29 december 2016.....

En het jaar 2016 telt nog drie hele dagen, en dan is dit jaar voorbij. Terugblik? Nee meer zomaar wat gedachten, over dit afgelopen jaar. Het jaar van het loslaten, loslaten van werk, waarvan ik altijd dacht dat ik niet zonder kon. Loslaten van mensen, die daarbij horen en loslaten van gedachten. Gedachten en dus meningsvorming over het werken op een hoofdkantoor. En nu vind ik dit eigenlijk heel erg leuk. Een andere dynamiek, een andere sfeer en cultuur. Maar met elkaar verbonden in alle dingen die je doet. De koffie, de begroeting, de ontmoeting, kortom...2016 heeft in dit opzicht veel gebracht. Ook ontmoetingen met mensen uit het verleden, spontaan, op een terras, of zomaar via Facebook of LinkedIn. Leuk vind ik dat, want het verleden heeft mij ook gevormd, het loslaten van mensen die dichtbij je staan of stonden, en het effect van verlies. Je vader verliezen (dit is alweer bijna twee jaar geleden) en dit jaar ook An's vader verliezen. Dat vond ik wel een van de meest heftige dingen in mijn leven. Verlies, echt verlies, de pijn voelen, het gemis voelen. En ook in deze laatste periode van een jaar, voel ik dat meer dan ooit. Als ik een tv programma zie, kan ik in de lach schieten, omdat ik weet dat hij dit ook zou doen. Als ik in een Mercedes stap, glimlach ik, en dan licht mijn ster op en groet ik hem, dag in en dag uit. Nu de dagen korter zijn, en het in de avond donker is als ik de auto open, dan straalt die ster en denk ik aan mijn vader. Ach ik schrijf er vaak over, maar het is nog veel vaker. Zonder pijn, met een herinnering. Vandaag glimlacht hij, want zijn Noor, komt hier naar toe. Fijn, het contact met Noor is goed. We gaan lunchen, want mijn vader vond dat ik een beetje voor haar moest zorgen. Haar af en toe moest verwennen. Haar kerstcadeautjes liggen klaar, 'ja Pap ik zal voor haar zorgen, geen zorgen daarover' heb ik hem ooit beloofd. Vandaag gaan we lunchen, op het strand in Noordwijk. Gezellig...daar wordt het vuur opgestookt in grote houtkachels en daar voel je de kou, heerlijk! Het jaar 2016, ik weet niet hoe het voor anderen was, voor mij was het een prachtig jaar. Intens, verdrietig soms, maar ook vol vreugde en plezier. Met een prachtige nieuwe baan, met mooie dingen bij Yarden. En geloof me, 2017 wordt nog veel mooier...ik hoop wat minder verlies, ik denk even aan Eveline, maar ook aan veel anderen die ons ontvallen zijn. Vanaf nu, kijk ik vooruit en hoe, straks met een nieuwe bril, mijn ogen zijn stukken achteruit gegaan, ach, de ouderdom he...ik geef er niet zoveel om. 2017 een jaar vol gezondheid, gezond eten, leven. Ik loop met mijn armband uit mijn kerstpakket om, ik loop 12000 stappen per dag, geweldig ik werk aan mijn vitaliteit en probeer mijn doelen te bereiken. Oliebollen...ja die horen daar niet bij, dus niet te veel met oud en nieuw. Gezellig een rustige avond, samen met Emmy en Reynaud, heerlijk vind ik dat. Het hoeft niet zo spannend, een spelletje, misschien wel de foute muziek van Qmusic met mooie oude clips kijken. Lekker terug in de tijd. Zou ik dan toch zomaar heel saai worden, of heeft het daar niks mee te maken? Dit laatste dat geloof ik echt oprecht, het gaat er volgens mij om, dat je doet, wat bij je past en waar je je goed bij voelt. Zo heb ik ooit in Groot-Ammers helemaal alleen oud en nieuw gevierd. Prima. Niks aan de hand. Ik wens iedereen een mooie afsluiting van 2016, kijk nog eens om, neem mee naar 2017 wat jij wilt, wat belangrijk voor je is. En begin met een schone lei, ruim lekker op. Zet een nieuwe bril op en kijk naar alles wat voor je ligt, volgens mij een pracht gezicht, een prachtig uitzicht...2017, we komen er aan. Met in mijn hart, natuurlijk al die mooie mensen, die onderdeel van mij uitmaken, en met een glimlach kijk ik vooruit. Allemaal een prachtig nieuwe begin. Tot in 2017!

Samen zijn...is samen lachen, samen eten, samen genieten en nog zoveel meer....

Hoe lekker is het, om kerstfeest gewoon in je spijkerbroek te vieren, lekker over het strand van Scheveningen, pal in de wind te lopen en dan een glas wijn te drinken in de kroeg. Niks bijzonders, maar zo fijn. Dat was onze eerste kerstdag, heerlijk zomaar met zijn tweetjes. Gek eigenlijk, omdat vroeger de eerste kerstdag hoorde bij mijn familie, bij mijn ouders, later mijn vader. Ja, dat is allemaal voorbij...dus is eerste kerstdag een heerlijke dag vrij, waar je niet zoveel hoeft. Anders dan voorbereidingen treffen voor de tweede kerstdag. En voorbereidingen in de keuken, ja dat is wel heel leuk, verse stoofperen, met rode wijn, heerlijk en mooi, en zo fijn van smaak. Een rollade zelf gevuld met appel, pruimen en noten. Weer dicht vouwen, touw eromheen en braden maar. Jus pureren en nog veel meer spannends. En de smaak was fijn, vooral met die geweldige fles wijn erbij. Een Blu Onice uit 2013, een prachtige Italiaanse wijn. Mooi in een prachtige houten kist, met scharnieren. Dat is op zich al feest. Die wijn, die zo schitterend verpakt is. Maar ook de fles van de Blu Onice is echt heel mooi. Bekroond met 97 punten. Niet zomaar een wijn dus. Maar boven alles uit, is de gezelligheid, de mensen, die bij je zijn. Het gaat niet over cadeautjes, maar het gaat over het met elkaar zijn. En dat was fijn, Sophie, de meisjes, Emmy, Reynaud en wij. Gezellig, ongedwongen bijna en dan een spelletje, een kaartje trekken en dit kaartje aan degene geven, die dit volgens jou het best kan zeggen over jou. Bijvoorbeeld - wat is mijn meest waardevolle moment in mijn leven -. Hierdoor ontstaan leuke gesprekken. En toen iedereen weg was, hebben we de sjoelbak nog even tevoorschijn gehaald. Sjoelen, dat deden wij vroeger al op de boerderij, hele sjoel wedstrijden, met vrienden, met mijn ouders, met de familie. En mijn vader kon heel goed sjoelen, leuk he...en ik ook. Ik hou hier echt van. En terwijl ik dit schrijf, lijkt het soms alsof je in je leven, dingen herhaalt, in een andere setting. Vroeger als kind kon ik ademloos kijken hoe mijn vader als het ware die stenen zo in de drie of vier schoof en nu kan ik het zelf. Met eenzelfde rust als hij dit deed. Geweldig. En dan zit je zomaar op een dinsdagochtend achter de laptop en dan ben je vrij. De krant, een nespresso, een boek erbij. Heerlijk. Deze hele week ben ik vrij. Ben ik gewoon zomaar vrij, en wat is dit genieten zeg. Niks hoef ik, mijn nichtje Noor komt lekker nog een dagje, zomaar ergens lunchen, een keer naar de film. Het hoeft niet zo veel te zijn, het is gewoon heerlijk, die vrijheid, het zelf kunnen kiezen. En ik hoop dus, dat iedereen op zijn of haar eigen wijze een mooie kerst heeft gehad. Voor mij is kerst samen zijn, hier of in gedachten, met diegenen van wie je houdt. En soms zijn mensen niet meer bij je, of niet bij je, maar dan draag je hen in je hart. En ook deze kerst heb ik aan veel mensen gedacht, zonder verdrietig te zijn, maar gewoon zomaar even aan hen gedacht, en dat is ook iets dat hoort bij deze dagen. Denken aan diegenen die je gevormd hebben, je dankbaar tonen, en simpelweg genieten van het samen zijn. Samen lachen, samen eten, samen genieten, en samen zijn, dat is wel de essentie van mijn zijn. In verbinding met zijn met de ander, zoals Reynaud gisteren zo mooi zei. Dus dank je wel voor deze mooie kerst 2016. Nog een paar dagen en dan sluiten we weer een heel mooi jaar af..2016, was een goed jaar, echt oprecht. Liefs.... hier een foto van Annemarie, Sophie, Roos, Floor en Emmy. Emmy met haar dochter en kleindochters, mooi he...

Ingebouwde wekker, verjaardagsfeestje en boodschappenlijstjes....en nog veel meer!!!

23 december 2016, mijn eerste vrije dag, en jawel vrij tot 2 januari 2017. Voor het eerst in mijn Yarden loopbaan. Fijn, ik heb er zin in. Maar mijn lijf heeft een ingebouwd wekkertje, ergens tussen 5 en 6 in de ochtend, word ik wakker en is het tijd voor....ja, waarvoor vandaag??? Voor het verjaardagsfeestje, de boodschappenlijstjes en nog veel meer. Annemarie is jarig en ik ga haar straks een ontbijt op bed brengen, met kadootjes natuurlijk. Een ritueel, en een mooi ritueel. Ik hou van die rituelen, die symboliek. Ik weet nog hoe spannend ik een verjaardag als kind vond en nu ik 57 ben, nog steeds, attent zijn naar de jarige, je mooi aankleden, je nieuwe schoenen aan als je die zou hebben, je haar netjes (uitdaging voor mij want ik had geen tijd voor de kapper, dus ongekend lang). En ik vind het leuk om rituelen in stand te houden, als de ander dat ook wil. Hier is dat wel zo, kadootjes op bed, koffie erbij, gezellig. Dus daar begin ik straks mee. En dan naar de winkels, want een ander ritueel hier is, dat als je jarig bent, dan ben je ook jarig. Dan wordt je verwend, dan heb je tijd om te praten met mensen die een kop koffie, een glas wijn, een kop thee bij je komen drinken. En de ander, ik dus vandaag, zit in de bediening. Leuk vind ik dat. Gewoon lekker mensen verwennen, met mooi gebak van Maison Kelder, met lekkere hapjes van de keurslager, of een lekker broodje met iets erop, kortom genieten. Champagne ligt koud. Witte wijn ook maar uhhh....eigenlijk ligt dat hier altijd wel koud. Hoort bij het leven toch? Dus voor mij ligt een prachtige dag! Afgelopen week ook veel mooie gesprekken gehad, afscheid genomen van mensen op het werk, een prachtig boekje gekregen van Sonja, erg leuk. En een geweldige kerstfeestviering met het team Verenigingszaken gehad bij Otti in Wassenaar. Otti is eigenlijk Oscar. Mijn vriend uit Smaken verschillen, eind 2008 opgenomen volgens ons. Wel 6 keer herhaald. Geweldig, een avond vol mooie gesprekken onder supervisie van Monique, mijn vriendin, mijn coach, mijn trainer, mijn maatje. We staan samen op de foto. Een prachtig mens, die me raakt, door de vragen die zij stelt. Trots en blij, dat zij nog steeds dichtbij me is en blijft. We verwennen elkaar altijd, ook van haar kreeg ik een prachtig boek over Geluk en een schitterende Rioja Crianza. Wat is het leven toch mooi. Daarna een schitterende workshop van Otti, schilderen en ook dit was weer erg indrukwekkend en leuk. Vrolijk, ongedwongen, en vooral als team heel erg fijn. Gesprekken met prachtige Stichtingen, kom ik in een latere blog nog op terug, met Edward samen. Waarbij het ook zo bijzonder is, hoe Edward en ik, dan samen voelen, dat er nog iets moet gebeuren. En hoe je met woorden, net die diepere laag aan kunt snijden. Kerstpakketten afgeleverd bij twee potentiële vrijwilligers van/voor Yarden en toen naar huis. Spullen gratis aangeboden en ongekend veel mensen teleurgesteld en een erg bij gemaakt, ook weer zo'n ingewikkeld ding. En nu vrij...zomaar tien dagen vrij. Niet weg, nergens naar toe. Gewoon maar leven en kijken wat de dag brengt. Kerst met de familie van Annemarie. Gek om zelf zonder familie te zijn, nee dat is natuurlijk niet waar. Denk eens aan nichtlief in Breskens, iemand die heel dichtbij me staat. Samen hebben wij in Etablissement 1880 of 1830 ik weet het nooit in Groede het jaar 2016 geëvalueerd. En werkelijk verschrikkelijk gelachen met twee mensen uit Luxemburg, die ook een wijngaard annex olijfgaard in Italië hebben. Dus als we ooit olijven gaan plukken, dat weten jullie dat de basis hiervoor gelegd is in Groede. Leuk, hoe een spontane ontmoeting ervoor kan zorgen, dat je echt verschrikkelijk moet lachen. Nu kunnen wij dat wel, ook toen we samen in Ierland waren bij neef Marcel, liepen de tranen ons regelmatig over de wangen en lagen we in het tweepersoons bed, jawel de nichtjes waren toen zeg maar 56 en 59 ofzo, zo hard te lachen, dat het hele huis kon mee genieten. Precies zoals onze moeders dat samen konden. Heerlijk hoe de geschiedenis zich herhaalt. En hoeveel waarde dit heeft in je leven. Lieve mensen, de kerst staat voor de deur. Eerlijk gezegd nu mijn ouders niet meer leven, vind ik kerst wel ingewikkeld, want ik mis hen. Ik mis de mooie diners onder supervisie van Ma van Loon, ik mis de diners die ik organiseerde in de Zorginstelling voor Pa, ik mis gewoon op dit soort dagen mijn ouders. Zoals we al die mooie mensen missen, die niet meer bij ons zijn. Jantje schreef er zo mooi over op Facebook. Hoe kerst ook kan voelen. Ik voel dat soms ook. Ik ga niet treuren, ik ga vooral genieten. Een borrel bij Mila, op kerstavond, lekker eten met de familie van Annemarie en verder niet zoveel. Voor iedereen die ik niet heb gesproken en wel heb gesproken, heb een prachtig kerstfeest. Sta stil bij alles wat er is. Geniet van de liefde om je heen. Koester je zegeningen en hou je aan elkaar vast, als dat even nodig is. Denk aan diegenen die niet meer fysiek hier bij ons zijn, maar altijd ergens zijn. En mis mensen, die even niet dichtbij je kunnen zijn. Ik wens jullie dit alles toe. Ik wens jullie voor 2017, liefde, geluk, maar vooral gezondheid en tevredenheid. Een kleurrijk jaar wens ik je ook in alle opzichten. Dat we elkaar stimuleren en met elkaar proberen het leven wat lichter te maken, wat leuker, het kan zo simpel zijn. Ik schrijf wel weer. Bedankt, voor je zijn.

Opruimen.....

Aan het einde van elk jaar wil ik opruimen. Mijn hoofd leeg, mijn soms bezwaard gemoed leeg, mijn kasten netjes, overtollige spullen weg. Dus ben ik lekker aan het opruimen. En schrijf ik soms een kaartje, naar iemand, die ik lang niet heb gezien. Gewoon, om hem of haar nog iets te zeggen. Gek, hoe dat voelt en is om te doen. Maar ook ben ik muziek aan het opruimen, cd's en dat is helemaal gek. Want bij al die cd's hoort een verhaal, een concert herinnering, een ontmoeting, een moment waarbij er soms een glimlach verschijnt, of een traan, dat kan ook. Muziek, als ik aan mijn ouders denk, hoort daar muziek bij. Mooie muziek, maar ook cabaret, theater, Wim Kan, Toon Hermans, ik zie de elpees nog voor me. Maar ook Ramona van de Blue Diamonds. Mijn vader hield van de wat meer populaire muziek, daar werd je vrolijk van. Ik weet nog dat we ooit naar een concert van BZN zijn geweest, ergens in Dirksland, staat mij bij, vast in De Staver. Ik was nog heel jong...en altijd als hij dan BZN hoorde dan glimlachte hij en werd hij nog iets vrolijker. Zo is hij ooit met Noor, want Pa en Noor waren fan van Frans Bauer, langs het woonhuis van Frans Bauer gereden, geweldig toch, zo'n opa voor Noor! Mijn moeder hield van Ramses, en het nummer Zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder draag ik nog altijd aan haar op. Uit haar collectie heb ik altijd nog wat muziek, en deze zal ik nooit wegdoen. In de auto, heb ik altijd muziek aan. Een rit naar Groningen, of naar Zeeland, is niet erg, door deze geweldige muziek. Tijden komen langs, en met een glimlach, zit ik luid zingend (beter als er niemand naast me zit) in de auto. En soms zie ik mensen kijken, want ik doe dit ook om half zeven in de ochtend. Geen probleem. Ook dat zit in mij, heb ik van mijn vader. Heel vroeg opstaan vind ik heerlijk. De dag langzaam wakker zien worden...het leven zien beginnen. Fijn. Dus mensen ik ben aan het opruimen. Maar met dit opruimen, ben ik ook door mijn agenda aan het gaan. En maak ik keuzes, wat wel en wat niet. Want zo druk als 2016 was, zo druk mag het nooit meer worden voor mij in 2017. Want mijn lijf protesteerde flink deze week. En dit maakt, dat ik ook hierin keuzes maak. En met dank aan mijn directeur, ben ik nu zomaar lekker vrij vanaf donderdag 22e in de middag tot 2 januari 2017. Ongekend he. En ik weet niet hoe dat bij een ander werkt, maar ik maak mij altijd wel voornemens voor een volgend jaar. En voor mij is dat - dicht bij mijzelf blijven. Mijn hart laten spreken. Betere balans werk en privé. Mijn vrienden meer zien en meer mooie dingen samen doen. Lekker naar de film gaan. Veel aflossen, zodat ik lekker nog vrijer kan leven, als ik straks niet meer werk. Genieten. Lekker de zon pakken. Fietsen met mijn nicht. Vakanties naar leuke landen, plekken. Mooie wijntjes drinken. Mila blijven helpen. Het lijkt heel wat...en het is eigenlijk een continuering van alles wat ik steeds al doe. Gewoon leven, lekker leven. Ik heb dit jaar gevoeld, gezien en gemerkt, hoe snel een leven zomaar voorbij kan zijn. Door ziekte, door een ongeluk, door...maakt niet uit wat. Afscheid nemen, heb ik veel gedaan dit jaar. Van mensen, waar ik echt veel van hou. En altijd van zal blijven houden. Ik kan al die mooie mensen, die niet meer hier bij mij zijn op aarde, zo intens missen. Ik praat tegen hen, draai soms een muziekstuk voor hen. Ik draag hen bij me, want zij hebben mij mede gevormd. Maar zij hebben me ook doen inzien, dat het leven zo ongekend de moeite waard is. En ik, wil dus gewoon door gaan met leven. Met mijn prachtige baan, mijn prachtige team. Met al die collega's en vrienden om me heen. Met mijn thuisfront, met al die mensen die dichtbij me zijn. Voor wie ik mijn hart geopend heb. Lieve mensen ik zal best nog wat blogs schrijven dit jaar. Ik denk even aan Manish, mijn vriend uit India, voor wie ik deze week, het afscheid van zijn vader heb mogen verzorgen. Ja ik, ik was voor even uitvaartleider. Ik heb samen met de Pandit, en met Majid, mijn collega uit West, een waardevol en bijzonder afscheid vorm gegeven. Hij leeft nu verder, met zijn vrouw, met zijn moeder Krishna, en ik mocht even dichtbij hen zijn. Met rituelen passend bij het hindoe geloof. Waardevol en intens, met een barra, in plaats van cake in de koffiekamer. Dank je wel hiervoor. Ach ja, mijn leven is rijk, en vol met mooie momenten. Ik koester deze...en wens een ieder de ruimte, om eens stil te staan bij wat er is. En dat te omarmen, hiervan te genieten. En te beseffen, hoe rijk je bent, met jouw leven. Dag....

Een miezerige zaterdag...een weekend, waar eventjes niks hoeft, heerlijk.....

En afgelopen week, was best vermoeiend vond ik. En daarom is het zo lekker, dat je gewoon helemaal niks hoeft in een weekend als dit. Lekker rustig thuis zijn, genieten van de kranten, leuk stuk gelezen over de theatervoorstelling 'nooit meer zonder jou' over een gesprek tussen een moeder en een dochter. Intens, indringend, omdat de moeder een echte Moslim vrouw is, en haar dochter eigen keuzes maakt. Prachtige voorstelling, die ik binnenkort mag gaan zien. Onder supervisie, of regie van Adelheid. Fraai om deze vrouw te kennen, vanuit mijn werk. Komende week, de 13e is er in Ockenburgh Den Haag, gelegenheid om te herdenken, samen met Karin Bloemen. Ik heb een aantal vrienden en vriendinnen uitgenodigd en hoop hen daar te ontmoeten. Omdat wij allemaal verlies een ouder van heel dichtbij meegemaakt hebben, heel kort geleden, of iets langer. En deze avond wordt aangeboden door Yarden, om stil te staan en ruimte te geven aan dit verlies. Mooi he...ja ik weet het, ik hoor zo vaak, van mensen om me heen, hoe trots ik ben op mijn bedrijf, mijn Vereniging, mijn werk. En het is echt zo. Punt. Volgende week vrijdag, dan rij ik door naar Breskens, ben ik heerlijk samen met mijn nicht en gaan we geweldig dineren in Etablissement 1880 in Groede. Om het jaar 2016 samen te vieren, om met elkaar te koesteren, hoe goed wij het hebben als twee nichtjes. Geweldig vind ik dit. Ik kan bij voorbaat al genieten. Dan blijf ik een nachtje slapen, en daarna rij ik even langs bij mijn vrienden Cees en Jolanda, in Kortgene. Om bij te praten, en champagne te 'lossen'. Gek eigenlijk he, Cees, mijn vriend die ALS heeft, en weet dat zijn leven echt steeds dichterbij het einde komt en zijn vrouw, ook zij leven nog zo optimaal als in hun situatie maar mogelijk is. En als je bij hen bent, dan mag je dichtbij zijn. Bij hun strijd, bij hun liefde, bij hen vooral. Waardevol. Dus zo rustig als dit weekend is, zo druk is het volgende week. Het jaar 2016 loopt op zijn einde, kerstgeschenken worden gekocht. Het is erg druk in het dorp. Vanmorgen stonden er heel veel Engelse, Amerikaanse kindertjes met kerstmutsen op te zingen, met belletjes in hun handen. Allemaal ouders erbij. Leuk en bijzonder, die sfeer hier in dit dorp. Annemarie en Rosanne gaan straks samen de kerstboom optuigen, en ik trek me dan even heerlijk terug. Ik hou hier niet zo van. Gek eigenlijk, want vroeger op de boerderij hadden wij een kerstboom met echte kaarsjes erbij. Veel pakjes erom heen en een emmer water, voor als er brand zou ontstaan. Die sfeer vond ik altijd wel leuk. En dit is nog wel zo, maar het gedoe met zo'n boom vind ik niks. En ik begrijp heel goed, dat de sfeer die hierbij hoort, wel heel fijn is. Of zou ik gewoon een beetje gemakzuchtig zijn. Eerlijk gezegd denk ik wel, dat dit zo is. Ik realiseer me wel, dat Annemarie hier echt bijna alles doet als het over dit soort dingen gaat. Ach ja, het is zoals het is. Ik kook wel voor vrienden enzo. Voor nu, lekker de kranten, interviews met Joop Braakhekke, kaarsjes aan. Fijn weekend allemaal. Liefs van mij, Aniet

Maandag 5 december 2016 - een beetje achterom kijken....

En vandaag heb ik een vrije dag. Heerlijk, alleen thuis, stilte in huis, en lekker wat rommelen. Tijd voor de krant, voetbaluitslagen lezen, maar ook zomaar nadenkend over alles wat er dit jaar gebeurd is. En dat is best veel. Zowel op werkgebied, als thuis. Als ik aan Yarden denk, dan realiseer ik me, dat dit bedrijf heel goed bij mij past. Een jas, die heel goed zit. En dat heeft alles te maken met de mensen, die daar werken, de keuzes die gemaakt worden, en soms ook de zoektocht die ik ervaar. De hoeveelheid veranderingen, de snelheid, maar vooral ook het lef. Dit bedrijf, staat ergens voor. Maakt keuzes en onderschrijft deze. En dit betekent soms dat het schuurt en dit mag. Mooi hoe we nu langzaam aan voelen, dat Zuidoost in beweging komt. Dat er echt in mei 2017 gebouwd gaat worden. Dat we vanuit onze keuze om dit een Yarden huis te laten zijn, waar werkelijk iedereen zich welkom en thuis mag voelen, onze plek in nemen. 2016 was ik hier mee bezig, 2017 en ook nog een stukje in 2018. En daarna laat ik dit los. Een ambitie die goed is, en bij me past. Loslaten en weer verder gaan. Zo was het ook in 2016 dat ik Cluster West los heb gelaten, een bewuste keuze van de directie en van mijzelf. Een keuze die pijn heeft gedaan, omdat ik van een aantal mensen in dit cluster ben gaan houden, op mijn eigen wijze. En langzaam aan zie je dat het goed is. Cluster West heet nu Noord-Holland en dat gaat best met Arnold aan de leiding. En ik, ik pak geleidelijk aan mijn nieuwe rol. Ook hier kom ik dingen tegen, waar ik nog wat zoeken zal, maar dat mag. Ik merk, dat ik met mijn nieuwe team, mijn weg gevonden heb. Dat ik het leuk vind om de brug te zijn, tussen het bedrijf en de Vereniging. Ja met een hoofdletter. Want Yarden is een Vereniging. En juist hierdoor maken wij het verschil. Het is tijd, dat we dit gaan uitdragen, en dat we vanuit een soort trots gaan handelen. Dus nu werk in vanuit Almere, ver weg van mijn huis, dat wel. Een lastig traject, veel files en veel lange reistijden. Maar als je hierom heen rijdt, dan komt het wel goed. We zijn met prachtige dingen bezig. Ik zal jullie op de hoogte houden. Dat is Yarden, ik zie mijzelf hier nog heel veel mooie bijdragen leveren. Ik geloof erin in dit bedrijf. Daarnaast mijn hobby, wijn, en de gastrobar van Mila en Simone. Soms twijfel ik over mijn bijdrage hier. En ik wil hier een constant iets gaan leveren. Dus echt vast op donderdagavond. Mensen verwennen met een aangename sfeer, met de smaken van Mila en een prachtig glas wijn. Ik zou zoveel meer willen doen, dan ik nu doe, maar dit kan niet, naast mijn werk. Maar dat ene vaste moment, dat ga ik inplannen. Voor het hele jaar door, los van mijn vakanties. Leuk, dan kan ik zeggen, 'tot volgende week'. En wijn, gisteren dronken wij een prachtige wijn, de Larone van Boschendal. Een prachtige rode wijn, Shiraz Mourvedre uit 2014, heerlijk bij wild. Perfect voor deze tijd. Ik ben gelijk gaan zoeken en heb deze wijn gevonden. Geweldig. Komt er dus aan. Dus in 2017 zal ik prachtige dingen gaan doen bij Yarden, en op donderdagavond Mila en Simone helpen. Kom gerust eens langs in onze Gastrobar, Achterweg 7 te Wassenaar. En terugblikkend op 2016 was het ook een jaar vol verlies, de vader van Annemarie, mijn vriendin Eveline, de moeder van Jolanda, ouders en schoonouders van vele vrienden, maar ook mensen, wat verder weg, vrienden van collega's, kortom, een jaar waarin verlies weer zo treffend raak aanwezig is geweest. En verlies doet pijn en herinnert aan eerder verlies. En bij verlies, denk ik altijd aan mijn vader. En nu, vandaag ook even aan mijn moeder, vandaar dat ik haar foto plaats. Al weer bijna 14 jaar geleden, dat zij is overleden. En gisteren vroegen Annemarie en ik ons af, hoe het leven zou zijn geweest, als zij er nog zou zijn. En ik bedacht toen, dat zij wel in de Ledenraad van Yarden zou kunnen zitten. Zij zou wel van zich laten horen en ik glimlach bij dit idee. Dit jaar, 2016. Een jaar, waarin ik voel dat ik ouder ben geworden, in jaren, maar ook, door al deze pijn. En een jaar waarin ik me realiseer, hoe gelukkig je kunt zijn als mens. Met je relatie, je vriendschappen, met al die mooie mensen om je heen, om me heen. Dus 2016, was en is, een prachtig jaar. Gezond zijn en genieten, dat is mijn advies aan een ieder. Leef, zoals die kleine Andre Hazes zingt, alsof het je laatste dag is, leef! En 2016 is ook wel het jaar geweest, waarin ik mijzelf bij de kop heb gepakt, afgevallen ben, gezonder ben gaan leven, ondanks al die mooie wijntjes, maar beter voor mijn lijf ben gaan zorgen. Een kleine ingreep, met een snel herstel, is volgens mij het effect hiervan. Ik doe mijn best, fietsen met mijn lieve nicht in Zeeland, en veel lopen, trappen op en af. Zorgen dat van Loon, nog heel veel jaren meegaat en mee kan gaan. 2016 was dus een rijk jaar. In alle opzichten. En 2017 gaat me nog veel meer brengen. Thuis, op het werk, de rust, de baken, de liefde, de vriendschappen, kortom 2017 wordt wel een mooi jaar. Blijf maar aangehaakt. Facebook laat ik wat meer los, en mijn blog blijft bij mij. Ik wens iedereen, een mooie afsluiting van dit jaar 2016 en een prachtig begin van 2017. Ik ga geen kerstkaarten sturen, ik zeg het zelf tegen je, als ik je zie. Ik zal een mooie boodschap schrijven, wat later deze maand. Nu, boodschappen, auto wassen, en dan naar mijn vriendinnetje Jannie. Fijn, lunchen in Kijkduin. Gezellig. Liefs, Aniet

En....weer beter? Jawel....

En nu zit ik hier aan tafel. Net een fotograaf langs geweest, David, van het NRC, gaaf, foto's met mijn oude bril op. De houten bril is te groot en glijdt constant van mijn neus(je) af. Ik lach, terwijl ik dit schrijf, want mijn koppie is wat smaller dan het lange tijd was, en nu, na de ingreep in het LUMC nog wat meer. Vanmiddag opgehaald door Carla voor een gesprek in Haarlem. Gek, daar weer te zijn. Ver weg, en toch dichtbij. En vooral een gevoel van 'het is goed, zoals het is' maakt zich meester van me. Om me heen, heerlijk gevulde wijnglazen, ik heb wat wijn besteld, Salice Salentino riserva Selvarossa 2012, prachtig uit Apulië, oftewel Zuid Italië. Een goddelijke wijn, in een prachtige kist. Fantastisch om zo te drinken, maar ook heerlijk bij vol smakende gerechten. Ook een kist met medaille winnaars uit de Bordeaux besteld. Ja ik ben van de kisten tegenwoordig. Omdat ik de spiegeltjes, de chateau namen die op een kist staan, spaar. En eraf timmer. De rest is prachtig hout voor de houtkachel en wat ik met die spiegeltjes ga doen, weet ik nog niet. Iets gaafs maken denk ik. Of laten maken. Maar hoe leuk zou het zijn, als ik zelf een creativiteit in mij ontwikkelen ga en hier dus iets mee kan. Wat dacht je van een kistje Chateau Cap Saint-Martin 2012 Prestige, lekker bij een ribeye of zoiets. Nu doe ik net als of ik er veel verstand van heb, en dat valt echt wel mee. Maar wijn, hoort bij mij, zoals ook de Mercedes bij mij hoort. Vanmiddag reden Carla en ik achter een E350 cabrio, prachtig, een uitzicht van heb ik jou daar. En het doet me denken aan het liedje van Rubberen Robbie ofzo 'die nederlandse sterren die stralen overal'. Een lied van vroeger, en zomaar komt het bij me binnen. Nu witlof met ham en kaas. Lekker thuis eten. Ik voel me supergoed, de wond ziet er best aardig uit. Verband eraf, en ik beweeg me goed. Het weekend is begonnen. Ik heb contact met iemand, via Facebook, die vroeger bij ons in de polder woonde. Leuk, herinneringen worden gedeeld. Hij schreef me, dat hij mijn moeder zo mooi vond. Gaaf he. Genieten dus. Fijn weekend, jawel ik ben weer beter. Doe mijn best. Bedankt mensen uit West, bedankt Arnold voor je vervoer, bedankt Bart voor het zijn van mijn chauffeur. Dag, allemaal, Anita

Weer lekker thuis....

En gisterenavond was ik weer lekker thuis. Een lange dag LUMC, in bed een hele Piet en toen ik mij aan moest kleden, een ziek vogeltje. Thee drinken, beetje eten, veel slapen en een gevoelig lijf. Pijnstillers, ach daar ben ik wel aan gewend, maar toch, zonder pijnstillers is het leven nu een stuk minder fijn. Heerlijk geslapen, met tussenpozen wakker, maar lekker warm in mijn eigen bed. Vandaag heb ik gepland me op enig moment aan te kleden, voorzichtig wat te wassen, ik mag pas vanavond onder de douche, even kort, ivm de wond. Maar ik ben thuis. En de bobbel is weg, wordt voor de zekerheid nog even onderzocht, maar dat doen ze met alle bobbels, dus ook met die van mij. Een hele leuke jonge arts, en in operatiekamer 6. In het LUMC zijn 20 operatiekamers en per dag worden er tussen de 50 en 60 operaties uitgevoerd, gemiddeld 3 per kamer. Voor mijn bobbel waren er 7 mensen aanwezig tijdens de operatie. Vriendelijke aardige mensen, en als je niet zo goed meer weet wie je bent, hoe je naam is en je geboortedatum, welnu, in het ziekenhuis, wordt dit wel 6 keer aan je gevraagd. Op een zaal, waar mensen klaar staan om geopereerd te worden, is het ook bijzonder, mensen glimlachen uit het bed tegenover je, naar je. En sommigen zwaaien zelfs. Een gezellige boel. Allemaal met een kapje op, en in een groen operatiehemd. De dames en heren die daar werken, blinken uit in dienstverlening. De warmte dekens worden heerlijk over je heen gelegd, en het ontbreekt je aan niets. Ook de broeders die je met je bed heen en weer rijden, zijn erg vriendelijk en ware chauffeurs. En dan kom je weer terug in je kamer, die voor jou alleen is, waar een kluisje is, en een eigen badkamer en kledingkast, en ook hier wordt je met alle egards ontvangen en ontbreekt het je aan niets. Thee, water, medicijnen, en alles wat je doet wordt genoteerd. Of je al een toilet hebt bezocht, en uiteindelijk als de arts is geweest, dan krijg je groen licht en mag je naar huis. Midden in de file, in een Mini Cooper, en weer begrijp ik waarom ik zo van mijn Mercedes hou. Nee ik wil niet beledigend zijn, maar wat een hobbel auto is een Mini Cooper. Thuis, Roos en Annemarie volop in de service en ik voelde me een koningin, een zieke weliswaar, maar wel een koningin. Ik sliep maar door, zag af en toe iets op tv, maar ik was vooral diep in slaap. Op mijn rug, en vannacht op mijn linkerzijde. Met mijn hand op mijn verband. Gek, gevoelig, beetje opgezet nog. Maar vanavond mag het verband eraf. Ik ben wel nieuwsgierig. Een flinke 'jaap' zoals de arts het noemde. Een paar centimeter. Ach, het zit op een keurige plek, uit het zicht. Alsof ik daar mee bezig ben. Vandaag al lieve berichtjes van collega's, van vrienden, en gisteren werkelijk ongelooflijk veel reacties, mails, apps. En een superlief kaartje van mijn nicht, uit Zeeland. Ja twee weken zeker niet fietsen, niet tillen. Niks doen, waarmee ik mijn arm teveel strek. Gevoelige plek dus. Bedankt lieve mensen, voor alle mooie woorden, lieve berichten, Facebook, LinkedIn zelfs, en via de app, incidenteel nog een sms bericht. Maakt me blij. Hieronder een foto van hoe mijn leven er nu uitziet. Leuk iemand schreef, en zij had mijn vader verzorgd, dat mijn hand precies zijn hand is. Mooi he... Fijne dag en succes op het werk. Liefs, Anita

En nu...rust, even pas op de plaats....

Ja zo voelt het wel. Alsof ik nu een paar dagen eventjes bij mag komen. Ik ben moe, druk gehad, laat naar bed, maar vooral moe. Veel gewerkt. Ik denk altijd aan het einde van het jaar, dat het weer een stevig jaar is geweest. En dit jaar helemaal. Twee banen. Veel te doen. Veel mensen, waar we afscheid van hebben genomen. Ouders, vaders en moeders. Volgens mij is er net een rouwkaart gekomen van ouders van een vriendin van Annemarie, zij zijn tegelijkertijd overleden op 19 november jl. Gek, lijkt me dat, in een keer zowel je vader als je moeder, voor altijd samen...Maar ook jonge mensen, van mijn leeftijd, of nog veel jonger, en wat verder weg, kindjes, dus 2016 was wel een jaar vol verlies. En zondag was ik even aan het rondrijden op Flakkee, om champagne te halen bij Chris. En als ik daar dan door het land van mijn jeugd, het land van mijn ouders rond rij, dan voel ik dit gemis nog meer. Niet wetend, dat ook oom Koos ziek is. Want dan was ik gelijk gegaan. Oom Koos ligt in het ziekenhuis en ik hoop hem te gaan bezoeken, als ik zelf weer beter ben. Oom Koos is de vader van Jan mijn jeugdliefde en oom Koos is een grote trouwe vriend van mijn vader, van mijn moeder ook. En oom Koos, is een man, van wie je denkt, dat hij nog heel lang bij je zal blijven, gewoon om wie hij is. Groot, oogt sterk, en onverwoestbaar lijkt het.... Gek, toen ik op Flakkee was, en het Eilanden nieuws las, las ik overlijdensadvertenties van mensen die je hebt gekend. Ja, de generatie van mijn ouders, sterft langzaam uit. Morgenochtend om 7 uur, dan is het zover, het LUMC. Ik ben blij, opgelucht en nu nerveus merk ik. Toch altijd weer die spanning, en ook wel een gezonde spanning, van hoe het na de ingreep zal voelen. Of ik snel weer iets zal kunnen. Ik hoop het, want afhankelijkheid, dat vind ik niks, helemaal niks. Vrije vogel zijn, lekker mijn gang kunnen gaan, in de auto kunnen stappen en weg kunnen rijden. De auto staat buiten de zone. En ik, ik ben in de zone, haha. En als je terug kijkt op dit jaar, dan voelt het als een zwaar jaar. Door al dit verlies. Maar als ik denk aan mijn werk, dan voelt het alsof ik een mooie nieuwe weg heb mogen inslaan. Een goed gesprek vanmorgen met de voorzitter van de Raad van Commissarissen. Een erg inspirerend en bijzonder mens. Mooi hoe dit soort mensen zich aan Yarden verbinden. Dus lieve mensen, ik neem even rust. Ik maak even pas op de plaats. En ben zakelijk even wat minder actief. Gisteren waren Edward en ik bij een comité ter voorbereiding op de herdenking van Srebrenica. Indrukwekkend, en nog meer indrukwekkend is de boeken, die ik heb meegekregen. Over een jongen, wiens vader nooit meer is gekomen, en hoe uiteindelijk het lichaam van deze vader is begraven, te midden van vele andere lichamen. Een heftig verhaal. Gisteren vond ik het indrukwekkend, om in dit gezelschap te mogen praten, over hoe wij, als ervaringsdeskundigen rondom herdenkingen, naar deze herdenking keken. Hoe je vanuit verlies en verdriet in verbinding komt met een prachtige groep mensen. En Edward en ik, dat was goed samen, maar dat wist ik al. Fijn en elkaar aanvullend. Vanuit respect. En dit alles mag ik meemaken, door mijn werk. Door mijn zijn, door mijn enthousiasme, door het feit, dat ik aanhaak waar mogelijk. Interviews, films, presentaties, lezingen, leuk was, dat er vorige week bloemen werden bezorgd bij Yarden voor mij. Voor mijn bijdrage bij Windesheim, gaaf he. Ik vind het zo leuk, zo attent, hoe mensen blij zijn met je komst, je aanwezigheid aldaar. En hoe je hierdoor dan waardering krijgt. En nu...nu is het genoeg. Ik ga eens kijken of ik nog wat eten ga koken. Vanaf 00.00 uur moet ik nuchter zijn en blijven tot na de operatie. Dus nog even wat eten, een glas wijn en dan is het genoeg. Wordt vervolgd.

Ontmoeten....

Hoe leuk is het om steeds weer mensen te mogen ontmoeten, te mogen spreken. Of nog mooier, om mensen bij elkaar te brengen. En volgens mij doe ik dit in mijn leven. Ik verbind, ik stel voor, en ik probeer mensen met elkaar in contact te laten komen. Pijnlijk vind ik het dan soms om te zien, hoe dit soms niet lukt. Door invloeden van anderen, door het doen van een aanname, door keihard te oordelen, of door geen begrip voor elkaar te hebben. Ik zie mijn rol dan steeds als bruggenbouwer. Tussen de ene mens en de andere. Over het algemeen iets waar ik intens van kan genieten. Gisterenavond was ik bij mijn collega's in Den Haag, waar een volledige verbouwing op een van onze locaties gaat plaatsvinden. En verbouwen is veranderen, en veranderen doet zeer. Dat is algemeen bekend. Terwijl ik steeds probeer te bedenken, dat als er een deur achter je gesloten wordt, er voor je weer een nieuwe deur open zal gaan. En dat zal ook in Den Haag zo zijn. Een prachtige voorstelling, werkelijk zeer bijzonder, van Jan en Kiki Groenteman, Broertje Dood, voor een bomvolle zaal. Allemaal ondernemers, en relaties, en een enkele collega van Yarden. Ook een nieuwe vrijwilligster, Greet. Geweldig, een mooie verbinding weer, iemand vanuit mijn privé leven, die zich vanuit het hart aan Yarden wil verbinden. Op vrijwillige basis. Mooi. Ik zag gisteren John, mijn collega met wie ik op mocht trekken in Zuidoost, totdat hij als zelfstandig werkende franchiser verder ging in zijn leven. Ook Dennis van Meersorgh was er, en nog veel meer mensen. En in den Haag, worden wij altijd warm ontvangen door Mascha en haar team. Fijn, om zo met mensen samen te mogen werken. Vanmorgen thuis, straks naar Humanitas, jawel 5 jaar praten over verlies. Een prachtig project van Wouter, en Margo, samen met Humanitas. Het gaat over verbinden, initiatieven aan elkaar verbinden, en met elkaar proberen de wereld net iets mooier te maken. Maatschappelijk verantwoord bezig zijn, waardoor je probeert als mens, net dat ene steentje te verleggen in de rivier op aarde. Idealistisch? Jazeker. Meer dan dat. Maar dat geeft niet. Want als ik mijn idealisme zou verliezen, zou de wereld er voor mij een stuk minder mooi uitzien. Ik hou ervan, om te dromen, om ambities te hebben. Dit staat los van jaren, van leeftijd, van wat er al wel is, of nog niet. Een ambitie is voor mij een droom. En mijn droom probeer ik te realiseren, iedere keer maar weer. En langzaam aan, groeit er in mij een nieuwe droom. Een droom om bezig te zijn met mooie dingen. Met mensen die elkaar blij en gelukkig maken. In een omgeving, waar het gezellig is, waar warmte is, waar mensen blij worden. Om zomaar even te zijn. Meer zeg ik nog niet. Mijn droom begint zich te vormen in mij. Of deze uitkomt en waar, dat weet ik nog niet. Spannend idee wel vind ik. Vandaag, van alles geregeld, winterbanden, nespresso besteld, en straks naar Beuningen, omdat we daar de tweede kick off van '1 Yarden, Yarden nummer 1' mogen verzorgen. Met een prachtige groep collega's samen. Honderd Yardeniers bij elkaar. Hoe gaaf is dat? Dus wordt weer een hele late vanavond, want ik ben pas om half tien klaar in Beuningen. Tja...houden van je werk, is wel iets he...alle avonden zo ongeveer op pad. Maar morgen vroeg word ik even gered door het LUMC. Een voorgesprek voor de operatie, ja alweer. Wat een rommelig gedoe zeg, de opmars naar 30 november. Ongekend, heel veel afspraken, door elkaar heen. Steeds weer nieuwe data. Maar nu dan echt, morgen anesthesist, en 30 november operatie. Daarna een paar dagen slapen. Best wel fijn...zal ik wel aan toe zijn. Ik hoop op heel veel genieten vanavond met al mijn 99 andere collega's die hierbij aansluiten. Nu op pad, naar Amsterdam. Nog even tanken. Fijne dag. Liefs, van mij, ik ga vandaag hoop ik weer veel nieuwe collega's ontmoeten. Ik heb er zin in.

Muziek luisteren....

Als je veel in de auto zit, zoals ik, en daarbij met regelmaat een paar uur er over doet, om thuis te komen bijvoorbeeld, dan is muziek zo geweldig fijn en relativerend. Zo kan ik genieten van de vele cd's (jawel  ouderwets) die ik nog in de auto heb. Mooie muziek, mijn muziek, een mengeling van opgenomen muziek ooit, door vrienden of mensen van het werk. Muziek draaien en even geen telefoon, is zo fijn. Een moment van bezinning, van rust, lekker meezingen, of het nu een gek nummer is, op de radio. Of zo'n mooie zanger als Leonard Cohen, mijn herinneringen aan vroeger, maar ook aan nu. Die stem, en al die liedjes die ik al jaren meezing. Heerlijk, het maakt me soms vrolijk, soms melancholiek, maar het maakt me vooral rustig. Nu luister ik naar een cd van een straatbandje uit Lissabon, die jongens speelden zo enthousiast met elkaar, allerlei heerlijke liedjes, bekend en minder bekend. Mensen stopten, het terras bomvol, en mensen gingen spontaan dansen. Geweldig, alleen al dat schouwspel. En het leuke is, dat deze muziek hier net zo fijn klinkt als daar...die stem, het beeld dat je erbij krijgt, heerlijk! Het weekend is begonnen, alhoewel weekend, want morgen is er een Ledenraad van de Vereniging in Almere en dat betekent vroeg weg weer, naar Almere en zo rond een uur of drie, half vier als het tegen zit weer thuis. Maar toch, de vrijdagavond is zo'n moment van even niets hoeven. Even lekker thuis komen, mooi glas wijn erbij en terugdenken aan deze intensieve week. Een mooie week, vandaag bij Windesheim in Zwolle, leuk en aansprekend, over talenten van mensen. Mocht ik samen met een erg aardige meneer een presentatie/lezing verzorgen. Leuk contact, inspirerende mensen. Zomaar weer een cadeautje en dus zomaar weer 'bedankt hiervoor'. Nu muziek, niet zoveel meer. Zondag weer een condoleance. Weer een vader van een kennis, die overleden is. Deze meneer woonde in dezelfde zorginstelling als de vader van Annemarie. Tja, die ouders, die ouderen toch, we verliezen er steeds meer helaas...gek gevoel. Oh ja. En duidelijkheid over de operatie, 30 november a.s. gaat het gebeuren. Fijn, dat ik nu een harde datum heb en die gekke groeiende bobbel eruit gaat. Weekend, genieten maar mensen! Storm op komst, geloof ik, dus doe voorzichtig.

Ik voel me voldaan en gelukkig

En na vijf dagen in Lissabon, waar de zon scheen en het werkelijk heerlijk was, voel ik me voldaan en gelukkig. Zit ik in een heerlijke energie, en geniet ik van mijn werk, mijn team en alles wat daarbij komt kijken. Een soort vrijheidsgevoel maakt zich van me meester. Mooie momenten, leuke gesprekken, soms met een diepgang, die ik lang niet heb ervaren in mijn contacten met collega's. Analyserend, alsof je onderdeel van veel dingen uitmaakt, soms even een stap opzij kunt zetten en ondertussen scherp ziet, wat er om je heen aan het gebeuren is. Ik ben een mens, die heel erg leeft volgens mijn intuïtie en op basis van dit gevoel, mijn keuzes maak. En soms maakt ik, dat ik ruimte vraag voor mijzelf. Of afstand neem van een ander. Gevoelsmatig en toch met mijn volle verstand keuzes makend. En als ik terugdenk aan Lissabon, dan doe ik dit met een glimlach. Heerlijk om er samen even uit te zijn. Even te genieten van de mooie stad, het lopen over van die leuke steentjes, het beklimmen van honderden treden, het wandelen door mooie straatjes, het verdwalen in leuke wijkjes, en het rijden in prachtige trammetjes. Alert op zakkenrollers, met dank aan mijn collega Christel, waardoor je scherp oplet, ik altijd met mijn hand in mijn broekzak, en steeds maar zeggen tegen Annemarie 'let op je tas'. Niks gebeurd gelukkig. En dan kom je ergens een trap op, en dan kom je in een uitermate vriendelijke wijk, waar mensen in plaats van naambordjes foto's bij hun deuren hebben hangen, gemaakt door een vriendelijke, ik denk, Engelse fotografe die daar haar atelier heeft. Ik heb een tegeltje gekocht met een mooie foto van haar erop. En deze wijk staat bekend, om de verbinding, de saamhorigheid die hier heerst. En dit is voelbaar als je daar loopt. Vriendelijk, open en anders. Heerlijk. Ja Lissabon past mij wel, is weer zo'n jas, die aansluit bij hoe ik me voel. En een paar van deze dagen maken, dat ik weer dichtbij mezelf ben. En dit ook wil blijven. Maar ook dat ik feilloos voel, als anderen dit niet doen. Deze week is erg leuk. Morgen een spannende dag, meedoen met de verkiezing van het meest vitale bedrijf van Nederland, morgen met Pieter van den Hoogenband en nog wat bekende Nederlanders. Ik mag mee. Dan een ontmoeting met Karin Bloemen in een hotel in Amsterdam. Vrijdag spreken op een congres van een hogeschool in Zwolle. Leuk over talentontwikkeling, een week vol ontmoetingen en weer een week vol kansen. Wat heb ik toch een mooi leven, als je dit zo eens bekijkt. Geleidelijk aan verglijdt de maand november, en hoop ik ergens in december dat die bult eruit gesneden gaat worden. En zo langzaam ronden we dit drukke jaar af, twee banen bij Yarden, afscheid genomen van veel mensen helaas, van mensen van wie we houden. Alweer een jaar zonder mijn vader, hoe gek, een jaar zonder familie, oh nee niet helemaal waar, want Noor is er en ook mijn nicht Annemarie. Wat fijn. En hoe mooi is het om een schoonfamilie te hebben, die er gewoon is. Steeds maar weer. Lieve mensen, veel meer te melden heb ik niet. Tijd voor een Nespresso, met lekker water erbij. Heerlijk. Ik hoop dat iedereen een mooie rustige avond heeft. Ik voeg nog wat mooie foto's toe van Lissabon. Wat was het heerlijk.

Een regenachtige woensdagochtend in november

Tja en het weer symboliseert wel hoe ik me voel, als ik denk aan de nieuwe Amerikaanse president. Bijzonder, wat onvrede kan doen met mensen. En wat dan een uitkomst als deze gaat betekenen, kunnen we nu nog niet goed inschatten denk ik. Maar ondanks die regen, ondanks het feit, dat regen lastig is voor een brildrager, zit ik hier lekker thuis. Auto al gewassen, Annemarie in Leiden gebracht en de laatste boodschapjes gedaan. Straks nog tanken, Annemarie ophalen en richting Schiphol. Lissabon here we come, 18 graden ofzo, lekker de stad verkennen, even niks. Vanmorgen nog wat telefoontjes mogen beantwoorden. En nu luister ik naar heerlijke muziek, muziek die ik lekker kan meezingen, nu luister ik naar 'de zomer voorbij'. Van Nick en Simon, in deze in duet met Jan Smit. Ja ik weet het Jan Smit, veel vrienden van mij vinden dit vreselijk. Ik soms ook. En soms, vandaag dus, niet. Ik geniet gewoon van dit soort momenten, lekker hard meezingen, en simpelweg genieten. Zal ik ook wel van Pa van Loon hebben, bij hem draaiden we tenslotte als laatste liedje bij zijn afscheid 'als sterren aan de hemel staan'. Want dat ene liedje van Fransje Bauer, wilde hij toch wel horen. Is dat erg? Nee toch...
Voor mij, is dit de basis van alles. Gewoon maar mogen zijn wie je bent. Met alles wat daarbij hoort. Hoe fijn zou het leven zijn, als iedereen dit zou doen naar elkaar. Gewoon elkaar in zijn of haar waarde laten. Niet insinueren, niet lullen over elkaar, gewoon de dingen aangaan, zoals ze zijn. Luisteren naar je binnenste, en vanuit respect met de ander omgaan. Vandaag begint bij Yarden het programma '1 Yarden, Yarden nummer 1' de eerste kick off. Leuk, een programma waarbij we met elkaar aan het werk gaan, om de verwachting van onze klant, onze families, af te stemmen op wie we zijn als organisatie, wie we zijn als mens, en waar wij voor staan. Hoe doen we het met elkaar, en wat kunnen we nog verbeteren. Hoe kijken we naar elkaar? Ik ben heel benieuwd en vind het oprecht jammer, deze eerste sessie te moeten missen. Van de 10 kick offs maak ik er 6 mee, 5 als trainer, en 1 als deelnemer. En oh wat heb ik er een zin in. Echt!
Lieve mensen, ik weet het, ik kan in herhaling vallen, maar ik meen het oprecht, als ik zeg, dat ik geniet van alles wat er is. Van het leven, zoals ik het mag leven. Gisteren VVE gehad in Schoonhoven. Leuk mijn oude buren gezien, bijgepraat. Over het prachtige monumentale pand in de Koestraat. Ook weer zoiets moois, deze stad, een onderdeel van mijn bestaan. Bijzonder is, dat de laatste plaats waar ik ooit met mijn moeder was, was Schoonhoven. Bij hotel Belvedere zaten we op het terras aan de Lek. En dus zal Schoonhoven, altijd onderdeel zijn van mijn leven. Fijne dag allemaal...ondanks de regen, ondanks president Trump. Jammer ik had een vrouwelijke president van Amerika wel bijzonder gevonden. Ik vond het zo leuk te lezen, dat die oude dame van 94 zei 'dat zij zo trots was om nog op een vrouwelijke president te mogen stemmen'. Helaas...succes allemaal! En liefs van mij. Anita van Loon.

Ouders

Vandaag zal de uitvaart zijn van de moeder van Jolanda. Jolanda is al een vriendinnetje van mij, sinds mijn 28e ofzo. Samen hebben wij gewerkt bij de voorloper van Connexxion in Boskoop, in Rotterdam, in Leiden. Een mooie tijd, en nog steeds goed bevriend. Ja haar moeder, nog niet zo lang geleden, mocht ik haar nog ontmoeten bij Jolanda thuis. Gezond, zelfstandig, een vrouw, die nog lang niet 'op het lijstje stond', zoals haar andere dochter José zou zeggen. En zomaar opeens, is het dan zover, herseninfarct, ziek worden en binnen een paar maanden is ook deze moeder, ook deze ouder, overleden. In deze fase in je leven, heb je veel uitvaarten, al mijn vrienden van mijn eigen leeftijd, die nog ouders hebben, nemen in deze fase afscheid van een vader, een moeder. En steeds weer sta je elkaar bij, op dit soort mooie momenten. Zo ook vandaag. Bij de concurrent, dat denk ik dan wel altijd...hier in Wassenaar. Ik loop daar rond, kijk daar rond met een andere blik. Maar dit terzijde. Ouders, de mensen die je gevormd hebben, die je zoveel hebben meegegeven, waar je nog dagelijks plezier of soms, last, van hebt. Ouders, hoe vaak in een verhaal refereer je niet aan je eigen jeugd, aan de boerderij in mijn geval, of aan iets dat mij daar aan doet terugdenken. Mijn ouders daar ben ik eeuwig trots op. Hun ruimdenkendheid, hun openhartigheid, hun gastvrijheid, maar vooral de liefde die zij mij hebben gegeven voor onze medemens. Het kunnen delen, het willen delen, en vooral de dienstbaarheid. Ik ben wel trots op mijn 'roots'. Op de humor, de ondeugd, op alles wat ik met en in mij meedraag. Pa en Ma van Loon, dank jullie wel. En vandaag zal Jolanda, met haar broer en zus, ook haar moeder bedanken, voor het leven dat zij hen gegeven heeft. Voor haar grote hart. En ik, ik zal Jolanda voorzichtig vast houden, gewoon als mens. Omdat het zo intens veel pijn doet, als je je opeens beseft, dat je geen kind meer bent, dat zowel je vader als je moeder niet meer hier in je dagelijks leven bij je is. Maar weet maar gewoon, zij zijn er ergens wel, op moeilijke momenten, voel je die hand, zie je die glimlach, en realiseer je je, ik ben jouw kind en dat, dat zal ik altijd zijn. Ongeacht wat Karin Bloemen zingt 'geen kind meer'. Volgens mij blijf je dat altijd, het kind van je ouders. Lief vriendinnetje van me, heel veel sterkte vandaag en vooral ook daarna, liefs van mij. Aniet

Heerlijk in mijn veilige cocon...

Ken je dat gevoel, dat je zo vreselijk moe bent. En dat je dan niks wilt, alleen maar lekker zijn. Jezelf toestaan, weg te kruipen, achter je krant, in je muziek, in je veilige stoel. Welnu, zo eindigde voor mij deze prachtige week. Een intensieve week. Veel avonden weg, veel, heel veel laat thuis. Files, vergaderingen, ontmoetingen, kortom heel veel. En overwegend mooi, met af en toe iets om over na te denken. En dit maakte dat ik mij af heb gemeld voor een prachtig feest vrijdagavond, ik kon werkelijk niet meer. Niet aardig, niet lief naar deze mensen, maar voor mijzelf wel even heel goed. En dan is een avond thuis, zo zalig. Gewoon simpelweg the voice kijken. Spannender dan dat is het niet. En hoeft ook niet. Ik voel me zo veilig in deze cocon die Wassenaar heet. Heerlijk...de komende week, is een heel andere week. Het tegenovergestelde. Twee dagen werken, maar ook nog het afscheid nemen van de moeder van een vriendinnetje van mij. Gek, hoe afscheid nemen, steeds frequenter terug komt in ons leven. Ja het hoort bij deze leeftijd, al onze ouders gaan overlijden. Ingewikkeld hoor. Mensen met wie je zoveel hebt mogen delen. En stap voor stap verdwijnen deze mensen uit je aardse bestaan. Maar ook jongeren, ik denk aan de vriendin van een collega van me. Maar ook aan een goede vriendin van mijn broer. Allemaal in een week. En soms is het dan gewoonweg goed, om even pas op de plaats te maken. Stil te staan. Oh ja de komende week, lekker paar dagen naar Lissabon, 10 jaar getrouwd he...woensdagmiddag weg en zondagavond terug. Niks spannends, niks heftigs. Samen slenteren door een stad, temperatuur volgens mij IPhone rond de 20 graden, zon, af en toe een klein buitje, maar het ziet er goed uit. Ik heb er zin in. Heerlijk even vrij zijn. De komende maanden zijn nog erg vol, in de agenda althans. Veel brainstorm sessies, veel vergaderingen, trainingen, kortom druk. Dus het is goed om de batterij op te laden, zodat alles wat voor me ligt, goed zal gaan. Het is druk bij Yarden, er gebeurt veel. Zo gaan we starten met de kick off van '1 Yarden, Yarden nummer 1'. Een programma voor iedereen, die betrokken is bij Yarden. Een mooi programma, het gaat over jouzelf, jouw rol, jouw gedrag, het gaat over onze klanten, de reis die zij maken, het gaat over contact maken en het gaat over synergie met bedrijfsonderdelen. Tussendoor, gaan we nog aan de slag met vitaliteit en stem dus op ons, want wij willen het meest vitale bedrijf van Nederland zijn. Zou super mooi zijn. Ik mag mee naar de prijsuitreiking, ergens medio november, ook weer zo leuk. En weet je, en dit is wat mij bezig houdt, we zouden nog vitaler zijn, als we ook goed zorgen voor elkaar. Als we met elkaar in gesprek blijven, ook binnen Yarden. Als we proberen het met de ander, goed te doen. Elkaar te verstaan, elkaar te horen, elkaar te zien dan zou ons leven er nog veel leuker uit zien. Geloof me, dit is nog een soort van droom van mij. Om dit ook in mijn eigen leven, en met anderen, heel goed te doen. Dus daar hebben we nog wat te leren, echt. Terwijl ik dit onsamenhangende geheel opschrijf, luister ik naar heel oude muziek van Donna Hightower 'this world today is a mess'. Ik vond dit vroeger een prachtige zangeres, zo'n grote donkere dame, en zij bewoog zo sensueel mee op haar eigen muziek. Ik als meisje, was dan in de ban, van die stem, van die bewegingen en probeerde op mijn kamertje op Flakkee mee te zingen, als ik alleen was. Heerlijk, beetje ruig, beetje meebewegen, schudden met alles, wat er toen nog niet was. Mooie herinnering. Gek, hoe je terug gaat in de tijd, en steeds meer praat over vroeger, volgens mij ben ik dus een beetje oud aan het worden. Heerlijk. Morgen komt Wouter, vind ik wel fijn. Eens in alle rust lekker doorpraten met hem. Ik heb al een prachtige bekroonde bordeaux voor hem uitgezocht. Mag hij meenemen naar huis. Voor bij zijn houtkachel, samen met zijn vrouw. Ik vind wijn geven aan mensen, echt heerlijk. Het samen delen en samen genieten. Voor nu, een mooie zondag, ik ga me netjes maken, voor de condoleance van Jolanda's moeder. En daarna naar den Haag, de Kunstkring, een prachtig boek, van Inge Tielman, zal onthuld worden in een feestelijk omgeving. Mooie woorden horen en genieten van de mensen om je heen. Een mooie rustige zondag gewenst. Lieve groet, Anita

Een beetje stout....

Tja, zijn we niet allemaal af en toe een beetje stout dan? En wat is stout? Geen idee, het enige idee dat ik nu heb, is dat ik vanmiddag even ontrouw ga zijn aan mijn vaste kapper, en dat ik naar een nieuwe kapper ga. Zomaar voor een keer denk ik. Omdat ik zo een kapper binnen wil lopen en wil kunnen zeggen, 'kan ik even geknipt worden'. Meer is het niet he. Gewoon knippen. En ik zei tegen die meneer, ik wil het een beetje woest, niet te netjes. En niet te veel gedoe. Gewoon een beetje stout en ja die zaak heet echt 'een beetje stout' en dat hier in Wassenaar, haha...
Dus ja, dat gaat gebeuren. En terwijl ik nu mijn nespresso drink, mijn broodje eet, mijn krantje lees, moet ik lachen. Lachen, omdat ik eigenlijk mijn hele leven al, soms een beetje stout ben. Niks om je zorgen over te maken, maar gewoon net af en toe eens buiten de paden lopen. Even iets anders doen, dan anderen. Bijna zonder regels willen leven. Het breekt me soms op. Dus in een leven waar alles volgens de norm moet ben ik niet zo op mijn plaats. En ik denk dat ik dit niet bewust doe, ik ben me er wel van bewust, maar ik denk dat ik wel heb moeten knokken om te mogen zijn, wie ik ben. Niet met mijn ouders, maar met de omgeving, het houden van een meisje als meisje, op Goeree en Overflakkee vond ik wel lastig. En ik denk mijn moeder stiekem ook wel. De familie van vaders kant vond het zeker ingewikkeld, en dit alles maakte dat ik al heel jong, net vier dagen 17, in den Haag woonde. Op kamers. En op zoek ging naar dat beetje stout. Nee het was niet stout, maar voelde wel zo. Als ik als jonge vrouw in een vrouwenbar zat dacht ik zo vaak 'oh wat zou mijn moeder hier wel niet van vinden'. Nooit dacht ik 'oh wat zou mijn vader hiervan vinden, nooit'. Nee ik heb hem zelfs meegenomen naar zo'n gelegenheid en hij schrok zich rot. En dus was hij maar wat blij, dat mijn smaak als het over vrouwen gaat, gelijk op ging met zijn smaak. Ik hou van vrouwelijke vrouwen, van charmante dames. En hij ook. Samen waren wij dus met regelmaat een beetje stout, omdat we zomaar zaten te genieten. Ik als vrijgezelle dochter en hij als getrouwde vader. Hoe gaaf is dat, en volgens mij dus helemaal niks mis mee, hij en ik, grinnikend om alles wat we zagen. Dat is altijd gebleven. Zelfs toen hij in de rolstoel zat grinnikten wij nog samen om alles wat er om ons heen te zien was. Gisteren vertelde ik nog aan Hendrik-Jan over mijn ouders. Leuk zomaar op een late vrijdagmiddag een heel persoonlijk gesprek, over kinderen, over de relatie met je ouders. Fijn he...
Ik heb me vandaag leuk aangekleed, een mooie groene trui, met een donkerblauwe passende pantalon, een chino heet dat geloof ik...best wel modern, voor mij, ik moet lachen om mezelf. 57 jaar en dan in een chino, met een kekke trui, met leren armstukken op de mouwen. Vanmorgen liep ik door het dorp, en zag ik allemaal bekenden, 'de burgemeester' die vertelde over zijn kleinkinderen, Mila en Simone (zij zagen mij niet, zij waren alweer druk bezig), Anne aan de koffie bij SooFrench en meneer Staal, die me even zoende. Gezellig, Wassenaar voelt voor mij als thuis zijn en thuis komen. En eerlijk gezegd heb ik dat lang niet zo gevoeld. Me op mijn plaats gevoeld, met mensen om me heen, die me groeten, bekenden, vriendelijke mensen, de dames van de boekwinkel, de groenteboer, de wijnhandel die zelfs de kistjes wijn al thuis aflevert bij me, boven. Hoe leuk, hoe fijn. Je thuis voelen, is volgens mij heel belangrijk. Het gaat over veiligheid, over geborgenheid. Ik had het altijd als kind op onze boerderij. Het ging niet zozeer om die plek, maar om de geborgenheid die mijn ouders me gaven. Ik had het heel bewust later in Schoonhoven, toen ik een fijne plek voor mijzelf had gemaakt. En gek, maar waar, ik had het altijd bij mijn vader. Als ik in zijn zorginstelling, zijn kamer was, en zo maar bij hem zat. Een kopje koffie, een glimlach, of simpelweg kijken naar zijn slapende hoofd. Daar voelde ik ook die intense rust, die je zelden voelt. En die rust, die voel ik hier. Hier in Wassenaar, in dit huis, in mijn leven, in mijn werk, met mijn vrienden. In de bar bij Mila, maar ook als ik hier rondloop en zomaar geniet, van al die lieve ontmoetingen. Ik vind dat heel erg fijn. Ik heb dat nu ook op kantoor. Ik voel me er thuis. Met de mensen om me heen. De gesprekken, de ontmoetingen. Met de dingen die we doen met elkaar. Het voelt goed, dus langzaam aan vallen dingen op zijn plaats. Mijn ouders zijn niet meer fysiek hier bij me, maar in mijn hart leven zij voort, ieder op een eigen wijze. Mijn onafhankelijkheid, zowel ingegeven door mijn vader als mijn moeder, mijn manier van leven, van vrij zijn, mijn contact met mijn nicht in Zeeland, met mijn vrienden. Wat een rijkdom...nog steeds of weer, dromend van die Mercedes cabrio en die komt er echt, geloof me...en dan blijft ie tot in de eeuwigheid...dan wordt dat onze privé auto, of mijn privé auto. Dus het moment is nog ver, want nu is het nog niet nodig...nu werk ik nog bij Yarden. Yarden mijn bedrijf, waar vitaliteit hoog in het vaandel staat, binnenkort een ontmoeting met Matthijs van Nieuwkerk, Pieter van den Hoogenband, en nog wat sporters waar ik mee mag met de directie omdat wij het meest vitale bedrijf van Flevoland zijn nu en meedingen naar de titel van meest vitale bedrijf van Nederland. Hoe mooi...wij van Yarden. Tja, het begon met een beetje stout vandaag en het eindigt weer helemaal niet stout. Vitaliteit, gelukkig zijn, goed in je leven en in je vel zitten. Mensen missen...ja mensen missen, dat hoort daar ook bij. Omdat ze er niet meer zijn, of wel zijn maar niet meer dichtbij. En toch zoals Noor ooit als klein meisje zei bij het afscheid van mijn moeder in 2003 'je hoeft niet verdrietig te zijn oma zit in je hart'. Ja de mensen die niet dichtbij meer zijn, die hebben een plekje in je hart. En die draag je mee, waar je ook gaat. Dus dank je wel, al die mooie mensen, die mij gemaakt hebben tot nu toe, ik draag jullie mee. En ook al denk je vandaag, wat een kakker die Aniet, ach maakt niet uit, ik ben en blijf, Aniet. Fijn weekend, met liefs...terwijl ik afscheid wil nemen, denk ik met hele mooie herinneringen terug aan het afscheid van de tweede groep van de leergang 'rouwen, sterven en rituelen ...'. Deze leergang hebben wij gisteren op mooie wijze met inspirerende verhalen gisteren afgesloten. En ook hier weer dat gevoel, dat dingen samen komen. Mooie gesprekken met mensen. Over wie zij zijn en waar zij voor staan. Prachtig, en ik, ik mocht daar zomaar bij zijn. Fantastisch mooi te horen, dat deze leergang ons allen zoveel rijker heeft gemaakt als mens. Vanuit deze tweede leergang, weet ik, dat ik zomaar kan stoppen ergens in het land, om bij Marjo in Zwolle, een kop koffie te gaan drinken, mooi toch. Fijn weekend...Anita ik draai het nummer 'Leef' van Hazes junior...ja leef!

Catch...by Simonis in Scheveningen

Gisteren wilde ik op tijd thuis zijn. Want het team van Mila's Gastrobar ging op stap. En hoe, na een mooi glas Deutz Champagne in de wijnbar werden we opgehaald door Kees. De chauffeur met een bus voor 9 personen. En hij bracht ons bij Catch in Scheveningen. Een prachtig restaurant, met hoe leuk in de toiletten onze eigen tegel uit onze badkamer en toilet. Mooi, stijlvol en vooral heel gezellig. Een mooi gezelschap, vrienden die met elkaar samen een prachtige dienstverlening neerzetten. En de wijnen gingen open, voor mij de Fransola, een prachtige sauvignon blanc van het spaanse wijnhuis Torres, uit de Penedes. Er was ook een hele mooie chardonnay, en later nog een rode wijn, een bourgogne denk ik. Ik bleef bij mijn Fransola, fris, mooi van smaak, genieten. Een enorme schaal met prachtige hapjes, oesters, sushi, verse zalm, verse tonijn, overheerlijke carpaccio een weldaad. Met heerlijk brood erbij, boter en olijfolie, kortom genieten in optima forma. En daarna kon je kiezen wat je wilde...en weer was dit genieten. Prachtige borden met vis, vlees werden geserveerd. En toen was daar weer Kees en werden we door het mooie Den Haag naar Wassenaar terug gereden. Hoe fijn, hoe goed, drie maanden na de opening van haar Gastrobar, trakteerden Mila en Simone ons op deze schitterende avond.
Tja en dan heb ik nu zomaar een vrije dag. Doe ik niet zoveel. Boekhouding bijgewerkt, krantje met koffie, straks een zonnebankje en eventjes op de fiets naar Voorschoten. Flessen wegbrengen, gewoon wat rommelen. En vanmiddag naar het LUMC. Kijken wat men daar voor mij in petto heeft. Een voorgesprek. Geen idee, wat ik kan verwachten, en dan de operatie na 15 november 2016. Ja, want eerst gaan we even een paar dagen naar Lissabon. Samen weg, Lissabon ik heb zo'n beeld van slenteren door de stad, met het oude trammetje omhoog en omlaag, wandelen langs de boulevard, niet zo spannend allemaal, maar wel heel fijn, eventjes weg.
De weken vliegen voorbij in mijn beleving. De herfst is voelbaar, koud in de auto vroeg in de ochtend, veel blad op straat, een mooi jaargetijde vind ik. Voor mij altijd een beetje mijmeren over wat er ooit was, en wat er is. Soms heb ik zo'n moment van bezinning. Dan denk ik na, over hoe het leven loopt of verloopt en het lijkt wel alsof ik dit in deze periode iets bewuster doe, dan in een ander jaargetijde. Het kan ook zijn, dat dit helemaal niet klopt en ik dit nu alleen maar zo voel. Ik geniet nog even na van al het goede van gisteren, en voel me rijk, dit alles zomaar mee te mogen maken. Het is fijn als mens, om onderdeel te mogen zijn, van dit team. Het team van Mila's Gastrobar. En...niet te vergeten, het team van Yarden Verenigingszaken. Gisteren had ik nog een gesprek op kantoor, over het feit, dat mensen 'ergens' bij willen horen. Bij een groepje mensen, of je nu vrijwilliger bent, of niet. Je wilt onderdeel uitmaken van een groep, een team. En gek is dan, dat dit gevoel ook weer anders kan worden. Dat je ooit vrienden had, die je nu niet meer ziet. Dat je ooit veel dingen ondernam met mensen, en nu niet meer. En toch hoort dat ook bij het leven, net als dat vallen van de bladeren, de evolutie, je verandert, je groeit, je beweegt mee met de stroom. Zo ook ik, zo ook mijn team. En dus voel ik me onderdeel van veel, hoor ik ergens bij. Een hele dikke zoen, voor vandaag, voor jullie.

Zomaar simpelweg tevreden zijn....

Zaterdag is echt mijn dag. Vanmorgen wat trager opgestaan, kopje koffie, krantjes, bloemen gekocht, die mooie herfsttint, en dan heerlijk te voet boodschappen doen. Kopje koffie bij Mila en Simone, de chique slager, die overheerlijke bakker, en nu aan tafel, tijdschriften lezen, kranten lezen en weer een kopje koffie. Met daarbij een goddelijk lekker stukje koek, gebakken door Floor met witte chocolade. Echt verwennerij in optima forma. Heerlijk is het dan. Net een heel mooi colbertje gezien, straks eens kijken of mijn maat erbij zit. En dit soort dagen, dan realiseer ik me weer, dat tevredenheid vooral in jezelf zit. In wat je doet en met wie. In die heel eenvoudige dingen, Leonard Cohen klinkt door de speakers, zijn laatste cd 'you want it darker'. Prachtig zo'n mooie beschaafde oude man, met hoed, en die heerlijke lage duistere stem. Nee, het is geen vrolijke muziek, maar voor mij is Leonard Cohen een muzikant, die ik al beluisterde op mijn kamertje op de boerderij en waar ik nog steeds intens van kan genieten. Beetje melancholiek, beetje verdrietig soms, en daarnaast ook zo inspirerend, zo mooi. Denk aan 'So long Marianne' een prachtig lied, een ode aan de liefde. Ik denk op dit soort dagen altijd terug aan mijn week. En de afgelopen week, was een mooie en vooral bijzondere week. Een geweldige avond in de wijnbar, bomvol, met veel tevreden klanten. Een mooie week met Verenigingszaken, leuke ontmoetingen, een gesprek met een bureau, over onze bedrijfscultuur. Interessant en boeiend, we hadden nog wel uren kunnen doorpraten. Mijn ernstige foto op het afscheid van Petra. Mooi, hoe mijn kop sommigen doet denken aan mijn vader. Ernstig, met grijze woeste haren, iets te lang meestal, en voor mij geeft dat mij een glimlach, die herinnering aan mijn vader. De man van wie ik zielsveel hou en altijd zal houden. Voor nu, een mijmering, een terugdenken, en een glimlach, omdat ik weet, dat bij iets loslaten, altijd weer iets nieuws hoort, een nieuw begin. En het lijkt alsof er van alles nieuw is begonnen, mijn nieuwe baan, die al niet meer zo nieuw is, mijn zijn in de wijnbar, mijn leven in Wassenaar, mijn genieten van koken, en de combinatie van wijn en spijs. Vanmorgen vertelde ik Mila over mijn voorgerecht en toen, na even denken, zij goedkeurend knikte, moest ik lachen. Want ja 'de chef' weet het echt wel, als het gaat over koken. Leuk he...voor nu, een heerlijk weekend, lieve groet, van mij, Aniet.

Vitaliteit en Pieter van den Hoogenband....

Hoe leuk is het, als je zomaar onverwachts op kantoor met Pieter van den Hoogenband in gesprek raakt. Ja, want Yarden is het meest vitale bedrijf van Flevoland geworden. Prachtig. En in dat kader raakte ik in gesprek, want sport, fruit en trappen lopen, maar ook lachen en plezier maken, is een basis voor vitaliteit. Met elkaar in gesprek zijn, stil staan bij iemands welzijn, en aandacht voor gezond eten en drinken. Leuk, we krijgen later een prachtige app, waarop we van alles kunnen bijhouden, over bloeddruk, gewicht, een stappenteller, kortom ben ik gezond en blijf ik dit?
Super gaaf. Mooi vind ik dat vitaliteit en hoe gezond te zijn en te blijven, nu past bij waar ik mee bezig ben. En oh ja, die Pieter is echt een ontzettend leuke vent. Geweldig. Alles is gefilmd, ik ben erg benieuwd!
En vanavond ben ik eventjes naar het afscheid van Petra geweest. Gek hoe vreemd het voelt om daar te zijn. Hoe snel kun je ontwennen en ook weer wennen in een andere omgeving. Hoe heerlijk ik het nu vind om in Almere te werken, hoe zaken volledig anders zijn geworden. Fijn om even bij Petra te zijn en lief, hoe zij mij noemde in haar speech. Een vorm van waardering over en weer naar elkaar. Mooi. En nu, heerlijk een stapel met kranten, een nespresso met een heerlijk koekje gebakken door Floor. Zomaar even tijd voor mezelf, voor niets, tijd om te genieten. Morgen lekker even onder de zonnebank. Fijn.
Mijn ingreep wordt verplaatst, na 15 november, en moet onder volledige narcose. Vervelend hoe die klier, leuk woord, is ingekapseld in een spier en dus operatief verwijderd moet worden. Ik moet woensdag weer naar het ziekenhuis, en dan hoor ik weer iets meer. Wordt vervolgd. Nu even niets...lekker niets. Fijn weekend, Anita

Fietsen door de regen...

Goedemorgen en terwijl Supertramp met zijn 'Logical song' mij omringt, Nespresso in het koffiekopje, een zonnebankje achter de rug, zit ik weer op mijn vertrouwde plekje. Lekker thuis, aan tafel, kranten en water erbij, heerlijk. Het is mijn favoriete moment van de week, zaterdagochtend. Vrij zijn, niks hoeft en alles mag. Fijn.
Gisterenavond gingen we eten bij een goede vriendin van ons in Den Haag, in Scheveningen eigenlijk, en wij besloten lekker te gaan fietsen. De weersvoorspelling was best okay. Beetje fris, maar goed, na een week hard werken, even de trappers te laten bewegen. Het lijf in goede conditie houden, zo heet dat toch. Fijn, beetje fris, en nog wat zoeken, welke weg te fietsen. Want met de auto rij je als vanzelfsprekend overal naar toe. En zo rond half elf, kwart voor elf, besloten we terug te gaan fietsen. En jawel, het begon voorzichtig te regenen en geleidelijk aan steeds harder. En al eerder had ik geconstateerd, als je naar huis wilt, dat je heel hard kunt fietsen, zo ook gisteren, ik schat in 35 tot 40 minuten waren we hier weer binnen. En toen begon het toch hard te regenen. We waren inmiddels best goed nat geworden hoor, maar wat is dat heerlijk, fietsen door de regen, alsof alles van je af glijdt. Heerlijk ontspannen, en na nog even een glas water, daarna heerlijk je bed in, slapen...een mooi begin van het weekend.
En nu met de muziek aan, denk ik terug aan de afgelopen week. Een mooie, maar vooral ook intensieve week. Mooie soms wel stevige gesprekken. Een geweldige dag weer met mijn Yarden collega's in de leergang 'succesvol leiderschap' een leergang waar ik af en toe docent mag zijn. Maakt me nog altijd zo blij. Ik vond lesgeven voorheen altijd erg leuk. Bij het ISBW, Schouten en Nelissen, de Politie, of voor Coachboulevard, Defensie. De interactie, het met elkaar delen van ervaringen, echt heel gaaf. Ook bij Yarden vind ik dit een prachtig onderdeel van mijn werk. Het mooie vind ik van dit soort momenten, dat je werkelijk dingen deelt. Dat je stil staat bij elkaar, bij onze onzekerheden, onze krachten en soms ook ons onvermogen. En dat je vanuit die veiligheid, dat vertrouwen, zo dicht bij de ander mag komen. Prachtig. Ook mocht ik deze week gespreksleider zijn bij een interview met 8 nabestaanden. Prachtig, praten over verlies, ervaringen delen, zodat wij kunnen en mogen leren. Wat doe je wel, wat doe je niet. Waar help je de ander mee, bij verlies, bij rouw. Wat me deze week ook heel erg bezig houdt is de discussie over 'voltooid leven'. Een mooi initiatief vind ik. Dat ik zelf mag bepalen, wanneer mijn leven voltooid is. Dat ik mag kiezen wanneer ik wil, om te stoppen met een leven. Weloverwogen. En als ik dan interviews lees, mensen op tv hoor vertellen, dat men wel 'klaar' is met die leven, dan denk ik vaak 'wie zijn wij dan, om anders hierover te oordelen'. Zelfbeschikking, zelf de regie hebben, zou ik in alle gevallen willen. Dus ook als het over mijn leven gaat. Beth Hart klinkt nu door de kamer. Beetje stoer, beetje rauwe stem, beetje jazzy vind ik...mooi. Lieve mensen, ik weet niet wat jullie allemaal gaan doen, hoef ik ook niet te weten. Ik hoop dat je je niet laat weerhouden, door de regen, die herfst in Nederland heeft ook wel iets toch. Voor sommigen is het herfstvakantie, geniet ervan. Voor anderen, waaronder ikzelf, is het gewoon weer lekker werken. Wat avonden, wat dagen, kortom best veel. Maar eerst weekend, een lekker feestje, beetje dansen denk ik vanavond. Gezellig, wat mensen zien van mijn oude team. Fijn. Want hoe mooi is het om af en toe mensen te missen, want dan weet je ook, dat wat er was, goed en echt is geweest. Ik wens jullie momenten van rust toe, even niks doen, dat boek lekker lezen, waar je zo graag in verder wilt. Een interview in de krant, zomaar even lekker samen zijn. Geniet ervan. Dag!

Leef!!!

Op deze heerlijke zondagmorgen, net uit bed, tv gekeken in bed, Nespresso gedronken zit ik nu aan tafel en luister, jawel gewoon naar het nummer Leef van Hazes junior. Lekker, vrolijk, ongecompliceerd en daardoor zo fijn. Ik moet dan gelijk denken aan mijn schoonmoeder, die geniet als ik een dergelijk nummer draai. En eigenlijk is het zo heerlijk, om gewoon even heel simpel te leven, alsof het je laatste dag is. En gisteren begon de dag goed en serieus, een mooie vergadering in Almere met het Hoofdbestuur en de Ledenraad. Constructief, mooie interacties, herverkiezing van een deel van het Hoofdbestuur. En toen ik om kwart voor drie thuis kwam, even een kop koffie en toen lekker een stuk gefietst. En bij Oscar en Elselien, een glas champagne, en eigenlijk fijn samen zijn. Hun twee kleine kinderen, een beetje spelen, voetbalplaatjes kijken, hoe mooi kan het zijn. Op de fiets terug naar huis, een stop bij Mila en op tijd thuis. Lekker wat gegeten, niets spannends of ingewikkelds, gewoon zomaar wat er is. Zondag is eigenlijk de enige dag, waarop ik niet gehinderd door tijd, een klok, een afspraak, gewoon de dingen kan laten zijn zoals ze zijn. Nu is dat nog koffie drinkend, luisteren naar muziek, de kranten, en verder niks. Straks rijden wij naar Oldemarkt, naar Leo, de man van Eveline. De eerste keer elkaar weer zien, na haar afscheid, haar uitvaart. Gek, lijkt me dat. Eef is mijn vriendin, Leo haar man. En hoe doe je de dingen dan met elkaar, zonder haar fysieke aanwezigheid hier. Ik vind dat altijd wel ingewikkeld. Hoe ga je door met leven, zonder je vriendin, met de mensen die om haar heen waren/zijn. Soms zijn er mensen in je leven, die samen tot jouw vriendenkring behoren en als de een dan wegvalt, dan ga je door met de ander. Soms is dat anders, en dan zoek je naar een vorm. En ach ik zoek niet zozeer, ik zie het wel...ik zal haar wel missen in haar huis, haar omgeving. En steeds het gevoel hebben, dat ze zo dadelijk gewoon de kamer weer in zal stappen. Wat is doodgaan, toch ingewikkeld he...ik had het er nog over met Jan, mijn jeugdliefde. Prachtig, wat een leuke man. Toen ik hem zag, snapte ik wel, hoe echt ons gevoel was, toen we jong waren. En hoe leuk het ook was. Hoe ik kon lachen met deze man. Nu een prachtige kerel, met veel gezamenlijke interesses, met een manier van kijken naar het leven, die maakt, dat je elkaar aansprekend blijft vinden. Ongeacht hoeveel jaar er tussen zit, en hoe frequent je elkaar wel of niet ziet. Soms maakt dat niet uit. Dan is wat er is, er altijd. Mooi. Als je mensen van vroeger weer ziet. Dan herken je die lach, die oogopslag. Die leuke dingen, waar je ooit voor bent gevallen. Geweldig. En dat gebeurde allemaal bij Mila. Vrijdag was een prachtige dag in en rond Wassenaar. Met collega's van Yarden, met mensen van Duinrell, met Annemarie. Kortom vrijdag was weer zo'n topdagje, waar alles samenvalt. Mensen, omgeving en verbinding. En dat is eigenlijk wat de rode draad in mijn leven is, verbinding met de ander. In mijn werk, met mijn directeur Ron, geweldig hoe leuk het samenwerken is. En terwijl Leonard Cohen zingt over the future, en ik lekker mee zit te deinen, wens ik jullie een mooie zondag toe. De zon schijnt voorzichtig, we gaan lunchen bij het Buitenhuis, hier net op de grens van Wassenaar en dan door naar Oldemarkt. Heb het goed met jezelf, met mensen om je heen. En niet vergeten he...leef! Dat heb ik zo geleerd van mijn vader, mijn lieve vader!! Leef!!

Thuis zijn en thuis werken

Lieve mensen, ik zeg altijd, dat ik daar niet zo goed in ben. Thuiswerken en thuis zijn, lekker met Nespresso achter mijn laptop. En naast mij de krant, en op vrijdag is dat AD Den Haag, het Parool en nu zelfs Trouw erbij. Genieten zeg. Nieuws komt op zoveel manieren bij me binnen. Ondertussen werk ik aan een document over 'het lidmaatschap van Yarden' en wat dit voor jou kan betekenen. En werkelijk als ik dan aan het denken ben, bubbelt het van de creatieve andere gedachten. Aan hoe je als Vereniging je kunt profileren, zodanig dat er veel mooie nieuwe dingen gaan ontstaan. Jonge mensen zich bij ons aan willen sluiten. Heerlijk. Maar ook mijn eigen leven, trekt gestaag aan me voorbij. En ik ben aan het zoeken, hoe ik daar ook mijn gedachten over dienstbaarheid, over service, over genieten van het leven, aan kan verbinden. Toch weer een eigen onderneming starten? Toch weer eigen dingen gaan oppakken? Ik hou zo van die ruimtes waar veel meer kan, dan alleen een winkel met spullen. Gekke, leuke initiatieven, een heerlijk kopje Nespresso, met een mooi stukje cake, of koek. Gezond, lekker, een paar flessen prachtige wijn, waar je werkelijk je vingers bij af gaat likken. Met hele kleine hapjes erbij. Maar ook met schitterende kunst aan de muur. Van Annemarie denk ik dan hoor. En met mooie spullen uit Frankrijk, of mooie brocanterie. Ik geniet intens, van al deze dingen en heb me voorgenomen, hier een plan voor uit te gaan werken. Voor als ik later oud ben, en niet meer zo hard hoef te werken. Heerlijk, perspectief, denken in kansen en mogelijkheden. Ik hou ervan en wil het graag. En tussen al die gedachten door, luister ik naar Tell the Truth van Eric Clapton en J.J. Cale live in San Diego. Ruig, ruw, en vol herinneringen...en als ik jullie nog een tip mag geven. Lees het boek 'Een klein leven van Hanya Yanagihara. Intens, als een boek over liefde gaat, dan is het dit boek wel...pfffft. Zo mooi. Fijne dag, ik ga weer verder met het werken hier thuis. Morgen weer mooie dag vergaderen in Almere...dus een soort verschuiving in de agenda. Komt allemaal goed. Met deze fraaie gedachten in mij. Dag! Aniet

De zon schijnt....

Ja het is 5 oktober 2016 en de zon schijnt, het is een beetje fris, maar de zon schijnt gewoon weer lekker verder. En niet alleen buiten, maar ook in mij. Soms staat je leven bol van die momenten, zo'n moment waarop mensen aan je vragen hoe het met je gaat, zo'n moment waarop je team wordt uitgebreid en Edward er bij is. Het moment waarop ik een enorme knuffel krijg van Adelheid zelf, omdat ons gesprek zo mooi en intens is. En dan kom je vandaag bij een school terecht en daar zie je leerlingen Havo 3 die kennis mogen maken met theatergroep TRAXX...waanzinnig. En het theaterstuk Weerzin, gaat over jongeren die te maken krijgen met een vorm van depressiviteit. Een wervelend stuk, intens, prachtig, het komt binnen bij mij, maar ook bij die klas. Jongens en meisjes, die emotioneel worden en hier ook over praten. Geweldig...ik heb met kippenvel op mijn armen, gekeken naar vier schitterende jonge acteurs, die met elkaar zoveel geven aan jou, aan mij, aan elkaar. Hartverwarmend...en nu werk ik een paar uur thuis, en wil ik vooral delen, wat ik heb gezien. Onderweg gestopt om mooie bloemen voor mijn lief te kopen. Romantisch als ik ben, en van Odile krijg ik witte chocolade spekjes, kortom...de zon schijnt, in mij en om mij heen. En weer voel ik, hoe mooi deze week is, mooie woorden van Sabrina als een dank je wel voor mij. En terwijl zij deze woorden uitsprak, voelde ik zo, dat het goed is, dat mijn keuze voor mijn werk bij Yarden Verenigingszaken goed is. Dat alles op zijn plaats is gevallen. Edward, die vol verve allerlei initiatieven oppakt. Het leuke is ook dat ik mijzelf dienstbaar voel zijn en zie zijn. De ander mag het podium, en ik faciliteer. Volgens mij is dat een houding die past bij de Vereniging van Yarden, faciliteren, ondersteunen en er simpelweg zijn. Je plaats kennen en ervoor zorgen, dat de ander zijn ding mag doen. Mooi ook om te zien, hoe ik nu kan luisteren en stil kan zijn, in een overleg. Ik hoef niet meer het hoogste woord. Mijn plaats innemen en me hier zo goed bij voelen. Genieten van alle mooie dingen, die ik vandaag mag ervaren. Maar ook de emotie die zo bij mij hoort, mogen voelen, steeds maar weer. Vandaag lees ik in de krant de brief van Marieke de Ridder, gericht aan haar overleden zoon Mees, die vorige week omkwam door een verkeersongeval. Haar zin 'we huilen, hebben verdriet en gaan weer door' voel ik en deze dan 'En dan jouw nalatenschap. In je sterven is er iets gegroeid dat groter is. Namelijk vriendschap, betrokkenheid en loyaliteit'. Prachtig wat een moeder, wat een vrouw, wat een mens, hoe zij deelt en hierdoor haar hand reikt naar ieder ander. Wat een voorbeeld...en weer schijnt de zon, door deze woorden. Weer ben ik geraakt, door hoe het leven geleefd kan worden, en hoe je vanuit het leven kunt delen, alles dat er is, je emotie, je vriendschap, je tranen, je armen. Ik denk aan de woorden van TRAXX 'je hoeft het niet alleen te doen'.
En juist deze woorden, doen je beseffen, hoe je leven is, het is van ons, van jou en mij, en met elkaar, alleen maar met elkaar, kunnen we onze doelen bereiken. Met die arm om je schouder, die knipoog, die hand die je opsteekt, die glimlach die je mag ontvangen, die kus op je wang, je hoeft het niet alleen te doen. Voor mij, nog een paar volle en intensieve dagen, Mila helpen morgenavond, zaterdag een Ledenraad in Almere, maar ook een borrel bij Oscar en Elselien, zomaar na een paar jaar weer. Gezellig. En zondag, naar Leo van Eveline. Want ook hij heeft die arm nodig, die knipoog, dat woordje, want Eveline is niet meer hier...en die leegte zal voelbaar zijn. Dat gemis, maar ook haar nalatenschap zal voortleven in alles waar zij voor stond. En ook hij, ook jij, hoeft het niet alleen te doen....bedankt TRAXX. Bedankt Adelheid, bedankt jij daar...en zoals Marieke de Ridder schrijft 'gelukkig is daar dat doorkijkje naar later. Hij belooft dat jij het goed hebt. Daar houd ik mij aan vast.' dus waar je ook bent lief mens, van wie gehouden wordt, ik ga er maar gewoon van uit, dat jij het goed hebt. En de zon verwarmt mij wel...dank je wel.