het behang plakken!!!!
En nu zit ik hier. Ga maar even spelletjes doen, zodat mijn ogen moe worden en dan hoop ik weer te kunnen slapen.
Deze weblog wordt eventjes niet bijgewerkt want we gaan tot volgende week vrijdag naar de boerderij, even veranderen van omgeving. Even bijkomen, uitrusten....en proberen het vakantiegevoel, ondanks het belabberde weer, te krijgen!
Voor jullie allemaal, veel succes op het werk, veel plezier op vakantie en tot daarna!
6 augustus een nieuwe chemo en ergens rond die tijd ga ik weer schrijven! Ik ga een goede week tegemoet en ben er zo aan toe. Ik ben zo moe.
Dikke zoen.
Aniet

Zomaar een dag....

Gisteren was een dag waarop ik heel stoer ben opgestaan, met heb aangekleed. Een boterham heb gegeten en toen was ik helemaal kapot. Ik heb het terras geveegd en liep echt te hijgen, ik kon niet meer. Dus even op bed liggen, maar het feit dat ik me dan moet omkleden is al te veel...uiteindelijk ben ik in slaap gevallen. Jannie kwam eventjes langs, om gedag te zeggen, zij hebben besloten toch op vakantie te gaan, omdat het weer hier zo belabberd is, maar last minute was er niets meer te boeken, dus gaan zij zaterdag met de auto naar Frankrijk. Heerlijk.
De hele dag was ik niet zoveel waard en heb ik dus ook niets gedaan. Ongelooflijk...vroeger vond ik een dagje niets doen, een soort vakantie...dan ging je een boek lezen, of lekker de krant helemaal doorspitten. Nu zou ik dat iedere dag kunnen doen en soms doe ik het en lees ik alles wat los en vast zit. Soms wil ik niet meer lezen...nu verdiep ik me in de Tour de France, ben ik verbaasd over Rasmussen en alle maatregelen die nu genomen worden...ongelooflijk dat hij eruit is nu! Terwijl ik als ik aan wielrennen denk altijd aan Patrick van Anke moet denken, met zijn mooie schone fiets en zijn prachtige outfits. Grappig he...verder niet. Fietsen vind ik leuk, maar om veel van de omgeving te zien. Als ik die beelden zie daar in Frankrijk, moet ik nu ook even aan Ronald denken die de Alpe d'Huez heeft beklommen voor het goede doel. Die mij in gedachten had bij deze beklimming...dus het brengt me wel weer ergens dit zogenaamde niets doen. Lief hoe iedereen reageert met de opmerking, dat ik wel degelijk zinvol bezig ben...met knokken. En ja dat blijf ik doen hoor. Annemarie is soms een beetje bang, dat ik het op wil geven, maar dat zal nooit gebeuren. Ik geef de strijd niet op, nu niet en nooit niet. En ik blijf mijn gevoelens met jullie delen....ik heb hier heel veel aan. Dank.
Als ik naar buiten kijk en denk aan ons verblijf op de boerderij vanaf zaterdag (gisteren belde mijn lieve vader dat alles schoon en klaar is en dat we verwend zullen worden... lief he...)dan hoop ik dat de zon ons af en toe zal verblijden. Hebben jullie hier er iets aan en wij daar op de Zuid-Hollandse eilanden ook.
Ik heb zin om even ergens anders te zijn dan hier...we krijgen huizen aangeboden om te verblijven, hier aan de Vliet, in Rotterdam, in Zwitserland...echt geweldig allemaal jullie zijn super en dit gevoel is fantastisch!!! Ik heb soms niet genoeg woorden hiervoor.
Dikke kus...
Aniet

de zon...de deuren open....

Vanmorgen al heel vroeg werd ik wakker, met rugpijn, zal wel komen doordat ik veel en lang gelegen heb in bed. Ook wel een beetje eng, je wordt zo schrikachtig, je denkt steeds 'oh het zal toch niet mijn tumor zijn....'. Vandaag ga ik me douchen en aankleden. Ik wil niet weer in bed liggen, beetje op zijn, en kijken of het lukt. Mijn maag is nog van slag. Ook kijken of ik iets meer kan betekenen voor Annemarie dan alleen maar in bed liggen. Het is zo verschrikkelijk taai. Ik moet nog vaak aan mijn moeder denken, die van een aktieve vrouw tot een bedlegerige patiente was verworden. Hoe zij dit heeft kunnen doen en volhouden, onbegrijpelijk ......ik word er gek van. Voel me nutteloos, leeg en heb het gevoel dat ik geen enkele bijdrage lever aan wat dan ook.....
Gisterenavond voor de laatste keer Vinger aan de Pols gekeken en dan zie je maar weer dat als je zelf door wilt zetten, je kanker kunt overwinnen. Ook mijn moeder is vier keer ziek geworden en zij heeft toch maar mooi drie keer gewonnen....Ik mag mijn situatie met geen andere situatie vergelijken, en zal dat ook niet doen...maar ik wil zo graag deze ellendige toestand achter me laten en mijn leven weer een andere wending geven.....
Vandaag is de kermis begonnen en de meisjes willen natuurlijk daar naar toe....ben reuze benieuwd. Gelukkig hoef ik zelf nergens in....voor jullie een mooie dag weer!
Anita

beetje ziek....

Ook vannacht was ik ziek, enorm transpireren, een hoest die vast zit en mijn lijf wat pijn doet. Mijn borstkast doet zeer...het gekke is dat je je gelijk zorgen maakt dat het ernstiger is. Je bent ook zo kwetsbaar. Koud, klam, koortsig...gisterenavond 37,8 dus het valt nog mee. Maar we houden het in de gaten. Vanmorgen lekker gedoucht en nu weer in bed. Buiten is het rotweer, het stormt, het lijkt wel herfst...ongelooflijk en dit heet zomer. Lig nu in bed met Rosanne tv te kijken, gezellig.
Annemarie gaat met Florine op pad voor een paspoort. Vanmiddag komt er een vriendinnetje bij Rosanne logeren, Milou...en die twee zullen wel gaan zwemmen of iets anders doen samen. Dat is wel leuk vind ik als er een logeetje is, het geeft wat afleiding. En als ik wil slapen, dan kan dat toch wel.
De poezen houden zich goed samen, zo'n klein gevalletje erbij, en zowel Annemarie, als Rosanne en Florine zijn enthousiast. Ik ben daar altijd wat nuchterder in. Ik vind het alleen leuk voor Rosanne, die nu weer haar eigen Semmie heeft (een pikzwarte deze keer).
Fijne dag allemaal.
Anita

En toch weer in bed terecht gekomen....

Tja en het leek zo leuk....geen of nagenoeg geen bijwerkingen...beetje kramp, tintelende vingers...maar nu lig ik toch weer in bed. Moe, misselijk, maag van slag en koud...valt nog mee hoor, maar Rob, mijn huisarts die nog even langs kwam vanmorgen zei ' geen werking zonder bijwerking' en daar is ook wat voor te zeggen. Dus het hoort erbij...wel jammer de meisjes zijn hier, maar al met al komt het wel goed. Aan het einde van deze week gaan we naar de boerderij, proberen een soort van vakantie te houden. Als de zon dan zijn best wat doet, krijgen we toch nog wat nieuwe energie.
De vakantie begint, mensen zeggen gedag...groeten ons, bellen of sms-en nog even, dus het wordt een rustige zomer. Ik hoop dat iedereen het goed heeft.
Ik stop ermee voor vandaag, kreeg vandaag weer zo'n lief kaartje van Ilse, een collega met een prachtig artikel over sterke vrouwen. Leuk en lief! Dank ook iedereen uit alle onverwachte hoeken voor de lieve steun, nog steeds, en het duurt maar voort.
Doet me goed.
Dikke zoen
Aniet

Kramp in mijn voeten en tintelende vingers...

Na weer een goede dag heb ik sinds kort last van nieuwe bijwerkingen, die er nog niet eerder waren....ontzettende kramp in mijn voeten, alleen mijn voeten. Bizar, je moet je schoenen uitdoen...vervelend gevoel. En daarnaast tintelende vingertoppen, net alsof je je vingers tegen een iets te warme pan hebt aangehouden, maar dan alle tien...

Voor de rest geen nieuws. Een leuke dag gehad met de meisjes, midgetgolfen in Noordwijk, op een terrasje wat eten, spontaan Ruud en Anke tegengekomen (de broer van Annemarie met zijn vrouw) en gisterenavond op de fiets even naar het feestje van Nathalie en Max. Zij gaan in Belgie wonen, maar moeten eerst alles rondom de verkoop van hun huis en aankoop van hun nieuwe huis nog regelen. Was gepland als een afscheidsfeestje, is volgens mij een zomerfeestje geworden...we waren zo rond half elf weer thuis...ik was op. Moe en klaar. Gisterenmiddag even op de bank gelegen, wat geslapen, Rosanne had gekookt...zo leuk als die twee meiden koken, om de beurt. Allebei doen ze het op hun eigen wijze...

Vandaag....als het goed is komen Roel en Karin en Sanne de lunch voor ons verzorgen, zij gaan ook op vakantie....zo langzaam aan gaat iedereen om ons heen weg, en komt nog even langs voor de mooie zomer voor hen gaat beginnen...ik hoop een ding, en dat is dat wij hier ook zomers weer krijgen...anders wordt het helemaal zo triest vind ik. Gisterenavond zeiden veel mensen dat Annemarie er zo moe uitziet...en ik hoop zo dat zij even kan bijkomen, even mag uitrusten. Gelukkig slaapt ze de laatste dagen lekker...ze ligt nu ook nog eventjes te soezen...

Dikke zoen, mooie dag...
Aniet

Een vroege ochtend....en het getal vijf....

Weer een schilderij van Annemarie.

En vanmorgen zo rond de klok van vijf uur werd ik wakker....ik had geslapen, zonder slaaptablet en het was een lekkere rustige nacht. Annemarie was al eerder gaan slapen en ik ben gaan slapen, nadat de meisjes op bed lagen. Hen even welterusten gezegd en toen ook zelf naar bed.

Eerst heb ik nog met Rosanne naar een documentaire gekeken over een meisje die ondanks tegenslagen, weerstand vanuit haar vriendenkring, ervoor koos om rugby te gaan spelen. Dit meisje koos ervoor om door te zetten en toen Rosanne zag, hoeveel weerstand dit meisje tegenkwam terwijl ze stond voor haar keuze, zei ze 'waarom doet ze het dan?' en ik gaf als antwoord 'omdat ze dit echt zelf wil....en als je iets echt wilt, dan moet je soms weer andere dingen laten....'

En achteraf toen bleek dat het voor dit meisje uiteindelijk alles goed kwam, ze werd geaccepteerd door het rugby-team, ze werd opgesteld in de wedstrijd, haar vriendje kwam kijken, haar vriendinnen die rugby maar niets vonden, stonden langs de lijn, was Rosanne zichtbaar opgelucht en glimlachte ze...

Mooi was dat we daarvoor een gesprekje hadden gehad over keuzes maken. En dat ging over de scheiding van papa en mama, waarop ik zei dat zij niet hoefden te kiezen. Dat zowel papa als mama ieder op zijn eigen wijze het goed wil doen voor Rosanne en Florine. Ze hebben het gelukkig en hier en bij hun papa naar hun zin en dat geven ze ook aan. Bijzonder vind ik, dat ze hier met mij, als relatieve buitenstaander over praten. En dan is het ook weer goed....de avond ging voorbij met rommelen in de keuken, de meisjes gingen met de shaker aan de slag, er werden verse fruitcocktails gemaakt, overheerlijk allemaal...en ik maar genieten. Soms vergeet je gewoon dat je ziek bent, want ik voel het niet zo erg op dit moment. Toen ik ging douchen zei Rosanne 'ik zou het gek vinden als je weer haar hebt....ik ben al helemaal gewend'. Welnu ik kan je zeggen, dat ik het heerlijk zou vinden om weer gewoon haar te hebben, maar we zijn al hard op weg naar augustus en dan is het nog maar vijf maanden voor alles erop zit. Moet je mij horen...vijf maanden, vijf chemo's nog, en dan nog bestralen....maar dan, dan komt mijn boek uit en dan, dan mag ik weer geleidelijk aan taken en meer zinvolle dingen gaan oppakken. En daar heb ik zin in. Werken in een nieuw kantoorgebouw van Arinso in Nieuwegein, misschien wel een nieuwe afdeling erbij. Bouwen aan mijn herstel, tijd en energie en toestemming van de dokters om weer te vliegen, vakantie met Annemarie en met het gezin. Werken aan de plannen rondom het schilderen van Annemarie...een atelier, kortom er staat nog zoveel op de planning en in die vijf maanden die nu nog voor me liggen, kunnen we al veel stappen zetten!

En nu langzaam aan het gevoel krijgen, dat ook wij even een soort van vakantiegevoel mogen ervaren. Dat ook wij wat leuke dingen kunnen gaan doen.

Vandaag eventjes weg, eventjes naar Wassenaar, kleine frutsels kopen voor de school van Florine, een dekbedovertrek voor haar bed.

Annemarie kan/mag haar schilderijen plaatsen in een restaurant in Wassenaar. Leuk, via een vriendin van haar die dit geregeld heeft. Dit restaurant staat ook in Talkies, De Markiezen van Wassenaer, google maar een keer. Dit gaan we nog regelen met Mila, de eigenaresse, maar dit is natuurlijk wel weer eng voor Annemarie, maar ik zou het super vinden! Zo langzaam aan worden er stappen gezet. Visitekaartjes zijn klaar. Afspraak wordt gemaakt met vriend van mij, die een site gaat maken voor haar. En geleidelijk aan zoek ik de publiciteit voor haar...en die vijf maanden (ja daar is dat getal weer...)helpen mij hierbij.

Joost, een vriend van me, werkt vanuit een pand op de Lange Voorhout in Den Haag. Geweldig, op woensdagen werkt hij voor zijn eigen bedrijfje. En hij gaat nadenken met mij over zo'n site voor Annemarie...super leuk vind ik dit. In mijn goede week ga ik dus een keer naar Joost toe op de Lange Voorhout, volgens mij moet je een lunchbespreking dan hebben bij Schlemmer ofzo...gezellig, en dan gaan we lekker praten over dit soort onderwerpen.

En ik betrap mezelf er weer op, dat ik nu denk dat die vijf maanden alleen maar quality time is, maar ik weet wel beter. Het is af en toe absolute kwaliteit en af en toe wat minder, maar tot nu toe is het goed. En als ik naar buiten kijk, zie ik dat de bedden langzaam droog worden, dat de lucht er wel lekker uitziet en dat zou zomaar betekenen dat wij een mooie dag weer kunnen krijgen.

Lieve vakantiegangers, lieve mensen allemaal, weinig nieuws, een verhaaltje over ons leventje hier...en wellicht lezen jullie het niet, omdat je voor je tent, in de auto, of ergens totaal anders bent en hopenlijk even geen computer voor je hebt. Ik weet nog dat ik dat altijd als quality time ervaar....maar als ik aan de kinderen denk, is een leven zonder computer soms niet voor te stellen...welnu, ik kan het me heel goed voorstellen, het is heerlijk!

Een mooi weekend. Ik meld me weer als er nieuws is. Geniet van alles wat je doet! Ik wacht tot ons huis ontwaakt, tot er thee gezet gaat worden en de stemmen weerklinken, de deuren naar het terras open kunnen en de zon naar binnen schijnt....

Liefs

Anita

Zou 't kunnen....zomaar simpeltjes een chemo doorkomen?????

Het zou toch leuk zijn....als ik zomaar, zonder problemen deze derde chemo door zou kunnen komen! Het is nu de vijfde dag...en ik eet gewoon, heb zowaar net een ijsje gegeten, heerlijk....Florine had gekookt en morgen gaat Rosanne koken, leuk he...de overgang was wat ongemakkelijk. Hier een wat vermoeid stel...de kinderen vermoeid na een lange periode school...en de vakantie die is begonnen, maar hier natuurlijk niet echt! Hier is het gewoon geconfronteerd worden met een zieke Aniet, een vermoeide mama, geen spannende exotische, luxe vakanties of uitstapjes en het verschil is dan voor kinderen juist zo voelbaar. Daar kan het allemaal wel en hier niet.....althans nu niet! Ik voel me schuldig, dat ik hen dit niet kan bieden. Annemarie heeft zo hard vakantie nodig. En ondertussen kun je niet veel anders. Ingewikkeld dit proces.
Maar dit is ook leven en volgens mij bestaat het leven niet alleen uit luxe, uitstapjes, reizen en uitgaan. Volgens mij is het leven juist ook dat andere stuk...maar ik ben al bijna 48 en voor een meisje van bijna 10 en een meisje van bijna 13 is dat iets anders. Florine zei wel van de week tegen me 'voor jou is de vakantie helemaal niet leuk he....' en zo'n uitspraak geeft me hoop.

Ik als meisje van 48 probeer juist nu maar te genieten van een zomaar een mooie week, met zomaar mooie momenten met mijn Annemarie. Met confrontaties of de mevrouw van de ijsboer die tegen me zegt 'je ziet er een stuk beter uit dan de vorige keer....' en dat geeft moed!

Ik hoop dat de zon morgen gaat schijnen. Maandag gaan we naar de dierenambulance om 12 kleine kittens te bekijken en wellicht kan Rosanne er dan eentje meenemen....zou super leuk zijn toch? Kan ze de hele week oefenen met zindelijk maken en knuffelen en alles wat daarbij hoort!
Donderdag komen Arie en Noor langs...allemaal gezellig! Dus toch een beetje vakantie...we hebben nog wat plannetjes met vriendinnetjes enzo van de meiden, daarna een weekje boerderij, gezellig als er wat vrienden langskomen. Helemaal leuk...kortom het lijkt toch wel weer een beetje op vakantie, alleen hoop ik dat de nederlandse zon ons nog wat gaat verwennen de komende weken, dat zou mooi zijn!

Voor alle toeristen, in Palestina in het vluchtelingenkamp, in Spanje tijdens haar voettocht, en iedereen die een dezer dagen gaat vertrekken....geniet van alles wat je doet. Ik schreef aan Jannie (die haar voettocht wandelt in Spanje...) volgens mij is het leven net als jouw voettocht, ups en downs, maar je bent nooit alleen! Geniet ervan!
Ik doe mee, het gaat goed!
Dikke zoen!!!

Aniet

Oh ja....en ik heb zomaar eventjes een overnachting geboekt in de Swarte Ruijter in Holten voor Annemarie en mijzelf...vlak voor kuur 4....eventjes eruit! En voor alle mensen van het ISS Shared Service Center, ook de overnachting in het wijnvat is geboekt hoor, tussen kuur vijf en zes door...zomaar eventjes, nog een verlaat huwelijkskado!
Heerlijk!!!!!

Gefietst!

Gisteren na een ongelooflijke emotionele dip, zijn we samen op de fiets gestapt en dat was heerlijk! Even bij het water gezeten, onderweg kwamen we Ilse nog tegen, was hartstikke leuk en toen we thuiskwamen hebben we nog lekker even buiten gegeten. Alles ging goed, ik voelde me wat opgelucht. Op tijd naar bed en met een slaappil lekker geslapen samen....heerlijk! Vandaag de laatste dosis van 60 mg prednison ingenomen en mijn keelpijn zakt gelijk weg, ongelooflijk spul...morgen en overmorgen afbouwen...en volgens mij gaat het goed.
Ik ben een beetje huiverig, want ik kan me bijna niet voorstellen dat ik zo simpel een chemokuur doorsta....en iedere kuur moet je op zich zien, zegt men wel, maar toch...het gaat verrassend goed deze week. Werkelijk heerlijk. Je voelt je niet lekker, maar ook niet zo ziek...ik snotter wat, beetje keelpijn, beetje gerommel in de maag, maar als het hier bij blijft, teken ik gelijk, dat weet je!
Straks komt Marianne van het Hospice bij me op bezoek, leuk is dat! We houden het even rustig met bezoek want de meisjes hebben vakantie en komen nu twee weken bij ons, gezellig is dat wel...maar ook weer druk. Dit weekend verwacht ik nog wat bezoek en volgende week willen we eigenlijk vooral dat Annemarie haar handen vrij heeft voor die twee meiden, om hen een zo optimaal mogelijke week te bezorgen. De laatste week gaan we met hen naar de boerderij. En dan moeten ze op tijd terug zijn, want dan gaan ze een weekje weg met Hugo, naar Tunesie...ze gaan foto's maken voor ons, omdat wij natuurlijk eerst met hen naar Tunesie zouden gaan, helaas....onze vakantie valt echt in duigen. En we zijn er zo aan toe...vooral Annemarie. Ik heb al voorgesteld dat zij een weekje met een vriendin, of haar moeder gaat, maar dat wil ze niet....zonder mij. Is wel lief van haar, maar ik voel me wel schuldig! We proberen nu toch ergens af en toe een weekend in mijn laatste week weg te zijn, om af en toe in een andere omgeving te zijn. Jammer dat ik niet mag vliegen, gisteren las ik over Chios, een grieks eilandje en dan krijg ik zoveel zin....maar ja, volgend jaar dan maar...

Een fijne dag, ik ga Annemarie een kopje koffie geven. Oh ze is me alweer voor.....
Anita

Slechte nacht..voor ons allebei....

Even heel kort, want ik ben moe, voel me niet zo lekker. Het was een slechte nacht, niet kunnen slapen, emotioneel, even een terugval...we zijn allebei erg moe nu. Annemarie had een leuke drukke afscheidsavond op de school van Florine en was daar al de hele dag voor bezig geweest. Werd laat en nu is ze samen met haar mama haar vader in Spijkenisse opzoeken, hij is namelijk weer thuis. Ik vang straks Rosanne op en heb de kussens buiten neergelegd. Het lijkt erop dat ik daar een beetje kan gaan slapen.
Ben ongelooflijk in de overgang, mijn hele ritme is van slag. Ook mijn slaapritme, dus de pillen gaan we weer innemen. Heb weer uren op de bank gelegen en opgezeten vannacht...maar alles bij elkaar geen succes. Buikloop, het gesodemieter begint weer. Kon ook niet zo mooi blijven toch...
Ben een beetje uit mijn doen, emotioneel gezien. Komt wel weer goed.
Anita

Een hele nacht op....werkelijk klaarwakker

Daar is 'ie weer de nacht zonder slaap. Ongelooflijk. Ik was zo moe, we gingen naar bed om
'Vinger aan de Pols' te kijken, hebben nog lekker gepraat en jawel ik was hyper...ik ben om kwart over een uit bed gegaan en nu zit ik nog steeds in de keuken. Heb wat mails gelezen. Wat voorwerk gedaan voor mijn boek (had vandaag een leuk gesprek aan de telefoon met de uitgever) en wat spelletjes op de computer en nog steeds ben ik wakker.
Krijg het wat koud nu, dus probeer straks weer in bed te gaan liggen.
De eerste dag na de chemo is redelijk verlopen, beetje een misselijk gevoel, maar al met al best goed. Annemarie was lekker aan het schilderen, een giga doek van 2.20 bij 1 meter. Ik lag op de bank, nam zelf de telefoon aan, heb heerlijk een boek uitgelezen. We hadden met mijn arts overleg gehad over de vorige kuur, en dat ik zo ziek het ziekenhuis uitkwam. Nu hebben we met name de Mabtera kuur langzamer via het infuus laten lopen. Van deze kuur wordt je namelijk direct al ziek, tijdens het inlopen via het infuus. Als je deze kuur langzamer laat inlopen, dan is die misselijkheid niet direct zo aanwezig. Daarnaast hebben we gelijk gisteren en vandaag al zetpillen gezet tegen de misselijkheid. Wie weet of dit alles een goed efffect heeft, tot nu toe wel..gewoon gegeten, wat minder, wat voorzichtiger, wijn en koffie laten we gewoon achterwege, smaakt echt niet. Geuren worden wat minder aantrekkelijk.

Vanmorgen kwam Brigitte, een vriendin van Annemarie, met een heerlijke massage-olie, deze olie maakt je warm. Omdat ik het steeds zo koud heb..lief he...
Voor de rest weinig te melden, de nachten duren lang op deze manier. En weet je ik heb al meer dan een derde van mijn chemo's erop zitten. En het komt allemaal goed. Vanavond in bed vroegen we aan elkaar of we weleens bang zijn of bang zijn geweest.....en allebei gaven we als antwoord dat we alleen bang waren geweest toen ik kanker kreeg, dat we elkaar zouden verliezen, dat ik zou komen te overlijden...mooi he...dit zijn van die momenten, waarop ik me realiseer dat vechten het enige is wat ik moet doen. Om dit geluk te mogen blijven ervaren, met mijn Annemarie en haar twee bijzondere meiden.
Ja lieve mensen....de nachten zijn donker en koud soms, maar het leven is echt zo ongelooflijk de moeite waard. Ik heb me dit altijd gerealiseerd, maar steeds meer, ook als ik terugdenk aan mijn ontmoeting met Jix gisteren in het ziekenhuis, besef ik nu wat rijkdom is. En dat is dit alles te mogen voelen en ervaren. Geluk te mogen delen met iemand van wie je ongelooflijk veel houdt, en je gezondheid, daarnaast je geborgen voelen door warme vriendschappen, ja dat is echt zo! Ik lijk soms wel een dominee, maar zou zo graag aan jullie allemaal mee willen geven dat het echt hier om gaat. Soms praat ik met mensen over geld, banen, carriere, en nog meer en steeds meer willen en ik heb ook die neiging en dan denk ik nu, ach het gaat om zoveel andere dingen, en daar gaat het echt om, geloof me....koester wat je hebt.
Oh ja nog even, weet je wat ook zo heerlijk is, samen lachen. Vanavond in bed hebben we zo ongelooflijk gelachen samen, zomaar om niks, maar dat doet je zoveel goed!
Dikke zoen, tot morgen!
Aniet

De chemo en de uitwerkingen....

Chemo drie geeft een beetje dezelfde uitwerkingen als chemo twee. Met dien verstande dat ik erg onrustig ben in bed. Maar dat kan ook zomaar komen doordat ik gisterenochtend 60 mg prednison heb ingenomen en gisteren tijdens de chemo nog een keer prednison heb gekregen. Dus ik voelde me wedero hyper, ben er uiteindelijk uitgegaan. Ben op de bank gaan liggen en Annemarie ging het gevecht met muggen aan in onze slaapkamer (een klein bovenraampje en jawel hoor steeds een mug, die Annemarie lekkerder vindt dan mij - dat begrijp ik wel - en er voor zorgt dat haar nachten onderbroken worden - en ik maar denken dat dit door mij komt .....). Eenmaal gesettled op de bank kan ik mijn benen omhoog doen, draaien, woelen, dekens eraf, dekens erop...en ik ben om tien voor vier uit bed gegaan om naar het toilet te gaan. En vanmorgen om kwart voor negen kwam Annemarie bij me kijken.
Nu de mails bekijken en dan straks even douchen, lekker want ik transpireer erg in bed.
Ik heb het gevoeld dat het wel gaat...ben benieuwd hoe ik me voel als ik gedoucht heb. Moe, beetje misselijk, maar ik zet de zetpil er zo weer bij...
Verder maken we niet zoveel mee nu. Morgen is er een afscheidsborrel op de school van Florine voor de ouders, leuk wel, we maken hapjes hiervoor (ik denk Annemarie...maar als ik even kan zal ik helpen).
Gisteren had ik Kirsten aan de telefoon in het ziekenhuis en die vertelde dat zij ook liep te snotteren nu op het werk, dus waarschijnlijk heb ik daar iets opgepakt. Dus mijn besluit staat vast...niet meer zoenen, dan lopen we geen enkel risico.

Ik heb nog niet verteld dat mijn tumor wel krimpt, maar dat met name die tumor bij de L2/L2 wervel nog wel behandeld moet worden. De arts gaat hierover in overleg met de neuroloog. Dit betekent dat hij deze behandeling (een extra chema in mijn ruggemerg spuiten) bij kuur 4 of 5 gaat doen. Dit krijg ik nog te horen van hem. Want deze wervel is aangetast doordat de kwade B-cellen zich tegen die wervel zijn gaan drukken en daar waar goed botweefsel zat is dit verloren gegaan. Hierdoor is deze wervel zo zwak. Hij weet nog niet hoe hij dit achteraf gaat behandelen. Hij wil sowieso hier extra aandacht bij het bestralen aangeven. Dus na kuur 8, drie weken erna, gaat hij starten met de bestraling. En daarna gaat hij kijken wat er nog aan die wervel gedaan moet worden, en of er nog iets aan gedaan moet worden. Qua tijd zitten we dan in januari 2008.
Dus ik verwacht dat we in december 2007 een remissie bereikt kunnen hebben, zou toch een mooi verjaardagskadootje voor Annemarie kunnen zijn he...als zij de 23e december jarig is en weet dat ik tumorvrij ben. Wow...kan geen kado tegenop toch...
Gisteren in het ziekenhuis las ik een boekje over vermoeidheid na kanker. Hier moeten we ook nog rekening mee gaan houden. Dat we gedegen en gepast een schema gaan doorvoeren om weer te reintegreren, leuk he...om hier nu al over na te denken.
Ja ik voel zo enorm dat we dit alles gaan winnen. Volgens Annemarie ben ik een super optimist en volgens mij moet ik dat ook vooral blijven. Af en toe word ik even teruggezet met twee benen op aarde, door mijn lichaam of door mijn chemo. Maar dat is goed en doet me beseffen dat het nog geen 23 december is.
Eerst word ik nog 48 en die datum komt gestaag dichterbij, 26 augustus. Heerlijk een dag in mijn goede week, gezellig, als de zon dan schijnt, dan kunnen we lekker borrelen hier in de tuin. Ik zie er nu al naar uit. Heb al wijntjes besteld, jawel die ene witte van de gebroeders Lurton uit Chili en een geweldige rose uit de Provence.

En nu...even naar bed denk ik, beetje rusten, boek lezen. Beetje uitzieken, alhoewel ik me beter voel dan na kuur 2. Maar dat zegt nog niks. Je moet iedere kuur op zich zien zeggen de ervaringsdeskundigen.
Tot morgen
Anita

Chemokuur 3 zit erin!!!

Hallo, net thuis uit het ziekenhuis en mijn lijf is weer volledig gevuld met alle mogelijke troep en ellende...en zo voelt het ook. Bewust is geprobeerd de mabtera langzamer te laten lopen via het infuus, maar ik voel me weer niet lekker. Beetje duf en gammel, koud, grieperig, misselijk, kortom het feest mag weer beginnen. Maar eigenlijk is het wel een beetje feest, want ik heb een geweldige MRI-uitslag. De tumor is weg aan het gaan, het beeld is goed. Alles krimpt, de arts is tevreden. Er zit nog wel iets bij de L2 ofzo...maar dat gaat allemaal goed komen. Leuk dat berichtje van Carla over die neusharen die wegzijn, dus ja het klopt ik heb regelmatig een loopneus, het water loopt er zo uit...bizar allemaal. Mijn keelpijn is door de prednison vanmorgen verdwenen, dus prednison werkt ook hier.

Gek toen ik in het ziekenhuis kwam, stond er een man in een ochtendjas op de roltrap en ik zei tegen Annemarie 'dat is Jix' mijn huurder uit Schoonhoven. Hij was goed aangepakt, had tumoren in hals en nek die tegen de slokdarm aandrukten die zijn weggehaald. Hij moet nabehandeld worden met chemo's en bestralen, maar ziet hier van af. Hij is alleen. Heeft niemand en geeft aan gewoon dood te willen gaan. Bizar....en triest...ben erg benieuwd hoe dit gaat aflopen. Realiseerde me en zei ook tegen hem dat het aangaan van chemo's je toch kans geven op een continuering van je leven. En realiseer me ook hoe rijk je bent met mensen om je heen die van je houden, die met je meeleven en je steunen. Geweldig en mijn perspectief neemt toe, dat moge duidelijk zijn. Ik ga dit gevecht winnen.

Vanmiddag in het ziekenhuis lag ik naast een mevrouw, iets ouder dan ik (begin 50 schat ik in) en zij werd begeleid door haar vriend. Zij vroeg 'hebben ze tegen jou ook gezegd dat je nooit kunt genezen....' en we hebben een tijdje gepraat over kanker en wat dit met je doet. Er liggen overal boekjes over het verwerken van kanker, over het gevoel wat je hebt als je 'klaar' bent, dat de kans groot is dat je dan in een diep dal terecht komt. Dat je dan pas zelf van alles gaat verwerken. Ik hoop dat door het schrijven van mijn boek ik dit al eerder kan gaan doen en dat door de steun, de support van jullie ik dit niet alleen hoef te doen. Ben benieuwd.....tot nu toe gaat het goed. Ik ga nu aan de thee en straks naar bed. Het komt helemaal goed met Anietje....dank voor de lieve kaartjes, de bloemen, de smsjes, de steun. Ik voel me rijk.
Liefs, Aniet

Zondagavond....beetje snotterig, verkouden lijkt het wel....

Na een dag die beloofde vol zon te zijn, en uiteindelijk veel regen bracht, rustig samen thuis (ons bezoek Kirsten kon niet komen omdat een van de meisjes de waterpokken begint te krijgen....jammer...), een beetje gesnoeid hier en daar in de tuin (vooral Annemarie, ik raapte de blaadjes op.....beetje vegen enzo...en dan weer op het bankje zitten) nog even een klein stukje schrijven.
Gisteren kwamen Artje en Gemma, Artje heeft voor ons gekookt hier....goddelijk lekker, buiten gegeten....en uiteindelijk was ik erg moe, maar wel ook erg voldaan. Leuk is dat.....wij waren als het ware te gast in ons huis. Er werd voor ons gezorgd. Ergens in oktober doen we het weer en dan komt Gemma voor ons koken. We worden verwend....heerlijk!
Nu ben ik een beetje moe, beetje verkouden ook lijkt het wel...veel snotteren en mijn neus snuiten...hoop niet dat dit morgen een belemmering is. Heb me naar mijn gevoel keurig gedragen...maar er hoeft maar iets te zijn, of ik kan het overnemen van je...iedere keer neem ik me voor, de volgende keer niet meer te zoenen...maar daar moet ik nog aan wennen. Denk wel dat dit nog beter is. Zal het eens vragen morgen...hoor van anderen (Carla) dat zij niet meer zoent. De enige die ik altijd blijf zoenen is Annemarie, daar pieker ik niet over hoor...dat lijkt me zo ongezellig....
morgenochtend gaan we naar het ziekenhuis, kwart voor twaalf bloed prikken, dan de dokter, MRI en dan de kuur hoop ik. Nummer drie...morgenavond als ik thuis kom uit het ziekenhuis meld ik me nog wel even.
Tot dan...mooie zondagavond!
Aniet

Kantoor en de auto....

Deze foto is gemaakt toen ik thuiskwam na de tweede chemokuur. Ik voelde me zo ziek...en ik verwacht dat ik a.s. maandag er ongeveer zo weer uitzie...lekker ik heb drie van die dikke truien gekocht, ik heb het steeds zo koud!

Gewerkt in Utrecht!!!

Tja vandaag was het dan zover, op tijd opstaan, douchen en aankleden en zelf rijden in de auto naar kantoor. Zo rond een uur of tien kwam ik daar aan. Heerlijk, het grote verschil met de vorige keer was, dat iedereen wist dat ik kwam en al gewend was aan mijn kale koppie....en ik heb gewoon gewerkt. Functioneringsgesprekken gevoerd samen met Hylke, was leuk. En ook nog een gesprek met twee collega's. De laatste spullen uit mijn kamer opgeruimd, Kirsten had al heel veel voorwerk gedaan. Kortom orde op zaken gesteld, zodat mijn spullen verhuisd kunnen worden naar het nieuwe kantoor in Nieuwegein. Leuk, Erwin mijn collega en ik krijgen hier samen een mooie nieuwe kamer. Dus de volgende keer zie ik iedereen op hun nieuwe werkplek. Lijkt me super. Het autorijden viel me wel zwaar, maar toen ik thuiskwam was ik wel moe, maar ik wilde nog niet naar bed.
Oh ja en ik heb de mercedes laten ophalen door de leasemaatschappij. Voelt helemaal goed. Hoeft hij niet zo zielig voor de deur te staan. Hij wordt gestald bij de leasemaatschappij en als ik zover ben, bel ik en dan brengen ze hem weer terug bij me. Mooie service he...

Annemarie had een heerlijke pastasalade gemaakt en we hebben buiten in de tuin gegeten, met een glaasje Cloudy Bay, een heerlijke nieuw zeelandse sauvignon blanc...je likt je vingers erbij af...goddelijk lekker! Overal kaarsen aan, het was een supersfeertje, lekker samen genieten!
Praten over dromen, over ons werk, over de toekomst en hoe we de dingen zien.
Tijdens mijn afwezigheid had Annemarie het ook heerlijk gehad. De kapper, lekker met een vriendin ergens koffie gedronken, gewoon een beetje gerommeld, naast het inpakken van de spullen van de kinderen en alle dagelijkse dingen die zij hier ongemerkt altijd doet. En ik mocht zowaar weer thuiskomen. Dat is ook altijd lekker he...



Ja ik voel me goed. Ik geniet van het even lekker samenzijn. Even niks hoeven dan gezelligheid, 't wordt nog een druk weekend, met aanloop enzo...en dan gaan we weer naar het LUMC. Ik zie er niet tegenop, we gaan gewoon en het is weer een stap dichterbij mijn herstel. En dat is waar ik voor ga. Vandaag heb ik het nog gezegd tegen Hylke, ik kom terug...en dat doe ik op alle fronten, terugkomen. En dus hoort daar het LUMC bij, de chemo's, de bestralingen, de hele rimram...en dus ook het ziekzijn. Ik ga weer heerlijk boeken lezen op bed, met bril, want mijn ogen gaan snel achteruit...ik zie echt niks zonder bril (dichtbij hoor...).
Nu neem ik nog een slaappil en ga daarna hoop ik lekker onderuit...slaap lekker en een goed weekend. Ik schrijf maandagavond vanuit mijn bed.
Dikke zoen.


Aniet

even snel....ik ga naar kantoor vandaag

Eventjes snel...het gaat goed, druk gewoon, Vincent en Pauline uit Welberg (bij Steenbergen in de buurt) waren er, gisteren een geweldige lunch met Arie en Fransje vanwege ons huwelijk nog....super! Een optreden van Sophie, het nichtje van Annemarie, met haar koor, erg leuk....nu een dagje Arinso en de auto achterlaten. Het weekend nog bezoek....kortom veel te doen voordat we maandag naar het LUMC vertrekken voor kuur drie en de uitslag van de MRI.
Spannend wel even...de volgende keer moeten we ook die goede week weer anders plannen, maar het is ook zo logisch dat je van alles wilt doen. Vandaag gaan de kinderen weer naar Hugo...ik heb vanmorgen nog huiswerk met Rosanne geoefend. Leuk vind ik dat...om samen met haar aan het werk te zijn. Ze is lekker ongeduldig, en doet me denken aan mijn eigen jeugd. Er zijn zoveel leukere dingen te doen, dan huiswerk....

Ik ga voor het eerst weer een heel stuk autorijden. Ben benieuwd, zal vanavond wel erg moe zijn denk ik...Jan brengt me weer thuis.
Fijne dag allemaal.
Anita

Heerlijk een goede week....

Gisterenochtend kwam Jannie langs. Ze had, zoals zo vaak, een geweldig boek bij zich - Uit liefde voor het leven - van Benoite Groult. Prachtig, volgens mij net zo'n soort boek als - Zout op mijn huid - intens, heerlijk...voor als ik aan het infuus lig, stel ik mij zo voor. Maandag is zo'n dag dan lig ik de hele dag te lezen in het ziekenhuis. Heerlijk, een goede manier van afleiding, en verder kun je toch weinig doen. De dag ervoor kreeg ik ook al zo'n prachtig boek - Duizend schitterende zonnen - van Khaled Hosseini, Ellen en Hanneke kwamen hiermee aan. Heerlijk al die boeken, wat ben ik toch verwend! En dat lezen, dat neemt de tijd weg...het is weer mijn goede week, en dat is genieten, van het eten, van alles...je bent eigenlijk alleen maar moe, meer niet!
Gisterenavond zijn we met elkaar (Emmy, Reynaud, Anke, Sophie, Rosanne, Annemarie en ik) naar de musical gegaan van Florine en haar groep 8. Leuk om Florine zo te zien dansen en zingen. Leuk ook, om te zien hoeveel mensen wij samen al kennen hier in Voorschoten, hoe makkelijk je integreerd, ook op school rondom de meisjes. We kennen al zoveel ouders. Voelt ook goed om zo betrokken te zijn bij de meisjes en de school. De meisjes worden tenslotte nu ook voor een gedeelte door ons/mij opgevoed hier. Ik vind die betrokkenheid fijn. Je bent niet alleen maar de partner van, je geeft die meisjes ook iets mee. Ik probeer hen de normen en waarden mee te geven die ik zelf heb meegekregen van mijn ouders. Dat het belangrijk is om te delen, om met elkaar gelukkig te zijn. Dat gezelligheid en openstaan voor elkaar er toe doen. Dat het niet uit maakt wat iemand is of doet, arm of rijk, maar dat het gaat om liefde, vertrouwen, vriendschap. Vanmiddag ga ik samen met Annemarie naar school, naar de juf van Rosanne, zij heeft een eerste cito gedaan in groep 6 en de resultaten zijn dusdanig, dat je hier even over na moet denken. En dat je hier wellicht ook consequenties aan moet verbinden, ik ben benieuwd. Gisterenavond nog heel leuk gepraat met de oma van een vriendinnetje van Floor, die ook non hodgkin heeft gehad. Mooi om te zien hoe sterk zij nu weer is, ik zei - ik hou me maar aan u vast mevrouw -! Goed he....
Emmy kwam met een bijzonder schilderij aan voor ons. Een kadootje van haar zuster Annelies, die volgens mij (ik heb haar slechts twee keer mogen ontmoeten helaas...) een galerie heeft. Dit schilderij (moeilijk te verwoorden wat je ziet op een schilderij) laat in mijn beleving, een soort van sprookjesfee zien, een symbool voor mijn herstel. Ik heb het even in de kamer neergezet totdat we een mooie plek hiervoor hebben bedacht samen.
Voor we naar bed gingen kwam Rosanne met twee lieve kadootjes (ze komt dan tussen de middag bij me en heeft een plan, maar nog geen middelen om dit plan te realiseren, dat lossen we dan samen even op...)voor haar zus die had opgetreden. Zo typisch Rosanne, om haar zusje of iemand anders te verwennen. Was erg vertederend!
Wij waren lekker moe samen...en hebben dus heerlijk geslapen, tot een uur of half zes (ik althans...) nu breng ik Annemarie een kopje thee en dan gaan we nog even verder slapen....heerlijk! Oh nee...Annemarie moet er zo uit voor de meisjes...ik mag nog even lekker slapen!
Ik voel me prima, alleen een beetje moe, lekker zo'n week. Deze tweede kuur is eigenlijk best aardig gegaan toch! Duimen voor kuur drie (kuur drie alweer....).
Hoop dat we vandaag nog even buiten kunnen zitten....net als gisteren, lekker is dat!
Succes vandaag allemaal, of mensen die op vakantie gaan, geniet ervan, heb het goed!
Anita

Slapen met een slaappil

Lieve mensen, gisterenavond na een goede tip van Jo-Anne, gewoon mijn pil genomen en toen ben ik lekker in slaap gevallen. Handig dit soort tips en je nachten worden een stuk rustiger....langzaam aan werd naar bed gaan, iets ingewikkelds.

Vanmorgen lag er een kaartje in de bus van Truus van het Hospice, geweldig met een gedicht erop van Hans Andreas, wat ze speciaal voor Annemarie en mij heeft aangepast tekstueel.

Voor de dag van morgen
wanneer het morgen anders is,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je houd
vertel het aan de wind
die in de bomen klimt
of uit de takken valt
hoeveel ik van je houd
vertel het aan een kind
dat oud genoeg is om het te begrijpen
vertel het aan een dier
misschien alleen door het aan te kijken
vertel het aan de huizen van steen
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had
maar zeg het aan geen mens
ze zouden je niet geloven
ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een vrouw
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefheeft
als ik jou!

En weet je dit zijn weer van die dagen, die wil je in een lijstje doen. De zon die schijnt, je lijf wat het normaal doet. Slapen wat gewoon lekker is, een boterham die je goed smaakt. Soms heb ik neiging om mijn haar weg goed te doen, en dan realiseer ik me...ik heb geen haar. En als ik heel veel doe heb ik geen energie, maar verder is alles goed...oh ja, mijn wenkbrauwen worden steeds dunner en ook mijn wimpers...dus de zon moet schijnen, want anders wordt het wel een heel bleek bolletje met twee grote bruine ogen erin...
Dikke zoen voor vandaag!
Anita

een nachtje piekeren...

Tja...en zomaar opeens lig ik weer een aantal uren wakker, ga ik piekeren, denken en helaas niet dromen....eruit dus maar. Weblogs lezen van vriendinnen die op reis gaan, de wereld in trekken, de een naar Palestina, de andere naar Santioga de Compostela. Leuk om hen op deze manier te volgen....en af en toe hen te kunnen schrijven, door een berichtje achter te laten....
Ik was zo moe, hoe kan dat nou.....geen slaappil genomen. Ik wil er niet afhankelijk van worden. Annemarie ligt zo heerlijk te slapen...ik vind het luisteren naar haar slapen, heel rustgevend...een lekker geluid. Je bent niet alleen. Gisteren vertelde een vriend van mijn broer me dat hij samen met mijn broer in een tentje had geslapen en dat Arie, mijn broer, zo ongelooflijk snurkt. Volgens mij is dat niet zo erg als het je geliefde is, die snurkt (let op ....Annemarie snurkt niet hoor, die maakt zo'n lief pruttelgeluidje....), maar als je naast een vriend of vriendin ligt, die bizarre geluiden maakt, wil je volgens mij oordoppen of iets hebben, waardoor je dit niet meer hoort. Volgens mij zit het verschil in de manier waarop je met iemand verbonden bent, de intensiteit, de liefde...
Tja daar denk ik zomaar over na nu...

Nu ga ik proberen weer naast haar te kruipen, ik zit alweer ruim twee uur in de keuken achter de computer....slaap lekker nog, en voor morgen, heb een goede dag....succes op het werk, maandag is het altijd druk....ik denk aan jullie.

Anita

Een weekend met mooi weer.....

Dit weekend zijn de kinderen gaan kamperen met Arie en Noor op de boerderij van mijn vader. Noor is net 12 jaar geworden en gaf een kampeerpartijtje en zowel Florine als Rosanne werden hiervoor uitgenodigd. Stipt om tien uur zaterdagochtend kwamen Pa en Els de meisjes halen en zo rond half elf begon ons rustige weekend samen. Zomaar ........... terwijl mijn goede week ging beginnen. Een kadootje. Jan en Gerda kwamen een kop koffie drinken, en Lisanne(hun dochtertje) had een prachtig boek vol kunstwerken en een schilderij voor me gemaakt. Echt geweldig hoe intens kinderen met mijn ziek zijn bezig zijn. Marc (hun zoon) had een doosje overheerlijke witte bonbons voor me gekocht en Jan zorgde natuurlijk weer voor een prachtige cd. Ach ik word zo ongelooflijk verwend, met aandacht, met lieve attenties en hartverwarmende reacties. Ik heb alle kaarten, tekeningen, brieven in twee hele dikke plakboeken geplakt en als je deze boeken doorkijkt, dan lopen de tranen over je wangen. Als je daarnaast alles op mijn site nog eens doorleest, dan mag je concluderen dat ik omgeven ben door veel liefde en warmte....
Na een ongelooflijk warm en gezellig samenzijn met Jan en Gerda, zoals Jan schrijft, gewoon even zomaar alsof er niets aan de hand is, zijn Annemarie en ik in de auto gestapt. Even door de Herenstraat in Voorburg geslenterd, en oh wat was ik toen alweer moe. Annemarie had een tafeltje gereserveerd bij De Landbouw in Wassenaar, op het terras, voor de lunch. En dat was zo ontspannen, in de zon , met mijn dikke trui aan, we dronken een witte sauvignong blanc van J & F Lurton uit Chili. De gebroeders Lurton hebben hun sporen verdiend in de franse wijnbouw, de bordeaux en hebben nu een prachtig nieuw wijnbedrijf in Chili opgebouwd. Met een superfrisse lekkere droge sauvignon blanc hebben we genoten van een heerlijke salade. En ik kan jullie niet vertellen hoe lekker eten smaakt in zo'n goede week. Dan ervaar je zomaar weer hoe geweldig goed dit leven is.....
uiteindelijk heel moe maar voldaan, gingen we naar huis en zo rond een uur of half tien zijn we naar bed gegaan. Annemarie vroeg nog 'wat zou je het liefst willen....' en ik gaf als antwoord 'naar het feest van Joost en Jannie in Den Haag' maar ik moet echt grote gezelschappen ontlopen deze dagen en eerlijk gezegd, wilde ik heel graag daar naar toe, maar had ik de energie niet. Ik hoop wel dat het een super feest is geweest...in gedachten was ik er eventjes bij!

Vanmorgen begonnen we met de Jeep, die niet meer start, maar die weer moet gaan rijden als ik de Mercedes in ga leveren vrijdag, althans daar ga ik nu even van uit. Definitief moet ik dit nog horen van mijn baas. En het begon dus met niet starten, ANWB bellen en een nieuwe accu en jawel hoor, deze tank rijdt ons overal naar toe. Al Gore is niet blij met ons schat ik zo in....en ooit, als onze financien het toestaan, ruilen we deze auto een keer in voor een acceptabeler formaat en een wat jonger exemplaar. Maar het komende half jaar, zal deze auto mij heen en weer rijden naar het ziekenhuis, naar de boerderij een keer en wat al niet meer. En als je Annemarie ziet zitten achter het stuur van dit geweldige apparaat, dan begrijp je wel dat zij hier ooit voor heeft gekozen, petje op, zonnebril...ja 't klopt helemaal!
Een beetje een kakker, voor mij een stukje uit haar vorig leven en ik zou deze Jeep natuurlijk het liefst omruilen voor een SLK, maar dat is ook niet praktisch! Eenmaal op Flakkee aangekomen, heb ik nog alle kinderen en de leiding van de kampeerpartij (Arie, Anja, Tonneke en Henry) mogen meemaken, die al snel na onze komst vertrokken om alle kinderen weer op tijd bij hun ouders af te leveren.

Henry is een vriend van Arie die ik al heel veel jaren ken. En toen ik hem en Tonneke vertelde over mijn ziek zijn, schoot hij vol, hij wilde toen hij wegging, me succes wensen met alle kuren die komen gaan en begon te huilen, en samen hebben we even gehuild, elkaar vastgehouden. Dat is het mooie weer...dat je zo intens met oude bekenden dit gevoel mag delen. Ik vind het wel fijn als mensen hun emotie laten zien, ik zelf worstel hier ook mee. Soms kan ik zomaar in tranen uitbarsten en soms kan ik nagenoeg emotieloos vertellen over alles. Het wisselt heel sterk. Je voelt je echt iedere dag anders. Maar dat ervaren jullie wel op deze weblog.

Daarna hebben we en vooral Florine nog veel pogingen gewaagd om het nieuwe poesje van Rosanne in de mand te lokken, maar de poesjes waren opgeschrikt door veel kinderen en herrie en waren niet te verleiden...dus het nieuwe poesje is nog niet gearriveerd in Voorschoten, is eventjes uitgesteld. Komt wel over een paar weken. Verdrietig wel voor Rosanne, want dit soort teleurstellingen is lastig te verwerken. Maar ze houdt zich kranig.
Met Pa van Loon nog lekker in de tuin gezeten en lekker gepraat. Hij is heel blij als we er zijn en ik vind het heerlijk om bij hem te zijn. Die band tussen vader en dochter is zo intens en stevig, dat het altijd emotioneel is om hem te zien! Wat een lieverd. Els was er niet, haar schoondochter werd 40 jaar.
Nadat we thuis waren, ben ik eerst naar bed gegaan. Ik was kapot en eigenlijk iedereen hier. De kinderen hadden nog een nachtelijke wandeling gemaakt door het natuurgebied in de polder bij Pa en voor het eerst in hun leven gekampeerd, dus alles bij elkaar was het een stevig weekend. Gegeten en nu gaan we lekker douchen, de meisjes liggen al in bed en wij gaan ook.
Dit was weer een soort dagboekverslag, de komende dagen zal de frequentie iets lager liggen.
Ik wens jullie veel liefs en veel goeds. De zon op mijn bolletje was heerlijk.
Dag,
Aniet

Slaappil uitgewerkt...zelfs bij Annemarie en die heeft er geen genomen!!!

Goedemorgen, en daar zijn we dan....ja ik schrijf bewust we...want op dit idote tijdstip zitten Annemarie en ik in de keuken, klaarwakker, honger...aan een kop thee. Ik neem er een pannenkoek bij en Annemarie een stukje ontbijtkoek. Klaarwakker...mijn pil is uitgewerkt, maar Annemarie heeft geen pil genomen, dus hoe dat dan werkt weet ik ook niet zo goed....

Even kort terugblikken naar gisteren. Een mooie rustige dag. Annemarie heeft haar vader bezocht, die in principe zover is hersteld van zijn auto-ongeluk, dat hij binnen niet al te lange tijd weer naar zijn eigen huis terug mag. Hij overweegt weer een auto te kopen...geweldig wat een doorzettingsvermogen heeft deze man op zijn leeftijd, 83 jaar!! In die tussentijd ben ik rozen voor Annemarie gaan kopen bij Suze, onze bloemiste...ik krijg al korting van haar, dankzij jullie allemaal, want haar jaaromzet is gestegen sinds ik ziek ben. Zo zie je maar, dat iedere situatie ergens weer een positieve kant heeft. In dit geval levert het een win-win situatie op, Suze is blij met de klandizie en oprecht geinteresseerd in onze situatie en wij krijgen zomaar korting op een prachtig boeket rozen uit Ecuador. Ik heb al eerder gezegd/geschreven dat kanker krijgen meer is dan alleen maar ziek worden.
Ik had de tafel gedekt voor de lunch en toen de meisjes thuis kwamen, was Annemarie er nog niet. Eerst heb ik lekker met de twee meiden zitten kletsen, over van alles en nog wat en om half een was Annemarie thuis en hebben we gezellig geluncht met elkaar.
Daarna hebben we een Ajax bureaustoel voor Rosanne gekocht, haar kruk is door Annemarie ingepikt als schilderskruk (flexibel, wendbaar, op wielen en zonder rugleuning....)en je kunt je voorstellen wat dit voor effect had, toen Rosanne om half vier op haar kamer kwam....die steeds meer de kleuren rood-wit (af en toe nog blauw) krijgt, Ajax is het helemaal!
Daarna de wissel, met Hugo voor de deur, die dit mobiel meldt aan de kinderen, dus eigenlijk gaat dit ook al vanzelf en merken wij daar verdacht weinig van en dan nog een keer heen en weer fietsen door Florine omdat net die ene broek er niet bij zit.
Florine had een disco van twee meisjes uit haar klas en met Rosanne heb ik Lingo gespeeld, dus om kwart voor tien ging ongeveer het licht uit...mede ingegeven door die slaappil.
Een dag, zoals alle andere moeders/mensen kunnen hebben, jawel want ik ben weer op de weg terug...mijn goede week komt eraan. Ik voel me beter en ga weer energie opbouwen. Leukocyten klimmen weer hoop ik, en volgende week kan ik weer eventjes de batterij opladen om te komen tot zinvolle dingen.
Als je me nu vraagt waar ik 'last' van heb, dan is het vooral moe zijn...ik ben moe, erg moe en ik slaap niet goed. Dus dat is de score van 6 juli 2007 en al met al toch een aardige score.

Het mooie van zo'n dag is dat ik zelf weer een keer mensen bel, dat ik in staat ben tot wat langere telefoongesprekken, dat ik ook weer enige vorm van interesse kan tonen voor de ander. Het lijkt wel alsof je door zo ziek te zijn, steeds meer gericht bent op een ding, beter worden en steeds minder energie overhoudt voor anderen, laat staan andere dingen. Ik voel me hier wel schuldig over, vooral weer naar mijn werkgever toe, en mijn vrienden toe, maar ik kan niet anders. Iedereen om me heen, die met kanker te maken heeft, roept 'Anita je moet er rekening mee houden dat je een jaar uit de running bent, hoe vervelend dit ook klinkt....' en Anita wil hier nog niet aan toegeven. Die denkt nog steeds aan 8 maanden uit en thuis, maar ook in januari 2008 zal ik nog niet 100% zijn, maar zeker weten al zoveel procent meer dan nu....

Wat je ook merkt is dat mensen je gaan 'sparen' door maar dingen niet te vermelden. Zo vinden mensen het ingewikkeld om het met mij over de vakantie te hebben, of over andere leuke dingen die zij beleven of meemaken. Ik merk dat ook. Ik heb de neiging dan door te willen vragen en doe dat niet. Zo heb ik vragen over mijn werk, mijn toekomstige werk, over nieuwe klanten, nieuwe service centers, maar die zal ik aan mijn baas stellen zodra ik bij Arinso ben. En mij sparen dat hoeft niet, ik vind het goed als mensen mij vertellen over het werk, de vakantie of andere dingen die er toe doen. Het lijkt wel alsof men zich schuldig voelt, als men lekker naar een ver land of een wat dichterbij land vertrekt voor 3 weken ofzo...weet je als je terugkomt, dan heb ik er alweer een kuur op zitten en dan komt mijn herstel steeds dichterbij. Zo redeneer ik. Ik focus me iedere keer op de derde week, twee weken ziek en zwak en misselijk en alles wat erbij hoort en dan een goede week. En in deze week wat hoogtepunten, Arinso, een etentje, kortom wat pieken, zelf een keer ergens heen en dan alweer de volgende kuur. Ik focus me niet op 2008, dat is te ver weg, dat doet zeer als ik daar aan denk, maar op 16 juli krijg ik alweer mijn derde chemo, en in de eerste week van augustus, mijn goede week, gaan we met de meisjes een weekje naar mijn vader, naar de boerderij....heerlijk, zodat ze toch nog een beetje vakantie hebben met ons samen!
Dus als jullie allemaal terugkomen van Zwitserland, Frankrijk, Turkije, Zuid-Afrika, Noord Spanje, Palestina of waar dan ook en de kinderen weer naar school gaan, dan is het eind augustus en begin ik aan mijn vijfde kuur. En ik hoop dat jullie mij vertellen over die reizen en foto's laten zien, zo ga ik gewoon een beetje mee op reis....
Ik heb mijzelf een fotoboek over de mooiste treinreizen op de wereld gegeven van Martin Kers, met prachtige beelden en verhalen. Mijn wens is om ooit een of twee van die treinreizen te maken, ver weg of wat dichterbij, dat geeft niet...dus dromen heb ik nog steeds.
Op die manier geniet ik nu en echt geloof me, dat is ook genieten. Ik merk dat ik kan genieten van het inzien van een boek, van een mooi verhaal over reizen, van een mooi boek, ook dat heb ik nu weer geleerd!

Weet je soms schrijf ik over ziek zijn, en soms gewoon eens even niet. En Wilma, mijn boek zal niet mijn weblog zijn. Want zoals ik nu mijn weblog zie, dan vertel ik jullie over mijn dagen hier en informeer jullie over mijn kleine, piepkleine leventje hier in en rond het huis. Maar heel veel dingen schrijf ik niet, over mijn echte pijn, mijn verdriet, mijn tranen, of die van Annemarie. Mijn machteloosheid, mijn zorgen. Dat alles hou ik weg, want dat zit nog diep verstopt in mij. En dat alles hoop ik in mijn boek over mijn ziek zijn kwijt te kunnen...want dat zit er wel, dat stuk pijn...terwijl ik dit nu schrijf, begin ik te huilen...uit onmacht, omdat je gewoon met je rug tegen de muur staat en domweg niet anders kunt dan nu het geval is. Je moet doorgaan, je kunt niet stoppen, anders trek je de stekker uit je eigen leven...bizar....die innerlijke strijd iedere dag weer.
En dankzij jullie lieve steun, de kaartjes die nog steeds komen is het zo enorm de moeite waard om die stekker te laten zitten en door te gaan, zodat uiteindelijk alles ooit achter de rug zal zijn!
Een warme groet voor vandaag!
Anita

Ritme...en slaappillen

Mijn ritme lijkt wel een beetje de weg kwijt te zijn. Ik ben ongelooflijk moe, maar kan de slaap niet vatten. Ik geeuw en geeuw, maar blijf wakker. Dus ga ik maar weer uit bed en pak een slaappil. Na-effect van de prednison.....ik weet het niet. Mijn wijze raadgevers zullen me wel een antwoord aanreiken.

Vandaag was een lekker dagje...rustig wakker worden, lekker lezen, uitgebreid de krant door, toen even een boodschap gedaan met Annemarie...weliswaar steeds op bankjes zitten tussendoor, en in de winkels op een stoel of krukje...en een schitterend bordje gekocht wat we in een winkel zagen, wat Annemarie direct met de waterpas heeft opgehangen hier in de keuken :
A smile is the prettiest thing you can wear - zo'n op het oog oud en verweerd bordje....echt leuk!
En wel weer een bordje wat past bij ons, bij mij. Annemarie zegt altijd - je bent een aards optimist. Soms te erg, zodat ik de realiteit wat vergeet, ik zie wel altijd de zon, en geniet wel over het algemeen.
Laatst kwam ik in het ziekenhuis en dan zie je wel heel trieste dingen, zieke mensen, erg zieke mensen, mensen die je vorige keer nog zag lopen en nu in een rolstoel ziet zitten. Een grote bak vol ellende zie je daar...en toen ik die wachtruimte zo bekeek en mijzelf met Annemarie bij die balie zag staan dacht ik 'ach van Loon je bent toch wel de meest kwieke van dit stel hier hoor!' en eigenlijk moet ik dan lachen om mezelf, maar het geeft me ook wel moed! Toen ik zat te wachten voor de MRI, hoorde ik de zusters zeggen over degene die op dat moment op de MRI-tafel lag 'ach als ik dit zie word ik helemaal akelig' en toen kwam er een knul van een jaar of twaalf in een rolstoel uit die MRI-ruimte. Zo verdrietig, zo triest vind ik dat, kinderen met kanker, kinderen die zo ziek zijn...ach denk ik dan, dan valt mijn verhaal wel mee! Ik heb 70% kans dat mijn tumor onder controle te krijgen is....da's best veel toch! Die 30% die skip ik gewoon, dat gaat onze deur voorbij. En da's weer die optimist....

Oh ja, volgende week zijn An en ik uitgenodig door vrienden van ons, om lekker te gaan lunchen omdat we getrouwd zijn. Lief he...zo krijgen we steeds lieve kadootjes hier nog voor...we moeten binnenkort ook het kado van mijn collega's om te gaan slapen in een wijnvat, nog gaan verzilveren. Zal ik eens gaan inplannen een zaterdag voor de maandag van een kuur, dan ben ik optimaal en kan ik rustig een nacht in een wijnvat doorbrengen met Annemarie samen en genieten van allerlei lekkere dingen daar omheen! Ik hou jullie op de hoogte...
nu hoop ik dat mijn pil gaat werken en dan ga ik lekker naar bed, hoop dat Annemarie al slaapt.
En jullie ook natuurlijk....morgen gaat de zon weer schijnen.
Ik heb een taak die ik heel voorzichtig mag uitvoeren hier thuis sinds kort....ik veeg met veel moeite ons kleine terras en doe dit dagelijks, want onze Catalpa bloeit en zit vol prachtige witte bloemetjes (net orchideetjes) en met die wind ligt ons terras vol witte bloemetjes...leuk he...ik lever een kleine bijdrage. Ben vandaag ook even naar de winkel gelopen alleen en heb aardbeien gekocht...heerlijk...

Aniet

Na het eten naar bed....tv kijken, heerlijk....

Moe, moe en moe....deze kuur is een soort klaagzang van mijn kant. Ik merk ook dat ik mopper en niet meer zo heel blij ben. Gaat ook weer over, ik heb net in de agenda al mijn kuren uitgeschreven en dacht steeds 'oh dat is al de 7e, of oh dat is al de laatste kuur....'. Dus ik probeer me te focussen op het einde van de rit. Gisterenavond na het eten, wat wel lekker smaakt gelukkig...was ik zo moe, dan kleed ik me uit en ga weer naar bed, heerlijk...lekker tv kijken, wel ongelooflijk saai, Annemarie komt dan ook lekker vroeg en dan kijken we samen een aantal programma's. Ik keek bijna nooit tv, moet je nagaan. Af en toe een bokswedstrijd, af en toe een documentaire, maar nu kijk ik van alles.
Gisteren was een programma over schilderen, drie totaal verschillende kunstenaars maken een portret van een bekende Nederlander. Echt heel leuk om te ziek, zeker voor Annemarie.
Annemarie gaat een schilderij maken van mijn kale kop...ik ben heel benieuwd, we hebben een serie foto's gemaakt...en ze heeft een ernstige foto uitgezocht. Spannend he...

Uiteindelijk heb ik om twaalf uur nog wat gele vla gegeten (vind ik ook echt eten voor een patient, mijn moeder nam haar medicijnen altijd in met gele vla, dit doe ik nu ook....)en toen heb ik uiteindelijk een slaaptablet genomen. Dat is heerlijk, daar wordt je rustig van, dan ga je als het ware in een roes naar het toilet, en je slaapt direct weer in.
Vanmorgen belde Rosanne ons wakker...ze komt vanmiddag een paar uurtjes naar haar mama toe. Fijn is dat voor zowel Annemarie als Rosanne. Ingewikkeld proces die kinderen, met name voor Annemarie. Ze gedijen op het oog goed, de ene week hier, de andere week daar. Soms merk je aan een uitspraak van een van de twee meisjes, dat het voor hen ook ingewikkeld is. Maar kinderen zijn loyaal naar beide ouders toe, altijd weer en dat is heel mooi om te zien.
Soms merk je aan Annemarie hoe ingewikkeld het voor haar is. Ze heeft soms geen idee wat haar meiden aan het doen zijn. Ze wordt dan wat stilletjes en heeft de neiging zich terug te trekken. Daarbij ben ik erg kritisch naar de materiele manier van opvoeden van deze twee meiden. Ze krijgen iedere twee weken wel iets 'merkachtigs' en dat lijkt alleen maar toe te nemen. Een gesprek hierover is niet mogelijk, dus je staat met je rug tegen de muur. En de kinderen vinden het ondertussen heel normaal. Lastig onderwerp. Maar schijnbaar niet te veranderen op dit moment.
En op zo'n moment sta je erbij en kijk je ernaar. En dan zijn we weer terug bij de situatie van vandaag. Ik kijk naar buiten, zie ongelooflijk veel regen naar beneden komen, veel blad en bloemetjes van onze boom de Catalpa (schrijf ik dit goed zo..)vinden we iedere dag op ons terras en de zon die er doorheen schijnt. Die langzaam aan op zal rukken als ik de nieuwsberichten mag geloven....en die ons het weekend wat mooie momenten zal brengen. Als je naar die regen kijkt, dan denk ik aan vroeger op de boerderij. Als het in de zomer regende, dan mocht ik in mijn bikini in de regen spelen, heerlijk was dat...zo'n mooi zomers buitje op je blote bast...lekker door de tuin rennen en zeiknat worden. Lijkt me nog wel een keer lekker...nu kletst die regen op je kale kop, koud is dat zeg. Ik moet steeds aan al die kale mannen denken, want dat haar dat mis je wel hoor!

Genoeg voor vandaag, het gaat nergens over. Een mooie dag, ik ga ontbijten, douchen en kijken of Annemarie en ik een kopje koffie/thee ergens kunnen gaan drinken. Gezellig vind ik dat.
Dank voor alle lieve, wijze, adviserende reacties. Ik krijg ook af en toe mails met aanvullingen, heerlijk!
En veel zon de komende dagen..........Anita

Foto van boeddha....

Zomaar eventjes een foto van Boeddha...lief he...

als je hem ziet en alle lieve berichtjes hoort, verdwijnt je boosheid vanzelf. Vandaag kreeg ik van mijn vriendin Nathalie uit Zwitserland een stenen hartje en dit draag ik in mijn broekzak, kortom met zoveel geluk in me, om me heen, en Boeddha die dagelijks naar me lacht komt alles weer goed....

Aniet

Misselijk, koud en een onrustige maag...

Nog even voordat ik weer terug ga naar bed...ik heb nu melatomatine en dit maakt me slaperig, volgens de huisarts, dus ik heb nog een minuut of vijftien en dan val ik om...hoop ik. Ik was onrustig, moest naar het toilet en loop mezelf al de gehele dag in de weg. Misselijk, ongelooflijk moe kwam ik thuis uit het ziekenhuis, kortom....ik voel me niet ok! Mijn linkerarm doet pijn, morgen even zo'n ding halen wat Jo-Anne me adviseert, de arts gaf aan dat deze arm de komende kuren ontzien moet worden door de ontsteking. Je bent vatbaar voor alles en ik baal er zo ongelooflijk van...je voelt je zo'n watje, zo zwak en je kunt er niks tegen doen.

Annemarie en ik knokken een beetje tegen het gevoel dat je hele leven ondersteboven ligt, dat zowel haar als mijn leven, volkomen anders verloopt dan je voornemens was. Dat alles uit zijn routine gehaald wordt en alles draait om die verdomde kanker! Boos wordt Annemarie erop, ervan en ik word stil....ik ben ook boos, maar zo machteloos. Annemarie zei 'Aniet ik heb een titel voor je boek ONgeloof,macht,eerlijk' en je moet dus voor ieder woord on plaatsen en zo voelt het. Het is verdomme niet eerlijk, je wilt en kunt het niet geloven en je wordt zo geconfronteerd met je eigen onmacht. KANKER. Potverdomme ik ben boos zeg. Alles ontsteekt, doet pijn, je bent kwetsbaar, vatbaar en alleen maar moe...Mijn maag spuit zich leeg, gelukkig onderlangs, anders is het helemaal zo'n bende...het lijkt wel een waterval en met een enorme rotklap komt alles eruit. Ik zit als het ware te tollen op het toilet, met een soort klamme koorts en helemaal duizelig. Je hebt het gevoel dat je flauwvalt.... Maar het is niet anders, het is niet anders, het is niet anders!
Zo.....dat is eruit....ik ben het eventjes zat. Boeken lezen, bladen lezen en internetten vanaf 30 april, doe me een lol zeg! Ben afgelopen zaterdag even in de auto gaan zitten en naar het dorp gereden, ik dacht 'straks kan ik dat ook al niet meer....'. Maar ook daar was ik moe van!!!
Ook hier moeten we samen zoeken naar een vorm, zoals je in alle opzichten moet zoeken naar een nieuwe vorm van samenzijn en samen leven. Eerst had je allebei je eigen ding, je eigen stuk. Nu zit ik hele dag hier in dit huis, op de bank, op de stoel of in de slaapkamer...de wereld is klein en wordt steeds kleiner......

Zo en nu is het weer genoeg. Een keer een boos stuk, ook best. Onmacht maakt zich af en toe van me meester.
Het goede nieuws is, dat ik los van mijn weblog, in januari 2008 een boek ga uitbrengen en vandaag telefonisch dit heb afgestemd met een uitgever. Het contract komt eraan! Met een echt ISBN-nummer, zodat dit boek gewoon via de boekhandel besteld kan worden. Ik zal vooral schrijven over wat kanker met je doet, met je leven, met je liefde, met je eigenwaarde, over het proces in mij. Af en toe zullen jullie iets herkennen wat ik ooit op mijn weblog heb geschreven, maar in dit boek zal ik gewoon echt schrijven wat er met mij gebeurd is. Als een soort afsluiting van de periode in mijn leven waar ik geconfronteerd werd met kanker in mijn lijf. Maar ook wat het krijgen van kanker in mij, aan mij en voor mij heeft doen veranderen...volgens mij zal ik tijdens het schrijven, ook goed mijn emoties, onmacht, ongeloof, oneerlijkheid, boosheid, verdriet en pijn kwijt kunnen......Dus hier kan ik me op gaan richten de komende tijd, heb ik weer een doel. Ik kan zelfs schrijven vanuit mijn bed en ben eigenlijk apetrots dat dit nu eindelijk een feit zal gaan worden. Als het zover is, zal ik jullie alle informatie verschaffen over dit boek! En Annemarie gaat het boek 'een gezicht geven'.....iets schilderen, wat ik kan fotograferen en wat op de voorkant van het boek zal komen...een titel komt er nog aan. Hoe dik het gaat worden, weet ik nog niet...maakt ook niet uit.

Slaap lekker, fijne woensdag....die pillen doen nog niks....misschien was ik wel te boos.....
Aniet

MRI en ontstoken arm!!

Na een mooie dag, was ik gisterenavond enorm misselijk, buikloop en steeds weer aandrang om over te geven. Vervelend, ik voelde me klam en beroerd. Vanmorgen leegde mijn maag zich volledig, gelukkig op een normale manier, maar ik ben dan helemaal op. Een lastig pijnlijke linkerarm en hiervoor even het LUMC gebeld. Voordat ik door de MRI ga, moet ik even langskomen om bloed te prikken, mijn leukocyten zullen wel weer hun dieptepunt hebben bereikt schat men zo in...en even kijken of ik een antibiotica kuur moet krijgen hiervoor. Daarna de MRI-scan om kwart voor elf.

Verder weinig te melden, buiten dat ik me ongelooflijk moe en brak voel...mijn gewicht neemt weer sterker af en ik ben nu ruim 7 kg lichter dan voordat ik ziek werd, staat wel leuk met strakke truitjes, maar toch....het gaat zo hard, gemiddeld een kg tot anderhalf per dag wat ik nu weer even verlies...bizar...je voelt je zo slap hierdoor.

Lieve mensen, gisteren was een goede dag, en morgen zal weer een betere worden dan vandaag.
Als ik de krant lees, zal het weer wat beter worden...let's hope..
Anita

Een mooie feestelijke verjaardag van Emmy...

Gisterenochtend zijn we, ik voor het eerst weer netjes aangekleed, naar de verjaardag van Annemarie's moeder gegaan. Het was een intiem moment, waarop Ruud een interactieve speech over het leven van Emmy heeft verzorgd. Erg leuk om op deze manier kennis te mogen maken met de familie van Annemarie, en we hebben met elkaar een glas pink champagne gedronken! Was erg feestelijk vond ik en fijn!

Thuis gekomen kwamen Pa en Els langs, en met hen hebben we lekker in de tuin gezeten en ook dat was fijn, aan het einde van de dag, was ik doodop, mijn maag was wat van streek (door de taart en allerlei lekkers denk ik...) en hebben we in bed naar het Concert for Diana gekeken. Was lekker en ontspannen....ik was nog steeds klaarwakker, en kon tot half drie niet slapen. Maar ik was zo moe, dat ik ben blijven liggen en uiteindelijk in slaap ben gevallen, gelukkig. Ondertussen heb ik een zere linker arm, mijn hand die in het ziekenhuis een beetje ontstoken was, doet pijn. En langzaam trekt dit door mijn hele arm. Morgen in het ziekenhuis maar even vragen wat dit kan zijn....morgen moet ik namelijk weer naar het ziekenhuis voor een nieuwe MRI-scan met contrastvloeistof. Zodat de arts kan zien wat mijn tumor doet, na twee chemo's....de uitslag zal ongeveer een week op zich laten wachten. Deze zal ik wel krijgen als ik mijn derde kuur krijg.
Ben erg benieuwd, hoop op goed nieuws, en ga hier eigenlijk ook wel van uit.

Verder was het een rustig weekend. De rust na alle commotie rondom mijn kanker,lijkt een beetje te zijn teruggekeerd. Op alle fronten wordt het rustiger, en eigenlijk moet dat ook. Alles gaat gewoon weer door, het leven krijgt een nieuw en ander ritme voor me...en ook voor de kinderen en Annemarie. En ook voor alle mensen om mij heen, voor velen begint de vakantie, komen er reizen aan, leuke dingen en dat is maar goed ook.
Het jammere vind ik wel dat we niet op vakantie kunnen en mogen...en dat maakt de tijd die voor ons ligt, nog zo lang...gisterenavond werd ik hier even verdrietig van. Ook voor Annemarie, zij moet ook wel afzien al die tijd....maar wie weet kunnen we als alles achter de rug is, nog eventjes weg samen...oh ik heb daar zoveel zin in...gek dat je zo kunt verlangen naar een vakantie....

Ik ga wat minder frequent schrijven de komende tijd, want er moet wel nieuws te melden zijn.
Heb een mooie dag, kreeg gisteren van Nicolien, de zus van Els uit Amerika, het boek 'Mijn dinsdagen met Morrie' een schitterend verhaal dat je hart voorgoed verwarmt. Lief he....
dank je wel Nicolien, super....

Oh ja en twee prachtige petten van tante Anita en oom De....lief he...ik zal nog een keer een foto plaatsen met pet!
Liefs,
Anita

Gewoon de hele tijd klaar wakker....niet kunnen slapen....

Na een nacht niet slapen, kon ik gisteren overdag ook alleen maar liggen, ik was moe...maar slapen lukt me niet. Ook toen ik rond een uur of half elf naar bed ging dacht ik 'nu ben ik moe genoeg....' maar het lukt me eenvoudigweg niet om te slapen. Ik ben moe, maar kan de rust niet vinden. Mijn gedachten vliegen alle kanten op...en volgens mijn arts duurt dit een aantal nachten en dan is het weer voorbij...dus nog eventjes...

Gisteren was een goede dag....lekker laat uit bed, de krant lezen, even wat boodschappen doen, weer heel moe zijn...geluncht bij het Wapen van Voorschoten, even op de bank gelegen en toen kwamen Jannie en Joost even een kop koffie drinken...kortom een dagje niks doen, me een beetje lamlendig voelen, maar zoveel beter dan tijdens de eerste chemo...dus dat is mijn winst!
Nu ga ik spelletjes doen op de computer, totdat mijn ogen dichtvallen en dan ga ik weer naar bed...Annemarie slaapt. Ze had mijn ochtendjas en sloffen al klaar gelegd in de keuken, voor het geval dat ik weer uit bed zou gaan...lief....

Heb geen nieuws, het leven is soms een beetje stil en saai....maar volgens mij niet in mijn lijf, daar gebeurt van alles...en daar richten we ons maar op. Een mooi weekend verder, allemaal....
Anita